• Αυτή την περίοδο, ολοένα και περισσότεροι θέτουν καλοπροαίρετα το εξής ρώτημα: Καλά είναι αυτά που λέει το ΚΚΕ, αλλά πώς μπορεί να σταθεί μόνη της μια Ελλάδα που δεν παράγει τίποτα και όλα τα εισάγει;

Καταρχήν και σήμερα παράγει η Ελλάδα, αλλά η παραγωγή βρίσκεται στα χέρια λίγων επιχειρηματικών ομίλων και πραγματοποιείται με κριτήριο το κέρδος. Ομως, το τι παράγεται και το πόσο παράγεται, καθορίζεται από αυτούς που έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής, τους μετόχους των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, των μονοπωλιακών ομίλων.

Το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουν υποβαθμιστεί κλάδοι που θα μπορούσαν να καλύψουν λαϊκές ανάγκες (π.χ. κλωστοϋφαντουργία), ότι εισάγει προϊόντα (π.χ. αγροτικά) που θα μπορούσε να καλύψει με τη δική της παραγωγή, είναι αποτέλεσμα του ότι η παραγωγή πραγματοποιείται με στόχο το καπιταλιστικό κέρδος.

Αυτό είναι που σπρώχνει κεφάλαια να κινούνται σε κλάδους που έχουν το μεγαλύτερο κέρδος, που οδηγεί στο να παράγονται π.χ. λεμόνια για εξαγωγή και μετατροπή σε χυμό, και την ίδια στιγμή να εισάγονται από την Αργεντινή.

Το κυνήγι του κέρδους, ο ανταγωνισμός, που βρίσκεται στη φύση του συστήματος, δεν επιτρέπουν τον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής με βάση τις ανάγκες του λαού, των εργαζομένων. Επίσης, η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση δημιουργεί περιορισμούς στην ανάπτυξη ορισμένων κλάδων προς όφελος ανταγωνιστών τους, άλλων κρατών, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής και διεθνούς αγοράς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία.

Η Ελλάδα διαθέτει παραγωγικές δυνάμεις (πρώτες ύλες, Ενέργεια, εργατικό δυναμικό) που μπορούν να απογειώσουν την παραγωγή, να την επεκτείνουν και σε κλάδους όπου σήμερα κυριαρχούν συντριπτικά οι εισαγωγές.

Προπάντων, διαθέτει πρώτες ύλες που είναι αναγκαίες για την παραγωγή μέσων παραγωγής, σημαντικά αποθέματα σε μεταλλευτικούς ορυκτούς πόρους, όπως βωξίτη, μεταλλικά ορυκτά (χρυσό, νικέλιο, χαλκό), δομικούς ορυκτούς πόρους (περλίτη, λευκόλιθο, μάρμαρα κ.ά.).

Διαθέτει επίσης επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό με υψηλή ειδίκευση, έμπειρο εργατικό δυναμικό σε βιομηχανικούς και άλλους κλάδους. Υπάρχουν, δηλαδή, όλες οι προϋποθέσεις να δοθεί ώθηση στην παραγωγή, από τη στιγμή που τα μέσα παραγωγής θα πάψουν να είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών και θα γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, θα τεθούν δηλαδή κάτω από εργατικό - λαϊκό έλεγχο.

Αρα λοιπόν η Ελλάδα έχει παραγωγικές δυνατότητες, μπορεί να αναπτύξει και άλλες, αρκεί να φύγει από τη μέση το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους, να φύγουν οι δεσμεύσεις που προκύπτουν από την ενσωμάτωση στην ΕΕ και το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ετσι θα απελευθερωθούν παραγωγικές δυνάμεις που τώρα συνθλίβονται.

• Από εδώ προκύπτει ένα ακόμα ερώτημα που τίθεται συχνά: Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει οικονομία χωρίς ιδιώτες, αφού αυτοί βάζουν τα λεφτά για να γίνουν οι επιχειρήσεις, να φτιαχτούν θέσεις εργασίας και να παραχθούν προϊόντα;

Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι επαύλεις και τα κότερα των κηφήνων - μεγαλοεργοδοτών, ντόπιων και ξένων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά κλεμμένος ιδρώτας των εργαζομένων. Δεν τα βρήκαν από τους «παππούδες» τους, δεν είναι αποτέλεσμα της προσωπικής τους δουλειάς, του δικού τους ιδρώτα. Ολα είναι προϊόντα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Αυτοί είναι οι πραγματικοί παραγωγοί του πλούτου.

