Το προηγούμενο διάστημα το Κόμμα έδρασε σε σύνθετες συνθήκες και σε ένα διεθνές περιβάλλον ιδιαίτερα αρνητικών συσχετισμών για το κομμουνιστικό κίνημα. Συνθήκες όχι χειρότερες απ' ό,τι 20 χρόνια πριν, αλλά τότε το να κρατήσει ένα κόμμα τίτλο και σύμβολά του ήταν κατάκτηση, αυτό σήμερα πραγματικά δεν επαρκεί.

Σε συνθήκες κρίσης που το ζήτημα της εξουσίας και της ανατροπής του καπιταλισμού έρχεται πιο πολύ στο προσκήνιο, το Κόμμα άλλαξε τον τρόπο ανοίγματός του φοβούμενο μην ταυτιστεί με μεταρρυθμιστικές και κεϋνσιανές λογικές. Αυτός είναι και ο λόγος που στις θέσεις για το 19ο Συνέδριο γίνεται απολογισμός στη βάση της Λαϊκής Συμμαχίας και όχι του ΑΑΔΜ στο οποίο, με τις όποιες τροποποιήσεις, αναφερόταν και το 18ο.

Παλιότερα το Κόμμα ανοιγόταν κατά κλάδο με πλαίσια πάλης - πολιτικές προτάσεις που αποτελούσαν μπούσουλα για τις διεκδικήσεις και σήμερα, στο έδαφος του καπιταλισμού, στόχευαν σε κατακτήσεις αλλά ξεκαθάριζαν ότι βασική προϋπόθεση για τη συνολική υλοποίησή τους ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού. Με αυτό τον τρόπο και με τη πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών μέσα στις μάζες καταφέρναμε, σε ένα βαθμό, να καθοδηγήσουμε το κίνημα στις εξάρσεις του, να του δώσουμε περιεχόμενο και προωθημένο πλαίσιο πάλης και να στρατολογούμε τα ποιο πρωτοπόρα τμήματά που καταλάβαιναν ότι μένοντας στον αγώνα για τον κλάδο τελικά τον υπονομεύουν.

Από την προσωπική μου εμπειρία τέτοιες προτάσεις - πλαίσια ήταν το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο (εργαλείο στη δράση μας η οποία δεν άφησε το μαθητικό κίνημα να καθοδηγηθεί από τον αστισμό και τον οπορτουνισμό και να εκτονωθεί στις μούντζες που όμως δεν αποτέλεσαν ανασταλτικό παράγοντα στην παρέμβασή μας), η Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση (με ανάλογα αποτελέσματα) κτλ. Σήμερα στο κλάδο μου (κατασκευές) ο Ενιαίος Φορέας Κατασκευών αποτελεί, δυστυχώς, άγνωστη λέξη για τους συντρόφους.

Αυτή η λογική αγώνα δεν είχε σχέση με τον Κεϋνσιανισμό. Στα αγροτικά, π.χ., είναι διαχρονική η εναντίωσή μας στην ΚΑΠ και τον τρόπο που δίνονταν οι επιδοτήσεις, κατεξοχήν κεϋνσιανό εργαλείο για το μη βίαιο ξεκλήρισμα των αγροτών. Εχουμε πλέον πρόταση για το πώς πρέπει να στηρίζεται ο παραγωγός, για τον παραγωγικό συνεταιρισμό κτλ; Γιατί σήμερα στην ερώτηση «Τι μας προτείνετε να κάνουμε σαν νέοι αγρότες;», απαντάμε «Σε αυτό το σύστημα δεν έχουμε να κάνουμε καμία πρόταση για τους νέους αγρότες, σε ένα άλλο σύστημα δίπλα στις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις...].

Είναι γεγονός ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης τα επιμέρους πλαίσια πάλης υποχωρούν σε σχέση με τη γενική πολιτική πρόταση. Το συνολικό προγραμματικό πλαίσιο κατευθύνσεων και στόχων του μετώπου είχε αδυναμίες και «αδυναμίες» που θα απαιτούσαν υψηλό χειρισμό της τακτικής και προσήλωση στο στρατηγικό στόχο, αφού μέτωπο χωρίς τον αναγκαίο συμβιβασμό δεν οικοδομείται. Η σημερινή συσπείρωση γύρω από την εργατική εξουσία - σοσιαλισμό (που κακώς δε λέγεται με τ' όνομά του) μπορεί να οδηγήσει στην ατελέσφορη κατασκευή του «στρατοπέδου του σοσιαλισμού» μέσα στη κοινωνία.

Η αντικειμενική δυσκολία εύρεσης συμμάχων σε πραγματική ΑΑΔ γραμμή έχει εσφαλμένα οδηγήσει σε απουσία πολιτικής πολιτικών συμμαχιών. Ετσι, κάποιες φορές, δικαιολογείται στον κόσμο ο μη συντονισμός, πόσο μάλλον συμμαχία, με ρεφορμιστικούς και οπορτουνιστικούς χώρους (Συν/ΣΥΡΙΖΑ, ετεροκαθοριζόμενα γκρουπούσκουλα κτλ), απλά γιατί δεν παλεύουν για Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό και όχι γιατί π.χ. ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει υπηρετήσει όλες τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου.

Πολύ σωστά γίνεται πάλη για οικονομίστικα προβλήματα με ταξικό προσανατολισμό (απολύσεις, χαράτσια, δεδουλευμένα...) αλλά φαίνεται κάπως ότι μένουμε σε αυτό παράλληλα με ένα γενικό κάλεσμα για ανατροπή του καπιταλισμού. Αυτό σε συνδυασμό με την αντίληψη ότι η οργανωτική αυτοτέλεια προϋποθέτει τον μη συχνωτισμό με αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις στο κίνημα πολλές φορές οδηγεί σε αδυναμία παρέμβασης σε κινητοποιήσεις σε χώρους που δεν είχαμε εξαρχής τους συσχετισμούς. «Δεν έχει κατακτηθεί ... η δυνατότητα να δρα το Κόμμα μέσα σε συνθήκες όπου και αυθόρμητα μπαίνουν λαϊκές μάζες και ο αντίπαλος έχει τη δυνατότητα να τις ενσωματώνει» αναφέρεται στη Θ.49, αλλά μήπως είναι εν μέρει αδυναμία και εν μέρει επιλογή;

Στη Θ.24 αναφέρεται σαν παρακαταθήκη ο συντονισμός των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, ΜΑΣ, ΟΓΕ. Μα ο συντονισμός των μετώπων πάλης των κομμουνιστών είναι δεδομένος. Εκτιμάμε ότι πριν δεν υλοποιούνταν;

Πρέπει το Κόμμα να έχει στραμμένη τη προσοχή του και στον αριστερό οπορτουνισμό. Είναι οι δύο όψεις του νομίσματος αλλά έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Οταν υπάρχει μονομέρεια ελοχεύει κίνδυνος, όπως στη Κατοχή τη στιγμή που το Κόμμα οικοδομούσε, ορθά, ένα πολύ πλατύ μέτωπο, ιδεολογικά αναλωνόταν στην κριτική στον αριστερισμό που σαν αντίληψη και οργάνωση δεν συσπείρωνε κανέναν.

Στο πρόγραμμα αναλύονται ο στρατηγικός στόχος και οι υλικές προϋποθέσεις για αυτόν. Για τη στρατηγική και τα καθήκοντα του κόμματος σήμερα αφιερώνονται ελάχιστες γραμμές (2,5 γραμμές στη Θ.75, 1η§ Θ.77). Το να αναλύει το πρόγραμμα το στρατηγικό στόχο, το συνέδριο τα καθήκοντα σε προεπαναστατική κατάσταση ενώ η γενική πολιτική γραμμή να δίνεται από την ΚΕ αποτελεί πιο ρεαλιστικό και ευέλικτο σχήμα αλλά θέλουμε ένα πρόγραμμα πασπαρτού;

Στη Θ.74 αναφέρονται σαν ανάπτυξη υλικών προϋποθέσεων για το σοσιαλισμό οι ιδιωτικοποιήσεις και η αύξηση του ρόλου των ιδιωτών σε Παιδεία, Υγεία, Ενέργεια, ΜΜΕ. Αυτά αποτελούν δείκτη «ωρίμανσης» της οικονομίας αλλά ακόμη και τα μονοπώλια δεν κοινωνικοποιούνται ποιο εύκολα από τις κρατικές επιχειρήσεις, υπηρεσίες, ιδρύματα. Δεν πρέπει να αδιαφορούμε για τις ιδιωτικοποιήσεις. Οι εθνικοποιημένες επιχειρήσεις λειτουργούν άμεσα και έμμεσα υπέρ των μονοπωλίων αλλά εκτός του ότι αποσπώνται ποιο εύκολα κατακτήσεις, μας είναι αδιάφορο αν αύριο ο διεθνής ιμπεριαλισμός επέμβει στην επαναστατημένη Ελλάδα μόνο προς αλληλεγγύη στη ντόπια αστική τάξη ή και για ιδιαίτερα συμφέροντά του; Απαιτώντας π.χ. πίσω τα λιμάνια της «Cosco».

Η εκτενής ανάλυση για το σοσιαλισμό, αποτέλεσμα πολυετούς δουλειάς στο κόμμα, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για την εξαγωγή πείρας από την οικοδόμηση και για την αντιμετώπιση παρεκκλίσεων που καμουφλάρονται στις «εθνικές ιδιαιτερότητες», χωρίς να σημαίνει ότι όλα μπορούν να προβλεφθούν. Η απουσία του χωρίου για την ύπαρξη άλλων πολιτικών δυνάμεων στο σοσιαλισμό δεν είναι σωστή και δε θα μας δέσμευε στη με όλα τα μέσα υπεράσπισή του.

Η ταύτιση πατριωτισμού και ταξικού αγώνα χαρίζει ουσιαστικά τον όρο στον αντίπαλο αφού το «όξυνση της ταξικής πάλης» δεν σημαίνει «όξυνση του πατριωτισμού». Ζητούμενο η διαλεκτική σύνδεσή τους που πατάει στη συνείδηση του εργαζόμενου λαού, χωρίς να σέρνεται από αυτή, και δίνει ταξικό προσανατολισμό στο πατριωτικό αίσθημα.

Με τα προτεινόμενα κείμενα η ΚΕ θέλει να αποτυπώσει σε Πρόγραμμα την πολιτική που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια, η οποία απέχει παρασάγγες τόσο από το ισχύον Πρόγραμμα, αλλά όπως φαίνεται και διά γυμνού οφθαλμού, από τις ίδιες τις ιστορικές παραδόσεις μας, τη φυσιογνωμία του Κόμματος στην 95χρονη Ιστορία του.

Ετσι εξηγείται, για παράδειγμα, η αναφορά στον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το ότι διάφορες τροτσκιστικές ομάδες τη «χαιρετίζουν».

Ετσι εξηγείται η αντικατάσταση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου από τη Λαϊκή Συμμαχία.

Πρόκειται για μια συνολική άρνηση του Προγράμματος του 15ουΣυνεδρίου, χωρίς αιτιολόγηση. Στο ισχύον Πρόγραμμα, παρά το γεγονός ότι επιδεχόταν βελτιώσεις, ήταν σαφής ο τρόπος που το Κόμμα αντιλαμβάνεται τη συγκέντρωση δυνάμεων για την Επανάσταση.

Γύρω μας δεν υπάρχουν μόνο οι συνειδητοί πρωτοπόροι εργάτες. Αυτοί έχουν πολιτικό κόμμα από το 1918 στην Ελλάδα, το ΚΚΕ, και είναι οργανωμένοι σε αυτό. Το καίριο ερώτημα λοιπόν είναι: φτάνουν αυτοί για την επανάσταση; Η προφανής απάντηση είναι, όχι δε φτάνουν. Πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα; Σύμφωνα με τη λογική αυτής της ΚΕ με μια Λαϊκή Συμμαχία, όπου «Η Λαϊκή Συμμαχία είναι σε συμφωνία με τη θέση που προτείνει το ΚΚΕ για συσπείρωση των αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών κοινωνικών δυνάμεων, με έκβαση του αγώνα προς την εργατική - λαϊκή εξουσία» (θ.62). Δηλαδή, πρακτικά να συμφωνεί με το Πρόγραμμα του Κόμματος! Καλούμε αυτούς που θα συμφωνούν με το πρόγραμμα του Κόμματος, λοιπόν, αλλά δεν είναι στο Κόμμα, και πάμε έτσι...

Η αντίληψη που λέει Λαϊκή Συμμαχία με όσους συμφωνούν με το Πρόγραμμα μας οδηγεί στην αμφισβήτηση του χαρακτήρα του Κόμματος, όπως τον ξέραμε. Το ίδιο σημαίνει και η μετατροπή της ΚΝΕ, περίπου, σε Κόμμα της νεολαίας. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι όσοι αποδέχονται το Πρόγραμμα, εφόσον αποδέχονται και το Καταστατικό και είναι πάνω από 18 χρόνων, οργανώνονται στο ΚΚΕ, δε συμμαχούν μαζί του. Η αντίληψη ότι μπορεί να υπάρξουν και έξω από εμάς οργανώσεις επαναστατικές ή κινήσεις που έχουν ίδιο με εμάς πρόγραμμα, οδηγούν στην αμφισβήτηση της μοναδικότητας του ΚΚΕ και του ιστορικού του ρόλου στην κοινωνική εξέλιξη! Πρόκειται, τελικά, για αμφισβήτηση του ίδιου του Κόμματος και μάλιστα αυτή τη φορά με «αριστερή» και «επαναστατικοφανή» φρασεολογία.

Απορρίπτεται η ανάγκη να βάζουμε ενδιάμεσους στόχους στη δράση μας. Και μάλιστα το τελευταίο διάστημα πυροβολείται και η λογική: κάθε ενδιάμεσο στόχο τον ονομάζουμε στάδιο και τον στέλνουμε στο πυρ το εξώτερο.

Αλλά οι ενδιάμεσοι στόχοι για εμάς δε σημαίνουν ρεφορμιστική αντίληψη. Πάντα οι κομμουνιστές τους ενδιάμεσους στόχους τους αντιλαμβάνονταν ως μέσα συγκέντρωσης δυνάμεων και συγκεκριμένα βήματα που μας φέρνουν πιο κοντά στη σοσιαλιστική επανάσταση. Βάζαμε προοδευτικά αιτήματα, αντίθετα με τη στρατηγική επιλογή εκείνη τη χρονική περίοδο της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού: Ειρήνη, ψωμί και γη στους αγρότες ο Λένιν το 1917, ανεξαρτησία και γη στους αγρότες ο Χο Τσι Μινχ το 1945-1975 στο Βιετνάμ, γη στους αγρότες κ.λπ. ο Φιντέλ στην Κούβα. Συσπείρωσαν έτσι αυτοί οι νικηφόροι επαναστάτες, πολύ πλατύτερα τμήματα κόσμου από αυτούς που συνειδητοποιούσαν την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ετσι πήραν και το όπλο στο χέρι για να διεκδικήσουν αυτά που η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός δεν μπορούσε και δεν ήθελε να δώσει, έστω και αν ήταν αιτήματα που θα μπορούσαν να εκπληρωθούν από αστική εξουσία, σε κάποια άλλη όμως χρονική περίοδο. Εμείς τι κάνουμε;

Εμείς απορρίπτουμε την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ όπως τη θέσαμε από το 15ο Συνέδριο και το μεταθέτουμε σαν μέτρο που θα πάρει η σοσιαλιστική εξουσία. Η αποδέσμευση όμως έρχεται σε αντίθεση με τη στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης, αλλά και όλων των ιμπεριαλιστικών κέντρων, να παραμείνει η Ελλάδα δέσμια της ΕΕ. Πράγματι Γερμανία, ΗΠΑ, Ρωσία δηλώνουν ότι «το κόστος εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ είναι τεράστιο και πολύ μεγαλύτερο από το κόστος να παραμείνει σε αυτήν». Κανένα από τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα της Βουλής δε θέτει θέμα ΕΕ, επίσης όταν ο Παπανδρέου έθεσε θέμα δημοψηφίσματος αποπέμφθηκε άμεσα από πρωθυπουργός. Κανένας Ελληνας αστός σήμερα, ούτε κάποιο αστικό ΜΜΕ θέτει δημόσια τέτοιο θέμα. Είναι λοιπόν στρατηγική επιλογή τους. Αλλά σήμερα εμείς έχουμε πλήρως επιβεβαιωθεί σε όσα λέγαμε για το Μάαστριχτ, την αποδέσμευση κ.λπ. Και όμως αποσύρουμε το αίτημα αυτό, το μετατρέπουμε από αίτημα συσπείρωσης σε μέτρο της σοσιαλιστικής εξουσίας και δεν το χρησιμοποιούμε σαν καθεαυτό στόχο συγκέντρωσης δυνάμεων, όπως σωστά κάναμε ως τώρα!

Ενώ, δηλαδή, μπορούμε να θερίσουμε τους καρπούς όσων επίμονα σπέρναμε τα ιδιαίτερα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του '90, εμείς παραδίδουμε αυτό το όπλο. Σε πρακτικό πολιτικό επίπεδο από διαφορετικό δρόμο πλησιάσαμε στη γενική πολιτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ, που δε θεωρεί επίκαιρο το θέμα ΕΕ! Συνεπώς η ΚΕ έδωσε τη δυνατότητα στον οπορτουνισμό να παρέμβει σε κόσμο μας, αφού παρέδωσε μια σημαντικότατη διαχωριστική γραμμή που τη βλέπανε και οι πιο καθυστερημένες πολιτικά μάζες. Δηλαδή, στο όνομα της πάλης ενάντια στον οπορτουνισμό επέτρεψε στον οπορτουνισμό να μας διεμβολίσει!

Παλιότερα, εμείς θέταμε αιτήματα στο κίνημα και ο οπορτουνισμός στριμώχνονταν, παράδειγμα 1.400 ευρώ βασικό μισθό. Σήμερα όμως τοποθετούμαστε στα ζητήματα όπως τα βάζει ο αντίπαλος. Παραδώσαμε, λοιπόν, την πολιτική πρωτοβουλία στον οπορτουνισμό, γιατί «διεκδίκηση = στάδιο»!

Τέλος κάποια ερωτήματα:

- Από πού και ως πού ΑΑΔΜ σημαίνει συνεργασία με κάποιο από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα;

- Τη δεκαετία του '90 που είχαμε το έως τώρα Πρόγραμμα δε λέγαμε ταυτόχρονα «πέντε κόμματα δύο πολιτικές»;

- Το ίδιο Κόμμα που ξεσήκωσε τον κόσμο στην επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, γιατί στην επέμβαση στη Λιβύη έκανε μόνο μια διαδήλωση (στην αρχή) και μια ανακοίνωση (στο τέλος);

- Η νέα θέση μας για ενδεχόμενο πόλεμο αντιλαμβανόμαστε ότι θα αλλάξει και τη στάση μας απέναντι στην κατοχή στην Παλαιστίνη και στην Κύπρο;

- Δεν πρέπει να βγούμε και να λέμε «Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί εργάτες ενάντια σε Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς αστούς»; Και «Κύπριοι και Τούρκοι εργάτες ενάντια σε Κύπριους και Τούρκους αστούς»;

Δυστυχώς, οδηγούμαστε σε υιοθέτηση κειμένων ξένων με την Ιστορία μας, ως Κόμμα - μέλους της Γ' Διεθνούς που δημιούργησε το ΕΑΜ και πρωτοστάτησε στην Εθνική Αντίσταση. Εύχομαι παρόλα αυτά, η νέα ΚΕ να «εμπλουτίσει» το νέο Πρόγραμμα ακυρώνοντάς το, όπως κάνανε οι προηγούμενες ΚΕ με το ισχύον Πρόγραμμα. Και σύντομα να κηρύξει νέο έκτακτο συνέδριο όπου θα αποκαταστήσει την ταυτότητά του.

1. Ποιοί γίνονται μέλη του Κόμματος

Ποιοί γίνονται μέλη του Κόμματος στο άρθρο 6; «Οι εργάτες-εργάτριες, πρωτοπόροι εργαζόμενοι από τα λαϊκά στρώματα, φοιτητές, σπουδαστές, νοικοκυρές...».Ποια είναι η πολιτική σκοπιμότητα για ένα κομμουνιστικό κόμμα να προτιμούνται στο καταστατικό τα μη παραγωγικά και ασταθή στρώματα και να «ξεχνιούνται» τα παραγωγικά; Για την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο δε χρειάζονται δυνάμεις όπως το επιστημονικό-τεχνικό προσωπικό της παραγωγής, οι αυτοαπασχολούμενοι, τα συνθλιβόμενα στρώματα των επγγελματοβιοτεχνών-συμμάχων της εργατικής τάξης ειδικά σε περίοδο κρίσης; Και τους διανοούμενους που παίζουν ιδιαίτερο ρόλο και είναι στο άρθρο 2α του σημερινού καταστατικού, τους χρειαζόμαστε ή όχι;

Οι εξελίξεις στον αναπτυγμένο καπιταλισμό δείχνουν ότι τo 50% των εργαζομένων έχει ή σύντομα θα έχει ανώτερη ή ανώτατη μόρφωση λόγω της αυτοματοποίησης της παραγωγής. Αυτές οι κατηγορίες προλεταριοποιούνται μεν αλλά δεν είναι εργατική τάξη δε, επειδή έχουν διαφορετική θέση στη παραγωγική διαδικασία. Εχουν όμως αντικειμενικά συμφέρον από το σοσιαλισμό. Δεν πρέπει συνεπώς να αποτελούν χώρο πολιτικής δουλειάς για το κόμμα;

Η στροφή προς το ασταθές πολιτικά στρώμα των φοιτητών παραπέμπει στις Μαρκουζικές θεωρίες περί νεολαιίστικης πρωτοπορίας, σημείο αναφοράς των τροτσκιστικών ομάδων τα τελευταία 50 χρόνια. Αυτή η αναπάντεχη στροφή επιβάλει μια σοβαρή ιδεολογική τεκμηρίωση εκ μέρους της ΚΕ.

Αναμένοντας, προτείνω να γίνονται μέλη του κόμματος «οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι επιστήμονες και τεχνικοί, οι διανοούμενοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι αγρότες».

2. Για τα στελέχη του ΚΚΕ

Πιστεύω ότι ένα επαναστατικό κόμμα πρέπει να καθοδηγείται πλειοψηφικά από τους συμμετέχοντες στην παραγωγή και τις υπηρεσίες. Σήμερα υπάρχουν μέλη της ΚΕ που δε γνώρισαν ποτέ την εξαρτημένη εργασία. Αυτό μπορεί να εξηγήσει διάφορες εκτροπές: στο τρόπο σκέψης, στο διοικητικό τρόπο καθοδήγησης, στο τρόπο συμπεριφοράς αλλά και στον τρόπο γραφής και ομιλίας που δεν είναι συνθετικός αλλά μακρόσυρτος και τελικά κουραστικός.

2.1. Προτείνω όλα τα μέλη της ΚΕ να έχουν 10 χρόνια εργασίας η αυτοαπασχόλησης, ηλικία τουλάχιστον 30 ετών, κομματική ηλικία τουλάχιστον 10 ετών. Να έχουν οπωσδήποτε εκλεγεί και αντιπροσωπεύσει τους εργαζόμενους, να έχουν δηλαδή καταξιωθεί στο χώρο τους.

2.2. Τα επαγγελματικά στελέχη -ΕΣ- να έχουν μέγιστη θητεία 10 ετών και να είναι ολιγάριθμα -ΠΓ+Γραμματείς των Περιοχών και 4-5 μεγάλων πόλεων, δηλαδή 30 σ. το πολύ. Αυτό θα βοηθήσει και τα οικονομικά μας που είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Μεγάλος αριθμός ΕΣ στο ΚΚΕ σημαίνει απουσία εθελοντών στελεχών, έλλειψη ενθουσιασμού για πολιτική προσφορά που οδηγεί μαθηματικά στον ευνουχισμό των ΚΟΒ.

Οσο για τα 6 τελευταία άρθρα -και όχι μόνο αυτά- που αφιερώνονται στις ποινές, δίνουν την εντύπωση ότι η σημερινή ΚΕ προτιμά να έχει στο Κόμμα προσκόπους και όχι συνειδητούς επαναστάτες. Μήπως είναι η έλλειψη ποινών που μας οδήγησε στην σημερινή κατάσταση;

Συμπερασματικά, το πνεύμα πάρα πολλών άρθρων στοχεύει στη δημιουργία μιας παντοδύναμης ΚΕ που ασχολείται με τα πάντα. Σε τέτοια κατεύθυνση ήταν και συγκεκριμένες τοποθετήσεις στελεχών τα 3-4 τελευταία χρόνια. Και αυτό βλέπουμε να εφαρμόζεται δυστυχώς καθημερινά. Τα αρνητικά αποτελέσματα είναι οφθαλμοφανή, δε χρειάζονται πολύπλοκες αναλύσεις και ούτε αποτελούν «παρακαταθήκες».

