2. Ο Γιωργάκης χαιρετάει όπως ο παππούς του και μιλάει σαν τον πατέρα του. Αλήθεια, αυτός πότε υπάρχει; Ιδού το ερώτημα που πρέπει ν' απασχολήσει το Πανελλήνιο.
3. Το γέλιο του Γιωργάκη έναν εχθρό έχει στις εκλογές: Το γέλιο της Ντόρας. Η δήμαρχος έχει έναν μοναδικό τρόπο ν' αλλάζει το γέλιο της κατά περίσταση. Συνήθως κυκλοφορεί με αυτό της Αγίας Περπέτουας, άλλοτε του δίνει το σχήμα της Θάτσερ, και στις γιορτές φορά πάντα το ελεήμον και φιλάνθρωπο. Ενώ του Γιωργάκη, ένα και μοναδικό: Του στιλ «αφήστε τα παιδιά να έρθουν προς εμένα, γιατί σ' εμένα ανήκει η ψήφος τους».
4. Η Κοκκινοσκουφίτσα των κοσμικών κύκλων Μαρία Δαμανάκη, πριν Γιωργάκης λαλήσει, σκίρτησε και, ξεριζώνοντας από μέσα της την ιδεολογία που ποτέ δεν είχε, συντάχθηκε με κάτι που δεν πρόκειται να υπάρξει.
5. Η εκμετάλλευση κάθε ιερού και ανίερου, το ψέμα ως καθολικό γεγονός πάνω στη ζωή μας και η απουσία της ολικής θέας του κόσμου - όλα αυτά ακολουθούν σαν σκυλιά τον Γιωργάκη. Κι αυτός είναι υχαριστημένος από την παρέα τους, όπως ήταν ο παππούς του κι έπειτα ο πατέρας του.
6. Το εκλογικό σώμα μού θυμίζει ένα δοκίμιο που είχε γράψει ο Οκτάβιο Παζ για το πόσο εύκολα ξεχνάει το ανθρώπινο σώμα αυτά που έχει περάσει: «Είναι σαν να έχει υποστεί μια χειρουργική επέμβαση και μετά να μη θυμάται πώς ακριβώς ήταν». Εχει δίκιο ο Παζ και ως εκ τούτου το νέο σώμα είναι ένα σώμα δίχως όνειρα. Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο νου είναι «τι κάνουμε;». Ευτυχώς εδώ απαντά ο Λένιν με το «Τι να κάνουμε»: «Στο κίνημά μας χρειάζεται ν' ανακαλύψουμε τα λεπτά εκείνα νήματα που μέσα στη νομοτέλεια της ύλης οδηγούν τον άνθρωπο στην πραγμάτωση των ονείρων του».
7. Ο Γιωργάκης είναι τυχερός. Τόνε πάει το θέαμα. Θυμίζει τον Γκαστόνε, τον εξάδελφο του Ντόναλντ Ντακ στο «Μίκυ Μάους». Αυτά που ζητά μόνο στα κόμικς συμβαίνουν, αλλά στον ίδιο αρκεί να χρησιμοποιήσει το επώνυμό του. Τον φωνάζουν «το παιδί της Αλλαγής», που με στολή παραλλαγής τα καταφέρνει μια χαρά, άγεται και φέρεται, γυμνάζεται, πλήττει και περιμένει.
8. Η χαρά των εργολάβων είναι αντάξια του σκηνικού που διαμόρφωσαν. Η προσήλωσή τους, ευκαιριακή σ' ένα σχηματισμό, δεν τους απαγορεύει να κάνουν τα γλυκά μάτια και στον άλλον. Στέλνοντας μπακαλόγατους να μοιράζουν τις επιθυμίες τους, χωρίς ποτέ να τους αντικρίσει κανείς στα μάτια, εξασφαλίζουν τη λήθη που είναι απαραίτητη για να συνεχίσουν τη ζωή τους.