Αν λείψουν οι εργαζόμενοι δεν παράγεται τίποτα. Γι' αυτό η εργοδοσία φοβάται όπως ο διάολος το λιβάνι την απεργία. Επειδή διακόπτεται η παραγωγή και εμποδίζεται η κερδοφορία. Αν όμως λείψουν οι καπιταλιστές, οι ιδιοκτήτες δηλαδή των επιχειρήσεων, δε σημαίνει ότι θα λείψει και η παραγωγή. Αυτό το νόημα έχει το σύνθημα «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

Γι' αυτό είναι απάτη ότι ο λαός είναι υποχρεωμένος να στηρίξει, να βάλει πλάτη στην καπιταλιστική ανάκαμψη και ανάπτυξη, για να βγει η καπιταλιστική οικονομία από την κρίση, προκειμένου να υπάρχουν κέρδη - παραγωγή - θέσεις εργασίας κ.λπ.

Με τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους, ο λαός και οι εργαζόμενοι μπορούν να αποκτήσουν τη δυνατότητα να οργανώσουν με κεντρικό σχεδιασμό την παραγωγή και να τη διευθύνουν προς όφελός τους, με κριτήριο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Ετσι θα εξαλειφθούν οι αιτίες που γεννάνε τις καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις, όπως η αναρχία της παραγωγής, το κυνήγι του κέρδους, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός.

Με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον κεντρικό σχεδιασμό, θα καταπολεμηθεί και η ανεργία, που είναι σύμφυτη με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας και η επέκταση της παραγωγής σε κλάδους που σήμερα φθίνουν, ή δεν υπάρχουν καθόλου, θα απορροφήσει εργατικό δυναμικό.

Το ίδιο θα γίνει και με την κοινωνικοποίηση των μεγάλων αγροτοκτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων, την ανάπτυξη σύγχρονων κρατικών επιχειρήσεων και την παράλληλη λειτουργία παραγωγικών συνεταιρισμών. Για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών που διαρκώς διευρύνονται, θα απαιτηθεί η μαζική πρόσληψη εργαζομένων στους κλάδους της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας, στην Ερευνα, στον πολιτισμό και αλλού.

Η κατανομή λοιπόν των εργαζομένων δεν θα γίνεται πια άναρχα με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά με βάση το κεντρικό σχεδιασμό, με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Επίσης, σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν οικονομικές κρίσεις, δεν υπάρχει μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων που οδηγεί την ανεργία στα ύψη. Μόνο στο πλαίσιο της λαϊκής οικονομίας μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας, που παράγει ο καπιταλισμός.

• Υπάρχουν ωστόσο και κάποιοι που καλοπροαίρετα ρωτάνε: Σήμερα, σε πολλά καπιταλιστικά κράτη η ανεργία είναι σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα. Γιατί λέει το ΚΚΕ ότι μόνο με τη δική του πρόταση μπορεί να εξαλειφθεί η ανεργία;

Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι η ανεργία σε ορισμένα καπιταλιστικά κράτη εμφανίζεται πράγματι χαμηλή, αλλά πουθενά δεν έχει εξαλειφθεί. Για παράδειγμα, σε μια από τις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες, σ' αυτή της Ευρωζώνης, η ανεργία το Μάη του 2015 ήταν στο 10,9%, με μεγάλες διακυμάνσεις στο εσωτερικό της. Επομένως, ανεργία και καπιταλισμός είναι όπως το νύχι με το κρέας.

Επιπλέον, η χαμηλή ανεργία δεν είναι μόνιμη κατάσταση, η απασχόληση ακολουθεί τις διακυμάνσεις της παραγωγής. Δηλαδή, σε περιόδους ανάπτυξης της οικονομίας η ανεργία μειώνεται και αντίστροφα αυξάνεται σε περιόδους κρίσης. Επομένως, το αν θα έχει κάποιος δουλειά εξαρτάται από τα σκαμπανεβάσματα της οικονομίας, που είναι αγιάτρευτη αρρώστια στον καπιταλισμό.