Οι Θέσεις για το Συνέδριο αποτελούν πανηγυρική επιβεβαίωση της ωρίμανσης του Κόμματος και της σωστής διαλεκτικής - υλιστικής ανάλυσης της σημερινής αντικειμενικής πραγματικότητας. Αρκετή συζήτηση έχει αναπτυχθεί γύρω από τη συσπείρωση δυνάμεων για τη ρήξη με την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της για την πραγματοποίηση του στόχου της σοσιαλιστικής επανάστασης. Το 15ο Συνέδριο, το οποίο ουσιαστικά ξεκαθάρισε το τοπίο σχετικά με την επανάσταση και το χαρακτήρα της έθεσε το ΑΑΔΜ ως το κατάλληλο εργαλείο για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. Τι σημαίνουν όμως τα αρχικά αυτά;

α) Αντιιμπεριαλιστικό

Μάχη κατά του ιμπεριαλισμού. Του μονοπωλιακού δηλαδή διεθνοποιημένου καπιταλισμού. Υπάρχει άραγε πάλη κατά του ιμπεριαλισμού και των ενώσεων στα πλαίσια του (π.χ. NATO,EE) χωρίς πάλη κατά της ντόπιας αστικής τάξης; Ποιανού στρατηγική πολιτική επιλογή ήταν και είναι και σήμερα η συμμετοχή σε αυτές τις ενώσεις; Της εργατικής τάξης; Του λαού; Προφανώς όχι. Των αστών. Ο ιμπεριαλισμός είναι επίσης και το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού μετά το οποίο ακολουθεί ο σοσιαλισμός, χωρίς να μεσολαβεί κάποιος ενδιάμεσος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός.

β) Αντιμονοπωλιακό

Ποια είναι σήμερα η αστική τάξη; Είναι η τάξη των μονοπωλίων. Η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση κεφαλαίων οδήγησε τον καπιταλισμό από την εποχή του ελεύθερου συναγωνισμού στην εποχή των μετοχικών εταιρειών, των μονοπωλίων. Αυτή η εξέλιξη είχε μια σειρά αντανακλάσεις. Τη γιγάντωση της βιομηχανικής μηχανοποιημένης παραγωγής, την εξαγωγή κεφαλαίων, την αποσύνδεση των κεφαλαιοκρατών από τα μέσα παραγωγής (παρασιτισμός του κεφαλαίου) και μια σειρά άλλες. Βάζει επίσης καθημερινά ταφόπλακα στα όνειρα μικρομεσαίων στρωμάτων να γίνουν και αυτοί καπιταλιστές και τους καταστρέφει με άμεσο στόχο τη διείσδυση των μονοπωλίων σε όλο και περισσότερους κλάδους της οικονομίας. Εδώ διακρίνεται αντικειμενικά πως τα φτωχομεσαία τμήματα των αυτοαπασχολουμένων και η φτωχομεσαία αγροτιά δεν έχουν κανένα οικονομικό συμφέρον από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και πρέπει να τραβηχτούν με το πλευρό της επαναστατικής τάξης των εργατών και γιατί όχι μόνο επειδή αυτό υπηρετεί το σκοπό της αλλά ουσιαστικά και το δικό τους συμφέρον παρά τις όποιες διαφορές και αντιθέσεις έχουν με την εργατική τάξη οι οποίες είναι υπαρκτές αλλά δευτερεύουσες.

γ) Δημοκρατικό

Για να απαντήσουμε επαρκώς για τη χρήση του όρου αυτού πρέπει να σκεφτούμε το εξής. Υπάρχει έννοια δημοκρατία γενικά και αόριστα; Οι αντιθέσεις σε μια ταξικά διαιρεμένη κοινωνία μπορούν να περιγραφούν επαρκώς από τον όρο δημοκρατία αν αυτή δε συνοδεύεται με ταξικό πρόσημο;

Π.Χ. Tι ζει ο λαός σήμερα με την όξυνση της καταστολής, την αφαίρεση δικαιωμάτων και την προσπάθεια από τις κυβερνήσεις της αστικής τάξης να άρουν, το ενοχλητικό για τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούν, ακόμα και το δικαίωμα του εργαζόμενου στην απεργία; Την αστική δημοκρατία. Τη δημοκρατία εκείνη που πίσω της βρίσκεται η δικτατορία των μονοπωλίων, η απίστευτη τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, η στέρηση από τη λαϊκή οικογένεια ακόμα και στοιχειωδών όρων για επιβίωση (όχι για ζωή), η καταστολή κινητοποιήσεων και μια σειρά άλλες εκφάνσεις της «δημοκρατίας» των αστών και των απολογητών τους.

Εδώ βέβαια υπάρχει ένα καλό ερώτημα. Παραιτούμαστε από την πάλη για την υπεράσπιση των συνδικαλιστικών ελευθεριών; Εχουν σημασία για τους κομμουνιστές οι όποιες, περιορισμένες είναι αλήθεια, ελευθερίες έχει η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος; Σαφέστατα και έχουν. Πώς θα υπερασπιστούμε ως κόμμα αυτά τα δικαιώματα; Με φτηνά συνθήματα - λογοκοπία για περισσότερη δημοκρατία; Βεβαίως και όχι. Με τους όρους της ανειρήνευτης ταξικής αντίθεσης και σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία τους. Δεν υπάρχει ούτε μισό δικαίωμα στα πλαίσια του καπιταλισμού που να μην κατακτήθηκε με σκληρό ταξικό αγώνα και μάλιστα αιματηρό. Οι νόμοι κίνησης του ίδιου του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής φέρνουν αυτά τα δικαιώματα στο στόχαστρο της αστικής τάξης και των κομμάτων της αλλά αναδεικνύουν και τα στενά όρια μιας πάλης χωρίς τη στρατηγική επιλογή του επαναστατικού γκρεμίσματος της αστικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της επαναστατικής εργατικής. Αναφέρθηκε και μια πιθανότητα για ανάδειξη κυβέρνησης με αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό. Στην πιθανότητα αυτή αναφέρθηκαν και κλασικοί, όχι για να ξεχάσουν μέσα σε ένα βράδυ το πόνημα του επιστημονικού σοσιαλισμού και την αναπόφευκτη βίαια ανατροπή της αστικής τάξης από την εξουσία με την πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης αλλά μόνο ως πιθανότητα σε απότομες στροφές της ταξικής πάλης που θα αξιοποιούσε τη θέση της για να πραγματοποιηθεί η επανάσταση και όχι σαν στάδιο μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Η ωρίμανση της περιγραφής του κινήματος που έχει ανάγκη ο λαός σήμερα ενσωματώνοντας όλα τα θετικά ταξικά προσδιορισμένα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν ονομάζεται Λαϊκή Συμμαχία. Πολύ σωστά επιλέγεται ως συνεπής ταξική ερμηνεία του ποιες κοινωνικές δυνάμεις (και όχι ποια πολιτικά κόμματα από τα πάνω) έχουν αντικειμενικό κοινωνικοοικονομικό συμφέρον να παλέψουν σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική (συνεπής αντιιμπεριαλιστική) κατεύθυνση, για το γκρέμισμα της δικτατορίας των μονοπωλίων. Ξεκαθαρίζει ζητήματα που αφορούσαν την προηγούμενη περιγραφή και δείχνει την ωρίμανση του ίδιου του Κόμματος και τη διατήρηση και την αναλυτική επεξεργασία της επαναστατικής γραμμής. Το Πρόγραμμα του Κόμματος παρακολουθεί πολύ σωστά τις εξελίξεις και το βαθμό συγκέντρωσηςστο πεδίο της οικονομίας και ενσωματώνει τη θετική αλλά και κριτικά την αρνητική εμπειρία από το σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ό αιώνα.

Ας ριχτούμε στη μάχη της υλοποίησης των καθηκόντων, ας αναμετρηθούμε με τις αδυναμίες μας με θάρρος και αποφασιστικότητα για να συμβάλλουμε, όσο εξαρτάται από μας, στην άνοδο της ταξικής πάλης και την αντοχή στις στροφές της, στην ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα. Βαδίζουμε από τον καπιταλισμό που σαπίζει στον καπιταλισμό που πεθαίνει και απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα μόνο μια προοπτική υπάρχει και δεν θα έρθει από μόνη της και ούτε ο δρόμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η προοπτική απέναντι στη σαπίλα και τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού είναι το γκρέμισμα της αστικής εξουσίας, η εγκαθίδρυση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας και το χτίσιμο μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, κρίσεις, ανεργία και φτώχεια. Μιας κοινωνίας που ο κόσμος θα δουλεύει για να ζει (και όχι απλά για να επιβιώνει) μια ζωή αντάξια των πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα και των τεράστιων δυνατοτήτων που προσφέρει η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Συμφωνώ με τις Θέσεις, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό και εύχομαι καλή επιτυχία των διαδικασιών του Συνεδρίου.

Στο άρθρο με τίτλο «Ποιος οπορτουνισμός είναι πιο επικίνδυνος;», του Γιάννη Δούρου («Ριζοσπάστης», 23-24/3, σελ. 19) από τεχνικό λάθος δε δημοσιεύτηκε η εξής παράγραφος: «Η ΚΕ επικαλείται ότι η όποια κυβέρνηση του μετώπου αποτελεί στάδιο και εμείς με τα στάδια διαφωνούμε. Ο Λένιν όμως προβλέπει στάδια στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης, στην εξέλιξη του καπιταλισμού, ακόμα δε και κατά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Το ότι η σοσιαλιστική επανάσταση θα γίνει σε ένα στάδιο, δηλαδή η επερχόμενη επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική, ο Λένιν το έχει απαντήσει από τον Μάρτη του 1917! Η μεθοδολογία αυτή αρνείται τη διαδικασία μετάβασης από το ένα σύστημα στο άλλο ταυτίζοντας το οικονομικοκοινωνικό σύστημα με την αντίστοιχη πολιτική εξουσία, πράγμα που ενώ γενικά είναι σωστό, κατά την περίοδο μετάβασης από το ένα σύστημα στο άλλο, είναι λάθος! Για παράδειγμα στη Σοβιετική Ενωση το 1989, η πολιτική ηγεσία αποφασίζει να οικοδομήσει καπιταλισμό, στο επίπεδο της οικονομίας όμως για ορισμένα χρόνια επικρατούν σοσιαλιστικές σχέσεις! Με αυτό το σκεπτικό, όταν στο αίτημα για έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, βάζουμε ως προϋπόθεση τη λαϊκή εξουσία, που ταυτίζεται με την επικράτηση σοσιαλιστικών σχέσεων αυτό σημαίνει ότι θα οικοδομήσουμε σοσιαλισμό όντας μέσα στην ΕΕ και μετά θα βγούμε από αυτήν! Το ανάποδο το ονομάσαμε καπιταλιστική διαχείριση και στάδιο. Η στρέβλωση αυτή μας παρασύρει σε ευρωκομμουνιστικές θέσεις, παρά τις αντίθετες προθέσεις. Εδώ και τέσσερα χρόνια η ΚΕ ανακαλύπτει τμήματα της αστικής τάξης που θέλουν να βγει η Ελλάδα από την ΕΕ για να δικαιολογηθεί τελικά η άρνηση της πιο δικαιωμένης ιστορικά θέσης μας. Εφτασε το 50% του ελληνικού λαού να αντιτίθεται στην ΕΕ και δεν υπάρχει φορέας να εκφράσει πολιτικά το αίτημα! Ο λαός είναι πιο ώριμος από ποτέ να δεχτεί το αίτημα της κρατικοποίησης των τραπεζών που θα τον σώσει από την χρεοληστρική ομηρία και εμείς αρνούμαστε να το διατυπώσουμε. Κάπως έτσι αυτοπεριοριζόμαστε σε σχέση με μια σειρά στόχους πάλης και αιτήματα όπως: Ποια εξουσία θα υλοποιήσει το αίτημά μας για 45% φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο; Με ποια εξουσία την κρίση θα την πληρώσουν τα μονοπώλια;».

Αγαπητοί σύντροφοι,

Aπό το 7ο Συνέδριο του '46 μέχρι το 18ο, μελετώντας ντοκουμέντα, δεν ένιωθα την ανάγκη να πάρω μέρος στον Προσυνεδριακό Διάλογο, γιατί με κάλυπταν οι Θέσεις και τα ντοκουμέντα.

Λόγω προβλήματος όρασης δεν μπορούσα να μελετήσω τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, εκτός απ' όσα άκουσα στη συνέλευση της ΚΟΒ για το θέμα αυτό.

Σύντροφοι, αισθάνομαι την ανάγκη να ξεκινήσω από μερικά οργανωτικά θέματα, με πρώτο και κύριο τη μη τήρηση των συνωμοτικών κανόνων που επιβάλλονται σε ένα Επαναστατικό Κόμμα. Τα μέλη της ΚΟΒ είναι στρατολογημένα κατά την 30χρονη νομιμότητα του Κόμματος, και γι' αυτό υπάρχει μια χαλάρωση γύρω από αυτό το θέμα, με αποτέλεσμα πολλές φορές απόρρητα ντοκουμέντα που είναι για τα μέλη του Κόμματος να διαρρέουν και πολλές φορές να βλέπουν τη δημοσιότητα στον αστικό Τύπο. Γι' αυτό το σοβαρό πρόβλημα, σύντροφοι, χρειάζεται ενημέρωση όλων των μελών του Κόμματος πως πρέπει να περιφρουρούν, να γίνουν μαθήματα πώς ο κάθε σύντροφος να περιφρουρεί το Κόμμα.

Επίσης, θέλω να επισημάνω μερικές αδυναμίες στις δουλειές των ΚΟΒ. Πολλές φορές δε γίνεται επεξεργασία των θέσεων του Κόμματος από τον γραμματέα και το γραφείο, με συλλογική δουλειά να κατεβάζουμε τη στρατηγική και πολιτική του Κόμματος. Πολλές φορές το γραφείο δεν διαμορφώνει την εισήγηση σε ό,τι αφορά τα προβλήματα του χώρου του, δηλ. η εισήγηση δεν διαμορφώνεται σε ό,τι αφορά το χώρο, αλλά έρχεται από πάνω.

Και τώρα να πω δυο λόγια για τις απόψεις που εκφράζονται με τον Προσυνεδριακό Διάλογο. Παρακαλώ τη γυναίκα μου να μου τα διαβάσει, και βλέπω ότι ορισμένοι σύντροφοι προβάλλουν καλοπροαίρετα απόψεις για την καλύτερη υλοποίηση των Θέσεων. Υπάρχουν όμως και ορισμένοι υποτιθέμενοι σύντροφοι που η πολεμική τους είναι πέρα για πέρα αντικομματική, αντικαταστατική, και γι' αυτό σύντροφοι θέλω να τονίσω το εξής: ότι το Κόμμα μας είναι επαναστατικό, και κατά συνέπεια όλα τα προγράμματά του αποβλέπουν στην κατάκτηση της εξουσίας με επανάσταση, εφόσον συσπειρωθούν αυτές οι δυνάμεις που θα είναι σε θέση το Κόμμα να προχωρήσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Γιατί τα κροκοδείλια δάκρυα ορισμένων για το εκλογικό αποτέλεσμα; Ξεχνούν ότι κοινοβουλευτικά δεν πάρθηκε καμία λαϊκή εξουσία, και αυτές που πάρθηκαν τις πήραν πίσω, όπως στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στη Χιλή; Ειδικά στην Ισπανία οι πολυάριθμες Ερυθρές Δυνάμεις που έφτασαν μέχρι τη Γαλλία, ο σοσιαλδημοκράτης Μπλουμ δεν τους επέτρεψε να πάρουν μέρος.

Τελειώνοντας, εύχομαι καλή επιτυχία στο 19οΣυνέδριο, κι όλοι εμείς οι εναπομείναντες Αντιστασιακοί θα παλέψουμε για την εφαρμογή των Αποφάσεων του 19ου Συνεδρίου.

Κρίσιμα ζητήματα αυτού του Συνεδρίου είναι: το αντι-λενινιστικό περιεχόμενο των θέσεων και ο αντικαταστατικός τρόπος που καλλιεργήθηκαν και εφαρμόστηκαν πριν το συνέδριο.

Η αλλαγή του χαρακτήρα του Μετώπου, από Αντιιμπεριαλιστικό σε Αντικαπιταλιστικό, προετοιμάστηκε από τα τελευταία συνέδρια, όταν σταδιακά έπαψε να θεωρείται ότι κύριο χαρακτηριστικό της θέσης της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι η εξάρτηση και της αποδόθηκαν χαρακτηριστικά ιμπεριαλιστικής δύναμης. Ετσι, η Ελλάδα έπαψε να ανήκει, κατά τη λενινιστική κατηγοριοποίηση, στην κατηγορία των χωρών με τυπική ανεξαρτησία, που «στην πράξη είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης».

Ξαφνικά, υιοθετήθηκε μια ανάλυση που ευδοκιμεί σε τροτσκιστές, αναρχικούς, αριστεριστές και ρεφορμιστές. Ως δια μαγείας, η Ελλάδα αναδύεται στις αρχές του 20ού αιώνα ως ιμπεριαλιστική δύναμη που καλπάζει ακηδεμόνευτη. Ιστορικά στοιχεία που να αναιρούν την ισχύουσα προγραμματική και καταστατική αντίληψη περί εξαρτημένης ανάπτυξης δεν παρουσιάστηκαν, καθώς θα έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με κάθε ιστορική ανάλυση του Κόμματος (εκτός του Β' Τόμου των Δοκιμίων, που είναι συγγραφικό έργο της ίδιας ηγετικής ομάδας). Η νέα άποψη έπρεπε να περάσει στα γρήγορα και η αποδοχή της θεωρήθηκε κριτήριο κομματικότητας.

Η ουσία της παραπάνω αντιπαράθεσης δεν έγινε αντιληπτή από πολλά μέλη και προσπεράστηκε με δύο τρόπους. Πρώτον: κάποιοι, μη αντιλαμβανόμενοι τις ολέθριες πολιτικές συνέπειες της «νέας» ιστορικής προσέγγισης της ηγεσίας, αντιμετώπισαν το ζήτημα ως σχολαστικό άνευ ουσίας. Δεύτερον: άλλοι, ενστερνιζόμενοι καλόπιστα τις «απαντήσεις» της ηγεσίας, αποδέχτηκαν μαζί και το παραμύθι-κατηγορία, ότι δήθεν «όσοι μιλούν για εξάρτηση, επιθυμούν συνεργασία με την ντόπια αστική τάξη και είναι οπορτουνιστές».

Ο πρώτος τρόπος οφείλεται κυρίως στην έλλειψη ιδεολογικής θωράκισης, καθώς τα ιδεολογικά μαθήματα είναι ανύπαρκτα και ο «Ριζοσπάστης» δεν αρκεί. Αυτή η έλλειψη προετοίμασε το δεύτερο τρόπο. Μην έχοντας συνειδητοποιήσει τις πολιτικές διαστάσεις της λενινιστικής αντίληψης περί εξάρτησης, τα μέλη που ήθελαν ειλικρινά να στηρίξουν το Κόμμα αποδέχθηκαν πάλι καλόπιστα, αλλά χωρίς κριτήρια, τις αλλαγμένες θέσεις που προωθούσε η ηγεσία και αποδέχθηκαν ταυτόχρονα την κατηγορία, ότι όσοι διαφωνούν είναι «αντικομματικά βαρίδια».

Ποια είναι η πολιτική συνέπεια; Αφού η Ελλάδα δεν είναι εξαρτημένη, οι κομμουνιστές, λέει η ηγεσία, δεν πρέπει πια να αγωνίζονται για εθνική ανεξαρτησία και αποτίναξη του ζυγού των διεθνών μονοπωλίων και οργανισμών. Για τι πρέπει να αγωνίζονται; Απευθείας για ανατροπή του καπιταλισμού και το σοσιαλισμό. Οσα κοινωνικά στρώματα πλήττονται από την πολιτική των ιμπεριαλιστών, αλλά δεν αντιλαμβάνονται το σοσιαλισμό ως λύση, τότε «κακό του κεφαλιού τους, γιατί εμείς οι κομμουνιστές δεν κάνουμε εκπτώσεις, ούτε καταλαβαίνουμε από στάδια». Απαράδεκτη, παρεμπιπτόντως, είναι η δαιμονοποίηση της έννοιας του «σταδίου» και η αποκλειστική σύνδεσή της με το ρεφορμισμό. Για το μαρξισμό-λενινισμό, μεταβατικό «στάδιο» υπάρχει σε κάθε μορφή κίνησης της ύλης. Τόσο οι κοινωνικοί σχηματισμοί όσο και οι συνειδήσεις διανύουν μεταβατικά στάδια μέχρι να μεταπηδήσουν από μια παλαιά κατάσταση-ποιότητα σε μια νέα. Η πάλη για μεταρρυθμίσεις εντός του καπιταλισμού (π.χ. έξοδος από την ΕΕ, κατάργηση μνημονίου) είναι αναγκαία, υπό την προϋπόθεση ότι υπηρετεί μια επαναστατική στρατηγική. Το Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο είναι απαραίτητο για όσους θέλουν να αντιδράσουν στις αντιλαϊκές επιθέσεις, αλλά δε δέχονται την αναγκαιότητα συνολικής ρήξης με τον καπιταλισμό. Από την άλλη, το Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο περιορίζει ασυγχώρητα τις κοινωνικές-πολιτικές συμμαχίες, λες και η ελληνική κοινωνία αποτελείται αποκλειστικά από εργάτες, και μας αδυνατίζει μπροστά στον κύριο αντίπαλο. Η απαίτηση να συνειδητοποιήσουν οι αυτοαπασχολούμενοι, μικροαστοί και μεσαία στρώματα ότι οι ανάγκες τους ικανοποιούνται μακροπρόθεσμα μόνο στο σοσιαλισμό και να γίνουν όλοι κομμουνιστές, είναι παράλογη. Τι λέει η ηγεσία; «Να πειστούν!» (βουλησιαρχία) ή «Δεν τους χρειαζόμαστε, μπορούμε μόνοι μας!» (σεχταρισμός). Η αντικατάσταση του ΑΑΔΜ από το Αντικαπιταλιστικό ακυρώνει την ουσία του Μετώπου.

Τι έκανε η ηγεσία για να διασφαλίσει την υπερψήφιση των θέσεων; Διαδικασίες εξπρές, ταυτόχρονη ψήφιση νέου προγράμματος και καταστατικού, χωρίς συζήτηση για την ιδεολογική στροφή. Και γιατί να γίνει; Ηδη πλήθος μη λενινιστικών θέσεων αναπαράγονται συστηματικά στο Κόμμα και την ΚΝΕ μέσω ενός στρώματος μεσαίων, συχνά επαγγελματικών στελεχών, άρα «ενδιάμεσων και εξαρτημένων» (που δεν εργάζονται κανονικά κάπου και δεν έχουν την απαραίτητη προσωπική εμπειρία οργάνωσης κινητοποιήσεων, αντιπαράθεσης με την εργοδοσία και πραγματικών απεργιών χωρίς δίχτυ ασφαλείας) και μέσω καθοδηγητικών άρθρων στο «Ριζοσπάστη» και την ΚΟΜΕΠ.

Αντι-λενινιστικές θέσεις που καλλιεργήθηκαν συστηματικά, αντικαταστατικά και σε αντίθεση με το ισχύον πρόγραμμα: η αντίληψη περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, η αριστερίστικη πρακτική του διαχωρισμού από τις λαϊκές μάζες στο δρόμο και τα συνδικάτα, η απόρριψη κάθε τακτικής συμμαχίας με οργανώσεις - παρατάξεις - φορείς (δηλαδή με κάθε άλλο πολιτικό σχηματισμό που δεν αποδέχεται συνολικά το πρόγραμμά μας), η πομπώδης διακήρυξη της εκ προοιμίου απόρριψης κάθε περίπτωσης σχηματισμού κυβέρνησης λαϊκού μετώπου, η αντίληψη ότι δεν υπάρχει πιθανότητα κατακτήσεων εντός καπιταλισμού και η παραπομπή όλων των λύσεων στο σοσιαλισμό (ταύτιση τακτικής - στρατηγικής).

Κίνδυνοι από την εφαρμογή αυτών των θέσεων στο άμεσο μέλλον: περαιτέρω αποκοπή του Κόμματος από το λαό, αδυναμία διεξαγωγής νικηφόρων αγώνων, απώλεια βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και μεγαλύτερη εξαθλίωση και συντηρητικοποίηση του λαού μας.

Ανάγκη επεξεργασίας μιας λενινιστικής τακτικής: α) Ποιος είναι ο κύριος εχθρός; β) Με ποιους από αυτούς που έχουμε κοινό τον κύριο εχθρό μπορούμε να συμμαχήσουμε μακροπρόθεσμα, με ποιους βραχυπρόθεσμα και με ποιους ποτέ; γ) Αμεσοι στόχοι πάλης που υπηρετούν την κατάκτηση του στρατηγικού στόχου: καίριο χτύπημα στη στρατηγική των αστών (έξοδος από την ΕΕ, κατάργηση μνημονίου) και απαίτηση ικανοποίησης των στοιχειωδών αναγκών για επιβίωση. Από τα χαμηλότερα έως και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, δεν υπάρχει κανείς που να μη συμφωνεί ότι αυτά πρέπει να γίνουν και το κόστος να το πληρώσουν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές-μονοπώλια. Γιατί να μη γίνει μια τέτοια κοινωνική και πολιτική συμμαχία; δ) Προώθηση αυτού του πλαισίου πάλης σε συνδικάτα-φορείς, χωρίς ιδεοληψίες και συναισθηματισμούς, κάνοντας τις απαραίτητες «ανίερες» συμμαχίες που μας ενδυναμώνουν απέναντι στον κύριο αντίπαλο. ε) Χτίσιμο ενός ΑΑΔ Μετώπου που σε πρώτη φάση θα κινητοποιήσει όλα τα στρώματα που πλήττονται σήμερα από τον ιμπεριαλισμό και θα προετοιμάσει την περαιτέρω επαναστατικοποίησή τους στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Η προστασία του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος εξασφαλίζεται διά της εμβάθυνσης στο λενινισμό, με τον έλεγχο της ταξικής σύνθεσης του Κόμματος και τη μη μονιμότητα των επαγγελματικών στελεχών προς αποφυγήν γραφειοκρατικών φαινομένων. Η «πολιτική καραντίνα» δεν μας ωφελεί.

