Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη 2019
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 14
45ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ - ΟΔΗΓΗΤΗ
ΧΑΛΚΙΔΑ
Αφάνταστα ώριμες οι υλικές προϋποθέσεις για το πέρασμα στο σοσιαλισμό

Αποσπάσματα από την ομιλία της Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Αφιερώματα, συναυλίες, ομαδικά παιχνίδια, θέατρο σκιών, ενδιαφέρουσες εκθέσεις περιλαμβάνονταν στο Φεστιβάλ στη Χαλκίδα, που έγινε το περασμένο Σάββατο στο πάρκο Δέλτα της Νεάπολης. Στο συναυλιακό μέρος ξεχώρισαν οι «Punda Planedo» και το ικαριώτικο γλέντι με τον Νίκο Φάκαρο.

Την κεντρική ομιλία έκανε η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία μεταξύ άλλων τόνισε:

«Με τα λόγια των ποιητών, κάθε χρόνο φτιάχνουμε το σύνθημα του Φεστιβάλ, δίνουμε έμφαση στη μία ή άλλη πλευρά της ευθύνης του ανθρώπου για ν' ανοίξει κοινωνικούς δρόμους ελπιδοφόρους, και όταν αυτοί κρύβονται πίσω από τα πιο πυκνά πέπλα του σκότους, όταν τα εμπόδια έχουν γίνει φράγματα που ξεπερνούν το ανθρώπινο μπόι.

Ακόμα και όταν το να δεις το φως της ελπίδας, της δυνατότητας για τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική προοπτική χρειάζεται ένα μπόι ψηλότερο από το κανονικό, μια σκέψη κι ένα βλέμμα ικανό να διαπεράσει το φράγμα των αντεπαναστατικών ανατροπών πριν από 30 χρόνια, να διαπεράσει το φράγμα της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας που δεν φορά πλέον τα κουρέλια της όπως πριν έναν αιώνα, αλλά φορά λαμπερή πανοπλία, φτιαγμένη και από τα πιο σύγχρονα επιστημονικά - τεχνολογικά επιτεύγματα της πληροφορικής, της αστροναυτικής, της βιοτεχνολογίας.


Σ' αυτήν την περίοδο, με κυβέρνηση της ΝΔ, προέχει να διαλύσουμε το σύννεφο της απατηλής προσδοκίας μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης που δήθεν θα φέρει δουλειές, βελτίωση στο λαϊκό εισόδημα.

Εσείς γνωρίζετε ότι κλάδοι κι επιχειρήσεις που ήδη βρίσκονται σε ανοδική πορεία, στον Τουρισμό, στο Μέταλλο, στις Ιχθυοκαλλιέργειες, δεν έφεραν άνοδο μισθών, βελτίωση των εργασιακών σχέσεων και των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας (π.χ. στην "Αγροζωή", στην "Αλλατίνη"), αλλά αντίθετα η αύξηση της ανταγωνιστικότητάς τους πάτησε στην αύξηση της εκμετάλλευσης.

Το κύριο είναι αυτή η γνώση να γίνει στοιχείο ταξικού θυμού και πεποίθησης για αγώνα, να μεταδοθεί από τον ένα χώρο εργασίας στον άλλο, από τον έναν κλάδο στον άλλο, ώστε να ενισχύσει τις υπάρχουσες πρωτοπόρες δυνάμεις, να μαχητικοποιήσει κι άλλες δυνάμεις για να μην υποκύψουν σε εκβιασμούς, π.χ. στη ΛΑΡΚΟ.

Οι εργαζόμενοι να καταλάβουν ότι στον καπιταλισμό η τύχη μιας παραγωγικής μονάδας, με ιδιωτική ή κρατική ή και μεικτή υπόσταση, κρίνεται από το νόμο του ανταγωνισμού, της επιδίωξης γρήγορου και μεγάλου κέρδους, κι όχι από την ικανότητά της για την παραγωγή χρήσιμων προϊόντων (...)

Την κρίση στην καπιταλιστική οικονομία την προκαλεί η ίδια η ανάπτυξή της

Δεν υπάρχει πιο βάρβαρη εκδήλωση του καπιταλισμού από το να στερεί από τον άνθρωπο τη δυνατότητα να δουλεύει με σταθερό ημερήσιο/εβδομαδιαίο/μηνιάτικο/χρονιάτικο ωράριο, όχι πια 8ωρο, πολύ πιο λίγο, με μισθό αλλά και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες, ικανές να καλύψουν όλες τις σύγχρονες ανάγκες του, όχι μόνο για στέγαση, τροφή, ένδυση και μετακίνηση, αλλά και για αθλητισμό, πολιτισμό, τουρισμό.

