Αν κάτι προκύπτει ως συμπέρασμα, είναι ότι ο ανταγωνισμός γύρω από την «πράσινη ανάπτυξη» φουντώνει, με τα κράτη να στέκονται «σωματοφύλακες» των μονοπωλίων τους στην προσπάθεια να κατακτήσουν την πρωτοκαθεδρία στις αγορές, διοχετεύοντας τεράστια ποσά από το ξεζούμισμα των εργαζομένων και του λαού για τη στήριξη των επενδύσεων. Οσο για την απαγόρευση των κρατικών ενισχύσεων στο όνομα του ανταγωνισμού, αποδεικνύεται ότι είναι «για τα μάτια του κόσμου», αφού η κρατική στήριξη στο κεφάλαιο γίνεται με άπειρους τρόπους και από διάφορα κανάλια, ενώ όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν, ακόμα και τα προσχήματα πάνε περίπατο. Αν τώρα σκεφτεί κανείς ότι η κυβέρνηση στην Ελλάδα ετοιμάζεται να κλείσει τη ΛΑΡΚΟ χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα τα πρόστιμα για την κρατική στήριξη της επιχείρησης, εύκολα μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της κοροϊδίας προς τους εργαζόμενους από το κράτος, που αρνείται να ξοδέψει ακόμα και μερικά ευρώ για τον εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων, για να μη σκοτώνονται και να μη σακατεύονται οι εργαζόμενοι στο μεροκάματο.