Μόνο η αλήθεια για τα προβλήματα θα μας κάνει πιο ισχυρούς!

Οι Θέσεις της ΚΕ, με τόλμη εμπλουτίζουν την πείρα του κάθε κομματικού μέλους, καθώς και του κάθε εργάτη, εργάτριας, άνεργου αγωνιστή που εκτιμά τη δράση του ΚΚΕ στο κίνημα. Είναι πυξίδα για να διαβείς την κόλαση, λαμβάνοντας υπόψη τον αρνητικό διεθνή συσχετισμό όπου έχει περιέλθει το κομμουνιστικό κίνημα καθώς και την καπιταλιστική κρίση που κλονίζει συθέμελα τον Παγκόσμιο Χάρτη και φέρνει στην επιφάνεια τις εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ τμημάτων της εγχώριας αστικής τάξης.

Το Κόμμα μετά τις ανατροπές στάθηκε όρθιο και διατήρησε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του. Στο Πρόγραμμα του 15ου διατύπωσε πως η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Κατάφερε ν' αναπτύξει μια μεθοδολογία στην ανάλυση της πείρας του κομμουνιστικού κινήματος μέσω συλλογικών ντοκουμέντων και επεξεργασιών. Κορυφαία ντοκουμέντα είναι τα Συμπεράσματα από την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού και το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β΄ τόμος(1949 - 1968).

Βάσει των παραπάνω, στις Θέσεις διατυπώνεται με πιο σαφή τρόπο ο χαρακτήρας της Λαϊκής Συμμαχίας. Στη θέση 63 περιγράφεται το πλαίσιο πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας και μάλιστα αναφέρεται: «Εξελίσσεται ανοδικά ως διαδικασία ωρίμανσης της πολιτικής συνείδησης, της οργάνωσης». Δεδομένου της άνωθεν θέσης καθώς και της προσωπικής μου εμπειρίας συμπεραίνω πως δε φράζουμε σε κανέναν εργάτη, άνεργο, επαγγελματία, το δρόμο να συμμετάσχει στη Λαϊκή Συμμαχία, θέτοντας ως συμφωνία τη δικτατορία του Προλεταριάτου.

Η Λαϊκή Συμμαχία είναι συμμαχία από τα κάτω. Συμμαχία με πλαίσιο πάλης που ανοίγει δρόμους να παίρνουν κουράγιο οι λαϊκοί άνθρωποι και όχι να τους θολώνει το μυαλό με «ελπίδες» πως τα πράγματα θα φτιάξουν από τα πάνω. Είναι συμμαχία που φωτίζει τα αίτια της αντίθεσης εργασίας - κεφαλαίου. Γιατί, δηλαδή, η μεγάλη πλειοψηφία του παραγωγού - λαού δεν έχει πρόσβαση στον κοινωνικό και πνευματικό πλούτο και ματώνει για να τα φέρει πέρα. Για αυτό: «Οι έννοιες δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, ιμπεριαλισμός, ιμπεριαλιστικός πόλεμος για τη Λαϊκή Συμμαχία έχουν βαθύτερο, ταξικό περιεχόμενο, εδράζονται στην κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης, στην κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής σε συνδυασμό με τη συνεταιριστικοποίηση των μικροπαραγωγών αγροτών. Εδράζονται στη συμμετοχή στην Εργατική Συνέλευση, στη Λαϊκή Επιτροπή κ.λπ.»

Η πείρα μου στην περιοχή δείχνει πως οι υπόλοιπες δυνάμεις του οπορτουνισμού, ενώ μας ψέγουν ως μαξιμαλιστές δεν πρωτοστατούν σε καμιά οργάνωση εργατών, επαγγελματιών, γυναικών, ανέργων. Τα σχήματα που δραστηριοποιούνται δε προωθούν ούτε καν πλαίσιο πάλης ανακούφισης. Δεν έχουν πρόθεση να οργανώσουν την εργατική τάξη για ν' αποσπάσει μέρος της υπεραξίας από το κράτος των καπιταλιστών και ν' ανακουφιστεί έστω και προσωρινά. Τα σχήματά τους είναι μορφές που θολώνουν την ουσία, τον πυρήνα της ταξικής πάλης. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσω της Λαϊκής Συνέλευσης και σε συνεργασία με το Δήμο και ΜΚΟ προωθεί την εφησυχαστική λογική της φιλανθρωπίας. Ακόμη και εργατικά σωματεία σέρνουν προς τη φιλανθρωπία. Η «πάλη» τους για το χαράτσι ήταν σε συνεργασία με το Δήμο. Ολοι μαζί σε «διαπαραταξιακή επιτροπή», αθωώνοντας στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το αποτέλεσμα ήταν να μην ενεργοποιηθεί ποτέ και ν' αναδειχτεί η δική μας συνεπής στάση. Ταυτόχρονα, σηκώνουν επαναστατικές κορόνες όταν υπάρχει αυθόρμητη κίνηση λαϊκών στρωμάτων. Τότε εμφανίζονται αξιοποιώντας δικές μας αδυναμίες όπως περιγράφεται στη θέση 49. Αδυναμίες που για να ξεπεραστούν χρειάζεται καλύτερη γνώση του χώρου, ώστε να δρούμε με ικανότητα και μαχητικότητα συσπείρωσης σε λαϊκά στρώματα που έχουν διαφορετικές αντιλήψεις και διαφορετικό επίπεδο πείρας και θέλησης για δράση. Υπήρξαν, όμως, και απεργίες που εκφράστηκε απότομη άνοδος, όπου λαϊκά στρώματα διαφορετικών αντιλήψεων πύκνωσαν τα μπλοκ του ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΟΓΕ - ΜΑΣ. Εδώ χρειάζεται να επιστρατεύσουμε όλες τις κομμουνιστικές μας αρετές (επιμονή, υπομονή, καρδιά, ψυχή, θυσία, πειθαρχία, πίστη, διπλωματία, πρωτοβουλία).

Η Λαϊκή Συμμαχία κύριο αιμοδότη εξ αντικειμένου θα 'χει το ΚΚΕ, τα μέλη και τα στελέχη του. Καθήκον των μελών και των στελεχών του είναι να στεριώσει η κομματική οικοδόμηση εκεί όπου πρωτίστως επιβάλλεται, στη βιομηχανία και στις επιχειρήσεις. Η Λαϊκή Συμμαχία θα διαστέλλεται και θα συστέλλεται ανάλογα με τις καμπές της ταξικής πάλης. Ας μην ξεχνάμε πως δυναμική ώθηση για να δημιουργούν Λαϊκές Επιτροπές και Επιτροπές Ανέργων και να σταθούμε ταξικά αλληλέγγυοι σε οικογένειες, επέφερε η πολύμηνη, ηρωική απεργία των Χαλυβουργών.

Οι Θέσεις της ΚΕ είναι συνέχεια της ουσίας του Προγράμματος του 15ου.

Ακόμα και πριν τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου οι οπορτουνιστές μας ψέγαν για σεχταρισμό. Τώρα που οι Θέσεις της ΚΕ προτείνουν να διατηρεί το ΚΚΕ την αυτοτέλειά του στις αστικές εκλογές διατηρούν όμοια τακτική, προσπερνώντας εξ ολοκλήρου τη συσσωρευμένη θετική και αρνητική πείρα του κομμουνιστικού κινήματος του 20ού αιώνα. Οπου Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετείχε ή προσπάθησε να συμμετάσχει σε μεταβατικό κυβερνητικό πρόγραμμα στο έδαφος του καπιταλισμού τα αποτελέσματα ήταν τραγικά.(Αλιέντε, ΕΑΜ). Καθήκον και δικαίωμα ενός επαναστατικού κόμματος είναι να διαφεντεύει τον αυτοτελή του ρόλο για να μπορεί η εργατική τάξη να χαράζει τη δικιά της ανεξάρτητη πολιτική, ώστε να καταφέρει να συγκεντρώσει τις απαιτούμενες δυνάμεις για την ώρα που θα δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση. Ας μην ξεχνάμε πώς νικήσανε οι Μπολσεβίκοι και πώς ηττηθήκανε οι Γερμανοί Κομμουνιστές στην ίδια χρονική περίοδο.

Επιπλέον, για όσους επικαλούνται χώρες όπου νίκησε το Μέτωπο (π.χ. Ανατ. Ευρώπη - Λαϊκές Δημοκρατίες) θυμίζω πως η απόφαση του 18ου Συνεδρίου στη θέση 31 έθεσε το εξής ζήτημα μελλοντικής μελέτης: «Πώς εκφράστηκε στα άλλα σοσιαλιστικά κράτη η μορφή (Λαϊκή Δημοκρατία) της εργατικής εξουσίας, η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα και η διαπάλη. Τις αστικές εθνικιστικές επιρροές σε ορισμένες επιλογές κομμάτων εξουσίας, π.χ., του ΚΚ Κίνας, της Ενωσης Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών. Πώς επέδρασε στο χαρακτήρα των ΚΚ εξουσίας η ενοποίηση, μετά το 1945, με τμήματα της Σοσιαλδημοκρατίας, π.χ., στο Πολωνικό Ενιαίο Εργατικό Κόμμα, στο Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας, στο ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, στο Ουγγρικό Εργατικό Κόμμα».

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!

Η προσφορά μου στον προσυνεδριακό διάλογο θέλω να είναι η μεταφορά της θετικής αλλά και αρνητικής πείρας από τη δράση της ΚΟΒ Σκοπέλου, τα τελευταία χρόνια και η πείρα που απέκτησα από αυτή. Τα συμπεράσματα από αυτή τη δράση εκφράζονται απόλυτα από τις Θέσεις του 19ο Συνέδριου.

Στα θετικά βήματα της οργάνωσης συνέβαλε το πολιτικό ξεκαθάρισμα του χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας, όπως αυτή διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια, το ξεπέρασμα της αντίληψης της βραχύβιας κυβέρνησης του μετώπου που άφηνε περιθώρια να δημιουργηθούν λογικές σταδίων, καθώς και το πώς παλεύουμε μέσα στο κίνημα για το στρατηγικό μας στόχο.

Τα τελευταία χρόνια εκτιμώ ότι το ξεκαθάρισμα του χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας μας βοήθησε να ξεπεράσουμε αντιλήψεις για συνεργασίες στο μαζικό χώρο, με προσωπικότητες από άλλους πολιτικούς χώρους που αποσκοπούσαν στη διεύρυνση της δύναμής μας. Ετσι οδηγηθήκαμε σε ανούσιες συνεργασίες, μάλλον επιβλαβείς για το Κόμμα, που έφεραν τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Εδώ στη Σκόπελο αυτό το ζήσαμε κυρίως στο χώρο της Τοπικής Διοίκησης. Προσωπικότητες, με τις οποίες συνεργαστήκαμε στο παρελθόν, κράτησαν αρνητική στάση και στην πορεία βρέθηκαν απέναντί μας. Εμείς, ωστόσο, χρεωθήκαμε τις λαθεμένες πολιτικές τους. Φαντάζομαι τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και σε άλλους δήμους (Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη, στελέχη του ΔΗΚΚΙ σε μια σειρά από πόλεις). Κάτι ανάλογο συνέβη και στη στάση μας στο γυναικείο κίνημα. Για να διατηρήσουμε το διευρυμένο και μαζικό χαρακτήρα του Συλλόγου Γυναικών στη Σκόπελο διστάζαμε την ένταξή του στην ΟΓΕ, πράγμα που τελικά έγινε με μεγάλη ευκολία πριν δύο χρόνια.

Αντίθετα, σήμερα βγαίνοντας θαρρετά στον κόσμο σαν κομμουνιστές και αποκαλύπτοντας το χαρακτήρα της κρίσης, συσπειρώνουμε κόσμο με κοινωνικοταξικά κριτήρια, πάνω στα οξυμένα προβλήματα που αυτή η κρίση δημιούργησε με τα προωθημένα συνθήματα ανυπακοής και απειθαρχίας και προβάλλουμε την πρόταση διεξόδου του Κόμματος για εργατική, λαϊκή εξουσία, χωρίς μισόλογα, ξεκάθαρα. Πράγματα που στο παρελθόν δεν κάναμε στη λογική του να μη φοβίσουμε και να μην απομακρύνουμε κόσμο.

Σήμερα, η δράση της οργάνωσης συσπειρώνει πολλαπλάσιο κόσμο, σε σχέση με πριν σε όλα τα μέτωπα πάλης (ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΟΓΕ, Λαϊκή Επιτροπή Αγώνα). Με τον κόσμο να δουλεύει στο πλάι της κομματικής οργάνωσης ενεργά μέσα στο κίνημα, γνωρίζοντας ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Αποτέλεσμα να μαζικοποιηθούν όλα τα μέτωπα πάλης με βδομαδιάτικη πολύμορφη δράση και προωθημένες μορφές πάλης. Μεγάλη κινητοποίηση με μάζεμα υπογραφών από όλο το νησί και συγκεντρώσεις ενάντια στα χαράτσια. Καταλήψεις δημόσιων κτιρίων (ΔΕΗ, ΙΚΑ, ΔΟΥ), επανασυνδέσεις ύδρευσης και ηλεκτροδότησης. Κατάληψη του Κέντρου Υγείας Σκοπέλου ενάντια στο εισιτήριο των 5 ευρώ που επιβλήθηκε. Κινητοποιήσεις για την έλλειψη παιδιάτρου (που τελικά ήρθε). Κινητοποιήσεις για το νόμο natura, για την ακτοπλοΐα, για τα προβλήματα των σχολείων, με πορείες συλλόγων γονέων, μαθητών και εκπαιδευτικών στο δήμο. Για όλα τα προβλήματα και με κάθε τρόπο αναπτύξαμε πλούσια δράση. Επιστέγασμα όλης αυτής της δουλειάς ήταν η τελευταία πανσκοπελίτικη απεργία που έγινε στις 8 Μάρτη 13, με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, όπου σε ένα χωριό 3.000 κατοίκων νέκρωσαν τα πάντα και συμμετείχαν στην απεργιακή συγκέντρωση 1.000 άτομα.

Το ποιοτικό βήμα στη δουλειά της οργάνωσης είναι ότι δουλεύει με την πρόταση της λαϊκής εξουσίας με συνέπεια μέσα στο κίνημα, με τα εξειδικευμένα αιτήματα στα μέτωπα πάλης που αναδεικνύουν την αναγκαιότητα της εργατικής εξουσίας - σοσιαλισμού. Με αποτέλεσμα τη διεύρυνση της πολιτικής επιρροής του Κόμματος, που εκφράστηκε στην πρωτιά μας σε όλο το νησί στις εκλογές του Μάη, με υψηλά ποσοστά αλλά και την αντοχή μας στις δεύτερες (15,5%).

Συμπερασματικά, συσπειρώνουμε κόσμο στα μέτωπα πάλης πάνω στα οξυμένα προβλήματα και εκεί κρινόμαστε σαν κομμουνιστές, αν θα μπορέσουμε να παίξουμε τον πρωτοπόρο καθοδηγητικό μας ρόλο.

Σύντροφοι, δε γίνεται να θεωρητικοποιούμε τις αδυναμίες μας και να ζητάμε πισωγυρίσματα με αφορμή ένα εκλογικό αποτέλεσμα. Ο αντικαπιταλιστικός, αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός της Λαϊκής Συμμαχίας και τα αντίστοιχα σημερινά αιτήματα που αυτός διαμορφώνει, μπορεί να πείσει και να συσπειρώσει πολύ περισσότερο από ό,τι κάποιοι νομίζουν. Να δείξουμε εμπιστοσύνη στα κομματικά μας μέλη, στη εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα.

Οι Θέσεις της ΚΕ αναδεικνύουν τα βήματα ωρίμανσης που έχει κάνει το Κόμμα μας, αποτυπώνουν την πείρα που έχει αποκτήσει μετά από τόσα χρόνια σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, αλλά και από τις επεξεργασίες που έχει κάνει σε θεωρητικά ζητήματα. Είναι πολύ θετικό που το ΚΚΕ έχει την ικανότητα να εξελίσσεται, να προχωράει μπροστά, σε τόσο δύσκολες συνθήκες, και να παραμένει Κόμμα επαναστατικό, Κόμμα Κομμουνιστικό.

Βασικό ζήτημα που μπαίνει από τις Θέσεις είναι αυτό της Λαϊκής Συμμαχίας, της ανάπτυξής της, αλλά και του ρόλου που θα κληθούν να παίξουν οι κομμουνιστές σ' αυτή. Για να μπορέσουμε να παίξουμε το ρόλο που μας αναλογεί χρειάζεται να αυξήσουμε τις ικανότητές μας, και ο κάθε σύντροφος ξεχωριστά, αλλά κυρίως σαν σύνολο, σαν ΚΟΒ, ΟΒ, συνολικά το Κόμμα, στο πώς παρεμβαίνουμε και δουλεύουμε πλατιά στις μάζες, και μάλιστα ανώριμες, μέσα στο κίνημα, στους χώρους δουλειάς, γενικά στους χώρους δράσης. Και βέβαια, όταν λέμε για ανώριμες μάζες δεν το λέμε για να δούμε αφ' υψηλού τον κόσμο γύρω μας, αλλά για να μεγαλώσουν οι απαιτήσεις από τη μαζική και προσωπική ιδεολογικοπολιτική δουλειά μας.

Η αναγκαιότητα που υπάρχει για να προετοιμάσουμε μαζικά κόσμο -την εργατική τάξη και τους συμμάχους της- πηγάζει από τα ίδια τα καθήκοντα και το πρόγραμμα που προτείνονται. Από τη στιγμή που, πολύ σωστά, εκτιμάμε ότι διανύουμε εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό -δηλαδή αντικειμενικά έχει γίνει πλήρως αντιδραστικό το καπιταλιστικό σύστημα στο επίπεδο της οικονομίας πρώτα απ' όλα, εμποδίζεται η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας από την ασφυκτική καπιταλιστική ιδιοκτησία, και υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις- χρειάζεται να μπούμε εμείς μπροστά στην προετοιμασία της εργατικής τάξης όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή, η επαναστατική κατάσταση, που περιγράφεται στο πρόγραμμα το τι και πώς θα είναι.

Εκτός από τα γενικότερα καθήκοντα που μπαίνουν για την προετοιμασία, και περιγράφονται εύστοχα στις Θέσεις, θέλω να σταθώ σε 2 ζητήματα που συνδέονται και μεταξύ τους.

Μέρος του άξονα με τον οποίο το ΚΚΕ, ένα επαναστατικό κόμμα, που παλεύει για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, εκτιμά και οργανώνει τη δράση του είναι το πόσο προχωράει η οικοδόμηση στην εργατική τάξη και μάλιστα πιο ειδικά στα μεγάλα εργοστάσια και στις μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας. Από αυτό πηγάζουν ένα σωρό στόχοι και καθήκοντα και για τη νεολαία. Θεωρώ ότι έχουν γίνει τεράστια βήματα σ' αυτό τον προσανατολισμό και στο Κόμμα και στην ΚΝΕ τα τελευταία χρόνια, χρειάζεται να συνεχιστεί. Στο πώς αφορά αυτό τη νεολαία, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι κάθε ΟΒ της ΚΝΕ, κάθε σύντροφος, έχει στόχο να γεμίσει το αυριανό Κόμμα, με μέλη και στελέχη από την εργατική τάξη. Αρα έχει πολύ μεγάλη σημασία που στις Θέσεις μπαίνει η κατεύθυνση για καλύτερη παρέμβαση στη νεολαία και μάλιστα στους χώρους μαθητείας και στα σχολεία. Προφανώς και δε θα μπορέσουμε να βρούμε μαζικά νέους εργάτες σε κανένα χώρο δουλειάς, όταν τα εργοστάσια κλείνουν, η ανεργία στη νεολαία είναι τεράστια. Εκεί είναι συγκεντρωμένα τα παιδιά της εργατικής τάξης, η αυριανή της βάρδια. Συνεπώς δεν μπορεί να είναι άλλο το καθήκον και στόχος της ΚΝΕ να έχει γερές, οργανωτικά και ιδεολογικοπολιτικά, ΟΒ με νέους εργάτες, ανέργους, στη μαθητεία, στα σχολεία.

Σαν 2^ο ζήτημα, που μάλλον είναι κριτήριο και για να μπορέσεις να οικοδομήσεις στους παραπάνω χώρους, είναι το κατά πόσο ανατρέπεις τους αρνητικούς συσχετισμούς και γενικά, αλλά και συγκεκριμένα. Ομως, εδώ αντιμετωπίζουμε ώρες ώρες αδυναμία. Και αυτό γιατί αυτό που λέμε συσχετισμούς το αντιμετωπίζουμε σαν αποτέλεσμα κάλπης. Πρέπει να αρχίσουμε να το βλέπουμε σαν το λεπτό προς λεπτό αποτέλεσμα της σύγκρουσης της δικιάς μας ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης και δράσης με του αντιπάλου. Δηλαδή, μια ανακοίνωση που θα μοιράσουμε σε ένα χώρο δουλειάς, μια σύσκεψη με τα παιδιά της μαθητείας, το πλαίσιο που θα προταθεί σε μια τάξη, κατά πόσο συμβάλουν υπέρ του στρατηγικού μας στόχου, πόσο βοηθάνε να κερδίζει έδαφος η λογική ότι το καπιταλιστικό σύστημα δε διορθώνεται, δε διαχειρίζεται αλλά πρέπει να γκρεμιστεί συθέμελα. Βέβαια, αυτό δεν είναι αγώνας μονόπλευρος, άρα κάθε στιγμή, αφού δεν παίζουμε μόνοι μας, βλέπουμε και τι κάνει ο αντίπαλος και πώς αυτά γέρνουν την πλάστιγγα ενάντια στο εργατικό και το λαϊκό κίνημα.

Επιπλέον, για να πούμε ότι κερδίζουμε αυτή την καθημερινή αναμέτρηση η δράση μας πρέπει να συμβάλλει και στο να στρατεύεται κόσμος, να κινητοποιείται ορμώμενος από τη λογική τη συνολικής ρήξης, της διεκδίκησης της εξουσίας. Γιατί κι από την άλλη πλευρά δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε και να λέμε, ή μάλλον όχι να το λέμε αλλά να το έχουμε στο μυαλό μας, ότι συζητήσαμε με κάποιον, συμφωνεί και είναι με το Κόμμα, ενώ εννοούμε ότι θα ψηφίζει. Οτι δηλαδή θα αναθέσει σε μας να λύσουμε τα προβλήματά του, ό,τι δηλαδή του υπόσχεται και ο αντίπαλος.

Αρα, έτσι όπως το καταλαβαίνω, αλλάζω τους συσχετισμούς, μεταφράζεται για τους Κομμουνιστές ως: κατανοώ βαθύτερα, εκλαϊκεύω, διαφωτίζω και κινητοποιώ (πολύ) κόσμο με κάποιους άξονες:

Ο καπιταλισμός σάπισε, οι κρίσεις του το αποδεικνύουν περίτρανα, όπως και οι τεράστιες αντιθέσεις του που συνεχώς οξύνονται. Δε διορθώνεται όπως και να το διαχειριστείς.

Την εξουσία θα την έχουν ή τα μονοπώλια ή οι εργάτες, άρα ούτε εμείς πρέπει να διαχειριστούμε την εξουσία των μονοπωλίων, ούτε υπάρχει κάτι ενδιάμεσο.

Είναι πολύ συγκεκριμένη και αντικειμενική η επαναστατική κατάσταση, και είναι προϋπόθεση για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση

Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι η μόνη λύση για τους εργάτες και τους συμμάχους τους και έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και νομοτέλειες, όπως μπαίνουν και στο Πρόγραμμα.

Συμφωνώ με το σύνολο των θέσεων της ΚΕ, το σχέδιο Προγράμματος και Καταστατικού. Πιστεύω και είμαι αισιόδοξος, ότι το 19^ο Συνέδριο του ΚΚΕ θα είναι ένα επιτυχημένο βήμα μπροστά τόσο για το Κόμμα όσο και για ολόκληρη την εργατική τάξη της χώρα, θα είναι ένα σημαντικό βήμα μπροστά για την υπόθεση του Σοσιαλισμού.

Γενικά είμαι σύμφωνος με τις Θέσεις της ΚΕ. Ιδιαίτερα με το σχέδιο Προγράμματος. Θεωρώ ότι σήμερα το Κόμμα μας σε συνέχεια των επεξεργασιών του, κύρια με τις εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, αντιστοιχεί το Πρόγραμμά του με το στρατηγικό του σκοπό. Ολοκληρώνει τη διαμόρφωση της επαναστατικής φυσιογνωμίας, που πρέπει να έχει ένα πραγματικά ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ. ΚΟΜΜΑ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΟ, που δε θα κρύβει ότι όλη η δράση του υποτάσσεται σ' έναν και μοναδικό στόχο. Στην ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού.