Χρειάζεται ένα ή και πολύ περισσότερο μπόι σκέψης και βλέμματος πάνω από το κανονικό για ν' αναγνωρίσει ο μισθωτός, χειρώνακτας ή και με επιστημονική ή τεχνολογική ειδίκευση, ότι την κρίση στην καπιταλιστική οικονομία την προκαλεί η ίδια η ανάπτυξή της, γιατί στον πυρήνα της υπάρχει το σάπιο, το καταστροφικό, το αντιφατικό, γιατί αναπτύσσεται για το κέρδος, όχι για την κοινωνική ευημερία, γιατί οι νόμοι της είναι ο ανταγωνισμός, η ανισομετρία, που όχι απλώς υπάρχουν αλλά βαθαίνουν.

Σε αυτόν τον ανταγωνισμό έχει θέση ο μικρός επιχειρηματίας ή και ο αυτοαπασχολούμενος μόνο όταν και όσο θρέφει τον μεγάλο καπιταλιστή, τα μονοπώλια, όταν τους ανοίγει δρόμο στην κερδοφορία τους.

Αν πριν 200, 100, ακόμα και 50 χρόνια, μεγάλοι κύκλοι καπιταλιστικής ανάπτυξης έφερναν, έστω και με καθυστέρηση, μια γενική άνοδο της κοινωνικής ευημερίας, η οποία πισωγύριζε με κρίσεις όπως του 1929, ακόμα και του 2008, και με τις καταστροφές των παγκόσμιων πολέμων, τώρα κάθε γενιά έχει και μεγαλύτερο βαθμό στέρησης σε σχέση με αυτά που παράγει, σύμφωνα με τις δυνατότητες των επιστημονικών και τεχνολογικών κατακτήσεων (...)

Για την προστασία και αξιοποίηση του δασικού πλούτου

Πίσω απ' όλη τη δήθεν ευαισθησία για την κλιματική αλλαγή, για τη διάσωση του Αμαζονίου, για τον περιορισμό της κτηνοτροφίας/της κρεατοφαγίας, για τις εκπομπές CO2 και τόσα άλλα βρίσκονται μεγάλα συμφέροντα και ανταγωνισμοί των μονοπωλίων, που σπεκουλάρουν πάνω σε, υπαρκτά βέβαια, παγκόσμιας κλίμακας προβλήματα που αφορούν τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

Ολη η "πράσινη" ευαισθησία στην Ενέργεια, στις κατασκευές, στη διατροφή κ.λπ. κρύβει την ανάγκη που έχει το παγκόσμια υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο να κάνει επενδύσεις σε νέους κλάδους, την ανάγκη του να καθυστερήσει την εκδήλωση μιας νέας οικονομικής κρίσης.

Ομως, η ατομική ιδιοκτησία στη γη, στα σύγχρονα μέσα παραγωγής, στο φυσικό πλούτο, το μονοπωλιακό κέρδος και οι εθνικοί καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί έρχονται σε σύγκρουση με τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, την ανιδιοτελή συνεργασία μεταξύ εθνών - λαών που απαιτείται για τη διαχείριση των μεγάλων σύγχρονων προβλημάτων τα οποία σχετίζονται με τη συνειδητά, επιστημονικά και κεντρικά σχεδιασμένη, επίδραση του ανθρώπου στη φύση.

Και στην Ελλάδα, χώρα σεισμογόνο, δασική, έχουμε πικρή εμπειρία του προβλήματος. Το πρόβλημα δεν αμβλύνεται με καλύτερη επικοινωνιακή πολιτική της σημερινής κυβέρνησης έναντι της προηγούμενης ή κι έστω με ταχύτερη χρησιμοποίηση μέτρων - "ασπιρίνες", όπως αυτά που πήρε η νέα κυβέρνηση, πρόσφατα και στην Εύβοια, ούτε με τη σύλληψη/καταδίκη κάποιων εμπρηστών που είναι εκτελεστικά όργανα, ενώ ο ηθικός αυτουργός είναι η μεγαλύτερη καπιταλιστική εκμετάλλευση δασών.

Γνωστοί όμιλοι που δραστηριοποιούνται στις Κατασκευές, στο Μέταλλο, στην Ενέργεια θεωρούν πρόσφορο πεδίο κερδοφορίας την επέκταση μονάδων αιολικής ενέργειας στην Εύβοια, που άλλωστε διαθέτει ένα απ' τα καλύτερα αιολικά δυναμικά μεγάλης ταχύτητας, γι' αυτό κι έχουν φυτρώσει ανεμογεννήτριες σ' όλη την Εύβοια. Ομως, για τη λαϊκή οικογένεια, τον αγρότη δεν έγινε φθηνότερο το ηλεκτρικό ρεύμα.

Τα ανάλογα ενεργειακά προγράμματα επενδύσεων που έχουν ανακοινώσει τόσο η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος όσο και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων δεν έχουν ως κίνητρο το φθηνό ρεύμα για το λαό, αλλά την καπιταλιστική κερδοφορία.

Αναρχη ήταν και είναι η εξαγόμενη "ανάπτυξη" της Αττικής προς την Εύβοια με συνέπειες και για τα δάση της, μαζί με τις τεράστιες ελλείψεις της Δασικής Υπηρεσίας σε προσωπικό, μέσα και χρηματοδότηση, την εκτός σχεδίου δόμηση, την έλλειψη υποδομών, που όλα μαζί συμβάλλουν στη μείωση της δασικής βλάστησης.

