Ερχεται κάποτε ο καιρός, που υπάρχει ανάγκη να γίνει μέτοχος ο κόσμος, εκείνος που θα σκύψει στα γραφτά της καρδιάς σου, του ασήκωτου βάρους που σύνθλιβε το παιδικό σου στήθος. Σα να 'ναι η μάνα ή ο πατέρας που έχασες στα πρώτα βήματα της ζωής σου, όταν ακόμη η μνήμη δεν είχε συγκρατήσει τη φυσιογνωμία τους. Εξομολόγηση, κυριολεκτικά «imo pectore» (εκ βαθέων). Ο συγγραφέας Δημήτρης Κηπουρός στο αυτοβιογραφικό «Ταξιδεύοντας σε φουρτουνιασμένο πέλαγος» μεταφυτεύει τα αισθήματά του, τ' απόκρυφα και ματωμένα: «Αυτό που γράφω τώρα, αρχίζοντας την αφήγησή μου, όχι για να προκαλέσω κάποια συμπόνεση. Κάτι τέτοιο δεν το ζήτησα ποτέ. Είχα την περηφάνια μου. Σκέφτομαι μόνο πόσο βαραίνει η απουσία της...