Κατά τη γνώμη μου, η διατύπωση στις Θέσεις για το χτίσιμο της Λαϊκής Συμμαχίας, «η πάλη της οποίας κατευθύνεται στην κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας», εξαλείφει ασάφειες και περιορίζει επιλεκτικές προσεγγίσεις. Βοηθάει στην αποφυγή παρανοήσεων, που δημιουργούσε το ΑΑΔΜ, το οποίο ορισμένοι, χωρίς να το λένε ανοιχτά, εκλάμβαναν σαν ξεχωριστό στάδιο. Δεν είναι τυχαίο ότι «θρηνούν» κάποιοι για το «χαμό του Κόμματος» επειδή εγκαταλείπει το ΑΑΔΜ, γιατί ήταν «η καρδιά» του Προγράμματος. Αλλος πάλι εγκαλεί την ΚΕ, γιατί «εγκατέλειψε ολοκληρωτικά το πρόγραμμα» (!!!) Γιατί, λέει, «εγκαταλείφθηκε η οικοδόμηση του ΑΑΔΜ». Για να γίνει πιο πειστικός μάλιστα ρίχνει και το «επαναστατικό», ότι στις εκλογές του Ιούνη «αν προβάλλαμε το αίτημα για αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κυβέρνηση... ίσως γινόμασταν ρυθμιστές των εξελίξεων». Δηλαδή, ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Τι άλλο σημαίνει ρυθμιστής των εξελίξεων αν όχι συμμέτοχος στη διαχείριση του συστήματος. Φαίνεται πως με τα σχεδόν πανομοιότυπα γραπτά τους ορισμένοι, επιδιώκουν, να παίξουν το ρόλο της εσωτερικής (δεξιάς) αντιπολίτευσης. Ταμπουρωμένοι πίσω από την κατάργηση του ΑΑΔΜ, εξαπολύουν μια κινδυνολογική επίθεση, σε μια εναγώνια προσπάθεια να πισωγυρίσουν το Κόμμα στη λογική των σταδίων και των μεταρρυθμιστικών λογικών, παρότι δεν το ομολογούν ανοικτά. Επειδή κάποιοι επικαλούνται επιλεκτικά τσιτάτα από τον «Αριστερισμό» του Λένιν πρέπει να ξέρουν ότι ολόκληρο το θεωρητικό έργο του, το διαπερνά η οξύτατη πολεμική του ενάντια στον οπορτουνισμό (κύρια δεξιό), πράγμα που δεν απασχολεί τους «οπαδούς» του ΑΑΔΜ. Επίσης, δεν τους απασχολεί το πώς θα βελτιώσει το Κόμμα τη δράση του για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, για τη συσπείρωση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης με το ΚΚΕ. Το στρατηγικό μας στόχο, μας λένε, ας τον έχουμε. Αλλά όχι και να υποκαθιστά την ταχτική μας (!!!) Ας τον έχουμε λοιπόν στο εικονοστάσι.

Η άποψη που λέει ότι μ' αυτό το Πρόγραμμα το Κόμμα «στενεύει, απομονώνεται από τις πλατιές μάζες, θα αποδυναμωθεί κ.λπ.» κρύβει στην ουσία «τα απομεινάρια» των λεγκαλιστικών αυταπατών, που ταλαιπώρησαν το Κόμμα στο παρελθόν. Εχτιζαν σκαλοπάτια ακόμη και τείχη εμποδίζοντας το Κόμμα να έχει σταθερή πυξίδα στην καθημερινή δράση τη στρατηγική του και τον τελικό του σκοπό. Για να αποκτήσει η Εργατική Τάξη συνείδηση της δύναμης και του ρόλου της. Για να βρει το δρόμο που οδηγεί στην δική της εξουσία, που περνά μέσα από την επαναστατική ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, των καπιταλιστών.

Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι: Πώς θα κερδίσουμε την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, κύρια τη νέα βάρδιά της;

Φτάνουν οι καλές μας αναλύσεις, οι εύστοχες προβλέψεις μας, η σωστή πολιτική και στρατηγική μας; Αρκεί η συχνά ηρωική δουλειά των μελών και στελεχών του Κόμματος; Σαφέστατα όχι λέει τόσο η πείρα μας, όσο και τα αποτελέσματα.

Τα μέλη και τα στελέχη είναι το κεφάλαιο του Κόμματος. Αξιοποιούμε, αποτελεσματικά αυτό το πανάκριβο κεφάλαιο; Οχι σ. Μιλάμε για δείκτες, για αριθμούς, αδύναμα ασχολούμαστε με τα μέλη και τα στελέχη μας. Χρειάζεται να πλουτίσουμε τη ζωή των Οργανώσεων. Να νιώθει χαρά και υπερηφάνεια ο σ. πηγαίνοντας στη συνεδρίαση. Να μαθαίνει, να εμπνέεται, να ανεβάζει την αυτοπεποίθησή του σαν κομμουνιστής. Ναι σ., το ζητούμενο είναι πώς βοηθάμε τα μέλη και τα στελέχη να δίνουν τη μάχη αποτελεσματικά, πειστικά.

Σήμερα, το Κόμμα χρειάζεται μαχητές, επαναστάτες που να εμπνέουν, να ξεσηκώνουν τους εργάτες. Θέλει κομμουνιστές που να πείθουν με τη συγκρότησή τους, με τη δράση τους, αλλά και την αψεγάδιαστη στάση τους. Αυτοί οι μαχητές δε γεννιούνται ούτε γίνονται από μόνοι τους. Ας γίνει μέλημα όλου του Κόμματος η διαμόρφωση τέτοιων μαχητών - επαναστατών που θα εμπιστεύονται οι εργάτες, οι νέοι, ο εργαζόμενος λαός. Πρέπει να αποκτήσει καινούργιο περιεχόμενο η ιδεολογική δουλειά, κύρια η εσωκομματική.

Αρκεί: α. Να γίνει υπόθεση όλων των οργάνων από το ΠΓ, την ΚΕ ως το Γραφείο και τη ΓΣ της ΚΟΒ.

β. Οι βοηθητικές επιτροπές και τα τμήματα της ΚΕ στην κυριολεξία πρέπει να παράγουν έργο και μάλιστα μετρήσιμο. Ιδιαίτερα η Ιδεολογική Επιτροπή, τα τμήματα Οικονομίας, Παιδείας, Πολιτισμού.

γ. Μέτρο, κριτήριο της δουλειάς τους: Πόσο συγκεκριμένα, βοηθούν στον εξοπλισμό των κομματικών μελών και στελεχών, στην ιδεολογική θωράκιση, στο ατσάλωμα των κομμουνιστών.

Εχουμε όπλα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό είναι αναξιοποίητα.

Η επιστημονική - επαναστατική θεωρεία μας, ιδιαίτερα σήμερα η Μαρξιστική Πολιτική Οικονομία.

Για να αντιμετωπίσουμε την επίθεση των αντιπάλων μας αστών και οπορτουνιστών πρέπει να τους αντιπαλέψουμε με τα δικά μας όπλα. Δηλαδή, με τη δική μας θεωρία, της οποίας βασικές πλευρές χρειάζεται να γνωρίζουμε όχι εγκυκλοπαιδικά αλλά για την καθημερινή δουλειά και διαφώτιση των εργαζομένων. Δε χρειάζονται ούτε άρθρα - σεντόνια ούτε πολυσέλιδες αναλύσεις. Χρειάζεται να απαντάμε απλά και ταυτόχρονα επιστημονικά σε ερωτήματα όπως: Γιατί ο εργάτης είναι ο παραγωγός του πλούτου και όχι ο κεφαλαιοκράτης; Ποια η σχέση οικονομίας και πολιτικής στον καπιταλισμό; Ναι σ. χρειαζόμαστε άμεσα μαθήματα πολιτικής οικονομίας. Χωρίς τις πιο βασικές γνώσεις της, σήμερα η δράση μας θα είναι κουτσή, αναποτελεσματική. Αυτή αποκαλύπτει ότι η εξαθλίωση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων δεν εξαρτάται ούτε από υπερφυσικές αιτίες, ούτε από την αυθαιρεσία μεμονωμένων κεφαλαιοκρατών ή τη μη εντιμότητα του πολιτικού τους προσωπικού, αλλά από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού, κύρια στην ΕΣΣΔ.

Νομίζω ότι κάτω από το βάρος της επίθεσης αστών και οπορτουνιστών, ελάχιστα αναδεικνύουμε τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού. Η στάση μας είναι αμυντική, απολογητική και αυτό είναι τεράστιο λάθος. Αντίθετα, επιβάλλεται η ανάδειξη, η προβολή και η αξιοποίηση των κατακτήσεων της Εργατικής Τάξης στο σοσιαλισμό, σε αντίθεση με τα όσα βιώνει σήμερα ο εργαζόμενος και ο νέος της πατρίδας μας.

Την επαναστατική στρατηγική μας, την οποία είμαι βέβαιος θα επιβεβαιώσει το 19ο Συνέδριο. Χρειάζεται, παρότι έχουν γίνει σοβαρά βήματα, πιο αποφασιστικά να δουλέψουμε και να προβάλλουμε την εναλλακτική μας πρόταση για άλλη εξουσία, για άλλη κοινωνία. Οι επεξεργασίες μας πρέπει αφ' ενός να στοχεύουν στην αφομοίωση από τα κομματικά μέλη και τα στελέχη του στρατηγικού μας σκοπού, άρα και του τρόπου και της πορείας για να φτάσουμε σ' αυτόν. Αφ' ετέρου να γίνουν κτήμα της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και της νέας γενιάς.

Οπως σωστά αναφέρεται στη Θέση 75, η δράση μας σε μη επαναστατική κατάσταση (δηλαδή σήμερα, στον καπιταλισμό) στοχεύει στη «συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης με το ΚΚΕ, αποφασισμένης για την επανάσταση» και στη «συμμαχία της εργατικής τάξης με τα καταπιεζόμενα στον καπιταλισμό λαϊκά στρώματα».

Σήμερα είναι προφανές ότι απέχουμε πάρα πολύ από κάτι τέτοιο. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πώς θα καλύψουμε αυτήν την απόσταση, πώς θα συσπειρώσουμε ευρύτερες δυνάμεις που σήμερα δε συμφωνούν (ή δε συμφωνούν απόλυτα) μαζί μας, αλλά που έχουν αντικειμενικά συμφέρον από την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας.

Η απάντηση για ένα ΚΚ βρίσκεται στην πολιτική συμμαχιών που επιδιώκει να οικοδομήσει. Με βάση τις Θέσεις αυτό γίνεται με τη «Λαϊκή Συμμαχία». Ποια είναι η γραμμή συσπείρωσης της «Λαϊκής Συμμαχίας», για τι θα καλέσει τον κόσμο που δεν είναι ΚΚΕ, να παλέψει;

Οπως ξεκάθαρα αναφέρεται στις Θέσεις, η Λαϊκή Συμμαχία μεταξύ άλλων «υιοθετεί την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, όλων των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό, τον εργατικό - κοινωνικό έλεγχο», είναι «κατά της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας» και «η πάλη της κατευθύνεται στην κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας».

Αυτός είναι ο ορισμός και η ουσία αυτού που εμείς εννοούμε όταν λέμε «δικτατορία του προλεταριάτου» ή «σοσιαλισμό» και αντικειμενικά, μπαίνει σαν προϋπόθεση για να παλέψει κάποιος μέσα από τις γραμμές της «Λαϊκής Συμμαχίας».

Πού είναι το πρόβλημα, θα πει κανείς; Αυτά δε λέμε και σαν ΚΚΕ;

Το πρόβλημα είναι το εξής: Μεγάλες μάζες εργατικών και μικροαστικών στρωμάτων που θίγονται από τον καπιταλισμό (ειδικά λόγω κρίσης και δυσκολιών της αστικής τάξης στο οικονομικό πεδίο και στις συμμαχίες της), μας ακούνε και συμφωνούν μέχρι ένα σημείο με αυτά που τους λέμε, σε ένα βαθμό συνειδητοποιούν ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν, δεν έχουν όμως πειστεί για το ζήτημα της εξουσίας. Η μικροαστική ιδεολογία είναι έντονη σε αυτά τα στρώματα, άρα αντικειμενικά παλαντζάρουν ιδεολογικά μεταξύ εργατικής και αστικής τάξης και είναι βουλησιαρχικό το να προβλέπουμε ότι μικροαστικά στρώματα από μόνα τους θα συμφωνήσουν «στον αντικαπιταλιστικό αγώνα με κατεύθυνση τη λαϊκή εξουσία» (Θέση 66).

Ζητούμενο είναι το πώς θα απομακρύνουμε αυτόν τον κόσμο από τις συμμαχίες της αστικής τάξης, πώς θα τον τραβήξουμε στη συμμαχία της εργατικής τάξης, στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Ο τρόπος κατά τη γνώμη μου για να πειστούν ανώριμες πολιτικά μάζες ότι η λύση για τα προβλήματά τους έγκειται στην αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας, είναι αρχικά η κοινή δράση, να πατήσουμε πάνω σε προβλήματα που τους θίγουν άμεσα, να δείξουμε τον ένοχο και να τους συσπειρώσουμε σε στόχους και αιτήματα που αμφισβητούν την υπάρχουσα κατάσταση και φέρνουν τον τελικό σκοπό πιο κοντά. Να καταλάβουν κάτω από την παρέμβασή μας αλλά και από την ίδια τους την αγωνιστική πείρα στην πορεία της ταξικής πάλης ότι είναι απαραίτητη η αλλαγή κοινωνικοοικονομικού συστήματος.

Το ΑΑΔΜ, για παράδειγμα, συσπείρωνε σε αντιμονοπωλιακούς αντιιμπεριαλιστικούς στόχους. Αυτό φυσικά δεν υπονοούσε ότι υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο εξουσίας μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, που αντιστοιχεί σε αυτή τη γραμμή συσπείρωσης! Εμείς ξέρουμε ότι δεν υπάρχει τέτοιο στάδιο και ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη δικτατορία του προλεταριάτου. Ο κόσμος που απευθυνόμαστε όμως δεν το έχει λυμένο.

Δηλαδή, θα πει κάποιος, δε θα μιλήσουμε για την εξουσία;

Φυσικά και θα μιλήσουμε. Παράλληλα και ταυτόχρονα, σαν ΚΚΕ θα προσπαθούμε να βαθύνουμε τους δεσμούς μας με τον κόσμο, ζυμώνοντας τις επεξεργασμένες θέσεις μας για το σοσιαλισμό. Κάποιους θα τους κερδίζουμε ακόμα παραπέρα. Αλλά το ζήτημα της εξουσίας δεν μπορεί να μπαίνει σαν προϋπόθεση στη συμμαχία που θέλουμε να οικοδομήσουμε, γιατί ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων δεν θα έρθει καν κοντά μας για να μας ακούσει.

Τα παραπάνω δεν συνιστούν έκπτωση από τις θέσεις μας ούτε προσπάθεια κοροϊδίας απέναντι στα λαϊκά στρώματα, άλλωστε ο κόσμος ξέρει ποιοι είμαστε και τι πρεσβεύουμε. Συνιστούν προσπάθεια συμμαχίας. Και η συμμαχία εξ ορισμού σημαίνει υποχώρηση, συμβιβασμό. Αλλωστε, για αυτούς που ήδη συμφωνούν, δε χρειάζεται συμμαχία... Το ζητούμενο είναι να βρούμε ποιες είναι αυτές οι υποχωρήσεις, που τελικά θα βοηθήσουν στη συσπείρωση δυνάμεων για τον τελικό σκοπό. Αυτό μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά στην πράξη είναι πράγματι πολύ δύσκολο.

Οπως και να 'χει όμως, η τακτική, η γραμμή συσπείρωσης και κατ' επέκταση τα συνθήματα, υπηρετούν το στρατηγικό στόχο, δεν ταυτίζονται με αυτόν. Ούτε θέσφατα είναι, ούτε στατικά. Οφείλουμε να τα μεταβάλλουμε κατά περίπτωση. Πρέπει να είμαστε ευέλικτοι, με πυξίδα πάντα το στρατηγικό μας στόχο. Δεν είναι σωστό να προδικάζουμε μελλοντικές καταστάσεις με βάση τη σημερινή τάξη πραγμάτων.

Ο τρόπος σύνδεσης της καθημερινής πάλης με τη στρατηγική κρίνεται και εκ του αποτελέσματος. Με αυτό το κριτήριο, μέχρι τώρα, οι επιλογές μας δε φαίνεται να δικαιώνονται. Μακάρι να ρίχναμε το σύνθημα για «δικτατορία του προλεταριάτου» και να συσπειρώναμε κοινωνικές δυνάμεις στο δρόμο για την επανάσταση. Δεν γίνεται έτσι όμως...

Κάτι τελευταίο. Το αν το ΚΚΕ πρέπει να παλεύει για τη διαχείριση του καπιταλισμού ή για την ανατροπή του, κρίθηκε το 1991. Σήμερα, 22 χρόνια μετά, το ότι δε θα συμμετέχουμε σε μια αστική κυβέρνηση ή σε μια κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού και της κρίσης του, όπως πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ το Μάη του 2012, είναι δεδομένο. Δεν έχει νόημα να δίνουμε συγχαρητήρια στον εαυτό μας που δεν κατάφεραν να μας ενσωματώσουν! Αντίθετα, πατώντας πάνω στα εδώ και δεκαετίες αυτονόητα, πρέπει να προβληματιστούμε για το πώς θα πείσουμε περισσότερο κόσμο σε αυτήν την κατεύθυνση. Επιτυχία, λοιπόν, για το ΚΚΕ είναι, κρατώντας τις θέσεις του, να φέρει περισσότερους εργαζόμενους πιο κοντά σε αυτές και στον αγώνα, να γίνει πιο μαζικό.

Από τις ανατροπές και μετά, το ΚΚΕ, σε αντίθεση με πολλά ΚΚ, στάθηκε στο ύψος της ιστορικής του αποστολής. Αυτό πράγματι είναι το κύριο, η αναγκαία συνθήκη. Από μόνη της όμως δεν είναι και ικανή. Αντικειμενικά ο πήχης μπαίνει πιο ψηλά. Μπορούμε, όμως, με όπλο το διαλεκτικό υλισμό, με το δίκιο της εργατικής τάξης, κρατώντας τις καλύτερες παραδόσεις της Ιστορίας μας και πάντα σε επαφή με το λαό να καταφέρουμε να πάμε την Ιστορία, ένα βήμα παραπέρα.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, το σχέδιο Προγράμματος, καθώς και το σχέδιο Καταστατικού, με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο ως προς το κύριο, δηλαδή ως προς την κατεύθυνσή τους, παρά τις κάποιες επιμέρους, δευτερεύουσας σημασίας, κατά την άποψή μου ελλείψεις τους.

Στον πρόλογο των Θέσεων αναφέρεται ότι η αναγκαιότητα σύγχρονης επεξεργασίας του Προγράμματος απορρέει από το γεγονός ότι στο μεταξύ κύλησε «αρκετό νερό στο αυλάκι». Η αναγκαιότητα όντως υπάρχει, άλλοι όμως είναι οι λόγοι που την επιβάλλουν. Το ισχύον Πρόγραμμα αποτελεί μια αντιδιαλεκτική συρραφή «ανάμεσα σε κομμουνιστικές, οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις, οι οποίες, ελέω κομματικής κρίσης και μεθόδων επίλυσής της, συστεγάζονται στα ανώτατα καθοδηγητικά μας όργανα» όπως σημείωνα στον τότε προσυνεδριακό διάλογο. Η θέση για κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων που θα προέκυπτε με βάση το κοινοβούλιο και η οποία μάλιστα θα συνέβαλε στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας, έμπαζε απ' το παράθυρο τη θεωρία του σκαλοπατιού, ενώ οι στόχοι πάλης του ΑΑΔΜ (περιφερειακό σύστημα ασφάλειας, θεσμοί εργατικού και λαϊκού ελέγχου, υποστήριξη μικρομεσαίων επιχειρήσεων, εκδημοκρατισμός της δημόσιας διοίκησης, των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας κ.λπ.) ήταν άλλες οπορτουνιστικού και άλλες σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα, με εξαίρεση την αποδέσμευση απ' την ΕΕ, η οποία ωστόσο ήταν αποσυνδεμένη από την ανατροπή του καπιταλισμού. Αντίθετα, το προτεινόμενο Πρόγραμμα συνδέει την όλη διαδικασία, από τη συγκέντρωση δυνάμεων και τους στόχους πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας, μέχρι την αποδέσμευση από την ΕΕ, με την επαναστατική ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, τη σοσιαλιστική επανάσταση δηλαδή, μέσα από μια κυριολεκτικά λενινιστική ανάλυση της σημερινής κατάστασης και όλου του προτσές ως την επίτευξή της, αλλά και μετά απ' αυτήν.

Μέσα από το πρίσμα αυτής της σύνδεσης πρέπει να εξετάζεται και το ζήτημα της φύσης και της μορφής των συμμαχιών. Ετσι, κατά την προεπαναστατική εποχή, κατά το διάστημα δηλαδή της δράσης μας μέσα στους κόλπους του καπιταλιστικού συστήματος με στόχο την ανατροπή του, δεν χωράει καμία πολιτική συμμαχία, αφού τα πολιτικά κόμματα μπορούν να χωριστούν σε δύο μόνο κατηγορίες, με βάση την ταξική τους τοποθέτηση: σ' αυτά που επιδιώκουν τη διαιώνιση του καπιταλισμού (νεοφιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά, οπορτουνιστικά κ.λπ.) και σ' αυτά που επιδιώκουν την ανατροπή του. Από δω απορρέει η απόλυτη αδυναμία πολιτικών συμμαχιών του Κομμουνιστικού Κόμματος καθ' όλο το διάστημα προετοιμασίας της επαναστατικής ανατροπής, αφού μόνο αυτό την έχει σαν στόχο. Ηταν, λοιπόν, λαθεμένη η επιδίωξη του ισχύοντος Προγράμματος για συμμαχία με πολιτικές δυνάμεις και λαθεμένη η επισήμανση της εισήγησης της ΚΕ στο 15ο Συνέδριο, στο σημείο Δ΄ του κεφαλαίου «Ορισμένα ζητήματα που τέθηκαν στην προσυνεδριακή συζήτηση», όπου ανέφερε ότι «οι σύντροφοι που εξέφρασαν επιφυλάξεις για την πολιτική συμμαχία έβλεπαν μονόπλευρα προς την κοινωνική συμμαχία, περιορίζοντας τη σημασία των ανακατατάξεων και των διεργασιών που θα ασκούσαν επίδραση και στο πολιτικό επίπεδο». Η ζωή απέδειξε ότι οι σύντροφοι αυτοί είχαν δίκιο και το σχέδιο Προγράμματος σωστά το αποδέχεται, επαναπροσδιορίζοντας τη φύση της συμμαχίας σε κοινωνική.

Το σχέδιο Προγράμματος κάνει μια πράγματι λενινιστική ανάλυση των προϋποθέσεων για την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας, κύρια στη θέση 76 για την επαναστατική κατάσταση, η οποία, όπως σημειώνει ο Λένιν, αποτελεί τον βασικό νόμο της επανάστασης. Εδώ νομίζω πως πρέπει να λάβουμε υπ' όψη μας τα εξής: στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, ήδη οι πάνω εν μέρει δεν μπορούν, πράγμα που προκύπτει, μεταξύ άλλων και από τα παρακάτω: Σε πλείστους τομείς η δημόσια διοίκηση δυσλειτουργεί όλο και περισσότερο. Ο εισπρακτικός μηχανισμός βρίσκεται σε κατάσταση παράλυσης, οι υπέρογκες αυξήσεις σε φόρους (π.χ. πετρέλαιο, ΦΠΑ εστίασης, ΕΕΤΗΔΕ κ.λπ.), σε συνδυασμό με τη σημαντική μείωση της κατανάλωσης και τον εκμηδενισμό της φοροδοτικής ικανότητας των λαϊκών μαζών, οδηγούν σε δραματική μείωση των κρατικών εσόδων, κομβικές δυνάμεις του κρατικού μηχανισμού αντιστέκονται, έστω συντεχνιακά (π.χ. δικαστές, αστυνομία κ.λπ.), η σημαντική μείωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων με αντίστοιχη αύξηση του εργασιακού ωραρίου τους και του εργασιακού τους βίου, τους οδηγούν σε σημαντικά μειωμένη παραγωγικότητα, υποβαθμίζοντας έτσι την αποδοτικότητα του κρατικού μηχανισμού, ο οποίος, με τα λαμβανόμενα σχετικά μέτρα, μειώνεται συνεχώς σημαντικά από αριθμητική άποψη, κ.λπ. Επίσης, ήδη οι κάτω εν μέρει δεν θέλουν, παρά το γεγονός ότι δεν μπορούν ακόμα να διακρίνουν τη διέξοδο ή τη βλέπουν σε λαθεμένη κατεύθυνση. Αυτή η συνοπτικά περιγραφείσα κατάσταση, την οποία εξ άλλου όλοι τη διαπιστώνουμε καθημερινά, σε συνδυασμό με την ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών, νομίζω πως μπορεί να χαρακτηρισθεί ως προεπαναστατική, αφού η συνεχής όξυνσή της θα οδηγήσει νομοτελειακά σε επαναστατική κατάσταση.

Δεδομένου ότι δεν μπορεί κανείς εκ των προτέρων να προσδιορίσει τη χρονική στιγμή, κατά την οποία «χτες θα ήταν νωρίς, ενώ αύριο θα είναι αργά», το κύριο καθήκον που πρέπει να μπει μπροστά σε ολόκληρο το Κόμμα, είναι η καθημερινή, εντατική και μεθοδευμένη προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα, ώστε να καταστεί ικανός να διεξαγάγει την επαναστατική ανατροπή, όταν αυτή η χρονική στιγμή θα ταυτισθεί με το παρόν. Να δουλεύουμε δηλαδή με ρυθμούς τέτοιους, σαν να πρόκειται η επανάσταση να ξεκινήσει αύριο το πρωί.

