Παπαγεωργίου Βασίλης

Η συμμετοχή του Α. Σαμαρά στη σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ήταν αρκούντως αποκαλυπτική για την πολιτική που θα υπηρετήσει μετεκλογικά, απ' όποια θέση κι αν του ανατεθεί, καθώς ήταν ολοφάνερη η πρόθεσή του να καταθέσει διαπιστευτήρια στους εταίρους και δανειστές για την αποφασιστικότητα και την ικανότητά του να φέρει σε πέρας την αποστολή, δηλαδή να υλοποιήσει διά πυρός και σιδήρου τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, εντός και εκτός μνημονίου.

Στην κατεύθυνση αυτή ταυτίστηκε πλήρως με τις διακηρύξεις της άτυπης Συνόδου Κορυφής για «ανάπτυξη με λιτότητα», δηλώνοντας μάλιστα δικαιωμένος επειδή «τώρα όλη η Ευρώπη συγκλίνει σε αυτό που επιμέναμε εδώ και δύο χρόνια, ότι πέρα απ' όλα τα άλλα, χρειάζεται ανάπτυξη για να βγούμε από την κρίση».

Αυτά όμως που προσπερνά με βολικό τρόπο ο πρόεδρος της ΝΔ, με τη φράση «όλα τα άλλα», είναι το σύνολο της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, δηλαδή τα μέτρα που τσακίζουν τους μισθούς και τις συντάξεις, διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις, ιδιωτικοποιούν τη δημόσια περιουσία, κόβουν τα φάρμακα από τον λαό, εμπορευματοποιούν περισσότερο τις υπηρεσίες υγείας και παιδείας.

Η «δημοσιονομική προσαρμογή», δηλαδή η άγρια λιτότητα διαρκείας, είναι ένα το κρατούμενο για την ηγεσία της ΝΔ, η οποία μάλιστα πλειοδοτεί στη λήψη πιο σκληρών μέτρων. Αρκεί να αναφερθεί ότι η δική της πρόταση προβλέπει περικοπές «σπατάλης» στο δημόσιο 18 δισ. ευρώ, ξεπερνώντας κατά πολύ τα 11,5 δισ. ευρώ που ανέρχεται το ύψος του πακέτου των μέτρων του Ιούνη.

Και φυσικά τα μέτρα αυτά δεν αφορούν καμία σπατάλη του δημοσίου, αλλά αποκλειστικά τα ασφαλιστικά ταμεία και τις συντάξεις, τα προνοιακά επιδόματα, καθώς και το λεγόμενο «μισθολογικό κόστος» του δημοσίου, που προβλέπεται να περιοριστεί, τόσο με νέο τσεκούρι στους μισθούς, όσο και με 150.000 απολύσεις εργαζομένων την επόμενη τριετία.

Αυτή η άγρια λιτότητα δίχως τέλος, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ανάπτυξης που υπερασπίζεται και προωθεί η ηγεσία της ΝΔ, όπως και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου, προκειμένου να εξοικονομηθούν κεφάλαια για την «επανεκκίνηση της οικονομίας», με τρόπο που να διασφαλίζει την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

Ετερος πυλώνας της ανάπτυξης είναι βέβαια η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, η κυριαρχία των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, η καταβαράθρωση όλων των μισθών, σε πρώτη φάση γύρω στα 500 ευρώ, με τάση να «συγκλίνουν» με αυτά των γειτονικών χωρών, όπως σαφώς αναφέρεται στο νέο μνημόνιο.

