Παράλληλα, σε καθεμιά από τις περιπτώσεις αυτές - και πολύ περισσότερο από τη συνολική εικόνα - αποτυπώνεται και η κοροϊδία των υποτιθέμενων «αντίμετρων» τα οποία η κυβέρνηση παρουσιάζει ως το «απαύγασμα» της «κοινωνικής πολιτικής» της, επιχειρώντας να καλλιεργήσει στο λαό κάλπικες προσδοκίες, καλώντας τον να συμβιβαστεί με τα ελάχιστα και να διαλέξει από ποια τσέπη θα χάσει, αναδιανέμοντας τη φτώχεια ανάμεσα στα φτωχά λαϊκά στρώματα, με «ψίχουλα» που θα βρίσκονται πάντα στην «πρέσα» των δημοσιονομικών στόχων και που ούτε κατά διάνοια δεν θα καλύπτουν τις απώλειες από τη συνολική αντιλαϊκή επίθεση.
Ετσι κι αλλιώς, η ανάκτηση των απωλειών και πολύ περισσότερο η ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών δεν μπορεί να έρθουν από την πολιτική που ματώνει το λαό για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά μόνο σε σύγκρουση μαζί της.
Πλάι στα υπόλοιπα μέτωπα πάλης, σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά χρειάζεται να δυναμώσει ο οργανωμένος αγώνας και η διεκδίκηση για να μη μείνει χωρίς ρεύμα κανένα σπίτι εργαζόμενου, αυτοαπασχολούμενου, συνταξιούχου, ανέργου, να διαγραφούν τα συσσωρευμένα χρέη των λαϊκών νοικοκυριών, να μειωθούν οι τιμές της λαϊκής κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος. Για να καταργηθούν ο ειδικός φόρος κατανάλωσης και ο ΦΠΑ, που επιβαρύνουν το πετρέλαιο θέρμανσης και το φυσικό αέριο για οικιακή χρήση, και για να στηριχτούν οικονομικά όσοι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τη θέρμανσή τους. Για να νομοθετηθεί η πλήρης προστασία της κύριας κατοικίας, να απαγορευτούν οι πλειστηριασμοί για την εργατική - λαϊκή οικογένεια, να καταργηθούν οι νόμοι που απελευθερώνουν τις κατασχέσεις για χρέη προς τις τράπεζες και το Δημόσιο ακόμα και για 500 ευρώ. Για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, των χαρατσιών, της φοροληστείας, αύξηση του αφορολόγητου και φορολόγηση με 45% των κερδών και των περιουσιακών στοιχείων του μεγάλου κεφαλαίου.