Αν δεχτούμε ότι δύο είναι οι αναγκαίες υποκειμενικές συνθήκες για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, η ύπαρξη δηλαδή επαναστατικής θεωρίας και η ύπαρξη επαναστατικού κόμματος νέου τύπου που να καθοδηγείται απ' αυτήν και να δρα με βάση αυτήν, πρέπει επίσης να δεχθούμε ότι τη μεν πρώτη, η οποία έτσι κι αλλιώς υπάρχει εδώ και πάνω από 150 χρόνια και την οποία οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο δείχνουν ότι σήμερα πλέον, μετά από πολλές δεκαετίες, την προσαρμόζουμε δημιουργικά στην ελληνική πραγματικότητα, όσον αφορά όμως τη δεύτερη, έχουμε μπροστά μας την αναγκαιότητα εφαρμογής συγκεκριμένου σχεδίου μετατροπής των εν πολλοίς χαλαρών κομματικών οργανώσεων σε επαναστατικά κύτταρα συσπείρωσης και επαναστατικοποίησης της εργατικής τάξης. Στην κατεύθυνση αυτή, ένα πρώτο βήμα είναι το προτεινόμενο Καταστατικό. Επειδή, όμως, δεν αρκούν οι γραφές, νομίζω πως το Συνέδριο πρέπει να αποφασίσει άμεση σύγκληση Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη λειτουργία και τη δράση του Κόμματος σε συνδυασμό με την κομματική οικοδόμηση, η οποία θα εκπονήσει συγκεκριμένο πλάνο επαναστατικής ανασυγκρότησης των κομματικών οργανώσεων, στην κατεύθυνση της μετατροπής τους σε επαναστατικά στρατηγεία στο χώρο τους, ικανά να συσπειρώσουν γύρω τους την εργατική τάξη, δημιουργώντας τον επαναστατικό στρατό της σοσιαλιστικής επανάστασης, μέσα από τη δράση τους για τη συγκρότηση της κοινωνικής Λαϊκής Συμμαχίας.

Στις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στο Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο (ΑΑΔΜ) και δεν αποτιμάται η απόπειρα οικοδόμησής του κατά τα προηγούμενα χρόνια. Πρόκειται για μια σημαντική «παράλειψη», με δεδομένο ότι η συγκρότησή του αποτελούσε άμεσο καθήκον για το Κόμμα μας από το 15ο έως το 18ο Συνέδριο, καθοδηγώντας την καθημερινή μας δράση για χρόνια σε όλα τα πεδία. Η εγκατάλειψη του ΑΑΔΜ και η αντικατάστασή του από τη Λαϊκή Συμμαχία (ΛΣ), εκτός από το γεγονός ότι παρουσιάζεται με μη τεκμηριωμένο τρόπο στο κείμενο των Θέσεων, εγείρει ένα ζήτημα κομβικής σημασίας: αυτή η αλλαγή συνιστά ρήξη με την προγραμματική αντίληψη που χάραξε το 15ο Συνέδριο.

Σύμφωνα με το ισχύον Πρόγραμμα, η συγκέντρωση δυνάμεων για την επαναστατική αλλαγή προωθείται μέσω του ΑΑΔΜ. «Το ΑΑΔΜ πάλης εκφράζει αντικειμενικά μια ευρύτερη κοινωνική βάση, τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, που δέχεται τις συνέπειες από τη δράση των πολυεθνικών και από τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς» (σ. 28), «... στην αρχική του φάση ξεκινά σαν συσπείρωση κυρίως κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους, από επιμέρους μέτωπα πάλης...» (σ. 29). Τα τελευταία περιγράφονται στο ισχύον Πρόγραμμα στα 11 σημεία που ορίζουν τις βασικές προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχους πάλης, χωρίς κάποιο από αυτά να αποτελεί αντικαπιταλιστικό αίτημα. Συνεπώς, το μέτωπο ξεκινάει να οικοδομείται στη βάση ΑΑΔ στόχων και στην πορεία γίνεται αντικαπιταλιστικό, αφού «Στην πορεία της πάλης και στο βαθμό που βαθαίνει ο αντικαπιταλιστικός του χαρακτήρας, αποκτά τα χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού λαϊκού μετώπου...» (σ. 30), προτάσσοντας δηλαδή το ζήτημα της διεκδίκησης της εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση, η ΑΑΔ γραμμή συσπείρωσης δυνάμεων συνιστά ατραπό περάσματος για το σοσιαλισμό, χωρίς να συνεπάγεται την αναγκαστική συμφωνία με αυτόν, καθώς «Στις γραμμές του Μετώπου εντάσσονται δυνάμεις ανομοιογενείς, από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης. Αντανακλώνται διαφορετικές τάσεις, σε ό,τι αφορά την προοπτική και το σκοπό της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής πάλης» (σ. 38).

Στον αντίποδα στο σχέδιο της ΚΕ το μέτωπο ορίζεται εν τη γενέσει του ως αντικαπιταλιστικό. Η Λαϊκή Συμμαχία «...έχει σαφή αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό...» και προβλέπει τη «...συσπείρωση των αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών κοινωνικών δυνάμεων, με έκβαση του αγώνα προς την εργατική - λαϊκή εξουσία...» (Θ.62). Εν ολίγοις, η συσπείρωση δυνάμεων γίνεται πριν από όλα σε αντικαπιταλιστική βάση, δηλαδή προϋποθέτει συμφωνία με το σοσιαλισμό. Αυτή η γραμμή απεμπολεί τη δυνατότητα συσπείρωσης σε μέτωπα πάλης ΑΑΔ κατεύθυνσης, εφόσον αυτά δε χωράνε σε μια τέτοια αντικαπιταλιστική συμμαχία, και στενεύει το εύρος των υπό συσπείρωση κοινωνικών δυνάμεων. Πρακτικά, ο χαρακτήρας της Λ.Σ. μένει έωλος, καθώς πλανάται το ερώτημα αν μπορεί να υφίσταται μέτωπο με αυτούς τους όρους, πολύ περισσότερο δε από τη στιγμή που μόνο η εργατική τάξη αναγνωρίζεται ως αντικαπιταλιστική δύναμη από τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, εκτός και αν η εργατική τάξη καλείται να συμμαχήσει με τον εαυτό της, πράγμα παράδοξο. Επιπλέον, η Λ.Σ. δεν ορίζεται ως κοινωνικοπολιτική (Θ. 67), σε αντίθεση με το ΑΑΔΜ που αποτελούσε κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, γεγονός που εκτός των άλλων αναθεωρεί τις προγραμματικές επεξεργασίες για τις δυνατότητες και τους όρους σύμπραξης πολιτικών συμμαχιών (Πρόγραμμα σ. 29-30, 39).

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, διερωτάται κανείς αν επιβεβαιώνουμε το ΝΑΡ και τις ποικίλες τροτσκιστικές ομάδες που χρόνια μας κατηγορούσαν ως ρεφορμιστές, οπορτουνιστές, επειδή παλεύαμε για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ, καθώς αυτό χαρακτηριζόταν ως στάδιο, και ότι μεταθέταμε έτσι το σοσιαλισμό στις καλένδες, αντί να χαράσσουμε σαφή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Συνεπώς, είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι αλλάζει άρδην το πλαίσιο της στρατηγικής αντίληψης του Κόμματος από το 18ο Συνέδριο και μετά, γεγονός που βρίσκεται σε άμεση σύνδεση με την αναθεώρηση θεωρητικών επεξεργασιών μας τα τελευταία χρόνια, που αφορούν στη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, στη θεώρηση του ελληνικού καπιταλισμού και στις αναλύσεις μας για το ιμπεριαλιστικό σύστημα συνολικά. Δεν πρόκειται για εμπλουτισμό ή τροποποίηση που υπαγορεύεται από τις όποιες συνθήκες, αλλά για ολοκληρωτική ρήξη με το ισχύον Πρόγραμμα, και μάλιστα για μια εκ των υστέρων νομιμοποίηση μιας αντίληψης που ζυμώνεται επί χρόνια και διαπερνά την πολιτική γραμμή του Κόμματος, ιδιαίτερα από το 18ο Συνέδριο και εξής, κατά παράβαση των μέχρι τώρα προγραμματικών ντοκουμέντων και των καταστατικών αρχών λειτουργίας του Κόμματος, αφού δεν έχει μεσολαβήσει σε αυτό το διάστημα «θεσμοθετημένη» αλλαγή του προγράμματος.

Αυτό όμως που πρέπει να απασχολήσει περισσότερο από όλα αναφορικά με την αλλαγή της προγραμματικής μας αντίληψης, είναι το κατά πόσο η «νεότευκτη» γραμμή πάλης που ακολουθούμε προωθεί την υπόθεσή μας, το στρατηγικό μας στόχο, το σοσιαλισμό και κομμουνισμό. Σε αυτό έχει απαντήσει η ίδια η ζωή, καθώς η ορθότητα των υιοθετούμενων πολιτικών πρακτικών κρίνεται κάθε φορά στο πεδίο πάλης. Εν μέσω κρίσης, τα τελευταία χρόνια, σημειώνεται μείωση της επιρροής του Κόμματος, της ιδεολογικοπολιτικής του παρέμβασης και της απήχησης των θέσεων και της δράσης του στην ελληνική κοινωνία, γεγονός που μεταφράζεται σε δείκτες, όπως η άνευ προηγουμένου φθορά της εκλογικής του δύναμης μετά τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, οι απώλειες δυνάμεων σε συνδικάτα, σωματεία - με παράλληλη σοβαρή ενίσχυση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και των αριστεριστών - στο φοιτητικό, μαθητικό κίνημα, στην ανάπτυξη της κομματικής και ΚΝίτικης οικοδόμησης, στη διακίνηση του «Ριζοσπάστη», και των άλλων κομματικών εντύπων, συνολικά στη συρρίκνωση των προπαγανδιστικών μέσων του Κόμματος. Τα παραπάνω δεν μπορούν να εκτιμώνται και να αξιολογούνται μόνο στο έδαφος των αρνητικών συσχετισμών για το κίνημα, του αντικομμουνισμού, των όποιων επιμέρους αδυναμιών του Κόμματος, αλλά πρέπει να αποτιμώνται και στη βάση της ορθότητας ή όχι της πολιτικής μας γραμμής, κρίνοντας και εκ του αποτελέσματος. Η πολιτική γραμμή δεν αποτελεί θέσφατο για εμάς. Κρίνεται, αξιολογείται, προσαρμόζεται στις συνθήκες, απαιτεί τακτικούς ελιγμούς, ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών με βασικό στόχο την προετοιμασία της συνείδησης του λαού από το Κόμμα μας, την πρωτοπορία, για την επίτευξη του τελικού στόχου μας, του σοσιαλισμού. Και η πολιτική γραμμή που ακολουθούμε τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές απαιτήσεις των καιρών, αλλά δυστυχώς οδηγεί το Κόμμα μας σε μια άνευ προηγουμένου περιχαράκωση και περιθωριοποίηση.

Το διακύβευμα είναι μεγάλο και η ιστορική ευθύνη που μας βαραίνει ακόμα μεγαλύτερη. Μπροστά στο 19ο Συνέδριο καθήκον μας είναι η υπεράσπιση της φυσιογνωμίας και του ρόλου του Κόμματός μας.

Το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας πραγματοποιείται σε συνθήκες βαθιάς κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Το ΚΚΕ ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης έχει την ιστορική ευθύνη να οργανώσει και να καθοδηγήσει την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Είναι λοιπόν καίριο να ανοίξει η συζήτηση γύρω από το δρόμο που θα χαράξουμε στο μέλλον έχοντας ως στρατηγικό μας στόχο το Σοσιαλισμό.

Οι θέσεις της ΚΕ καθώς και το σχέδιο προγράμματος δεν είναι καινούριες θεωρίες και αντιλήψεις αλλά έρχονται να επισφραγίσουν - νομιμοποιήσουν τη στροφή στην πολιτική μας τα τελευταία 4 και πλέον χρόνια, τα αποτελέσματα της οποίας είναι αποκαλυπτικά τόσο σε πολιτικό-συνδικαλιστικό όσο και σε οργανωτικό επίπεδο. Η τακτική μας στο κίνημα, κάτω από την αναμενόμενη πίεση του συστήματος αλλά και το φόβο της ενσωμάτωσης, οδήγησε στην απομόνωση, στην πρωτοφανή συρρίκνωση της επιρροής μας (εθνικές - δημοτικές - φοιτητικές εκλογές, σωματεία και συνδικάτα) και του κομματικού μας δυναμικού, κυρίως της ΚΝΕ στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.

Η εγκατάλειψη οικοδόμησης του ΑΑΔΜ και το στένεμα της γραμμής συσπείρωσης δυνάμεων, άφησαν τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΔΗΜΑΡ αλλά και το νέο όπλο του συστήματος τη νεοναζιστική Χ.Α. να καλύψουν το κενό της δικής μας παρέμβασης, αποσπώντας έτσι δικές μας δυνάμεις αλλά και δυνάμεις εγκλωβισμένες για χρόνια στο δικομματισμό, που ανήκουν όμως στην εργατική τάξη ή έχουν συμφέρον να παλέψουν μαζί της και θα μπορούσαμε να τις συσπειρώσουμε.

Η δική μας αδυναμία να μπούμε δυναμικά και να αντιπαρατεθούμε ανοιχτά στο κίνημα με σκοπό να ζυμώσουμε την πρότασή μας και να δώσουμε το σωστό προσανατολισμό (π.χ. «κίνημα αγανακτισμένων») οδήγησε στην apriori καταδίκη δυνάμεων και κινήσεων, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στο σύστημα είτε να τις καταστείλει, είτε να τις ελέγξει.

Με βάση τα παραπάνω, ο ρόλος της ΚΕ δεν μπορεί παρά να κριθεί αναποτελεσματικός. Στο κείμενο των Θέσεων ο απολογισμός του ρόλου της ΚΕ, με βάση τα καθήκοντα που έμπαιναν στο 18^ο Συνέδριο, είναι φειδωλός και αντιφατικός. Στέκεται μόνο στην άρνηση της ΚΕ για συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, μία κυβέρνηση που δεν προέκυπτε από πουθενά αλλά και που δεν υποστηρίχτηκε ποτέ σαν άποψη, ούτε από τα μέλη του Κόμματος, ούτε από την κομματική μας επιρροή.

Το ζήτημα που τίθεται επί τάπητος στις συνθήκες αυτές είναι πώς οι στόχοι πάλης, τα αιτήματα, η γραμμή συσπείρωσης που θα διαμορφώσουμε θα βοηθούν την εργατική τάξη να κερδίζει δυνάμεις, θα βοηθούν στην ενότητα δράσης της, στη συμμαχία της με τα κοινωνικά στρώματα που έχουν συμφέρον από έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης σε βάρος του κεφαλαίου και των μονοπωλίων.

Το πρόγραμμα του 15^ου Συνεδρίου, στη λογική αυτή, ορίζει το ΑΑΔΜ ως κοινωνικοπολιτική συμμαχία αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή, δημοκρατική, θέτοντας στόχους και μέτωπα πάλης όπως η αποδέσμευση από την ΕΕ, η διεύρυνση και αξιοποίηση της παραγωγικής βάσης της χώρας, η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων κ.τ.λ. που μπορούν να συσπειρώσουν ευρύτερες λαϊκές μάζες και προοδευτικές δυνάμεις. Στο ΑΑΔΜ θεωρούμε αναπόφευκτη τη συνύπαρξη ανομοιογενών δυνάμεων, διαφορετικών τάσεων και απόψεων για το στόχο της α-α-δ πάλης, άρα εμπεριέχονται και οι αναγκαίοι συμβιβασμοί χωρίς αυτοί να απειλούν την αυτοτέλεια του Κόμματος ή να αλλοιώνουν τον στρατηγικό του στόχο.

Ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας του Μετώπου θα βαθαίνει όσο θα ενισχύεται η δύναμη του Κόμματος, όσο θα αναπτύσσεται η ταξική πάλη, η οργάνωση και η πολιτική πείρα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, αυξάνοντας και τις δυνατότητες του Μετώπου να προκαλεί αντίστοιχες αλλαγές στον πολιτικό συσχετισμό (Πρόγραμμα σ. 29). Απέναντι σε αυτό η Κ.Ε. προτάσσει την Λ.Σ., η οποία ορίζεται ως κοινωνική αντικαπιταλιστική συμμαχία, που υιοθετεί την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, όλων των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό, τον εργατικό-κοινωνικό έλεγχο, την εργατική-λαϊκή εξουσία (Θ.62, 63). Δηλαδή πρόκειται για μια συμμαχία με βάση το σοσιαλισμό.

Με αυτό το επίπεδο ως βάση συμφωνίας, αποκλείονται μικροαστικά στρώματα και δυνάμεις που δεν είναι αντικαπιταλιστικές, αδυνατίζοντας έτσι τη δυναμική των συμμαχιών της εργατικής τάξης. Το επίπεδο συμφωνίας της εργατικής τάξης με τα στρώματα αυτά είναι υπόθεση της αυτοτελούς παρέμβασης του Κόμματος και του εργατικού κινήματος, που πρέπει να εξελίσσεται και να βαθαίνει μέσα στην ταξική πάλη, όχι το προϊόν μίας ντε φάκτο ταύτισης συμφερόντων.

Οσον αφορά τη φύση της η Λ.Σ. θα είναι μόνο κοινωνική. Διαχωρίζονται έτσι εντελώς οι συμμαχίες στο πολιτικό και στο κοινωνικό επίπεδο. Αποκλείεται, δηλαδή, η δυνατότητα πολιτικών συμμαχιών ως έκφραση ακριβώς αυτής της συμπόρευσης των κοινωνικών δυνάμεων. Αυτό σημαίνει είτε ότι οι δυνάμεις αυτές θα εκφράζονται πολιτικά μόνο μέσα από το ΚΚΕ, που είναι αδύνατο, είτε ότι προδικάζουμε τη διαφωνία μας απλώς βάζοντας ως προϋπόθεση την προγραμματική μας ταύτιση με τους πολιτικούς εκφραστές τους, σπάζοντας έτσι την κοινωνική και πολιτική αντιστοιχία.

Με αυτόν τον τρόπο οι συμμαχίες και οι συμφωνίες σε οποιοδήποτε επίπεδο αντιμετωπίζονται στατικά και ανεξάρτητα από τη φάση στην οποία βρίσκεται το κίνημα αλλά και από την ίδια την παρέμβαση και το ρόλο του Κόμματος. Δεν αφήνει περιθώρια μέσα από τις κοινωνικές διεργασίες και τους αγώνες, μέσα δηλαδή στη δυναμική του κινήματος, να κριθούν πολιτικές δυνάμεις, να προκύψουν ή και να λυθούν συνεργασίες με πολιτικά κόμματα.

Από τις ίδιες όμως τις θέσεις προκύπτουν και αντιφάσεις ενδεικτικές της αδυναμίας θεωρητικής τους θεμελίωσης:

1. Οι κοινωνικές δυνάμεις που θα συμμετέχουν στη Λ.Σ., ενώ θα παλεύουν για την ίδια την ανατροπή του καπιταλισμού, αυτό δε θα μπορεί με κανέναν τρόπο να εκφραστεί πολιτικά ούτε καν στη συμμετοχή σε αστικές εκλογές για αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού, αφού η Λ.Σ. δε θα παίρνει μέρος στις εκλογές, στις ευρωεκλογές ή σε δημοψηφίσματα (Θ. 67).

2. Με πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν θέσεις μικροαστικών στρωμάτων και συμφωνούν με την εργατική-λαϊκή εξουσία επιδιώκουμε κοινή δράση στη στήριξη της Λ.Σ. (Θ. 66). Τέτοιες πολιτικές δυνάμεις όμως μπορούν να είναι οπορτουνιστικές, ρεφορμιστικές, πώς λοιπόν θα υπάρξει κοινή δράση μαζί τους αφού, όπως διατυπώνεται, σαφώς παρακάτω δεν μπορεί να υπάρξει συμπόρευση με τέτοια κόμματα σε καμία φάση του κινήματος(Θ. 67).

Το Κόμμα με όπλα τη μ-λ θεωρία του και την 95χρονη πείρα του μπορεί και πρέπει, να επεξεργαστεί και να διαμορφώσει το δρόμο που θα μας φέρει πιο κοντά στο στρατηγικό μας στόχο, το Σοσιαλισμό.

Ο λαός έχει ανάγκη το Κόμμα του και η ιστορία δε συγχωρεί.

Συμφωνώ με τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό που προτείνεται.

Το Κόμμα μας σήμερα διανύει μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της Ιστορίας του. Αντίστοιχα, το 19ο Συνέδριο του Κόμματος ως αποτέλεσμα μιας πολύχρονης και επίπονης διαδικασίας έρχεται να θέσει τις βάσεις, ώστε το Κόμμα μας να μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Το 19ο Συνέδριο δεν μπορούμε να το δούμε αποκομμένο από τα προηγούμενα Συνέδρια, ούτε η ανάλυση των θέσεών του είναι δυνατή χωρίς τη μελέτη της ιστορικής πορείας του ΚΚΕ μέσα από το β' τόμο του Δοκιμίου και χωρίς τις εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα του 18ου Συνεδρίου σε σχέση με το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα. Μονάχα ως καρπό ολόκληρης αυτής της διαδικασίας μπορούμε να κατανοήσουμε τις θέσεις του 19ου Συνεδρίου.

Θα ήθελα, λοιπόν, να σταθώ σε κάποια ζητήματα που ύστερα από μία πρώτη μελέτη των Θέσεων είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντικά και αφορούν ιδεολογήματα της αστικής τάξης τα οποία κυριαρχούν στο χώρο όπου δρω, το Πάντειο πανεπιστήμιο.

Πρώτον, όσον αφορά τη θέση «2», η οποία αναφέρει πως η πολιτική του κεφαλαίου τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες (αποκρατικοποιήσεις, φθηνότερη εργατική δύναμη, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις) αποτελούσε στρατηγική κίνηση του καπιταλισμού, ώστε να μπορέσει να αναχαιτίσει την τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Είναι στρατηγική κίνηση, η οποία δεν έχει γυρισμό για τον καπιταλισμό στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.

Οσοι ευαγγελίζονται μέτωπα κατά του νεοφιλελευθερισμού, αναζητούν το λεγόμενο «τρίτο δρόμο» και διαχωρίζουν τον καπιταλισμό σε καλό και κακό μέσω των θεωριών περί καζινοκαπιταλισμού, κρατικού καπιταλισμού και καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο. Σπέρνουν αυταπάτες και υποκρύπτουν την αληθινή αιτία των κρίσεών του και της βαρβαρότητάς του, η οποία δεν είναι άλλη από τη μεγάλη αντίφαση του ίδιου του καπιταλισμού στην οικονομία, ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής και η καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. Με οποιοδήποτε πρόσωπο κι αν εμφανίζεται ο καπιταλισμός είναι καταδικασμένος να πέφτει σε κρίσεις, οι οποίες τσακίζουν την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και μονάχα με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής μπορεί ο λαός να βγει κερδισμένος από την κρίση. Οποιαδήποτε διαχειριστική λύση μόνο σε περισσότερη φτώχεια και εκμετάλλευση θα οδηγήσει τον λαό είτε μακροπρόθεσμα είτε βραχυπρόθεσμα.

Ακόμα, οι θεωρίες περί εξάρτησης και υποτέλειας της Ελλάδας, οι οποίες τροφοδοτούνται από κόμματα της ακροδεξιάς μέχρι και κόμματα της «αριστεράς», υπονομεύουν το ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης και συνήθως συνοδεύονται, όσον αφορά τα «αριστερά» κόμματα, από την ανάγκη ενδιάμεσου μεταβατικού σταδίου μεταξύ του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού. Οι παραπάνω αντιεπιστημονικές προσεγγίσεις σε σχέση με την θέση της Ελλάδας αλλά και της συγκρότησης του ιμπεριαλιστικού συστήματος γενικότερα, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Το ελληνικό κεφάλαιο τη δεκαετία του '90 γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Οπως αναφέρεται στη θέση «5», «μετά την εκδήλωση της κρίσης επιδεινώθηκε η θέση του ελληνικού καπιταλισμού στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και της ΕΕ και γενικότερα της διεθνούς ιμπεριαλιστικής πυραμίδας». Μπορεί ο ελληνικός καπιταλισμός να αποδυναμώθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η ελληνική αστική τάξη διατηρεί σημαντικό ρόλο, λόγω της γεωγραφικής θέσης της χώρας αλλά και των δεσμών της με την ΕΕ, στην ευρύτερη περιοχή της μεσογείου. Στον ιμπεριαλισμό, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, ισχύουν οι σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ των χωρών. Η ελληνική αστική τάξη διατηρεί ισχυρές εξαρτήσεις από ΗΠΑ και ΕΕ , λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης των καπιταλιστικών κρατών, αλλά κάποια τμήματά της (π.χ. εφοπλιστικό κεφάλαιο) έχουν την ικανότητα να διαπραγματεύονται από θέση ισχύος με τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη.