Η ηγεσία της ΝΔ έχει βάλει γερές πλάτες στην κατεύθυνση αυτή τα δύο προηγούμενα χρόνια, είτε υπερψηφίζοντας τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου, είτε πρωταγωνιστώντας στους χώρους δουλειάς για την υλοποίησή τους, είτε αναγορεύοντας την ανταγωνιστικότητα, την κερδοφορία και την «αποενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας» ως ύψιστη προτεραιότητα του οικονομικού προγράμματός της.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτική για την ανάπτυξη που υπηρετεί η ηγεσία της ΝΔ, είναι η πρόταση για δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στα πρότυπα της Πολωνίας, που κατέθεσε ο Α. Σαμαράς στη σύνοδο του ΕΛΚ. Η πρόταση αυτή, συμπυκνώνει και καταδεικνύει με παραστατικό τρόπο το περιεχόμενο της ανάπτυξης που επαγγέλλεται η ηγεσία της ΝΔ. Ανάπτυξη με μισθούς Βουλγαρίας, με εργαζόμενους δίχως εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, με μηδενική φορολογία για τις επιχειρήσεις, με παραχώρηση της δημόσιας και ιδιωτικής γης και δωρεάν υποδομές στα μονοπώλια κ.ο.κ.

Αυτό είναι το καθεστώς των ΕΟΖ, που έχει εφαρμοστεί όχι μόνο στην Πολωνία αλλά σε όλο τον κόσμο, όπου υπάρχουν περίπου 3.500 ΕΟΖ. Παντού όμως οι μοναδικοί κερδισμένοι είναι οι επενδυτές, τα μονοπώλια, ενώ οι εργαζόμενοι έχουν μετατραπεί στην κυριολεξία σε σύγχρονους σκλάβους τους. Είναι ολοφάνερο από τα παραπάνω ότι η ανάπτυξη που επαγγέλλεται η ηγεσία της ΝΔ είναι επίγεια κόλαση για το λαό, αφού πατάει πάνω στα αποκαΐδια των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων, στην υψηλή ανεργία και στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση του λαού.

Την κόλαση αυτή υπηρετεί και η δέσμη των έξι «αναπτυξιακών μέτρων» που κατέθεσε ο Α. Σαμαράς στη σύνοδο κορυφής του ΕΛΚ, δηλώνοντας ότι αυτά και μόνο περιλαμβάνονται στις «διαπραγματεύσεις» που θα κάνει με τους εταίρους και δανειστές για «να αλλάξει με ρεαλιστικό τρόπο το μνημόνιο» και να δώσει ώθηση στην ανάκαμψη. Τα περισσότερα από αυτά αφορούν τη ενεργοποίηση «χρηματοδοτικών εργαλείων», προκειμένου να διοχετευτεί επιπλέον ρευστότητα σε επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται σε συγκεκριμένα πεδία κερδοφορίας.

Τέτοια «εργαλεία» είναι τα ομόλογα έργων, οι εγγυήσεις από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, τα αδιάθετα κεφάλαια από το ΕΣΠΑ. Οι εργαζόμενοι όμως και ο λαός δεν πρόκειται να ωφεληθούν στο ελάχιστο από τα επιπλέον κεφάλαια που θα εισρεύσουν στα θησαυροφυλάκια των επιχειρηματικών ομίλων.

Οπως επίσης δεν πρόκειται να ωφεληθούν από τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, τουλάχιστον στο 15% για τα κέρδη των επιχειρήσεων και την απαλλαγή τους από τις εργοδοτικές εισφορές, που συμπληρώνουν το πακέτο των «αναπτυξιακών μέτρων» που προωθεί η ηγεσία της ΝΔ, λανσάροντάς τα μάλιστα ως μονόδρομο για την έξοδο από την κρίση.

Ακριβώς γι' αυτό ο Α. Σαμαράς, προβλέποντας τις ολέθριες συνέπειες που θα έχει για το λαό η ανάπτυξη που στηρίζει, ζητά την δημιουργία ενός «Ταμείου άμβλυνσης των κοινωνικών επιπτώσεων του μνημονίου», όπως το αποκάλεσε, με χρήματα από «αδιάθετους κοινοτικούς πόρους», προκειμένου να υπάρξει μια υποτυπώδης προστασία των πιο εξαθλιωμένων θυμάτων της καπιταλιστικής κρίσης και να εκτονωθεί η λαϊκή οργή.

