1. Οι τεχνικοί της εξουσίας, για μια ακόμη φορά, δοκιμάζουν όχι μόνο το πνεύμα αλλά το δέρμα του Γιωργάκη. Μακιγιάρουν μαζί μ' αυτόν και τον ένδοξο παππού του, μπροστά στο φάντασμα του οποίου θα παίξει το μονόλογό του ο εγγονός. Ας είναι περήφανος ο Γιωργάκης, είναι αντάξιος του παππού του. Οι τεχνικοί δεν κουράστηκαν καθόλου να τους ενώσουν σε μία, αγία και αδιαίρετη εικόνα, αντιθέτως ακόμη κι αυτοί τρόμαξαν από τις ομοιότητες.

2. Ο Γιωργάκης χαιρετάει όπως ο παππούς του και μιλάει σαν τον πατέρα του. Αλήθεια, αυτός πότε υπάρχει; Ιδού το ερώτημα που πρέπει ν' απασχολήσει το Πανελλήνιο.

3. Το γέλιο του Γιωργάκη έναν εχθρό έχει στις εκλογές: Το γέλιο της Ντόρας. Η δήμαρχος έχει έναν μοναδικό τρόπο ν' αλλάζει το γέλιο της κατά περίσταση. Συνήθως κυκλοφορεί με αυτό της Αγίας Περπέτουας, άλλοτε του δίνει το σχήμα της Θάτσερ, και στις γιορτές φορά πάντα το ελεήμον και φιλάνθρωπο. Ενώ του Γιωργάκη, ένα και μοναδικό: Του στιλ «αφήστε τα παιδιά να έρθουν προς εμένα, γιατί σ' εμένα ανήκει η ψήφος τους».

4. Η Κοκκινοσκουφίτσα των κοσμικών κύκλων Μαρία Δαμανάκη, πριν Γιωργάκης λαλήσει, σκίρτησε και, ξεριζώνοντας από μέσα της την ιδεολογία που ποτέ δεν είχε, συντάχθηκε με κάτι που δεν πρόκειται να υπάρξει.

5. Η εκμετάλλευση κάθε ιερού και ανίερου, το ψέμα ως καθολικό γεγονός πάνω στη ζωή μας και η απουσία της ολικής θέας του κόσμου - όλα αυτά ακολουθούν σαν σκυλιά τον Γιωργάκη. Κι αυτός είναι υχαριστημένος από την παρέα τους, όπως ήταν ο παππούς του κι έπειτα ο πατέρας του.

6. Το εκλογικό σώμα μού θυμίζει ένα δοκίμιο που είχε γράψει ο Οκτάβιο Παζ για το πόσο εύκολα ξεχνάει το ανθρώπινο σώμα αυτά που έχει περάσει: «Είναι σαν να έχει υποστεί μια χειρουργική επέμβαση και μετά να μη θυμάται πώς ακριβώς ήταν». Εχει δίκιο ο Παζ και ως εκ τούτου το νέο σώμα είναι ένα σώμα δίχως όνειρα. Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο νου είναι «τι κάνουμε;». Ευτυχώς εδώ απαντά ο Λένιν με το «Τι να κάνουμε»: «Στο κίνημά μας χρειάζεται ν' ανακαλύψουμε τα λεπτά εκείνα νήματα που μέσα στη νομοτέλεια της ύλης οδηγούν τον άνθρωπο στην πραγμάτωση των ονείρων του».

7. Ο Γιωργάκης είναι τυχερός. Τόνε πάει το θέαμα. Θυμίζει τον Γκαστόνε, τον εξάδελφο του Ντόναλντ Ντακ στο «Μίκυ Μάους». Αυτά που ζητά μόνο στα κόμικς συμβαίνουν, αλλά στον ίδιο αρκεί να χρησιμοποιήσει το επώνυμό του. Τον φωνάζουν «το παιδί της Αλλαγής», που με στολή παραλλαγής τα καταφέρνει μια χαρά, άγεται και φέρεται, γυμνάζεται, πλήττει και περιμένει.

8. Η χαρά των εργολάβων είναι αντάξια του σκηνικού που διαμόρφωσαν. Η προσήλωσή τους, ευκαιριακή σ' ένα σχηματισμό, δεν τους απαγορεύει να κάνουν τα γλυκά μάτια και στον άλλον. Στέλνοντας μπακαλόγατους να μοιράζουν τις επιθυμίες τους, χωρίς ποτέ να τους αντικρίσει κανείς στα μάτια, εξασφαλίζουν τη λήθη που είναι απαραίτητη για να συνεχίσουν τη ζωή τους.

9. Μέσα στο καφενείο, η τηλεόραση έδειχνε το μπαράζ του Γεωργάκη. Είχε ανάψει και η κουβέντα για την πολιτική, όταν ένιωσα δίπλα μου την παρουσία ενός συντρόφου που είχε πεθάνει χρόνια. Τον είδα γελαστό να μου ψιθυρίζει: «Ο κομμουνιστής είναι ο ολικός άνθρωπος, ο ερωτικός έτσι άνθρωπος, είναι αυτός που εκρήγνυται μες στο κοινωνικό σύστημα, μέσα στις διχασμένες, τις συντετριμμένες από την ταξική αλλοτρίωση δομές της συλλογικής και της ατομικής ζωής μας. Αυτός που υπερβαίνοντας μια τέτοια ζωή παρεμβαίνει αποφασιστικά, για να αναδομήσει τη ζωή με την Πράξη του ενσωματωμένη στον μόνο επιστημονικά υπαρκτό φορέα αυτής της ολικής Αλλαγής: Το διεθνές κίνημα, το Λόγο και την Πράξη της εργατικής τάξης».