Επίσης, δεν πρέπει να αγνοούμε ότι ήταν επιλογή των κυρίαρχων τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης η ένταξη της χώρας στην ΕΕ, με σκοπό τη θωράκιση της εξουσίας τους αλλά και την ανάπτυξη συγκεκριμένων τομέων της εγχώριας παραγωγής, π.χ. τηλεπικοινωνίες, ακόμα κι αν η ένταξη σήμαινε την εκχώρηση κάποιων κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό και τη συρρίκνωση κάποιων άλλων παραγωγικών τομέων όπως η κτηνοτροφία και η γεωργία. Η αστική τάξη της κάθε χώρας επιλέγει τις συμμαχίες της ανάλογα με ποιο τρόπο θα προασπίσει καλύτερα τα συμφέροντά της. Με λίγα λόγια, η ανισοτιμία στις σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ των χωρών δεν συνεπάγεται την υποταγή του ελληνικού στο γερμανικό ή το αμερικάνικο κεφάλαιο. Η Ελλάδα διατηρεί, παρά την εμφανή αποδυνάμωσή της, ενδιάμεση θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Τέλος, θα ήθελα να σταθώ στη Λαϊκή Συμμαχία και τη σχέση της με το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο. Η Λαϊκή Συμμαχία δεν αναιρεί το ΑΑΔΜ. Αντίθετα, αποτελεί την παραπέρα εξειδίκευση και ποιοτική του εξέλιξη. Η Λαϊκή Συμμαχία έρχεται σε περίοδο όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης να προσαρμόσει τα αιτήματα του ΑΑΔΜ στις ανάγκες του σύγχρονου εργατικού - λαϊκού κινήματος. Η ίδια η ζωή, η πορεία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ανέδειξε την ανάγκη το Μέτωπο της εργατικής τάξης μαζί με τα φτωχά λαϊκά στρώματα να θωρακιστεί ακόμα περισσότερο απέναντι στην παρέμβαση της αστικής τάξης.

Μια από τις προγραμματικές κατευθύνσεις του ΑΑΔΜ ήταν η αποδέσμευση από την ΕΕ για την αξιοποίηση των εγχώριων αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας (Πρόγραμμα). Οι ίδιες οι συνθήκες όμως ανέδειξαν την ανάγκη αυτό το αίτημα να συνδεθεί άμεσα με την Λαϊκή Εξουσία και οικονομία διότι η ίδια η κρίση έφερε στο προσκήνιο τμήματα της αστικής τάξης τα οποία επιθυμούν την αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ και προσπαθούν να εκφράσουν και πολιτικά αυτές τις επιδιώξεις μέσω οπορτουνιστικών και αστικών κομμάτων.

Οι νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν έφεραν στο προσκήνιο προβληματισμούς για το αν μια κυβέρνηση αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική ή της «Αριστεράς» θα μπορούσε να φέρει ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα του λαού ή θα μπορούσε να αναπτύξει παραπέρα την ταξική πάλη. Το ΑΑΔΜ ενώ είχε ξεκάθαρο το κεντρικό πολιτικό ζήτημα, το ζήτημα εξουσίας, δεν είχε ακόμη ξεκαθαρίσει την πολιτική του στάση απέναντι σε μία τέτοια κυβέρνηση.

Η ίδια η ιστορία όμως διδάσκει πως σε κρίσιμες καμπές της ταξικής πάλης, όπως σε μια περίοδο οξυμένης οικονομικής κρίσης, οποιοσδήποτε κλυδωνισμός στο αστικό σύστημα δεν πρέπει να παρασύρει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της σε μεταβατικές - ενδιάμεσες λύσεις άλλα τότε είναι που η οργανωμένη πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα, θα πρέπει να φέρει στο επίκεντρο του πολιτικού αγώνα την ανάγκη για βίαιη ανατροπή της αστικής εξουσίας, η οποία μπορεί να αντικατασταθεί μονάχα από την εργατική - λαϊκή εξουσία.

Γα το ΚΚΕ, ο ιστορικός ρόλος της εργατικής τάξης, ως φορέας των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, θα αναδειχτεί μέσα από τη Λαϊκή Συμμαχία, όρος ο οποίος αποτυπώνει καλύτερα τον κοινωνικό χαρακτήρα του μετώπου, όπου θα συσπειρώσει γύρω της όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον από το σοσιαλισμό. Το Κόμμα μας θα είναι ο βασικός εμπνευστής και καθοδηγητής αυτής της διαδικασίας.

Από το 1996 κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι. Φαινόμενα που τότε ίσως δεν είχαν αναπτυχθεί πολύ, σήμερα κυριαρχούν:

Μεγάλες εγχώριες κεφαλαιοκρατικές ιδιωτικές επιχειρήσεις μετατράπηκαν σε κεφαλαιοκρατικές μετοχικές εταιρείες, ενώ άλλες, που ήδη ήταν, αναπτύχθηκαν ακόμα περισσότερο. Οι Ελληνες κεφαλαιοκράτες συνέπραξαν μεταξύ τους ή/και διαπλέχτηκαν στενά -ανισότιμα βέβαια- με ξένα κεφάλαια προκειμένου να συσσωρεύσουν αμύθητα πλούτη στην πλάτη του λαού. Είναι χαρακτηριστικό¹ ότι το 2007, έγινε στην Ελλάδα (από τη MIG) η 6η μεγαλύτερη αύξηση κεφαλαίου παγκοσμίως και η 2η στην Ευρώπη (επαναλήφθηκε και το 2008). Χρησιμοποιήθηκε χωρίς δισταγμό το ιδεολόγημα του «λαϊκού καπιταλισμού» προκειμένου να απομυζήσουν κάποιοι λαϊκές αποταμιεύσεις και τα αποθεματικά των Ταμείων.

Εκτοξεύθηκε η παραγωγικότητα της εργασίας στη χώρα. Την πενταετία 1996-2000 αυξήθηκε κατά περίπου 14%². Μεταξύ 2000-2010, κατά 22,5%. Στο ίδιο διάστημα (2000-2010) η παραγωγικότητα στη Γερμανία αυξήθηκε κατά 13,7%, ενώ στην Πορτογαλία κατά 11,3%³. Φυσικά, η ελληνική παραγωγικότητα συνεχίζει να υπερέχει κατά πολύ αυτής των ΒRICS. Μπορεί κάποιοι «παραδοσιακοί» κλάδοι (π.χ. κλωστοϋφαντουργία) να υπέστησαν πλήγμα ή το ποσοστό απασχόλησης στη βιομηχανία να μειώθηκε κάπως, αυτές όμως οι τάσεις επικράτησαν σε όλο τον «ανεπτυγμένο» κόσμο. Είναι μύθος ότι η χώρα «δεν παράγει». Δε φτιάχνονται πια ηλεκτρικές κουζίνες, φτιάχνονται όμως ολοκληρωμένα συστήματα ανελκυστήρων ή συστήματα πλοήγησης. Η Ελλάδα έχει βιομηχανία. Το 2010 η χώρα είχε -όσο περίεργο κι αν ακούγεται-μεγαλύτερο ποσοστό απασχόλησης στη βιομηχανία από τις ΗΠΑ^4,5. Θα πούμε μήπως ότι οι ΗΠΑ δεν είναι βιομηχανική χώρα; Μήπως θα χαρακτηρίσουμε πιο βιομηχανοποιημένη την Ινδία που έχει μεγαλύτερο το αντίστοιχο ποσοστό απασχόλησης, αλλά οι μισοί αγρότες της οργώνουν ακόμα με ζώα;

Βιομηχανικό, εφοπλιστικό και τραπεζιτικό κεφάλαιο συγχωνεύτηκαν σε χρηματιστικό. Αρκεί μια ματιά στη μετοχική σύνθεση των μεγαλύτερων ελληνικών τραπεζών για να βρούμε κροίσους που είναι αδύνατο να βεβαιώσουμε ποια από τις ιδιότητές τους υπερισχύει των άλλων. Του εφοπλιστή, του μεγαλοβιομήχανου ή του τραπεζίτη; Φτάσαμε σε σημείο ένας τους να φέρεται ως ο μεγαλύτερος ιδιώτης μέτοχος της UBS. Διαμορφώθηκε μια χρηματιστική ολιγαρχία.

Ελληνικά κεφάλαια γιγαντώθηκαν. Κατάφεραν να εξαγοράσουν εταιρείες - ορόσημα της παρουσίας του ξένου κεφαλαίου στη χώρα (π.χ. ΠΕΣΙΝΕ), το ελληνικό δίκτυο ή τη συμμετοχή ξένων πολυεθνικών (και πλειοψηφική ακόμη) στο μετοχικό κεφάλαιο ελληνικών εταιρειών (π.χ. τα δίκτυα των ΒP και SHELL ή τα ποσοστά των ARAMCO, CARREFOUR, ENDESA κτλ).

Η εξαγωγή κεφαλαίων απέκτησε εξέχουσα σημασία. Το δείχνει η πορεία των ελληνικών άμεσων επενδύσεων στο εξωτερικό σε σύγκριση με τις αντίστοιχες ξένες στη χώρα⁶. Το 2001 οι ελληνικές άμεσες επενδύσεις στο εξωτερικό ήταν 7,966 δισ. ευρώ, ενώ οι ξένες στην Ελλάδα 17,286 δισ.. Το 2011 οι άμεσες επενδύσεις Ελλήνων στο εξωτερικό είχαν φτάσει στα 33,563 δισ. (+321%) και υπερέβαιναν κατά πολύ τις αντίστοιχες των ξένων στην Ελλάδα (22,58 δισ., +31%). Το ελληνικό κεφάλαιο απέκτησε παρουσία και δράση σε όλο τον κόσμο.

Ολο το κράτος προσανατολίστηκε στα συμφέροντα των εγχώριων κεφαλαιοκρατών. Για χάρη τους συμμετέχει στρατιωτικά η χώρα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Αυτή η στρατιωτική συμμετοχή είναι που εξασφαλίζει από ένα εργοστάσιο γάλακτος σε Ελληνες «γαλατάδες» ως τον αποκλειστικό εφοδιασμό του Ιράκ σε ξηρό φορτίο από πλοία Ελληνα κροίσου.

Κάποιοι υποτιμούν τη στρατιωτική συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους χαρακτηρίζοντάς τη «συμβολική» ή και «ανθρωπιστική» - αποδεχόμενοι ουσιαστικά την κρατική/νατοϊκή προπαγάνδα. Κι όμως, αυτή είναι συγκρίσιμη - ίσως μάλιστα διαχρονικά να την ξεπερνά - με την αντίστοιχη π.χ. της Ιαπωνίας. Και ενώ το ελληνικό κράτος κάνει αυτά, την ίδια στιγμή, το ίδιο κράτος και για χατίρι των ίδιων κεφαλαιοκρατών βγάζει στο σφυρί εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα τόσο λίγοι δεν είχαν δικά τους τόσα πολλά. Οι Ελληνες κεφαλαιοκράτες δεν είναι τίποτα κακομοίρηδες που «άγονται και φέρονται» από κακούς ξένους. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να τους υποτιμά κανείς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2011, εν μέσω «μνημονίων» και «τροϊκανής κατοχής», οι 200 μεγαλύτερες επιχειρήσεις στη χώρα αύξησαν τον κύκλο εργασιών τους στα 99,9 δισ. ευρώ⁷. Ενα ποσό που -για να έχουμε μέτρο σύγκρισης- ισούται με το 48,4% του ελληνικού ΑΕΠ. Οι είκοσι μεγαλύτερες τον αύξησαν στα 51,1 δισ., ποσό ίσο με το 24,2% του ΑΕΠ. Την ίδια στιγμή, ο τζίρος των μικρών/μεσαίων επιχειρήσεων εξαερώνεται και το μικροαστικό όνειρο «από μικρομαγαζάτορας, Ωνάσης» γκρεμίζεται καθημερινά από την ίδια την πραγματικότητα.

Ο ελληνικός καπιταλισμός άφησε οριστικά πίσω του την εποχή του ελεύθερου συναγωνισμού, εισήλθε πια στο ανώτατο στάδιό του. Εγινε ιμπεριαλιστικός.

Και ο καπιταλισμός τις κρίσεις του, με έναν τρόπο τις ξεπερνά. Απαξιώνοντας/καταστρέφοντας μέρος του κεφαλαίου και τσακίζοντας τους εργάτες. Στην καπιταλιστική κρίση τα εργοστάσια δεν ανοίγουν με διατάγματα - ανοίγουν μόνο όταν η τιμή της εργατικής δύναμης πέσει τόσο -είτε με ευρώ, είτε με δραχμή- όσο να βγάζουν ξανά οι εργοστασιάρχες το επιθυμητό κέρδος. Αυτό είναι νόμος. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να τον υπερβεί - όσο καλές προθέσεις κι αν έχει. Μέσα στην κρίση, με καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, χωρίς πια δυνατότητα να βρίσκει «εύκολα» κεφάλαια από την αγορά, χωρίς κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας με βάση τις λαϊκές ανάγκες, χωρίς εξασφαλισμένη ούτε καν τη συγκέντρωση της αγροτικής παραγωγής, μια κυβέρνηση κοινοβουλίου - ό,τι όνομα κι αν έχει - το μόνο που θα πρόσφερε θα ήταν μια διαφορετική εκδοχή της πείνας στο λαό και μεγάλα κέρδη στους μαυραγορίτες.

Σε συνθήκες τέτοιας κρίσης, οι καπιταλιστές κάνουν - και την ελάχιστη ακόμα - παραχώρηση μόνο αν νιώσουν την εξουσία τους να κλονίζεται.

Καθήκον του ΚΚΕ είναι να προετοιμάσει/οργανώσει τον αγώνα για τη Λαϊκή Εξουσία. Χωρίς λιποψυχία. Σε αυτό το καθήκον, Θέσεις και σχέδιο Προγράμματος ανταποκρίνονται απόλυτα επιτυχώς.

Ως δημόσιος υπάλληλος (ΔΥ), θα ήθελα μια εξειδίκευση των καθηκόντων ενός μέλους ή φίλου του Κόμματος στο Δημόσιο, καθώς οι ΔΥ καλούνται να εφαρμόσουν ακραία αντιλαϊκές πολιτικές. Κόντρα στις νέες μορφές χειραγώγησης (κινητικότητα, απολύσεις), πρέπει να γίνει προσπάθεια ώστε η δράση όσο το δυνατόν περισσότερων ΔΥ να βοηθά το λαό - και να το νιώθει αυτό ο λαός. Να κατανοήσουν οι ΔΥ ότι ένα καλύτερο αύριο περνά μέσα από τον αγώνα για μιαν άλλη εξουσία και όχι μέσα από μια καταδικασμένη προσπάθεια επιστροφής στο 2009, αναζητώντας το χαμένο εφάπαξ.

Υ.Γ. Η στήλη «Ερώτηση - Απάντηση» του «Ριζοσπάστη», να τύχει ευρείας διάδοσης.

Παραπομπές:

1) http://www.reporter.gr/Απόψεις/Θέματα/item/42624-mig-καλύφθηκε-η-αύξηση-μετοχικού-κεφαλαίου

2) ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, «Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση», ετήσια έκθεση 2012, σελ. 68-69.

3) ΕΙΕΑΔ, Σταύρος Γαβρόγλου: «Μισθοί και παραγωγικότητα της εργασίας: ανταγωνιστικά μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα της ελληνικής οικονομίας» σελ. 12-15 http://eiead.gr/publications/docs/gavroglou_hmerida_antagonistikotita.pdf

4-5) WorldBank, http://data.worldbank.org/indicator/SL.IND.EMPL.ZS

Bureau of Labor Statistics, http://www.bls.gov/emp/ep_table_201.htm

6) ΤτΕ, http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/statistics/externalsector/direct.aspx

7) http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26519&subid=2&pupid=112929207

«ΤΙ ΕΦΕΡΑΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών σε συνάρτηση με αυτά των εθνικών εκλογών ...

Καταγράφουν, μια εμφανή τάση χειραφέτησης στην ελληνική κοινωνία, ενός ριζοσπαστικού πόλου που κινείται σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Τα στοιχεία που θεμελιώνουν αυτή την εκτίμηση μπορούν να αναζητηθούν στις παρακάτω τάσεις

-- Συνεχίζεται η αύξηση της δύναμης, της επιρροής και των ψήφων του Κόμματος στα μεγάλα αστικά κέντρα. Εξέλιξη καθόλου αυθόρμητη ή τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της πιο συγκροτημένης, σε σύγκριση με παλιότερα, παρέμβασης του Κόμματος

-- Δυναμώνει η τάση επανασυσπείρωσης δυνάμεων που απομακρύνθηκαν κατά καιρούς από το Κόμμα.

Η παραπάνω τάση πρέπει να συνυπολογιστεί με την αντίστοιχη μείωση της δύναμης και της επιρροής του ΣΥΝ.

-- Είναι επίσης εμφανής η τάση προσέγγισης του Κόμματος και της πολιτικής του με επιφυλάξεις... από λαϊκές δυνάμεις που προέρχονται από όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους, γεγονός που φανερώνει ότι το κύρος και η επιρροή του Κόμματος επεκτείνεται σε νέες δυνάμεις

Εχει νομίζουμε ξεχωριστή αξία, κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο αξιολόγησης των εκλογικών αποτελεσμάτων αυτής της περιόδου και των τάσεων που διαμορφώνονται, να αναζητήσουμε τον καθοριστικό εκείνο παράγοντα που αποτελεί το μοχλό, τον καταλύτη αυτών των διεργασιών.

Αυτός ο παράγοντας είναι η πολιτική του ΚΚΕ, η πολιτική συμμαχιών.

Εκφραση αυτών των θετικών εξελίξεων, στην άνοδο του πρωτοπόρου καθοδηγητικού ρόλου του Κόμματος στην πολιτική πάλη, είναι και η επιλογή των κατάλληλων συνθημάτων και η γραμμή συσπείρωσης στη συγκεκριμένη φάση, αλλά και η επιτυχής προβολή και εκλαΐκευσή τους. Τα συνθήματα και η γραμμή συσπείρωσης ...έπεσαν σε ώριμο έδαφος, την κατάλληλη στιγμή, πιάνουν αυτό που ωριμάζει και του δίνουν κατεύθυνση».

Δημήτρη Γόντικα ΚΟΜΕΠ τ.4 2004

Αυτή ήταν τότε η εκτίμηση του τότε εκλογικού αποτελέσματος.

Αναφέρω από τα ντοκουμέντα του 15 Συνεδρίου:

«Ορισμένοι σύντροφοι θεωρούν ότι ο δρόμος προς το σοσιαλισμό περνάει υποχρεωτικά από την ανάδειξη κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του μετώπου...

Αλλες απόψεις υποστηρίζουν ότι στο πρόγραμμα του κόμματος πρέπει να γίνεται λόγος μόνο για την εξουσία της εργατικής τάξης.

Και οι δύο αυτές απόψεις τελικά καταλήγουν σε μονομέρεια και απολυτότητα» σελ. 37.

Το καινούριο σχέδιο προγράμματος υιοθετεί αυτή τη μονομέρεια και απολυτότητα.

Μέχρι σήμερα ήξερα ότι:

1) Ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο ανώτατο στάδιο του τον ιμπεριαλισμό, στην κρατικό-μονοπωλιακή του υπόσταση. «... ο ιμπεριαλισμός, η εποχή του τραπεζικού κεφαλαίου, η εποχή των γιγαντιαίων καπιταλιστικών μονοπωλίων, η εποχή της μετεξέλιξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού σε κρατικο-μονοπωλιακό καπιταλισμό...» Λένιν τ.33 σελ. 33.

2) Εμείς δεν οικοδομούμε αντικαπιταλιστικό μέτωπο αλλά το ΑΑΔΜ.

Γι' αυτές τις διαφορές έχω συγκρουστεί με διάφορες αριστερίστικες ομάδες.

Στο προτεινόμενο πρόγραμμα ενσωματώνουμε τα συμπεράσματα του Β' Τόμου της ιστορίας και επανεκδίδουμε τον Α' τόμο. Στη συζήτηση όμως για τον Β' Τόμο δεν αναδείχθηκαν αυτές οι αντιθέσεις με το πρόγραμμα του κόμματος και τον Α' Τόμο της ιστορίας. Παρόλο που σ/φοι τις επισήμαναν είτε αποσιωπούνταν είτε καλύπτονταν πίσω από τοποθετήσεις του τύπου «ο Β Τόμος είναι συνέχεια του πρώτου», «ο Β Τόμος είναι αποτέλεσμα καλύτερης μελέτης».

Το καινούριο πρόγραμμα αφήνει έκθετο το ισχύον, αφού καταργεί την εξάρτηση της χώρας μας σε αντίθεση με το ισχύον πρόγραμμα που εκτιμούσε ότι αυτή εντείνεται. Καταργούμε την πιθανότητα κυβέρνησης του μετώπου ή της συμμαχίας μας ως οπορτουνισμό, ενώ το ισχύον πρόγραμμα τη δέχεται. Δεν επιδιώκουμε πολιτικές συμμαχίες αλλά μόνο κοινωνικές ενώ με το ισχύον πρόγραμμα αυτό επιδιωκόταν.

Οι εξελίξεις δεν επιβεβαιώνουν τέτοιες αλλαγές ούτε η Κ.Ε. στις θέσεις προβάλλει και στοιχειοθετεί την αλλαγή καίριων θέσεων του κόμματος λόγο των εξελίξεων. Για παράδειγμα, η κατάργηση της λογικής των σταδίων και η υιοθέτηση του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της επανάστασης από το 15 Συνέδριο τεκμηριώθηκε επαρκώς με βάση τις τρέχουσες εξελίξεις (σελίδα 31 των ντοκουμέντων).

Η εγκατάλειψη του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου φαίνεται και από την υποτίμηση της Μαραθώνιας Πορείας Ειρήνης και την έλλειψη σε σημείο εξαφάνισης των αντιιμπεριαλιστικών συνθημάτων στην πορεία του Πολυτεχνείου, την πλέον αντιιμπεριαλιστική επέτειο της πάλης του λαού μας. Τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα όπως «60 χρόνια ΝΑΤΟ η ίδια ιστορία χούντες πολέμοι τρομοκρατία», «Δεν σας θέλει ο λαός πάρτε τις βάσεις σας και μπρός», «Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν», «Ενας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός», έχουν αντικατασταθεί από αντιμονοπωλιακά - αντικαπιταλιστικά «ΕΕ και ΝΑΤΟ των μονοπωλίων είναι συνδικάτο», «Στον καπιταλισμό ποτέ συγχωροχάρτι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», «Εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι πάμε για ανατροπή και κοινωνία άλλη».

Τέλος, ας εκφράσουμε τους πόθους και τα βάσανα του ελληνικού λαού, ας κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του και αυτός ξέρει τι πρέπει να κάνει. Το να του επιβάλουμε τους πόθους του, λέγοντάς του τι πρέπει και τι όχι να κάνει, σαν πολύξεροι μπαμπάδες στα παιδιά τους, είναι φυσικό να τους θυμώνουμε.

Ηδη η ανακοίνωση της ΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα του 2012 δεν οδήγησε σε μια πλατιά συζήτηση και αναζήτηση των αιτιών μέσα στους κόλπους του Κόμματος, και πολύ περισσότερο σε μια σε βάθος ανάλυση της πορείας του τα τελευταία χρόνια μέσα στην εργατική τάξη συνολικά.

Οι τυχόν αδυναμίες στην καθοδήγηση και την οικοδόμηση του Κόμματος που ιδιαίτερα προβλήθηκαν έφεραν, απεναντίας, σε δεύτερη θέση την εκλογική ήττα, που οπωσδήποτε υποδήλωνε τόσο την απομάκρυνση φίλων, οπαδών, ακόμη και μελών, αλλά κυρίως την πτώση της επιρροής του Κόμματος σε ευρύτερες λαϊκές μάζες, όταν ο βασικός στόχος του 17ου Συνεδρίου ήταν η δημιουργία του αντιμονοπωλιακού - αντιιμπεριαλιστικού μετώπου.

Αυτή η τοποθέτηση διαπερνά και τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Στη διαπίστωση της ΚΕ ότι το εργατικό κίνημα δεν ήταν προετοιμασμένο να αντεπιτεθεί στην ολομέτωπη επίθεση της αστικής τάξης δεν δίνεται απάντηση. Δεν ερευνώνται οι λόγοι για την αδυναμία του Κόμματος «να δρα σε ευρύτερες λαϊκές μάζες (θέση 49)» και είναι λάθος να συμπυκνώνεται το πρόβλημα σε πρόβλημα ιδεολογικοπολιτικής διαπαιδαγώγησης και μη ωρίμανσης των στελεχών, ούτε μπορεί να χρησιμοποιείται πλέον αυτό ως αιτία δυσμενών αποτελεσμάτων.

Και τούτο γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τόσο η κομματική οικοδόμηση όσο και η βελτίωση των στελεχών στην καθοδηγητική δουλειά αναφέρονται ήδη στις Θέσεις για το 18ο Συνέδριο (Οχτώβρης 2008) - αλλά και παλαιότερα - όπου επίσης προβάλλεται σαν κύριο καθήκον η δράση στο μαζικό κίνημα, για την οικοδόμηση του κοινωνικοπολιτικού μετώπου των αντικαπιταλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, ΑΑΔΜ, το οποίο ελάχιστα αναφέρεται.

Πέρα απ' αυτό, η στοχοπλήρωση σ' αυτήν την άποψη οδηγεί κατ' ευθείαν στην περιθωριοποίηση του αποτελέσματος των εκλογών (θέση 29, μιάμιση σελίδα όλη κι όλη), το οποίο αποτυπώνει, έτσι κι αλλιώς, την επιρροή του Κόμματος στην εργατική τάξη και γενικά στους εργαζόμενους που ήδη πτωχοποιούνται.

Στο «γενικό συμπέρασμα» (θέση 48, 49), οι λόγοι που προβάλλονται δεν εξηγούν την αδυναμία αυτή του Κόμματος και μάλιστα σε περίοδο που οι αντικειμενικές συνθήκες (κρίση, κλπ.) θα μπορούσε να ήταν και ευνοϊκές.