Αυτή είναι η μια πλευρά. Η άλλη έχει να κάνει με τον τρόπο που καταγράφονται άνεργοι και απασχολούμενοι στον καπιταλισμό. Η μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου έχει συντρίψει κυριολεκτικά κάθε έννοια σταθερής δουλειάς με δικαιώματα. Η τάση είναι να κυριαρχούν ολοένα και περισσότερο οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, που σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα στοιχειώδη, ακόμα και σε εκείνους που δεν καταγράφονται στους άνεργους.

Και στην Ελλάδα έχουμε τέτοια πείρα. Χιλιάδες νέοι συμμετέχουν σε προγράμματα περιστασιακής απασχόλησης και ενώ δεν καταγράφονται στις λίστες των ανέργων, οι αποδοχές και οι όροι δουλειάς τούς καταδικάζουν σε μισοζωή.

• Αναρωτιούνται κάποιοι: Και σε προηγούμενες περιόδους, πολλές επιχειρήσεις ήταν κρατικές. Αυτό όμως δεν απέτρεψε τη χρεοκοπία, ενώ μεγαλούργησαν το ρουσφέτι και η διαφθορά. Το ίδιο δε θα γίνει και τώρα, αν εφαρμοστεί η πρόταση του ΚΚΕ;

Το ΚΚΕ δεν υπερασπίζεται το παλιότερο και σημερινό καθεστώς της κρατικής ιδιοκτησίας σε ορισμένες επιχειρήσεις. Το σημερινό κράτος, η σημερινή εξουσία είναι όργανο της κυρίαρχης αστικής τάξης. Επομένως, τα δικά της γενικά συμφέροντα υπηρετεί και η κρατική ιδιοκτησία σε ορισμένα μέσα παραγωγής.

Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα και σε προηγούμενες εποχές, όταν το κράτος, με επιχειρήσεις δικής του ιδιοκτησίας, ανέλαβε να στήσει υποδομές αναγκαίες για την καπιταλιστική ανάπτυξη, που κανένας ιδιώτης δε θα μπορούσε ποτέ να φτιάξει. Ανέλαβε να εξασφαλίσει φθηνή Ενέργεια στη βιομηχανία, την ίδια ώρα που τσάκιζε τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, λιμάνια, που θα στηρίζουν τους εφοπλιστές κ.λπ.

Εχουμε επίσης το παράδειγμα όπου στην Ελλάδα κρατικοποιούνταν οι προβληματικές επιχειρήσεις για να «εξυγιανθούν» με χρήματα του λαού και να επιστρέψουν κερδοφόρες στο κεφάλαιο. Αντίστροφα, την εποχή των «απελευθερώσεων», το κράτος ιδιωτικοποιεί τομείς και επιχειρήσεις όπου διατηρεί ακόμα κάποιες θέσεις.

Κρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις στον καπιταλισμό εναλλάσσονται, πάντα με κριτήριο τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτός ο κρατικός τομέας αξιοποιείται και κυρίως αξιοποιήθηκε τα προηγούμενα χρόνια ως μηχανισμός εξαγοράς εργατικών - λαϊκών συνειδήσεων, ενσωμάτωσης στο σύστημα. Ωστόσο, σήμερα, οι συνθήκες δουλειάς στις επιχειρήσεις όπου το κράτος διατηρεί ακόμα μερίδιο, έχουν εξομοιωθεί πλήρως με αυτές στον αμιγώς ιδιωτικό τομέα.

Το κράτος της εργατικής - λαϊκής εξουσίας δεν θα στηρίζεται στους θεσμούς και τους μηχανισμούς του σάπιου κράτους του κεφαλαίου και των μονοπωλίων. Θα στηρίζεται σε θεσμούς που θα γεννήσει η εργατική - λαϊκή πάλη στο δρόμο της ανατροπής. Σε αυτούς τους θεσμούς θα εξασφαλίζεται η εργατική - λαϊκή συμμετοχή, ο εργατικός - λαϊκός έλεγχος. Οι αιρετοί και ανακλητοί στα όργανα της εξουσίας δεν θα έχουν κανένα υλικό προνόμιο από αυτή τους τη συμμετοχή.

Αυτή η εξουσία θα πραγματοποιήσει την κοινωνικοποίηση στα μέσα παραγωγής, θα οργανώσει τον κεντρικό σχεδιασμό για την κατανομή πόρων, εργατικής δύναμης, κλάδων κ.λπ. Οι εργαζόμενοι, μέσω αυτών των θεσμών, θα έχουν ενεργό συμμετοχή στην εξειδίκευση του κεντρικού σχεδιασμού, στη διεύθυνση, στην ανάπτυξη της πρωτοβουλίας. Αυτή η μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων μέσω των θεσμών της δικής τους εξουσίας μπορεί να γίνει μια μεγάλη δύναμη, ικανή να αντιμετωπίσει δυσκολίες και προβλήματα που σίγουρα θα προκύψουν σε αυτήν τη διαδικασία.

