Ενας άντρας ανακαλύπτει ότι η νεότερη σε ηλικία γυναίκα του τον απατά. Αποφασίζει να τη σκοτώσει! Ανάμεσα στους αστυνομικούς που φτάνουν στο σημείο του εγκλήματος είναι και ένας διαπραγματευτής ομήρων. Μόλις ο διαπραγματευτής μπει στο σπίτι βλέπει ότι το θύμα, είναι η ερωμένη του, της οποίας την πραγματική ταυτότητα δε γνώριζε. Ο δράστης, ο οποίος σκόπιμα ζήτησε τον συγκεκριμένο διαπραγματευτή για να παραδοθεί, αβίαστα ομολογεί την ενοχή του. Το όπλο, όμως, που παραδίδει δεν είναι αυτό που σκότωσε τη γυναίκα. Τα πράγματα περιπλέκονται. Οι δύο άντρες αγωνίζονται να συντρίψει ο ένας τον άλλον. Στη μέση μπαίνει και ένας νεαρός και φιλόδοξος εισαγγελέας!...

Τι αναζητάει η ταινία; Τα ραγίσματα των αυγών! Τι αγωνίζεται να αποδείξει ο σκηνοθέτης; Οτι κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο. Και λοιπόν; θα αναρωτηθείτε. Το ίδιο αναρωτήθηκα και εγώ! Απάντηση, φυσικά, δεν πήρα. Ούτε και εσείς, βέβαια, θα πάρετε! Και ωστόσο θα σπαταλήσετε 114 ολόκληρα λεπτά, συν το εισιτήριο, το οποίο εγώ δεν πλήρωσα!

Και να έλεγες πως λείπει το ταλέντο! Ο σκηνοθέτης πολύ καλός, ο φωτογράφος το ίδιο, ο πρωταγωνιστής και οι περισσότεροι από τους άλλους ηθοποιούς εξαιρετικοί, το μοντάζ, οι μουσικές, οι ήχοι, οι χώροι, η ατμόσφαιρα. Ολα σε υψηλά επίπεδα. Το έγκλημα, ωστόσο, η ταινία δηλαδή, είναι γεμάτη ρωγμές, σπασίματα. Το θέμα της δεν αφορά παρά τους παρανοϊκούς! Πόσοι είναι αυτοί που τους απατά η γυναίκα τους και θέλουν να πάρουν μαθήματα για να διαπράξουν το «τέλειο έγκλημα»; Εγώ προσωπικά δε γνωρίζω κανέναν! Αναρωτιέμαι ποιος τότε θα πάει να δει την ταινία;

Παίζουν: Αντονι Χόπκινς, Ράιαν Γκόσλινγκ, Ντέιβιντ Στράδερν, Ρόζαλουντ Πάικ, Εμπεθ Ντάβιτζ.

Γίνονται αυτά τα πράγματα στη ζωή; Βέβαια δε γίνονται! Γίνονται, όμως, στον κινηματογράφο... Από τσαρλατάνους καλλιτέχνες, οι οποίοι, παριστάνοντας τους χαριτωμένους και τους διασκεδαστές την πέφτουν πάνω στους αφελείς θεατές και τους κλέβουν την ώρα και το πορτοφόλι τους!

Παίζουν: Οντρέι Τοτού, Γκαντ Ελμαλέ.

Κάτω, λοιπόν, από το νέο διαμέρισμα που νοικιάζει μένει ένας νεαρός τραβεστί. Η Σαρλότ και η Βερόνικα (το όνομα του τραβεστί), δυο πληγωμένες ψυχές, δυο συγχυσμένες ψυχές, μετά τις πρώτες αψιμαχίες, θα γίνουν δυο πολύ καλοί φίλοι. Προς στιγμή, μάλιστα, παραλίγο να ερωτευτούν κιόλας. Γιατί, τουλάχιστον για πληγωμένους ανθρώπους, τι άλλο είναι ο έρωτας; Τρυφερότητα! Η οποία τρυφερότητα μπορεί να αναστήσει ακόμα και έναν πεθαμένο ανδρισμό! Σε τέτοια απίθανα «θαύματα» ελπίζουν οι ναυαγοί!