Για παράδειγμα, οι κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενός μεγάλου μέρους των εργαζομένων (μικρομεσαία στρώματα, που εκ των πραγμάτων ανήκουν στην εργατική τάξη) αντιμετωπίστηκαν εξ αρχής με δυσπιστία, έτσι ώστε η λαϊκή οργή να διοχετεύει σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς ή να αδρανοποιηθεί. Ακόμα, η συγκυρία της κατάρρευσης του δικομματισμού, που είχαμε και επανάληψη προβάλλει ως σημαντικό στόχο για την πολιτική συνειδητοποίηση ευρύτερων στρωμάτων του λαού (έστω και που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είχε μερικώς πραγματοποιηθεί, όπως σημείωσε η ΓΓ του Κόμματος σε παρέμβασή της στην εκδήλωση για τη ναυτιλία στης 7/2), δεν έφερε τα αποτελέσματα που προσδοκούσε το Κόμμα.

Το ερώτημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση», όπως αναφέρεται στη θέση 27, αν και η επανάσταση εμπεριέχεται, έτσι κι αλλιώς, στις δυνατότητες ή την προοπτική επικράτηση του σοσιαλισμού, προϋποθέτει ισχυρό λαϊκό κίνημα.

Ομως στη σημερινή συγκυρία, δυσκολεύει, αν δεν αποτρέπει, τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας με τα φτωχά και ενδιάμεσα στρώματα, την ενότητα δράσης του κινήματος την κοινωνική συμμαχία σε μαζικό επίπεδο εφ' όσον λέμε (ΓΓ της ΚΕ) ότι, σε συνθήκες καπιταλισμού, ολόκληρη η εργατική τάξη δεν είναι εύκολο να ευθυγραμμιστεί με το πολιτικό πρόγραμμα του Κόμματος. Εν λίγοις, όπως λέει ο λαός, «βάζουμε το αλέτρι μπρος από τα βόδια».

Οι συμμαχίες - το γνωρίζουμε και το διακηρύττουμε - σφυρηλαντούνται μέσα από τους αγώνες, όμως είναι στην πορεία τους που συνειδητοποιείται και πραγματώνεται σταδιακά η ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος και η ανοδική συμπαράταξη στον τελικό στόχο, που είναι ο Σοσιαλισμός.

Συμπερασματικά, αν θέλουμε το 19ο Συνέδριο να αποτελέσει σταθμό για μια τέτοια πορεία του λαϊκού κινήματος, θα πρέπει αυτή η προβληματική να μπει σε συζήτηση στον προσυνεδριακό διάλογο και σε όλο το Κόμμα, ώστε πλατιά στρώματα της εργατικής τάξης να οδηγηθούν σε συστράτευση μαζί μας.

Από το προηγούμενο προγραμματικό συνέδριο (15ο) θεωρώ ότι γίνανε μεγάλα βήματα όσον αφορά την ιστορία του κόμματος (δοκίμιο) και τα ντοκουμέντα για το σοσιαλισμό. Επίσης διαλύονται οποιεσδήποτε αυταπάτες υπήρχαν για τις εκλογές και για ενδιάμεσα στάδια, το ζήτημα της εξουσίας που είναι καθαρά θέμα ποιας τάξης την κατέχει και όχι θέμα εκλογών ή «προοδευτικών» κυβερνήσεων.

Οι παρατηρήσεις μου για τις θέσεις είναι:

Στη θέση 18 σωστά εκτιμάμε ότι ο χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής είναι ναζιστική - φασιστική οργάνωση και σωστά ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η δράση της από το μαζικό - λαϊκό κίνημα. Αντιμετώπιση πρέπει να έχει όμως και από τις δικές μας κομματικές δυνάμεις που πρέπει και αυτές να είναι έτοιμες για τυχόν χτύπημα εναντίον μας.

Στη θέση 27-28 να μπει ότι το ΚΚΕ παλεύει για την αποδέσμευση της χώρας μας από κάθε ιμπεριαλιστικό μηχανισμό, ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΑΣΑ κλπ. Ο οποίος παραμένει στόχος πάλης του Κόμματος είτε με λαϊκή εξουσία είτε στα πλαίσια του συστήματος αυτού. Θεωρώ ότι όπως μπαίνει στις Θέσεις συνδέεται η αποδέσμευση μόνο στα πλαίσια της «λαϊκής εξουσίας».

Στη θέση 28Β και περισσότερο στη θέση 28Ε αναφέρεται ότι ο κόσμος έχει κοινοβουλευτικές αυταπάτες λόγω της ανάγκης να αλλάξει έστω και λίγο η σημερινή κατάσταση. Επίσης λέμε ότι κοινοβουλευτικές αυταπάτες έχει ένα μέρος και των ψηφοφόρων μας. Θα συμπλήρωνα ότι αυταπάτες έχει και ένα μεγάλο μέρος των στενών επιρροών μας όπως και μια μερίδα μελών μας. Σε αυτό «βοηθάει» και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τις εκλογές οι οργανώσεις μας. Είναι η μοναδική περίοδος «πανστρατιάς» φίλων, μελών, οπαδών. Αυτό πρέπει να αλλάξει, ό,τι κάνουμε στις εκλογές θα πρέπει να γίνεται για μια απεργία, για μια πολιτική εξόρμηση...

Στο να υπάρξουν αυτές οι αυταπάτες ευθύνη έχει η πολιτική του Κόμματος μέχρι τουλάχιστον το 2002 με τις συνεργασίες για τις τοπικές εκλογές σε σειρά δήμων, σε σωματεία, σε εκλογές κ.λπ. Μεγάλο μέρος των αυταπατών αυτών εκφράστηκαν στις δεκαετίες '80-'90 με συμμαχίες με τον οπορτουνισμό με κορυφαία την ίδρυση του Συνασπισμού. Πρέπει και συνεδριακά να παρθεί απόφαση ότι ήταν οπορτουνιστικό λάθος η ίδρυση του Συνασπισμού και οι κινήσεις που ακολούθησαν (κυβέρνηση Τζαννετάκη, Ζολώτα...).

Στη θέση 29 γίνεται αναφορά για σύνθετες αντικειμενικές και ως ένα βαθμό πρωτόγνωρες συνθήκες για τις εκλογικές αναμετρήσεις που ανέδειξαν τις χρόνιες αδυναμίες στη δουλειά του Κόμματος και κυρίως της ΚΕ. Πιο κάτω αναφέρεται πως η ΚΕ δεν έχει εύστοχη εκλογική τακτική.

Θα πρέπει η ΚΕ να σταθεί περισσότερο και να αναλύσει, ποια είναι τα λάθη που έγιναν, γιατί έγιναν; Τι ευθύνεται; Ποιες είναι οι χρόνιες αδυναμίες; Θα υπάρχουν και αργότερα;

Θεωρώ πως η τακτική μας, ο τρόπος που μπήκε το θέμα της «λαϊκής εξουσίας - οικονομίας» μπήκε στον κόσμο απότομα, χωρίς προετοιμασία ούτε καν των στελεχών μας για το πώς θα εκφραστεί δημόσια η θέση μας. Ενας κόσμος και δικός μας που πίστευε ότι οι εκλογές είναι ένα μέσο αλλαγής αιφνιδιάστηκε, έγινε εύκολα θύμα του οπορτουνισμού (ΣΥΡΙΖΑ). Θεωρώ ότι το ζήτημα της εξουσίας μπήκε πρόχειρα, βιαστικά, καθηκοντολογικά, δεν αναλύθηκε σωστά, δεν υποστηρίχτηκε από τα στελέχη μας που βγαίναν στα ΜΜΕ, δεν έπεισε τον κόσμο μας, πολύ περισσότερο τους υπόλοιπους ψηφοφόρους.

Στη θέση 43 για τα Διεθνή. Το Κόμμα πράγματι κάνει σταθερή και συνεχή δουλειά στο επίπεδο της διεθνούς συνεργασίας των ΚΚ. Πρέπει να γίνει άμεσα και το βήμα της ίδρυσης της νέας Κομμουνιστικής Διεθνούς. Με όσα κόμματα νομίζουμε ότι γίνεται. Θα παίξει από πολλές απόψεις σημαντικό ρόλο για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Δεν γίνεται όλα τα άλλα κόμματα να έχουν τις ενώσεις τους και να μην έχουμε εμείς.

Στη θέση 61 ο όρος Λαϊκή - Εργατική εξουσία διευκρινίζεται ότι για το ΚΚΕ δεν είναι άλλη από την σοσιαλιστική, που ο επιστημονικός σοσιαλισμός την προσδιόρισε ως η δικτατορία του προλεταριάτου.

Δηλαδή, για τη Λαϊκή Συμμαχία μπορεί να είναι κάτι άλλο; Οσον αφορά το ζήτημα της εξουσίας;

Γιατί επιλέγουμε συνεχώς και στα κείμενά μας και στις εμφανίσεις των στελεχών μας τον όρο «λαϊκή εξουσία» και «λαϊκή οικονομία» και όχι σοσιαλιστική εξουσία, σοσιαλιστική οικονομία; `Η απλά τη λέξη σοσιαλισμό; Θεωρούμε πιο κατανοητούς από το λαό τους όρους αυτούς; Προτείνω οι όροι «λαϊκή εξουσία» και «λαϊκή οικονομία» να αντικατασταθούν από τους όρους Σοσιαλιστική εξουσία και Σοσιαλιστική οικονομία. Είναι πιο οικείοι από τις λαϊκές μάζες και δεν αφήνουν καμία δυνατότητα παρερμηνείας.

Στη θέση 68 συμφωνώ με τις προτάσεις της ΚΕ. Προτείνω να προστεθεί ότι το ΚΚΕ σε συνεργασία με την ΚΝΕ (με ευθύνη του ΚΚΕ) θα βρει και θα διαμορφώσει το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό και υποδομή για να αρχίσει συγκεκριμένη - οργανωμένη δράση του Κόμματος στις παιδικές ηλικίες σε μόνιμη βάση (να παρθεί υπόψη η εμπειρία της δράσης των νέων πρωτοπόρων στο παρελθόν). Το αστικό σύστημα επηρεάζει όλο και περισσότερο τις ηλικίες αυτές (ΜΜΕ - σχολείο).

Μερικές επιπλέον παρατηρήσεις.

Για την Τυποεκδοτική.

Το ζήτημα για μένα είναι καθαρά πολιτικό. Πρέπει να γίνει αυτοκριτική στις Θέσεις της ΚΕ και να μπει καθαρά στο άρθρο του καταστατικού του Κόμματος ότι το ΚΚΕ δεν μπορεί να κατέχει επιχειρήσεις παρά μόνο όσες αφορούν την πολιτική προπαγάνδα (ΜΜΕ) και τον πολιτισμό. Οποιαδήποτε άλλη επιχειρηματική δραστηριότητα έρχεται σε αντίθεση με το πρόγραμμα του Κόμματος και δημιουργεί αυταπάτες και κινδύνους πολιτικούς και οικονομικούς.

Για την παρουσία και φρασεολογία των στελεχών μας.

Το ΚΚΕ από την αρχή μίλησε για «πόλεμο» της αστικής τάξης εναντίον των εργαζομένων και εναντίον του λαού. Στον πόλεμο απαντάμε με «πόλεμο» είπαμε ορθά. Πρέπει οι σύντροφοι που βγαίνουν στην τηλεόραση να το κάνουν κατανοητό αυτό. Στα πλαίσια των Θέσεών μας να παρατήσουμε τον υπερβολικό «καθωσπρεπισμό», τον «ακαδημαϊκισμό» στο λόγο μας. Να εκφράσουμε την οργή του λαού, να έχουμε περισσότερο «τσαγανό», να μην φοβόμαστε τον «επιθετικό λόγο». Ας μη μιλάμε στο λαό σαν να μιλάμε σε εσωκομματική δουλειά.

Για τη συνδικαλιστική δουλειά μας.

Ηρθε η ώρα να προχωρήσουμε στην ίδρυση τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης (αντι-ΓΣΕΕ). Είναι αναγκαιότητα για τη δράση μας. Να μη μας προλάβουν οι εξελίξεις. Οι συσχετισμοί στις υπάρχουσες ενώσεις δεν αλλάζουν λόγω εργοδοτικών σωματείων, σωματείων - σφραγίδα κ.λπ. Οποιαδήποτε αναφορά σε λενινιστική γραμμή για ενιαία δράση είναι δογματική, αναφέρεται σε συγκεκριμένες συνθήκες και είναι κυρίως θέμα τακτικής.

Το ίδιο ισχύει και στο θέμα της ΓΣΕΒΕΕ και ΠΑΣΕΓΕΣ.

Η ανάλυση των Θέσεων της ΚΕ γίνεται σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού, λαμβάνοντας υπόψη τις σύγχρονες εξελίξεις και συνθήκες σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο και επιβεβαιώνει τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος.

Θέτει ως στρατηγικό στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Πολύ σωστά τονίζεται ότι η σύγχρονη φιλομονοπωλιακή πολιτική που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται τόσο από φιλελεύθερες όσο και από σοσιαλδημοκρατικές αστικές κυβερνήσεις υπαγορεύεται από τις ανάγκες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξής του (θέση 2).

Βάζει έτσι σωστά τη σχέση οικονομίας - πολιτικής, σε αντίθεση με τα αστικά πολιτικά κόμματα που την αντιστρέφουν και θεωρούν την τοποθέτηση λάθος πολιτικών ως αιτία της κρίσης και των σημερινών προβλημάτων (Θέση 9).

Από εδώ προκύπτει και η ορθότητα και η σημασία της άρνησης συμμετοχής σε συγκυβέρνηση αστικής διαχείρισης με οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις (Θέση 53 - συμμαχία από τα πάνω).

Εξάλλου και από εδώ προκύπτει και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Πάνω σε αυτό θα πρέπει να γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια για την αφομοίωση και την ανάδειξη του χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, ως κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου από ευρύτερες λαϊκές μάζες με στόχο τη χειραφέτηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος και ανάδειξης της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού σήμερα (Θέση 1).

Στόχος θα πρέπει να είναι τα επιμέρους αιτήματα και προβλήματα των λαϊκών ομάδων να ερμηνεύονται και να αναλύονται με τρόπο ώστε να συνδέονται με το κεντρικό πολιτικό αίτημα για κατάργηση του καπιταλισμού και πέρασμα στο σοσιαλισμό (εκλαΐκευση της πολιτικής του Κόμματος).

Στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης, πίεση δέχονται και τα μικρομεσαία στρώματα (αυτοαπασχολούμενοι, μισοπρολετάριοι, μικρομεσαίοι, αγρότες). Ολο και μεγαλύτερο κομμάτι της αγοράς θα απορροφάται από τα μονοπώλια με συνέπεια να οδηγούνται σε βίαιη καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους τους, ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών και της ποιότητας ζωής τους. Ταυτόχρονα παροχές που απολάμβαναν θα περιορίζονται στα πλαίσια του ανταγωνισμού.

Η εργατική τάξη θα πρέπει να κερδίσει αυτά τα λαϊκά στρώματα στα πλαίσια μιας ευρύτερης συμμαχίας.

Η Λαϊκή Συμμαχία προκύπτει με βάση τα καθημερινά προβλήματα και αδιέξοδα των λαϊκών στρωμάτων, σε απάντηση της βάρβαρης ταξικής αντιλαϊκής πολιτικής, με καθαρά αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό.

Στόχος θα πρέπει να είναι η ενδυνάμωση της λαϊκής συμμαχίας τόσο σε πλάτος όσο και σε βάθος (Θέση 64).

Σε πλάτος όσον αφορά τη συμμετοχή όλο και περισσότερων μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και σε βάθος όσον αφορά το δυνάμωμα της εσωτερικής ζωής των σωματίων, με μαζική συμμετοχή σε συνελεύσεις, σε αποφάσεις, οργάνωση αγώνων και δραστηριοτήτων από τα κάτω, σε ρήξη με τη λογική της ανάθεσης και μη συμμετοχής. Λογική που έχει καλλιεργηθεί και καλλιεργείται από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, λογική που οδηγεί στην απογοήτευση, στη λογική της ατομικής λύσης, του βολέματος, του φόβου και στην ακραία μορφή αντίδρασης του «όλοι ίδιοι είναι».

Επίσης συμφωνώ με τη Θέση σχετικά με το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Πρέπει να τονιστεί ότι αιτία των ιμπεριαλιστικών πολέμων είναι το κυνήγι του κέρδους, ο έλεγχος των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών και ενεργειακών πηγών, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας, η ανισόμετρη ανάπτυξη και η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, σε τελική ανάλυση η ίδια η καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής.

Οφελος και στόχος της εργατικής τάξης κάθε χώρας είναι η ανατροπή της αστικής τάξης, η έξοδος από τον πόλεμο με την εργατική εξουσία.

Το παραπάνω ζήτημα θα πρέπει να συζητηθεί και να γίνει αντικείμενο πλατιάς διαφώτισης, ώστε να δημιουργείται από τώρα η αντίληψη για αυτοτελή οργάνωση του εργατικού - λαϊκού μετώπου με όλες τις μορφές πάλης, αφού οι διεθνείς εξελίξεις δεν αποκλείουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Τέλος, οι θέσεις βάζουν την ανάγκη να ενισχυθεί η ικανότητα του Κόμματος να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα, τόσο σε μη επαναστατική όσο και σε επαναστατική κατάσταση.

Σημαντικός παράγοντας που θα κρίνει την αποτελεσματικότητά του είναι η κομματική οικοδόμηση, η όσο το δυνατόν καλύτερη αφομοίωση βασικών ζητημάτων από τα μέλη του, η ιδεολογική και πολιτική βελτίωσή τους και ο καλύτερος συντονισμός των δραστηριοτήτων.

Συμφωνώ με το πνεύμα των Θέσεων της ΚΕ για το 19° Συνέδριο του Κόμματος γιατί τις θεωρώ βήμα μπροστά για την επαναστατική ωρίμανση του κομματικού δυναμικού, πράγμα που θα βοηθήσει στη βελτίωση της δουλειάς πρώτα και κύρια στην εργατική τάξη, αλλά και στα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.

Κατά την άποψή μου οι θέσεις αντιμετωπίζουν με επαναστατικό τρόπο ένα πρόβλημα που το θέτει η ίδια η ταξική πάλη. Αυτό είναι το πρόβλημα συσπείρωσης δυνάμεων γύρω από την εργατική τάξη και εν τέλει γύρω από την πολιτική του ΚΚΕ για την υπόθεση της Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου έθετε σαν στρατηγικό στόχο το Σοσιαλισμό αλλά το ΑΑΔΜ οικοδομούνταν με βάση κάποιους στόχους πάλης, αυτό είχε την επικαιρότητά του σε συνθήκες βαθιάς υποχώρησης και ήττας αλλά και ανάπτυξης του καπιταλισμού. Σήμερα στις συνθήκες της κρίσης δεν είναι δυνατόν η βάση της συσπείρωσης δυνάμεων και η βάση του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου να είναι η ίδια. Ο καπιταλισμός είναι σε κρίση και το χρέος των κομμουνιστών είναι να ζυμώνουν επίπονα και επίμονα την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και σε αυτή τη βάση να συγκεντρώνουν δυνάμεις. Ενισχυτικά σε αυτό και απαραίτητος όρος είναι η οικονομική πάλη, κάποια αιτήματα κρίκοι που συσπειρώνουν μάζες.

ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ:

Η Λ.Σ. παρότι αναφέρεται στις ίδιες κοινωνικές δυνάμεις είναι κάτι άλλο από το ΑΑΔΜ και όχι απλά αποσαφήνισή του.

Σωστά, κατά τη γνώμη μου, το ζήτημα της λαϊκής συμμαχίας, μπαίνει πριν το πρόγραμμα, (Θέσεις 61 με 67) ακριβώς γιατί πρέπει συνεχώς να μελετάμε τις εξελίξεις στην οικονομία και στην κοινωνικοταξική σύνθεση της συμμαχίας.

Σύμφωνα με τα παραπάνω θα ήθελα να σταθώ στη θέση 67. Η θέση αυτή έχει προβληματική διατύπωση και δεν μπορεί να γίνει θέση Συνεδρίου τοιουτοτρόπως γραμμένη. Ο λόγος είναι ότι με απόφαση Συνεδρίου θα στερηθεί το Κόμμα μας δυνατότητες ελιγμού απέναντι στις οπορτουνιστικές δυνάμεις, κινήσεις που θα βοηθήσουν στην ενίσχυση του Κόμματος απέναντι τους. Οι δυνάμεις αυτές είναι κατώτερες στρατηγικά από εμάς και νομίζω ότι η έκφραση και η διατύπωση αυτή της θέσης παραπέμπει σε έναν ηθικισμό που δε χρειάζεται σε ζητήματα στρατηγικής και πολιτικής. Επίσης, η τέτοια διατύπωση της θέσης αυτής μπορεί να αφήσει το περιθώριο να τους χαρίσουμε αρκετό κόσμο, έστω και αν είναι άθελά μας.

Μια καλύτερη και πιο αναλυτική διατύπωση της θέσης 67 θα ήταν ως εξής: Στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού εμφανίζονται με διάφορες μορφές (άμεση απόσχιση από ΚΚ ή με ρίζα σε παλιότερες αποσχίσεις ή δημιουργία νέων ομάδων - κομμάτων κομμουνιστικής αναφοράς) οπορτουνιστικά πολιτικά κόμματα και ομάδες που διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πρώτ' απ' όλα στο κύριο πολιτικό ζήτημα, της μεταρρύθμισης ή επανάστασης. Επειδή οι δυνάμεις αυτές έχουν αλλάξει επεξεργασία σε σχέση με το ποια τάξη είναι η επαναστατική, σε σχέση με το Κόμμα Νέου Τύπου και δεν πιστεύουν στις κλασικές αξίες του Μαρξισμού Λενινισμού και επειδή έχουν στρατηγική ενσωμάτωσης στον καπιταλισμό, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σταθερή μετωπική πολιτική συνεργασία μαζί τους.

Αυτή η διατύπωση κατά την άποψη μου, επιτρέπει να γίνει ο όποιος αναγκαίος ελιγμός σε δοσμένες συνθήκες και απαγορεύει να στηθεί ένα ετερόκλητο συμμαχικό σχήμα μικροαστικών αντιλήψεων που θα ακυρώνει το στόχο της συσπείρωσης δυνάμεων γύρω από την πολιτική του ΚΚΕ.

Τέλος, θεωρώ πιο σωστό η Λ.Σ., να κινείται σε αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση γιατί ο όρος «αντιιμπεριαλιστικός» περιλαμβάνει και το μονοπωλιακό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα αλλά και την πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ:

Τα τελευταία χρόνια έχουμε ρίξει το σύνθημα εντός και εκτός Κόμματος «να πάμε στους εργάτες». Είναι πολύ σωστό σύνθημα γιατί αυτή η προτεραιότητα δείχνει ότι αυτή η τάξη είναι η μόνη επαναστατική και ότι το Κόμμα μας είναι εργατικό επαναστατικό και το χρέος μας είναι να ριζώσουμε μέσα στα εργοστάσια, μέσα στους μονοπωλιακούς ομίλους, μέσα στο βαρύ βιομηχανικό προλεταριάτο.

Αυτό που μένει τώρα είναι να γίνουμε πιο επαγγελματίες στη δουλειά μας μέσα στο εργατικό κίνημα και στους άλλους κοινωνικούς χώρους των λαϊκών στρωμάτων όπου έχουμε φτιάξει τη μαγιά των ριζοσπαστικών οργανώσεων. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε πιο πλατύ άνοιγμα στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, για να απελευθερώσουμε πρωτοπόρες δυνάμεις σε χώρους δουλειάς και να βελτιώσουμε τους όρους ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης. Να προσανατολιστούμε στην μαζικοποίηση, το ζωντάνεμα και την πολιτικοποίηση σωματείων.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ:

Αρνητική αίσθηση μου προκάλεσαν πολλοί σύντροφοι με την τοποθέτησή τους σχετικά με το εκλογικό αποτέλεσμα. Εκείνοι οι σύντροφοι που μιλάνε για απομονωτισμό, μη εφαρμογή του προγράμματος, για μη σωστή επικοινωνιακή πολιτική στην τηλεόραση, έχουν αστικό κριτήριο για την εκλογική μάχη. Το αποτέλεσμα ήταν τέτοιο γιατί η κρίση επιδρά πολλαπλά στη συνείδηση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Το αρνητικό αποτέλεσμα ήταν απότοκο του πολύ χαμηλού βαθμού οργάνωσης και πολιτικοποίησης των εργατών και των άλλων λαϊκών ανθρώπων που συνθλίβονται από την πολιτική των μονοπωλίων και την κρίση. Επίσης, οι αγώνες που αναπτύχθηκαν το τελευταίο διάστημα έμειναν στη στενή αντιμνημονιακή και αντικυβερνητική πολιτική παρόλο που είχαν και ανεβασμένες μορφές πάλης. Το περιεχόμενο όμως ήταν ρηχό και αναντίστοιχο της επίθεσης που δέχθηκαν τα λαϊκά στρώματα.