• Λένε ορισμένοι: Ακόμα κι αν όλα αυτά που λέει το ΚΚΕ είναι καλά και σωστά, μέχρι να γίνουν ποιος ζει και ποιος πεθαίνει... Εχει το ΚΚΕ πρόταση για το σήμερα;

Η πραγματοποίηση της πρότασης διεξόδου του ΚΚΕ δεν θα κριθεί στις εκλογές, αφορά όμως το σήμερα, είναι αναγκαία και ρεαλιστική για το τώρα. Αν ο λαός το αποφασίσει και πιστέψει στη δύναμή του, είναι στο χέρι του να φέρει τα πάνω κάτω, «να τους πάρει φαλάγγι».

Το κάλεσμα πάλης του ΚΚΕ για την ανασύνταξη του κινήματος και τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας απευθύνεται σήμερα στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από τα ιδεολογικά τους πιστεύω, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους καταβολές. Η συνάντηση των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ, των μικρών και μεσαίων αγροτών στο κίνημα, με σαφή αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά, είναι αυτό που μπορεί σήμερα να ανοίξει το δρόμο προς το ξέφωτο της λαϊκής ευημερίας.

Ο δρόμος αυτός περνάει μέσα από τη ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους. Είναι ο δρόμος της ανατροπής, που για να τον διασχίσει ο λαός νικηφόρα χρειάζεται δυνατό ΚΚΕ.

Παλεύοντας μέσα απ' αυτό το δρόμο, ο λαός θα μετράει βήματα στους καθημερινούς αγώνες που δίνει για να μπλοκάρει τα βάρβαρα μέτρα, να τα καθυστερήσει ή και να τα ματαιώσει, να αποσπάσει ορισμένες κατακτήσεις, να ανακτήσει απώλειες και να δημιουργήσει προϋποθέσεις ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών.

Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να πυκνώσει τις γραμμές των συνδικάτων, να τα αναζωογονήσει, να τα ανασυγκροτήσει ως όργανα ταξικής πάλης και όχι κοινωνικής συναίνεσης και στήριξης κυβερνήσεων. Ετσι μπορούν να αλλάζουν οι συσχετισμοί υπέρ του λαού. Να αποκτά ο λαός τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να συγκρουστεί, να επιβάλει τη διέξοδο προς όφελός του.

Χρειάζεται να απεμπλακεί ο λαός από τους ενδοαστικούς σχεδιασμούς και τις αντιθέσεις, να χαράξει δική του γραμμή πάλης, που απαντάει στα δικά του συμφέροντα και δεν τον μετατρέπει σε ουρά των επιδιώξεων της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφαλαίου.

Γι' αυτό έχει σημασία και η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ. Για να δυναμώσει η φωνή της μοναδικής διεξόδου υπέρ του λαού, η μοναδική δύναμη που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής, της σύγκρουσης μέχρι το τέλος.

• Μια άλλη ερώτηση που τίθεται συχνά είναι η εξής: Αν βγούμε από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, δεν θα μας «εξαφανίσουν» την επόμενη μέρα;

Η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στη χώρα μας δεν θα γίνει σε κατάσταση «νηνεμίας» στην Ευρώπη και παγκόσμια. Ιστορικά, οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές δεν περιορίστηκαν σε μια μόνο χώρα, ακόμα κι αν ξεκίνησαν απ' αυτήν.

Αλλά και αντίστροφα, η ανατροπή του καπιταλισμού σε μια χώρα όξυνε την ταξική πάλη και σε άλλες, συνέβαλε σε αντίστοιχες αλλαγές, ενέπνευσε την αλληλεγγύη των κινημάτων από άλλες καπιταλιστικές χώρες.

Ηδη, η βαθιά καπιταλιστική κρίση στην Ευρωζώνη και παγκόσμια, απέδειξε ότι στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν σταθερές και θέσφατα. Αυτό που κάποτε φαινόταν αδύνατο, όπως η διάλυση της Ευρωζώνης και της ΕΕ, σήμερα παραμένει ένα πιθανό ενδεχόμενο, στη βάση των ισχυρών ανταγωνισμών που αναπτύσσονται ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη, στο έδαφος της κρίσης.

