Ο γνωστός πεζογράφος Φ. Μ. (βραβευμένος για την πεζογραφική του δουλιά από το κράτος, το δήμο και την ΕΕΛ) με αυτό το βιβλίο μας οδηγεί σε ποιητικούς δρόμους, με το ίδιο νευρώδες γράψιμο, την ίδια ευαισθησία και τρυφερότητα. Γράφει στην αρχή της ποιητικής του συλλογής: «Συμβαίνει καμιά φορά στους πεζογράφους να θέλουν να τα πουν κι έτσι». Κι εννοεί ποιητικά.

Ο Φ. Μ. πετυχαίνει, με την ίδια αξιοσύνη να κινείται στον ποιητικό χώρο και να μας χαρίζει στιγμές ποιητικής ανάτασης. /Σταμάτησαν πια/ οι νεκροί να βγαίνουν/ απ' τα σπίτια./ Η γειτονιά μας πέθανε./

Είθε να τα λένε και οι ποιητές πεζογραφικά, όπως ο συγγραφέας Φ. Μ. (Εκδόσεις «Ιβυκος»).

Ο Σ. Κ. καταθέτει τη δεύτερη ποιητική συλλογή με σφιχτό και προσεγμένο λόγο. Η ποιητική του φωνή κερδίζει τον αναγνώστη με τη θεματική του, η οποία αγγίζει το οικολογικό πρόβλημα, το χτες, τα χαμένα όνειρα και τις ελπίδες. Με αξιοθαύμαστο τρόπο διασχίζει τη ζωή και με μια ανεπαίσθητη ανατριχίλα ζωντανεύει ψιθύρους, στεναγμούς, οράματα, εικόνες και συνεχίζει, με αρμονία και μουσικότητα, την εξελικτική του πορεία στο χώρο της ποίησης.

«Πώς να χωρέσει/ στο λυγμό της χαμένης ενατένισης/ το αναφιλητό των μικρών ονείρων;/

Πώς να φυτρώσει/ στην αναισθησία της πέτρας/ η μικρή ψυχή μιας παπαρούνας

... Πώς να χωρέσει/ στο άηχο κλάμα του αιώνα/ ο ψίθυρος της δικής σου βάρδιας;» (Εκδόσεις «Βεργίνα»).