Μήνας Νοέμβρης 1947. Πάνω απ' τις αγγλικές φυλακές της Κέρκυρας βαριά μελανιασμένα σύννεφα προμηνούν καταιγίδα. «Κάθε μέρα πέφτει από νωρίς βαθύ σκοτάδι στα υγρά κελιά - ψυγεία. Βροχή κι αέρας, αέρας και βροχή». Στα ίδια κελιά όπου φυλακίστηκαν εκατοντάδες κομμουνιστές και αγωνιστές - ανάμεσά τους ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο Χρήστος Μαλτέζος, ο Αρης Βελουχιώτης, ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Αντώνης Αμπατιέλος, ο Μήτσος Παπαρήγας, ο Χαρίλαος Φλωράκης και τόσοι άλλοι - από το 1947 έως το 1949 όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι ήταν θανατοποινίτες. «Οι τοίχοι υγροί, παγεροί. Τουρτουρίζεις». Κελιά σκοτεινά, απομόνωση, βασανιστήρια, πείνα, αρρώστιες. Η ζωή, μια διαρκής αναμονή για το χάραμα που θα σήμαινε...