9. Μέσα στο καφενείο, η τηλεόραση έδειχνε το μπαράζ του Γεωργάκη. Είχε ανάψει και η κουβέντα για την πολιτική, όταν ένιωσα δίπλα μου την παρουσία ενός συντρόφου που είχε πεθάνει χρόνια. Τον είδα γελαστό να μου ψιθυρίζει: «Ο κομμουνιστής είναι ο ολικός άνθρωπος, ο ερωτικός έτσι άνθρωπος, είναι αυτός που εκρήγνυται μες στο κοινωνικό σύστημα, μέσα στις διχασμένες, τις συντετριμμένες από την ταξική αλλοτρίωση δομές της συλλογικής και της ατομικής ζωής μας. Αυτός που υπερβαίνοντας μια τέτοια ζωή παρεμβαίνει αποφασιστικά, για να αναδομήσει τη ζωή με την Πράξη του ενσωματωμένη στον μόνο επιστημονικά υπαρκτό φορέα αυτής της ολικής Αλλαγής: Το διεθνές κίνημα, το Λόγο και την Πράξη της εργατικής τάξης».
Μελωδικό διήμερο με αγαπημένους καλλιτέχνες, για τον ένα χρόνο λειτουργίας του
Την Πέμπτη οι μελωδικές ευχές θα προέλθουν από τους Νίκο Πορτοκάλογλου, Μανώλη Φάμελλο, «Υπόγεια Ρεύματα», Λιζέτα Καλημέρη, Γιώργο Δημητριάδη, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Κώστα Λειβαδά και το «Φθηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό», που υπόσχονται εκρηκτικές «ροκ κόντρες».
Φιλοξενώντας τις «Ανισόπεδες Μουσικές Διαβάσεις» της νεότερης ελληνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας, στον πρώτο χρόνο λειτουργίας του ο «Συρμός» έδωσε σημαντικά δείγματα «γραφής». Αγαπημένοι καλλιτέχνες πρόσφεραν δυνατές μελωδικές συγκινήσεις, ενώ νέοι δημιουργοί ξεδίπλωσαν ταλέντο, ανησυχίες, ευαισθησίες. Η διαμόρφωση του προγράμματος και η αισθητική του χώρου, που δίνει τη δυνατότητα στον καλλιτέχνη να είναι εκεί που πρέπει - δίπλα στον κόσμο - είναι στοιχεία που έκαναν... τη διαφορά για το «Συρμό». Και απέδειξαν ότι είναι ένας χώρος που βρίσκεται στον αντίποδα της λογικής της πίστας, η οποία έχει κατακλύσει ακόμα και ορισμένες μουσικές σκηνές.
Μπαλάντες, λαϊκά, ροκ, ποπ, μπλουζ, τζαζ, προγκρέσιβ, ακόμη και λάτιν ρυθμοί φιλοξενήθηκαν στο μουσικό στέκι του Μεταξουργείου. Η αρχή έγινε με τον Διονύση Τσακνή και τη Χρυσούλα Κεχαγιόγλου, με τις «παρεμβάσεις» των «SoNaMa» και «Etsi De». Τη μελωδική «σκυτάλη» πήρε ο Βασίλης Λέκκας, μόνος στην αρχή, και στη συνέχεια με τον Γιάννη Σπάθα. Στη σκηνή του «Συρμού» ανέβηκαν μεταξύ άλλων οι «Socrates», ο Ρος Ντέιλι με τον «Λαβύρινθο», οι «Magic de Spell», ο Μίλτος Πασχαλίδης, η Αφεντούλα Ραζέλη, η Καλλιόπη Βέττα, o Στέλιος Βαμβακάρης, το «Τρίφωνο» (Ερωφίλη, Νίκος Κουρουπάκης, Δημήτρης Υφαντής), το «Φθηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό», ο Μιχάλης Κακέπης, οι «Magic de Spell», ο Νίκος Ζιώγαλας, o Γιώργος Αλουπογιάννης, o Δημήτρης Κοργιαλάς, το συγκρότημα «Ματ σε δύο υφέσεις», το τρίο «Sourreal» (πιάνο, βιολί, τσέλο), το «2+1», ο Απόστολος Μπουλασίκης, η Ανδριάνα Μπάμπαλη, ο Κώστας Λειβαδάς, η Εύη Καπάταη, ο Κώστας Παυλίδης, οι «Domenica», τα λάτιν συγκροτήματα «Patuca» και «Demode jazz' n' samba» κ.ά.