Δικαιολογώντας την πρότασή του, ο πρόεδρος της ΝΔ επικαλείται «την πρωτοφανή αύξηση της ανεργίας, αλλά και τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν μελλοντικές διαρθρωτικές αλλαγές στο δημόσιο», εννοώντας προφανώς τις απολύσεις δεκάδων ή εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στο δημόσιο.

«Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε αυτό που πρέπει», διαβεβαίωσε ο Α. Σαμαράς τους ηγέτες του ΕΛΚ, καταθέτοντας διαπιστευτήρια στους ξένους συμμάχους της ντόπιας πλουτοκρατίας και κάνοντας επίδειξη της αποφασιστικότητας του να περάσει τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα δια πυρός και σιδήρου.

Τον στόχο αυτό υπηρετεί η συγκρότηση ενός «ισχυρού μεταρρυθμιστικού και φιλοευρωπαϊκού μετώπου», όπως ονόμασε τη συμμαχία της ΝΔ με την Δημοκρατική Συμμαχία της Ντ. Μπακογιάννη και στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ., που εκτός των άλλων, ήρθε να επιβεβαιώσει περίτρανα ότι τα κόμματα του κεφαλαίου «αλλάζουν» μόνο επί το αντιδραστικότερον.

Από το «πολιτικό πλαίσιο» της συμφωνίας μεταξύ ΝΔ και ΔΗΣΥ, προκύπτει ξεκάθαρα ότι υπέρτατος στόχος του «κοινού πατριωτικού μετώπου για την Ευρώπη και την ανάπτυξη» όπως το χαρακτήρισε ο Α. Σαμαράς, είναι το τσάκισμα των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων και η κλιμάκωση της επίθεσης κατά των εργατικών και λαϊκών αγώνων, προκειμένου να θωρακιστεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Οπως αποσαφηνίζεται στο κείμενο του «πολιτικού πλαισίου», βασικοί πυλώνες του σχεδίου για διακυβέρνηση είναι πρώτα απ' όλα «οι σαρωτικές αλλαγές στο κράτος, με έμφαση στις αποκρατικοποιήσεις και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας». Επίσης, υπάρχει σαφής δέσμευση για άμεση εφαρμογή των αντιδραστικών νόμων στην παιδεία και την υγεία, ταυτόχρονα με μέτρα που αποσκοπούν στην αυταρχική θωράκιση του αστικού συστήματος.

Παράλληλα η ηγεσία της ΝΔ έχει αναλάβει να οξύνει τα προεκλογικά ψευτοδιλήμματα στο λαό και να συμβάλει στην διαμόρφωση του νέου δίπολου κεντροδεξιά - κεντροαριστερά. Για το σκοπό αυτό έχει αναδείξει ως βολικό για την ίδια και την πλουτοκρατία αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ, που σκόπιμα εμφανίζει ως αντιευρωπαϊκή δύναμη, συσκοτίζοντας την πραγματικότητα, ότι δηλαδή και οι δύο πόλοι του αστικού συστήματος, παρά τις επιμέρους διαφορές και τις διαφορετικές καταβολές, κινούνται στρατηγικά στον ίδιο ευρωμονόδρομο.

Ο λαός στις 18 Ιούνη θα έχει ανάγκη από ένα δυνατό και όρθιο ΚΚΕ, για να αντιμετωπίσει τη νέα καταιγίδα μέτρων που έρχεται, είτε με τη ΝΔ στην πρώτη γραμμή, είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ στην άλλη. Η ανάπτυξη που υπηρετούν δε θα αφήσει τίποτα όρθιο και γρήγορα ο λαός θα κληθεί ξανά στο ταμείο. Στο χέρι του είναι να βάλει εμπόδια και να τους κόψει τη φόρα, βγάζοντας από την κάλπη δυνατό το ΚΚΕ, με όσες διαφωνίες κι αν διατηρεί μαζί του.