ΡΩΜΗ.--

Με 327 ψήφους υπέρ και 228 κατά, η Κάτω Βουλή της Ιταλίας ενέκρινε και αυτή το σχέδιο προϋπολογισμού που «επικαιροποιήθηκε», μετά από τις έντονες αντιρρήσεις της Κομισιόν και τις εκκλήσεις των Βρυξελλών για αλλαγές που θα εμπόδιζαν την επιβολή κυρώσεων σε βάρος της Ρώμης.

Το σχέδιο προϋπολογισμού που εγκρίθηκε προβλέπει για το 2019 δημόσιο έλλειμμα στο 2,04% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) από 2,4% που προέβλεπε το αρχικό σχέδιο, ενώ το ΑΕΠ εκτιμάται ότι θα αναπτυχθεί με ρυθμό 1% από 1,5%. Τέλος, η Ιταλία πρέπει να περιορίσει το δημόσιο χρέος της, το οποίο υπερβαίνει το 130% του ΑΕΠ της, για να αποφύγει τις κυρώσεις των χρηματοπιστωτικών αγορών και τη διαδικασία παράβασης της ΕΕ.

Η Κομισιόν έχει δηλώσει ότι το νέο σχέδιο δεν είναι εντελώς ικανοποιητικό, αλλά αποτελεί μια θετική βάση για «συνέχιση του διαλόγου». Από τη δική της μεριά, η ιταλική κυβέρνηση έχει επισημάνει ότι «πρέπει να ξεπεράσουμε μια μυωπική, αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, η οποία θέλει να καταπολεμήσει την οικονομική αστάθεια με μέτρα τα οποία τελικά την ευνοούν» και ότι «η Ευρώπη πρέπει να προσπαθήσει να πετύχει μια ισορροπημένη σχέση ανάμεσα στη μείωση και την από κοινού αντιμετώπιση των κινδύνων». Εξάλλου, οι διαφωνίες Ρώμης - Βρυξελλών δεν ήταν ...αριθμητικές, αλλά αφορούν συνολικά το μείγμα δημοσιονομικής διαχείρισης και των προτεραιοτήτων που απαιτούνται για την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Την ίδια στιγμή, και στο εσωτερικό της Ιταλίας έρχονται εντονότερα στην επιφάνεια ενδοαστικές αντιθέσεις για την οικονομική και εξωτερική πολιτική της χώρας. Κατά την έγκριση του προϋπολογισμού, διάφορες δυνάμεις υποστήριξαν ότι δεν δόθηκε αρκετός χρόνος για να μελετηθούν οι τροποποιήσεις που έγιναν και κατηγόρησαν την κυβέρνηση (των ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων «Κίνημα 5 Αστέρων» και «Λέγκα») και επειδή συνέδεσε την έγκριση του προϋπολογισμού με την απόσπαση ψήφου εμπιστοσύνης.

Εκτός από το «κεντροαριστερό» Δημοκρατικό Κόμμα (της αντιπολίτευσης) έντονη κριτική άσκησαν και οι «Αδελφοί της Ιταλίας», αντιδραστική πολιτική δύναμη που στήριξε τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα όταν αποφάσισαν (την άνοιξη) να σχηματίσουν κοινό κυβερνητικό σχήμα.