Η άτακτη υποχώρηση της Ρηγίλλης στο ζήτημα της κατάθεσης πρότασης για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για την υπόθεση της ΔΕΚΑ, δε δείχνει απλώς την αμηχανία και τη σύγχυση που επικρατεί στην ηγεσία της ΝΔ. Σηματοδοτεί το «τέλος» της αντιπολίτευσης «από τα δεξιά». Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι οι «Φιλελεύθεροι» του Στ. Μάνου κατέβασαν ρολά, ενώ το κόμμα του Δ. Αβραμόπουλου φυτοζωεί. Την ίδια ώρα, η ΝΔ ολοένα και περισσότερο χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και απεγνωσμένα αναζητεί σοβαρούς λόγους που να δικαιολογούν την ύπαρξή της.

Ο λόγος είναι απλός: έχει υπερκεραστεί από την κυβέρνηση Σημίτη, όχι μόνο πολιτικά και ιδεολογικά, αλλά και στον τύπο και τους ρυθμούς της διαχείρισης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Δεν υπάρχουν, με άλλα λόγια, πολλά περιθώρια στην ηγεσία της ΝΔ να ασκήσει τη γνωστή κριτική της, που συνοψιζόταν στο σύνθημα «πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά», πράγμα που της επέτρεπε να διεκδικεί το ρόλο του «καλύτερου διαχειριστή». Ο μόνος τομέας που είχε αφήσει έξω από την «εθνική (σ.σ. δικομματική) συνεννόηση» ήταν αυτός της οικονομίας. Τώρα όμως, μετά το διορισμό του Ν. Χριστοδουλάκη στο υπουργείο Οικονομίας, είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσει κάποιος τις διακηρύξεις και τις εξαγγελίες του Κ. Καραμανλή και του υπουργού, γνωστού και ως «κόκκινου μονεταριστή». Λένε τα ίδια πράγματα με τα ίδια λόγια και συναγωνίζονται για το ποιος θα ικανοποιήσει περισσότερο την «αγορά».

Αυτό ακριβώς είναι το βασικό χαρακτηριστικό της «νέας φάσης» που εισέρχεται ο δικομματισμός και ο πρόεδρος της ΝΔ φαίνεται ότι είναι έτοιμος: «Οι πολιτικές δυνάμεις, αντί της στείρας αντιπαράθεσης του παρελθόντος, έχουμε χρέος να επικεντρώσουμε τις δράσεις μας στον ανταγωνισμό προσφοράς προς τη χώρα, την κοινωνία, τους πολίτες». Στο πλαίσιο αυτό είναι φανερό ότι δεν έχει θέση η σκανδαλολογία, η οποία μπορεί, όταν πρέπει, να διευκολύνει πολιτικές ζυμώσεις και αναδιατάξεις του πολιτικού σκηνικού, αλλά χαλάει το «καλό κλίμα» που θέλει η «αγορά». Η τελευταία, που είναι ο υπέρτατος κριτής των ηγεσιών των δύο κομμάτων, φαίνεται ότι δίνει «περίοδο χάριτος» 4 - 6 μηνών στην κυβέρνηση Σημίτη για να φέρει σε πέρας τη δύσκολη αποστολή που της έχει ανατεθεί (σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, ασφαλιστικό, απελευθερώσεις αγορών, Γ' ΚΠΣ, ολυμπιακά έργα, κλπ.). Ο Κ. Καραμανλής δεν μπορεί παρά να στηρίξει και όχι να καταθέτει προτάσεις για εξεταστικές επιτροπές και μάλιστα για το χρηματιστήριο. Είναι κι αυτή μια χαρακτηριστική απόδειξη για τις δεσμεύσεις και τις δουλείες της ηγεσίας της ΝΔ απέναντι στα μεγάλα αφεντικά (Κανείς βέβαια δε θυμάται άλλωστε τη «σταυροφορία κατά των διαπλεκομένων»).

Τώρα, που η πλήρης ταύτιση και «ομοιομορφία» μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, η οποία δεν είναι άσχετη με το «στρατιωτικό νόμο» που επιβάλλουν τα αφεντικά της νέας τάξης στο «αντιτρομοκρατικό στρατόπεδο», τώρα γίνεται πιο έντονα φανερό «το κενό αντιπολίτευσης». Τώρα, αναδεικνύεται πιο επιτακτικά η ανάγκη του «άλλου πόλου», του Λαϊκού Μετώπου. Θα χρειαστεί λοιπόν πιο σκληρή δουλιά, γιατί αυτή η ανάγκη και κυρίως η έκφρασή της δε συνειδητοποιείται «αυτόματα» από τις λαϊκές μάζες.