Πρεμιέρα για μια παράξενη, σοκαριστική ταινία από την Ουκρανία που βραβεύτηκε φέτος στις Κάννες. «Η φυλή» - «Τhe Tribe» - (2014) ο τίτλος της σε σκηνοθεσία Μίροσλαβ Σλαμποσπίτσκι. Αντισυμβατική κατασκευή, δεν υπακούει σε νόρμες, γυρισμένη σε πλάνα σεκάνς, εξ ολοκλήρου στη νοηματική γλώσσα χωρίς υπότιτλους - λες και η νοηματική δεν είναι γλώσσα! Χωρίς σχόλια σε voice off, χωρίς μουσική, η ταινία εφευρίσκει ξανά τη χρήση του ήχου και της σιωπής στο σινεμά. Ταινία που δε μοιάζει με καμιά άλλη, με ήρωες κωφάλαλους έφηβους σε ένα σχολείο της Ουκρανίας, η ερωτική ιστορία πικρή, ωμή, οδυνηρή, σκοτεινή και συγκλονιστική. Μπορεί να ιδωθεί και ως πολιτική και κοινωνική αλληγορία βαρβαρότητας χωρίς αχτίδα φωτός, σε μια Ουκρανία παραδομένη στην αυθαιρεσία λίγων, αδίστακτων εγκληματιών που κάνουν τα πάντα για τα λεφτά.

Βιογραφία, η επόμενη ταινία, του καθηλωμένου σε αναπηρικό καροτσάκι πεισματάρη αστροφυσικού Στίβεν Χόκινγκ, που διαγνώστηκε στα 21 χρόνια του με νόσο των κινητικών νευρώνων, η βρετανική «Η Θεωρία των Πάντων» - «The Theory of Everything» - (2014) σε σκηνοθεσία Τζέιμς Μαρς, που επιλέγει έναν πολύ συμβατικό τρόπο για να αφηγηθεί την ιστορία του, που εστιάζει κύρια στην προσωπική και οικογενειακή ζωή του ήρωα. Η ταινία επικαλύπτει τη μετριότητά της με τη γλυκύτητα της απόδοσης των πρωταγωνιστών.

«Ελεγεία πάνω στη Σιωπή. Πάνω στον Χρόνο που ορίζεται από την Σιωπή» χαρακτηρίζει η σκηνοθέτρια Μαργαρίτα Μαντά την τελευταία μεγάλου μήκους ταινία της «Για πάντα» (2014) που από απόψε προβάλλεται στην Ταινιοθήκη. «Κι ήθελα να το κάνω αυτό επιστρέφοντας σε φόρμες του Κινηματογράφου που δεν εικονοποιούν ιστορίες αλλά αναζητούν τις ιστορίες που ενυπάρχουν μέσα στις ίδιες τις εικόνες».

Τέλος, αδιάφορο και ανούσιο το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου «AGORA - από τη Δημοκρατία στις αγορές». Ο τίτλος λαλίστατος. Στον παράδεισο της αστικής μας Δημοκρατίας, όπου όλα πήγαιναν καλά με «Κόκα Κόλα», εμφανίζεται άξαφνα το χρέος, έρχεται το μνημόνιο κι αρχίζει η κρίση, ίδια εκδικητικό καπρίτσιο των κακών (πρώην καλών) «αγορών», αφού βεβαίως «οι Ελληνες παρουσίαζαν λανθασμένα στοιχεία στην ΕΕ και οι αγορές πήραν το στίγμα ότι η Ελλάδα ήταν αναξιόπιστη»... «Το "Αγορά" είναι η προσωπική μου αντίδραση στην κρίση, η θέση που παίρνω απέναντι στην αδικία», δήλωσε ο σκηνοθέτης για το «πολύχρωμο κι αδέσποτο» και μακριά από κάθε μορφή οργανωμένης πάλης ντοκιμαντέρ, που δίνει μια άκρως υποκειμενική και αντιεπιστημονική εικόνα για τα 4 συνολικά χρόνια της κρίσης 2010 - 2014. Γιατί αν η προσέγγιση δεν ήταν αναξιόπιστη οι «πρωταγωνιστές» δεν θα αναρωτιούνταν ως το τέλος της ταινίας για το γιατί του κεραυνού εν αιθρία...