Σαφώς και από τη μεριά του Κόμματος δεν κάναμε ό,τι μπορούσαμε γιατί έπρεπε να προβάλλουμε τους αγώνες και τις κατακτήσεις που έγιναν τόσο καιρό μέσα στην κρίση και πρωτοπόροι σε αυτό ήταν οι κομμουνιστές και το ταξικό κίνημα. Επρεπε η προπαγάνδα μας να είναι πιο άμεση, πιο απτή και πιο ζωντανή και να μην αντιμετωπίσουμε το διαδίκτυο με τόσο περιφρονητικό τρόπο, την ίδια στιγμή που έχουν στηθεί ολόκληρες ιστοσελίδες που κάνουν αντιπαράθεση σε κάθε πτυχή της στρατηγικής και της τακτικής του ΚΚΕ. Επίσης, η φράση «διορθώστε την ψήφο σας» ήταν πέρα για πέρα ατυχής και ελιτίστικη.

Εμείς ως κομμουνιστές το βάρος πρέπει να το ρίξουμε στην ταξική ανασύνταξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος, στη δόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας και να διορθώσουμε επιμέρους πλευρές που αδυνατίζουν την παρέμβασή μας, όπως είναι οι παραπάνω.

Τέλος, είναι ανάγκη να ανέβει το επίπεδο ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης συνολικά. Σε αυτό θα βοηθήσει ένα θεωρητικό εργαστήρι όπως ήταν παλιά το ΚΜΕ.

Καλή επιτυχία στις εργασίες του 19^ου Συνεδρίου,

ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ.

Σύντροφοι,

Θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου και κάποιους προβληματισμούς μου που απορρέουν από τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, συμμετέχοντας έτσι στον προσυνεδριακό διάλογο και βοηθώντας αν μπορώ, όπου μπορώ.

Καταρχήν πρέπει να πω ότι συμφωνώ με τις εκτιμήσεις του Κόμματος για την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας, αλλά και τη διεθνή, όπως και με τις θέσεις που παίρνει στα ζητήματα της ταξικής πάλης. Συμφωνώ με τον απολογισμό δράσης όπως και με τον εντοπισμό των αδυναμιών. Το σχέδιο προγράμματος νομίζω ότι απαντάει ολοκληρωμένα και επιστημονικά (αυτό ισχύει και για ολόκληρο το κείμενο των Θέσεων) σε πολλά ζητήματα της σοσιαλιστικής επανάστασης και καθορίζει καθαρά τα καθήκοντα του Κόμματος. Πιστεύω ότι καλώς μπαίνει για συζήτηση από τώρα ο τρόπος οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας λεπτομερειακά και πρέπει να συνεχιστεί για να γίνει κτήμα και να αφομοιωθεί από όσο γίνεται περισσότερα μέλη και φίλους του Κόμματος. Συζήτηση περισσότερη για την καλύτερη αφομοίωση, νομίζω ότι πρέπει να γίνει και για το ζήτημα της επαναστατικής κατάστασης.

Ο στόχος που βάζει το Κόμμα για τη Λαϊκή Συμμαχία πιστεύω ότι είναι πολύ ρεαλιστικός και μπορεί να γίνει πράξη. Το βλέπω και μέσα από τη δουλειά της Λαϊκής Επιτροπής που συμμετέχω, πως ο κόσμος ακούει σχεδόν με ανακούφιση και συμμετέχει στην πραγματοποίησή του, όταν του δείχνεις τη διέξοδο από τη δύσκολη μοναχική πάλη για την επιβίωση.

Τέλος, θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου γύρω από την ιδεολογικοπολιτική διαπαιδαγώγηση και αναφέρομαι στη θέση 54: «Το πρόβλημα συμπυκνώνεται (...) ικανότητας, γνώσης».

Πιστεύω απόλυτα ότι το κύριο καθήκον στο οποίο πρέπει ν' ανταποκριθεί το Κόμμα είναι ο καθοδηγητικός - διαπαιδαγωγητικός του ρόλος μέσα στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, αρχίζοντας βέβαια από τα μέλη του. Σωστά λοιπόν οι Θέσεις αναφέρουν ότι κάθε στέλεχος και μέλος του Κόμματος πρέπει να αναγνωρίζεται και να αναδεικνύεται στην πράξη ως πρωτοπορία μαχητικότητας, ανιδιοτέλειας, αυτοθυσίας, ικανότητας, γνώσης. Μόνο που όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δεν τα ζητάς, ούτε τα ορίζεις ως καθήκοντα. Είναι χαρακτηριστικά μιας συγκροτημένης προσωπικότητας με ώριμη συνείδηση και μπορείς μόνο να τα εμπνεύσεις. Εχω λοιπόν τη γνώμη ότι η διαπαιδαγωγητική δουλειά του Κόμματος εκεί πρέπει να στοχεύσει, μαζί βέβαια με τον ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό, να βοηθήσει τα μέλη να ωριμάσουν συνειδησιακά και συναισθηματικά, να γίνουν οι ώριμοι, συνειδητοί πολίτες της αυριανής σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Να αρχίσουν σιγά σιγά ν' αποβάλλουν από την προσωπικότητά τους νοοτροπίες και κατάλοιπα της σημερινής καπιταλιστικής κοινωνίας, αυτά που όλοι μας κουβαλάμε γεννημένοι και γαλουχημένοι στον καπιταλισμό. Ο κομμουνιστής πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι πρότυπο στην κοινωνία, πολύ περισσότερο σ' αυτήν την σημερινή. Πρέπει να είναι επαναστάτης και ανατρεπτικός σε όλα τα επίπεδα της ζωής του. Στη δουλειά του και στη σχέση του με τους συναδέλφους του, στο σπίτι του και στη σχέση του με τα μέλη της οικογένειάς του, εκεί που ζει, δουλεύει και διασκεδάζει. Να φροντίζει ο ίδιος να εξελίσσεται και ν' ανεβάζει το πνευματικό του επίπεδο, να καταχτάει όλο και περισσότερη γνώση, να μαθαίνει τον εαυτό του και να ολοκληρώνεται. Να είναι ανοιχτός σε αλλαγές που κάνουν πιο αποτελεσματική τη δράση του και εξυπηρετούν τους στόχους της πάλης του Κόμματος. Να είναι αισιόδοξος, ν' αγαπάει τη ζωή και να την υπερασπίζεται και, το σημαντικότερο, να είναι από τώρα, στον καπιταλισμό, αυτό που πρεσβεύει: Ενας άνθρωπος που να μπορεί να ζήσει στην καινούρια κοινωνία που θα φτιάξει. Η καθημερινή του δράση να μην είναι μόνο η εξυπηρέτηση ενός κομματικού καθήκοντος, αλλά κύρια μιας εσωτερικής προσωπικής του ανάγκης να συμμετέχει στο χτίσιμο μιας καινούριας κοινωνίας και μιας καλύτερης ζωής για τον ίδιο και την οικογένειά του. Να γίνει καθαρό ότι η προσωπική εξέλιξη, η κατάκτηση κριτικής σκέψης, η αντιμετώπιση προσωπικών αδιεξόδων και αδυναμιών, η πνευματική εξέλιξη και η ολοκλήρωση της προσωπικότητας είναι πρώτα από όλα ατομική ευθύνη του καθενός μας. Και ότι όλα αυτά σε συνδυασμό με την ιδεολογική και πολιτική κατάρτιση μπορούν να μας δώσουν τα εφόδια για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να είμαστε οι πρωτοπόροι της κοινωνίας.

Πολύ συχνά ακούω το «παράπονο» ότι ο κόσμος δεν μας ακούει, ότι δύσκολα πείθεται. Πέρα από τους αντικειμενικούς παράγοντες που σίγουρα συνεργούν σε αυτό (φόβος, αδράνεια, ανωριμότητα) υπάρχει και κάτι άλλο. Ο κόσμος δεν ακούει μόνο, αλλά βλέπει κιόλας. Και όταν αυτό που ακούει δεν συμφωνεί με αυτό που βλέπει το θεωρώ λογικό να μην πείθεται. Αρα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πρέπει να γίνουμε αυτό που διεκδικούμε.

Ο πολιτισμός και η τέχνη γενικότερα μπορούν να βοηθήσουν αποφασιστικά στο χτίσιμο μιας τέτοιας προσωπικότητας γιατί βοηθάει στην αυτοπαρατήρηση και την αυτογνωσία. Ανοίγει δρόμους στην ψυχή και το μυαλό. Επίσης επιστήμες όπως η ψυχολογία και η κοινωνιολογία, που το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιεί στο μέγιστο, μπορούν να βοηθήσουν σε αυτή την κατεύθυνση. Νομίζω ότι το Κόμμα μπορεί και πρέπει να βρει τους κατάλληλους τρόπους γι' αυτό.

Πιστεύω ότι στις δύσκολες συνθήκες που ζούμε πρέπει να αναβαθμίσουμε τα όπλα μας στην καθημερινή πολιτική, ιδεολογική και ταξική πάλη μας, για το σοσιαλισμό. Να τα αναβαθμίσουμε, ωριμάζοντας συνειδήσεις και προσωπικότητες. Και από πού αλλού θα αρχίσουμε εκτός από τις δικές μας;

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η βαθιά οικονομική κρίση που περνά η χώρα μας και η αντίδραση της άρχουσας τάξης να υπερασπίσει τα συμφέροντά της, έδειξε και τις αδυναμίες του Κόμματος να ανταποκριθεί στο μέγεθος των απαιτήσεων.

Είναι σωστή κατ' αρχάς η θέση που απορρίπτει την όποια λογική των σταδίων και της συμμετοχής σε κυβερνήσεις, ουσιαστικά, αστικής διαχείρισης.

Αυτό δεν πρέπει να οδηγεί, όπως συμβαίνει με τις Θέσεις της ΚΕ, σε ανακάτεμα της τακτικής με τη στρατηγική.

Οσο κι αν το ΠΑΜΕ ή η ΠΑΣΕΒΕ και η ΠΑΣΥ δηλώνουν ότι είναι μέτωπα, μέσα από τις διακηρύξεις τους και όχι μόνο, προβάλλονται οι αποφάσεις του Κόμματος για λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία.

Ουσιαστικά, ζητάμε από τον κάθε εργαζόμενο να δεχτεί εκ των προτέρων την πολιτική του Κόμματος και δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε στο ότι το ΠΑΜΕ, μετά από τόσα χρόνια έντονης δράσης, συσπειρώνει ουσιαστικά τις κομματικές δυνάμεις (οργανωμένες και μη). Στην ίδια λογική, είναι και η λαϊκή συμμαχία.

Αυτό δε βοηθά στην ανάπτυξη του κοινωνικοπολιτικού μετώπου, δηλαδή η ίδια η συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας αυτοϋπονομεύεται. Για να φθάσει η λαϊκή συμμαχία που θα έχει αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα, να ισχυροποιηθεί και να συσπειρώσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και του λαού, πρέπει να τη διευκολύνει η τακτική και όχι να την καταπίνει η στρατηγική.

Η λαϊκή συμμαχία στη διαδικασία συγκέντρωσης δυνάμεων πρέπει να έχει αντιμονοπωλιακά και αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, που σημαίνει:

- Πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ

- Αρνηση και μονομερή διαγραφή του χρέους

- Ακύρωση δανειακών συμβάσεων και υποχρεώσεων απέναντι στην τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ)

- Αμεση απεμπλοκή από πολεμικές συγκρούσεις, συμμετοχές, στρατιωτικές συμφωνίες (π.χ. Ισραήλ)

- Κλείσιμο των ξένων βάσεων

- Αποχώρηση από το ΝΑΤΟ

- Σύναψη συμφωνιών που θα έχουν σαν γνώμονα το συμφέρον της χώρας, του εργαζόμενου λαού

Στόχο:

Το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της που θα αποτελεί εγγύηση για την προώθηση της πολιτικής του Κόμματος που θα έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων μέσα στην ίδια τη ζωή.

Το αν θα προχωρήσει γρήγορα προς σοσιαλισμό εξαρτάται από τους παγκόσμιους συσχετισμούς, αφού και ο σοσιαλισμός έχει διεθνή χαρακτήρα. Αλλωστε, όταν ο Λένιν εφάρμοσε την ΝΕΠ οικοδομούσε σοσιαλισμό; Οι πρόσφατες μεταρρυθμίσεις στην Κούβα συνιστούν σοσιαλιστικά μέτρα;

Αυτό που μετρά πρώτα και κύρια είναι να κατέχει την πολιτική εξουσία η εργατική τάξη με τους συμμάχους της και οι κομμουνιστές να είναι πρωτοπόροι σ' αυτήν τη διαδικασία.

Αλλος παράγοντας για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας είναι η ενότητα των εργαζομένων και σ' αυτό η πρακτική του Κόμματος δε βοηθά. Στο συνδικαλιστικό κίνημα το κόμμα θεωρεί ταξικές δυνάμεις μόνο όσους εντάσσονται στο ΠΑΜΕ. Υπάρχουν, όμως, ταξικές δυνάμεις συνεπείς ή έστω ασυνεπείς έξω από το ΠΑΜΕ, που πρέπει να συναντηθούμε και όχι να αντιμετωπίζονται ανταγωνιστικά. Οπως υπάρχουν και δυνάμεις μέσα στο ΠΑΜΕ που δεν είναι ταξικά ξεκάθαρες όπως π.χ. οι οικοδόμοι όπου συνυπάρχουν όλοι (εργατοτεχνίτες, αυτοαπασχολούμενοι, μικρομεσαίοι εργολάβοι). Αν και η κρίση άλλαξε τα δεδομένα, εν τούτοις όπου χρειάζεται να γίνεται διαχωρισμός.

Ηταν και είναι υποχρέωση του Κόμματος εκεί που το ΠΑΜΕ έχει τον έλεγχο (Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Σωματεία) να προωθεί και να κάνει πράξη την ενότητα στη βάση γιατί η μέχρι τώρα πρακτική ήταν σε αντίθετη λογική.

Δυο - τρία ζητήματα εν συντομία:

Η αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο διεθνές εργατικό κίνημα. Αρνητικός ήταν και ο ρόλος των ευρωκομμουνιστών στο εργατικό κίνημα στη Δυτική Ευρώπη και οι συνέπειες είναι ολοφάνερες σήμερα. Ομως και το Κόμμα τη δεκαετία του '80 δρούσε καιροσκοπικά στην αρχή σαν πολιτική ουρά του ΠΑΣΟΚ με την πολιτική των προοδευτικών δημοκρατικών δυνάμεων (συνδικαλιστικό κίνημα, ΟΤΑ κ.ά.) και την «πραγματική αλλαγή» με αποκορύφωμα τη συμμετοχή το 1989 - 90 σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης με προσχήματα (Τζαννετάκη) ή χωρίς προσχήματα (Ζολώτα).

Αλλωστε, η διάσπαση του 1991 ήταν αποτέλεσμα της ίδιας της πολιτικής του Κόμματος και όχι απλά η υπονομευτική δράση μιας φράξιας. Ηταν φράξια το μισό κόμμα; Μήπως εσωτερικές αλλά και διεθνείς εξελίξεις καθόρισαν τη διάσπαση; Ετσι είναι ....

Ολο αυτό το χρονικό διάστημα λειτουργούσε σωστά ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και οι καταστατικοί κανόνες; Οχι πάντα απ' όσα μας λέει ο Στρατής Τσαμπής στο βιβλίο του: «Στην αγκαλιά της εργατικής τάξης» εκδ. Σ.Ε. 2001 σελ. 118-124. αυτά δεν είναι απλά ιστορία αλλά συνέπειες που ακουμπούν στο σήμερα παρά τη διατήρηση του κομμουνιστικού χαρακτήρα του Κόμματος.

Η αυτοκριτική έχει ιδιαίτερη αξία αν γίνεται έγκαιρα. Το Κόμμα είναι ζωντανός οργανισμός και όχι ακαδημία. Το Κόμμα είναι υπηρέτης της υπόθεσης της επανάστασης, της εργατικής εξουσίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης. Αυτή είναι η πρώτη αρχή για τον κομμουνιστή και όχι η συμφωνία στην όποια κομματική πλειοψηφία που αναιρεί βασικές, θεμελιακές αρχές του μαρξισμού - λενινισμού.

Απ' αυτή την άποψη είναι απαράδεκτη η μη κομματική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη (μετά από τόσα χρόνια που ο Αρης δικαιώθηκε πολιτικά και ιστορικά. Είμαστε σοβαροί;).

Η κουλτούρα του κομμουνιστή δε συνάδει με συμπεριφορές που απαξιώνουν, περιφρονούν και πετροβολούν συντρόφους - αγωνιστές που για κάποιους λόγους διαγράφηκαν, βρέθηκαν εκτός Κόμματος ή του έκαναν κριτική ίσως όχι και τόσο δίκαιη. Ο καθένας έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και της κριτικής.

Κλείνω με το εξής:

Οταν οι μπολσεβίκοι έγιναν εξουσία, ο Λένιν διέταξε και έστησαν μνημείο για να τιμήσουν όσους πάλεψαν για τον σοσιαλισμό, την κοινωνική απελευθέρωση. Ανάμεσά τους ήταν: Ο Πλεχάνοφ, ο Μπακούνιν, ο Προυντόν, ο Λασάλ κ.ά. Εμείς τι κάνουμε;

Εύχομαι ειλικρινά το 19ο Συνέδριο να ανοίξει προοπτική.

Αγαπητές συντρόφισσες, αγαπητοί σύντροφοι,

Στην εποχή των ραγδαίων οικονομικοκοινωνικών και πολιτικών αλλαγών που ζούμε, το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ θα έχει ιστορική σημασία. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η καταστροφή των εργαζόμενων τάξεων, ο αποκλεισμός ολοένα και περισσότερων κοινωνικών στρωμάτων από την «πίτα» του παραγόμενου πλούτου, καθώς και η πολιτική άνοδος της ακροδεξιάς συνιστούν τις προκλήσεις του σήμερα, πάνω στις οποίες το συνέδριο θα κληθεί να δώσει λύσεις.

Βαρύ και καθοριστικής σημασίας το καθήκον και για την Κεντρική Επιτροπή και για όλους τους συνέδρους καθώς το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας θα πρέπει να υιοθετήσει εκείνες τις θέσεις που, αφ' ενός, θα το καταστήσουν στη συνείδηση του λαού ως την πρώτη επιλογή αντίστασης και, αφ' ετέρου, μέσω της δράσης του θα μπορέσει να βοηθήσει τον λαό να ξεπεράσει όλα τα φλέγοντα θέματα που τον ταλανίζουν. Ωστόσο, πολλές από τις θέσεις και στοιχεία στο νέο πρόγραμμα προς ψήφιση παγιδεύουν το Κόμμα σε λογικές και πρακτικές που το ζημιώνουν.

Κυριότερο λάθος, κατά τη γνώμη μου, είναι η υιοθέτηση της τακτικής της Λαϊκής Συμμαχίας χωρίς σκέψεις ή προτάσεις συνεργασίας με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Η Λαϊκή Συμμαχία εμφανίζεται ως η κοινή δράση των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, ΜΑΣ, ΟΓΕ. Ωστόσο, αυτές αποτελούν δημιουργία κομμουνιστών μέσα σε χώρους δουλειάς κτλ, και σε καμία περίπτωση δε φαίνεται να είναι πλατιές συνεργασίες βάσης. Συμμαχία των κομμουνιστών με τις ισχυρές επιρροές τους (πολλές φορές όχι οργανωμένοι κομμουνιστές) ούτε συμμαχία λογίζεται, αλλά ούτε βοηθάει στο δρόμο της μαζικοποίησης του αγώνα. Επίσης, γράφεται πως το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας θα επιδιώξει κοινή δράση με μικροαστικές αντιμονοπωλιακές δυνάμεις στα πλαίσια της Λαϊκής Συμμαχίας αλλά δε γίνεται μνεία για δυνατότητα συνεργασίας σε πολιτικό επίπεδο. Πολλές φορές το ΚΚΕ αρνήθηκε συνεργασία με άλλες δυνάμεις της αριστεράς καθώς χαρακτηρίστηκαν οπορτουνιστικές και μικροαστικές. Μα αν επιδιώκουμε κοινωνική συμμαχία με πληττόμενα μικροαστικά στρώματα, γιατί να μην επιδιώξουμε συμμαχία και με πολιτικούς εκφραστές τους; Επίσης εδώ θέλω να κάνω μια αναφορά στο χαρακτηρισμό οπορτουνιστές, με τον οποίο η Κεντρική Επιτροπή στις Θέσεις (παράγραφος 67) αναφέρεται στις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς. Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες έχουν μια διαφορετική αντίληψη για το σοσιαλισμό και για άλλα θέματα αλλά το να χαρακτηρίζονται όλες ως οπορτουνιστικές είναι ισοπεδωτικό.

Ακόμη θεωρώ πώς το Κόμμα δε δίνει πολύ μεγάλο βάρος στη δουλειά στους μετανάστες. Υπάρχει μία απλή αναφορά (παράγραφος 26) στο μεταναστευτικό και στη θεωρητική δουλειά του Κόμματος, ωστόσο θα ήταν θετική μια πρόταση δράσης για την πολιτική ενεργοποίηση των μεταναστών, καθώς στη σημερινή εποχή αποτελούν ένα αρκετά μεγάλο και σφόδρα πληττόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης. Κατανοώ πως συντελούν και πολιτισμικοί λόγοι για τη μέχρι τώρα αδράνειά τους, όμως το ΚΚΕ θα δυνάμωνε πολύ την ταξική πάλη αν πετύχαινε την κινητοποίησή τους.

Τελευταία παρατήρηση όσον αφορά τις Θέσεις, είναι, η κατά την γνώμη μου, όχι τόσο ουσιαστική κριτική για τα καταστροφικά αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών (παράγραφος 29). Το βάρος για τις ελλείψεις υποκειμενικού χαρακτήρα πέφτει στην ελλιπή προετοιμασία της Κεντρικής Επιτροπής, ενώ δεν κριτικάρεται καθόλου η πολιτική άρνησης συμμαχιών που απογοήτευσε τον κόσμο και η παρελκυστική επικοινωνιακή πολιτική. Θέλω να εστιάσω κυρίως στο δεύτερο, καθώς είναι ένας μείζων λόγος για την αδυναμία ισχυροποίησης του Κόμματος. Το Κόμμα μέσα σε αυτή την δύσκολη εποχή έχει τη μοναδική τόσο καλά επεξεργασμένη φιλολαϊκή πρόταση διακυβέρνησης ωστόσο δεν ξέρει να την προβάλει σωστά είτε την προβάλλει λάθος. Φρασεολογία, συνθηματολογία περασμένων εποχών κάθε άλλο παρά βοηθάει. Αν και έχουν γίνει θετικά βήματα, είναι αρκετά σοβαρό θέμα που πρέπει να τεθεί.

Αναφορικά με το πρόγραμμα, πρώτο σημαντικό λάθος, που θα μας κοστίσει, θεωρώ την απαλοιφή του ΑΑΔΜ και της δυνατότητας σχηματισμού αντιιμπεριαλιστικής κυβέρνησης. Σαν κίνηση φαίνεται πως έρχεται να δικαιολογήσει εκ των υστέρων την πολιτική του Κόμματος κατά τις τελευταίες εκλογές. Αυτή η πολιτική πάει χέρι χέρι με την καταστροφική επιλογή της πολιτικής άρνησης συμμαχιών. Και υπάρχει και η θετική και η αρνητική ιστορική πείρα που θα μας βοηθήσει σε περίπτωση αντιιμπεριαλιστικής κυβέρνησης να χαράξουμε τη σωστή πορεία. Σύγχρονο παράδειγμα είναι η σοσιαλδημοκρατική αλλά αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση του Τσάβες στη Βενεζουέλα, στην οποία συμμετέχουν και κομμουνιστές, η οποία έχει πετύχει αρκετά θετικά επιτεύγματα για το λαό. Στην Ελλάδα μία αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση με ηγεμονία του ΚΚΕ θα μπορούσε να πετύχει πολύ περισσότερα.

Ενα ακόμη αρνητικό στοιχείο, κατά την άποψή μου, αποτελεί η θέση στην παράγραφο 99 του προγράμματος, όπου παρουσιάζεται το Κομμουνιστικό Κόμμα ως καθοδηγητική δύναμη της κοινωνίας μετεπαναστατικά. Παρόλο που αυτή είναι η θέση των κλασικών, η ιστορική εμπειρία της Σοβιετικής Ενωσης και των σοσιαλιστικών χωρών της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, έδειξε πώς η θεσμική κατοχύρωση μιας τέτοιας προνομιακής θέσης, οδηγεί στον πολιτικό εφησυχασμό (αφού το Κόμμα δεν έχει ουσιαστικά ανταγωνιστές), στην αποκοπή από την κοινωνία (δημιουργία νομενκλατούρας) και στην τοποθέτηση του εκάστοτε Κομμουνιστικού Κόμματος πάνω από την κοινωνία. Ενα Κομμουνιστικό Κόμμα στο σοσιαλισμό πρέπει να διεκδικεί συνεχώς την καθοδήγηση της κοινωνίας μέσω εκλογών ανταγωνιζόμενο την πρόταση άλλων πολιτικών δυνάμεων, έτσι ώστε να προσπαθεί συνεχώς για τον τελικό αντικειμενικό σκοπό του, που είναι ο Κομμουνισμός, χωρίς να βολεύεται στη θεσμική κατοχύρωσή του, πράγμα που εξάλλου είναι αντιδημοκρατικό και στο παρελθόν οδήγησε στη δημιουργία προνομιούχων στρωμάτων και στον ολοκληρωτισμό.

Αυτές είναι οι παρατηρήσεις μου. Παρ' όλα τα σημεία που διαφωνώ και κατά τη γνώμη μου θα παίξουν κομβικό ρόλο για την πορεία του Κόμματος, πιστεύω πως το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας θα δικαιώσει την ιστορική του θέση στην κοινωνία. Εύχομαι ολόψυχα καλό και εποικοδομητικό συνέδριο.