Μόνο τυχαία δεν είναι η επιλογή της κυβέρνησης να επαναφέρει τώρα ζήτημα περιορισμού των διαδηλώσεων, για την «αποκατάσταση της λειτουργικότητας της πόλης», όπως ισχυρίζεται. Χρησιμοποιεί μάλιστα ως παράδειγμα το κέντρο της Αθήνας, όπου «η πλειοψηφία ταλαιπωρείται από τις μειοψηφίες που διαδηλώνουν», όπως δήλωσε ο Κυρ. Μητσοτάκης, με αφορμή τις απεργιακές διαδηλώσεις στις 2 Οκτώβρη. Θυμίζουμε ότι εκείνη η κινητοποίηση είχε γίνει ενάντια στο «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης, με αιχμή τις ρυθμίσεις που δυσκολεύουν την κήρυξη απεργίας από τα συνδικάτα και βάζουν εμπόδια στη συλλογική οργάνωση και δράση των εργαζομένων. Συνέχεια αυτής της προσπάθειας να μπει «στο γύψο» η λαϊκή διαμαρτυρία είναι η εξαγγελία μέτρων για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, που προωθεί η κυβέρνηση κατ' εντολή των επιχειρηματικών ομίλων, εναλλάσσοντας το «καρότο» με το «μαστίγιο», όπως δείχνουν οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου αλλά και όσα γράφονται «σαν έτοιμα από καιρό» στα έντυπα που στηρίζουν τον κυβερνητικό σχεδιασμό, αναλαμβάνοντας να προετοιμάσουν το έδαφος.

Η προσπάθεια ενεργοποίησης του «κοινωνικού αυτοματισμού» κυριαρχεί στην προπαγάνδα της κυβέρνησης και δεν είναι βέβαια καινούργια. Τη ζούμε κάθε φορά που ένας κλάδος κινητοποιείται και καταγγέλλεται σχεδόν ακαριαία ότι «θίγει τα συμφέροντα των πολλών». Για παράδειγμα, οι ναυτεργάτες δεν μπορούν να απεργούν επειδή ταλαιπωρούν τους ταξιδιώτες, οι αγρότες εμποδίζουν τους φορτηγατζήδες, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι δυσαρεστούν τους τουρίστες και «υπονομεύουν την ανάπτυξη». Αυτά τα αραχνιασμένα επιχειρήματα δεν έλειψαν από την προσπάθεια καμίας κυβέρνησης να βάλει εμπόδια στους αγώνες. Ποιος δεν θυμάται τον ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων, να χαρακτηρίζει «εξαλλοσύνες» τις απεργίες των ναυτεργατών ενάντια στην άρση του καμποτάζ, την οποία στη συνέχεια ως κυβέρνηση διατήρησε και επέκτεινε; 'Η την προσπάθεια, με ψέματα και συκοφαντίες, να ενεργοποιήσει τον «κοινωνικό αυτοματισμό» σε βάρος των αγωνιζόμενων αγροτών το 2016 και τα επόμενα χρόνια;

Είναι φανερό ότι η έγνοια τους δεν αφορά τα συμφέροντα «των πολλών», τα οποία τσακίζουν αδιακρίτως με την αντιλαϊκή πολιτική τους. Η έγνοια τους είναι για τα συμφέροντα των ελάχιστων, των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτοί είναι που ζητάνε «σιγή νεκροταφείου» για να αναπαράγονται αδιατάρακτα τα κέρδη τους, επιβεβαιώνοντας ότι η κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής πάει χέρι χέρι με την ένταση του αυταρχισμού, στην υπηρεσία πάντα της ανάπτυξης που υπηρετεί το κεφάλαιο. Το ίδιο ισχύει και με το άλλο αστείο επιχείρημα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να «ζυμώσει» την παρεμπόδιση των διαδηλώσεων: Οτι η «ταλαιπωρία» στο κέντρο της πόλης προκαλεί εναντίωση στις διεκδικήσεις και έτσι οι διαδηλωτές χάνουν το δίκιο τους! Αλήθεια, αν η κυβέρνηση νοιάζεται τόσο πολύ να ακουστούν τα αιτήματα των διαδηλωτών και να έχουν απήχηση από ευρύτερο κόσμο, γιατί δεν τα κάνει δεκτά, ώστε να μη χρειάζεται να διαδηλώνουν;

Τις προηγούμενες μέρες, η κυβέρνηση και τα επιτελεία της έριξαν στην «αρένα» και διάφορες μελέτες εργοδοτικών ενώσεων, που συνδέουν αυθαίρετα τον αριθμό των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας με τις απώλειες στον τζίρο των καταστημάτων του κέντρου, για να αποδείξουν ότι πλήττονται οι επαγγελματίες. Καταρχάς, ο πρώτος που χτυπάει ανελέητα τους επαγγελματίες από τα λαϊκά στρώματα είναι η ίδια η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, αυτής και των προηγούμενων, που τους καταδικάζει σε μίζερη ζωή και αργό θάνατο, στον ανταγωνισμό με τα μονοπώλια. Γι' αυτό άλλωστε οι αυτοαπασχολούμενοι, με αποφάσεις των αγωνιστικών Ενώσεών τους, έχουν εκφράσει πολλές φορές τη συμπαράσταση και τη συμμετοχή τους σε εργατικές απεργίες και διαδηλώσεις. Στο κέντρο βέβαια υπάρχουν και εμπορικά μεγαθήρια, ξενοδοχειακές μονάδες και άλλες επιχειρήσεις, που ως μεγαλοεργοδότες δεν θέλουν να ακούνε για εργατικά δικαιώματα και διεκδικήσεις, και επομένως για αγώνες και απεργίες. Τη δική τους «φωνή» μεταφέρει η κυβέρνηση, καμουφλαρισμένη πίσω από το «ενδιαφέρον» για την αποκατάσταση της «λειτουργικότητας» του κέντρου.

Το δικαίωμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος να αποφασίζει μέσα από συλλογικές διαδικασίες τις μορφές πάλης με τις οποίες θα προβάλλει τις διεκδικήσεις του είναι αδιαπραγμάτευτο, όπως και το δικαίωμα να διαδηλώνει και να παλεύει για το δίκιο του. Είναι ψέμα ότι «50 άνθρωποι κλείνουν το κέντρο», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, επιχειρώντας να δημιουργήσει εντυπώσεις και να θεσπίσει «διαδηλωσόμετρο», βάζοντας πλαφόν στο πώς και πού δικαιούται να διαδηλώνει ο λαός ενάντια στην πολιτική που τον συνθλίβει. Οι περιορισμοί στις διαδηλώσεις έχουν στόχο να χτυπήσουν τους αγώνες, σε συνδυασμό με όλα τα άλλα μέτρα που προωθούνται ενάντια στην απεργία, στα συνδικάτα, στη συλλογική οργάνωση και δράση. Τα σχέδια κυβέρνησης και εργοδοσίας πρέπει να βρουν τοίχο από τα συνδικάτα και τους άλλους φορείς του κινήματος. Να πάρει απάντηση κάθε μεθόδευση να κλείσουν το στόμα των εργαζομένων, να βάλουν εμπόδια στη λαϊκή διαμαρτυρία.