Δεν υπήρξαν προγράμματα υποβοήθησης της συλλογής ρητίνης, με αποτέλεσμα ουσιαστικά την εγκατάλειψη και μαζί την υποχώρηση όποιας προστασίας του χώρου τη συνόδευε.

Διόλου τυχαία η παραγωγή ρητίνης από τους 41.000 τόνους το 1961 έπεσε λίγο κάτω από 4.000 τόνους το 2008.

Η Εύβοια, όπως κι όλη η Ελλάδα, διαθέτει δάση και δασικές εκτάσεις που αποτελούν τεράστια πηγή πλούτου: Σε ξύλο, μελίσσι, ρετσίνι, ζώα, πτηνά, ψάρια γλυκού νερού, νερά πολλαπλής χρήσης. Είναι, ίσως, απ' τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις για να καταλάβουμε την αναγκαιότητα όχι μόνο της κοινωνικής ιδιοκτησίας σ' όλη τη γη, δασική και μη, του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού στην προστασία και αξιοποίηση του δασικού πλούτου, αλλά και συνολικά την ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας σε κάθε παραγωγική δραστηριότητα, για την παραγωγή προϊόντων χρήσης και όχι εμπορευμάτων που περικλείουν κέρδος.

Η έλλειψη αντιπυρικής, αντισεισμικής, αντιπλημμυρικής κοινωνικής προστασίας είναι η πιο βάρβαρη εκδήλωση του σύγχρονου καπιταλισμού.

Ο υποκειμενικός παράγοντας να βρεθεί προετοιμασμένος για τις κοινωνικές θύελλες που αναμφίβολα θα έρθουν

Εδώ βρίσκεται όλη η ουσία της εποχής που ζούμε. Από τη μια, τη χαρακτηρίζει αρνητικός συσχετισμός μεταξύ των βασικών αντίπαλων ταξικών δυνάμεων, ο χειρότερος συσχετισμός που γνώρισε η ανθρωπότητα τα τελευταία 100 χρόνια, ένας συσχετισμός που τον βαραίνουν η εκτεταμένη νίκη της αντεπενάστασης, η ιδεολογική και πολιτική υποχώρηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η αποδιάρθρωση του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος, γενικότερα του οργανωμένου λαϊκού κινήματος σε σειρά καπιταλιστικών χωρών. Από την άλλη, είναι η εποχή με τις αφάνταστα ώριμες υλικές προϋποθέσεις για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Σε αυτές τις συνθήκες, η διαμόρφωση, η διεύρυνση της επαναστατικής πρωτοπορίας γίνεται υπόθεση πρωτόγνωρη σε σχέση με την όποια πείρα του παρελθόντος. Μια υπόθεση που απαιτεί βαθιά επιστημονική γνώση με ταξικά κριτήρια, γνώση Ιστορίας, αλλά χρειάζεται και επαναστατική ορμή, ενόραση και θέληση για να σηκώσει κεφάλι ο υποκειμενικός παράγοντας, να βρεθεί συνειδητά προετοιμασμένος για τις κοινωνικές θύελλες που αναμφίβολα θα έρθουν, για να μην υποστεί ο ανθρώπινος παράγοντας μεγάλη καταστροφή, αλλά αντίθετα να καταστρέψει τους καπιταλιστές, τον πραγματικό υπαίτιο των καταστροφών.

(...)

Το υλικό βάθρο της νέας, της σοσιαλιστικής κοινωνίας φτιάχνεται μέσα στον καπιταλισμό, ανεξάρτητα από το συσχετισμό της ταξικής πάλης. Ομως, οι κοινωνικές σχέσεις για να γίνει η βιομηχανική, η αγροτική παραγωγή πραγματικό σοσιαλιστικό υλικό για να στηρίξουν ανάλογες κοινωνικές υπηρεσίες, δεν φτιάχνονται μέσα στον καπιταλισμό. Προϋποθέτουν την ανατροπή του, μέσα από σκληρό ταξικό αγώνα.

Το υλικό υπόβαθρο που δημιουργείται από την εργασία μας, αυτό είναι το αντικειμενικό στοιχείο της επαναστατικής αισιοδοξίας.

Το υποκειμενικό στοιχείο της πρέπει να το χτίσουμε λιθαράκι το λιθαράκι, με κόπο, με νίκες, ακόμα και μερικές ήττες, αλλά χωρίς ηττοπάθεια, μεμψιμοιρία.

Κάθε κομμουνιστής και κομμουνίστρια, κάθε ΚΝίτης και ΚΝίτισσα, κάθε πρωτοπόρος μέσα από τις καθημερινές προκλήσεις στη δουλειά, στο σχολείο, στο χωράφι, στη ζωή να ξεκινά τις μικρές μάχες, αυτές που θα κάνουν τον ταξικό στρατό μαζικό κι ετοιμοπόλεμο, για τις συνθήκες της μεγάλης μάχης για τη νίκη».


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