Ο Αριστείδης Μόσχος, ο άφταστος δεξιοτέχνης στο σαντούρι, ο «υπηρέτης» για μισό και πλέον αιώνα της παραδοσιακής μας μουσικής, ο ακούραστος δάσκαλος δεν υπάρχει πια. Πέθανε χτες το πρωί, μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο. Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών, δημοσία δαπάνη.

Γεννημένος το 1931 στο Αγρίνιο, σε οικογένεια μουσικών (ο πατέρας του έπαιζε κλαρίνο, ενώ ο παππούς του, αρματολός που πολέμησε στην Εξοδο του Μεσολογγίου, έπαιζε κλαρίνο και βιολί) την πρώτη του επαφή με το σαντούρι την είχε σε ηλικία 8 χρόνων. «Ηταν το πρώτο όργανο που με συγκίνησε», εξομολογούνταν σε συνέντευξή του στο «Ριζοσπάστη» (28/6/1992). «Ο πατέρας μου είχε τα κέντρα της εποχής "Καφέ Αμάν" και "Καφέ Σαντάν" και κατά διαστήματα προσκαλούσε διάφορα ξένα συγκροτήματα. Κάποτε - ήμουν ακόμη μαθητής της Β' Δημοτικού - έφερε ένα συγκρότημα ρουμάνικο, στο οποίο υπήρχε ένα σαντούρι. Το άκουσα να παίζει και... Ηταν κεραυνός. Μίλησε μέσα στην καρδιά μου...». Από εκείνη τη στιγμή έδεσε τη ζωή του με αυτό το όργανο και με τον μεταλλικό του ήχο ταξίδεψε τον μπάλο και το ζεϊμπέκικο στα πέρατα της οικουμένης. Οργανοπαίχτης στα πανηγύρια, για να βγάζει το ψωμί του στην αρχή, συνεργάστηκε, στη συνέχεια με λαϊκούς και έντεχνους συνθέτες, με μεγάλους ερμηνευτές, ενώ πραγματοποίησε σειρά ηχογραφήσεων με παραδοσιακά τραγούδια, επένδυσε μουσικά διάφορα ντοκιμαντέρ και συμμετείχε σε τηλεοπτικές εκπομπές ('75-'85). Από το 1952 - 1985 εργάζεται ως μουσικός επιμελητής στο Λύκειο Ελληνίδων και σε συνεργασία με τη Χορευτική Ομάδα του Λυκείου συμμετέχει σε Διεθνή Φεστιβάλ Χορού και Μουσικής σε όλο τον κόσμο.

Η αγωνία του για την παραδοσιακή μας μουσική και τα όργανα που χάνονται τον οδήγησε το 1985 στην ίδρυση του «Λαϊκού Σχολείου Παραδοσιακής Μουσικής», που ήταν το μεγάλο του όνειρο, με τη διδασκαλία 22 οργάνων. Ενα φυτώριο εκατοντάδων σπουδαστών, διαφόρων ηλικιών, που έδωσε πολλούς επαγγελματίες μουσικούς, ενώ δημιούργησε το δικό του αξιόλογο συγκρότημα. Το κράτος, πάντοτε, ο μεγάλος απών, καθώς ουδέποτε έδειξε την ευαισθησία ν' αγκαλιάσει αυτή την πολύμοχθη υπόθεση εξασφαλίζοντάς της τουλάχιστον τα προς το ζην. Το Σχολείο αμέτρητες φορές αντιμετώπισε τεράστια οικονομικά αδιέξοδα, με αποτέλεσμα ο δάσκαλος να λέει με πικρία: «Το μόνο που έχω χορτάσει είναι βραβεία, περγαμηνές και λόγια». Για την προσφορά του ο Αρ. Μόσχος έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις από συλλόγους, σωματεία και δήμους. Κυκλοφόρησε αρκετούς προσωπικούς δίσκους του, με τελευταίο τον «Ταξιδεύοντας με το σαντούρι στην Ελλάδα».

Η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, αμέσως μόλις πληροφορήθηκε το θάνατο του Α. Μόσχου, έστειλε στους οικείους του συλλυπητήριο τηλεγράφημα.

Δήλωση για το θάνατο του καλλιτέχνη έκανε ο υπουργός Πολιτισμού, Ε. Βενιζέλος, τονίζοντας ότι «ο ελληνικός λαϊκός πολιτισμός έχασε σήμερα έναν από τους μεγαλύτερους τεχνίτες του, θεματοφύλακα της παράδοσής του».