Το ζητούμενο είναι να γίνουν οι όποιες αλλαγές με την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, σε κατεύθυνση που να υπηρετεί τα πραγματικά του συμφέροντα, και όχι να σέρνεται το λαϊκό κίνημα πίσω από επιδιώξεις που υπηρετούν τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης μερίδας της αστικής τάξης μέσα στο ίδιο κράτος ή των ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Η Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας δεν θα είναι μόνη. Το λαϊκό κίνημα σε μια σειρά άλλες χώρες θα πάρει αργά ή γρήγορα τον ίδιο δρόμο. Η ιστορική πείρα δείχνει επίσης ότι σε τέτοιες συνθήκες ποτέ δεν μπορεί να δημιουργηθεί αρραγές μέτωπο όλων των άλλων καπιταλιστικών κρατών. Υπάρχουν ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που η λαϊκή εξουσία πρέπει να αξιοποιήσει προς όφελος της.

Σε κάθε περίπτωση, αν ο λαός είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί τις επιλογές και τα πραγματικά του συμφέροντα, τότε δύσκολα μπορεί να νικηθεί. Η συνειδητή παλλαϊκή συμμετοχή στην υπεράσπιση της νέας εξουσίας και των επιτευγμάτων της, είναι το ανυπέρβλητο πλεονέκτημά της.

Η λαϊκή διακυβέρνηση θα επιδιώξει να αναπτύξει ισότιμες και αμοιβαία επωφελείς διακρατικές σχέσεις με άλλες χώρες που είτε ανέτρεψαν κι αυτές τον καπιταλισμό, είτε παραμένουν καπιταλιστικές και δεν στέκονται εχθρικά απέναντι στη νέα εξουσία, υπολογίζοντας βέβαια το δικό τους συμφέρον απέναντι στους ανταγωνιστές τους.

• «Πώς μπορούμε να εμπιστευθούμε μια πρόταση που δοκιμάστηκε στο παρελθόν και απέτυχε ενώ σήμερα δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να ακολουθεί αυτό που προτείνει στην Ελλάδα το ΚΚΕ;», ρωτάνε μερικοί.

Η πρώτη απόπειρα των εργαζομένων, των λαών, να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο, της σοσιαλιστικής επανάστασης, μπορεί να ηττήθηκε, όμως η προσφορά της είναι ανεκτίμητη στην Ιστορία των λαών, στην Ιστορία που γράφεται απ' τα κάτω. Είναι ανεκτίμητη σε κατακτήσεις και δικαιώματα.

Οφείλουμε να μελετήσουμε, να βγάλουμε συμπεράσματα για το πώς και το γιατί οδηγηθήκαμε στην ήττα, που κόστισε σε όλη την ανθρωπότητα, όχι μόνο στους λαούς που την έζησαν άμεσα με την αντεπανάσταση. Αυτό κάνουμε ως ΚΚΕ.

Οι απαντήσεις πρέπει να αναζητηθούν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ' αυτήν που προβάλλουν διάφοροι απολογητές του καπιταλισμού. Αυτό που ηττήθηκε ήταν η παραβίαση των αρχών του σοσιαλισμού, της νέας κοινωνίας, η διατήρηση ή ενίσχυση στοιχείων του παλιού, της παλιάς κοινωνίας, του παλιού τρόπου παραγωγής, που συνεχίζουν να διατηρούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την ανατροπή τους.

Τα συμπεράσματα αυτά είναι χρήσιμα για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη, για να μπορέσει η επόμενη προσπάθεια να ξεκινήσει από καλύτερη αφετηρία. Εξάλλου, πάντα στην ανθρώπινη κοινωνία υπήρχαν και τα πισωγυρίσματα. Ποτέ το νέο δεν κυριάρχησε αμέσως και απευθείας.

Σήμερα, όλες οι κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις, πρώτα απ' όλα η καπιταλιστική οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της στο λαό, οι μεγάλες δυσκολίες της καπιταλιστικής ανάκαμψης, η μεγάλη ψαλίδα ανάμεσα στις δυνατότητες της παραγωγής και στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ο κίνδυνος ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου, φανερώνουν ότι οι λαοί, οι εργαζόμενοι, είναι αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να ακολουθήσουν το δρόμο της ρήξης με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.