Η ταινία, βέβαια, δεν εξετάζει τα κοινωνικά αίτια που οδήγησαν αυτά τα δυο άτομα στα πρόθυρα της τρέλας και της αυτοκτονίας. Ούτε ανοίγει κάποια πόρτα όπου ενδεχομένως μπορεί, ίσως, να βρίσκεται η λύση! Οι δικαιολογίες που ακούγονται για το παρελθόν της Βερόνικας, αυταρχικός πατέρας και ενδοτική μητέρα, η οικογένεια δηλαδή, είναι μέρος του προβλήματος. Το κύριο πρόβλημα, η χωρίς αύριο γερασμένη και κορεσμένη δανέζικη κοινωνία, ο αναπτυγμένος καπιταλισμός, ο κύριος υπεύθυνος των αδιεξόδων, μένει ασχολίαστος από την ταινία. Η οποία ανιστόρητα, φυσικά, στέκεται μόνον στα δυο αυτά πρόσωπα. Λες και ετούτα τα πρόσωπα έπεσαν απ' τον ουρανό!

Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω τη λογική της ταινίας, ξέροντας, βέβαια, πως θα κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου. Και το κάνω αυτό, γιατί, παρ' όλες τις ελλείψεις της, η ταινία της Κρίστενσεν είναι μια πληγή! Θα περιοριστώ και εγώ σε αυτή καθαυτή τη σχέση των δυο πληγωμένων ανθρώπων! Θα έχω, βέβαια, πάντα στο μυαλό μου, και ο θεατής πρέπει να κάνει το ίδιο, τον πραγματικό υπεύθυνο. Και αυτό όχι γιατί προσβλέπουμε σε κάτι, αλλά γιατί έτσι θα κατανοήσουμε καλύτερα το βάθος του προβλήματος.

Αφού αυτά τα δυο άτομα δεν έχουν την ικανότητα να ανοίξουν τις πόρτες και τα παράθυρα και να πεταχτούν έξω στο φως, όπου θα δώσουν τις μάχες τους για να νικήσουν μια για πάντα τη μοναξιά, και κυρίως τα αίτια που γεννάνε τις μοναξιές, «μοιραίο» είναι να πιάνονται από τα μαλλιά τους. Τόσο η «φυσιολογική» Σαρλότ, όσο και η τραβεστί Βερόνικα, έχουν ανάγκη από αγάπη. Πάνω σε αυτό το συναίσθημα έχουν ακουμπήσει τη λύτρωσή τους. Η αγάπη γι' αυτές είναι φάρμακο που θα γιατρέψει όλες τις πληγές! Ετσι μόλις ανταμώσουν, και ήταν λογικό να ανταμώσουν, πέφτει η μια πάνω στην άλλη. Ακουμπάει η μια πάνω στην άλλη. Πιάνεται η μια από την άλλη! Κρέμεται η μια από την άλλη!

Αυτή η ανθρώπινη επαφή, η γεμάτη αγωνία ανθρώπινη επαφή, μεταδίδει και στο θεατή τρυφερά συναισθήματα. Είναι τόσο μεγάλος ο πόνος αυτών των ανθρώπων, που δεν μπορείς παρά να συμπάσχεις και εσύ μαζί τους! Παρότι εσύ γνωρίζεις πως αυτή η σχέση δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Ξέρεις πως γρήγορα ή αργά θα τελειώσει! Προς στιγμήν, όμως, το ξεχνάς αυτό και παρακαλάς και εσύ, αυτή η επαφή, να διαρκέσει όσο αυτό είναι δυνατόν περισσότερο! Και ετούτα τα άτομα, τα αστόχαστα, έχουν δικαίωμα στην ευτυχία!

Η Περνίλ Φίσερ Κρίστενσεν παρομοιάζει την ταινία της με τα δακρύβρεκτα «λαϊκά» σίριαλ (από εκεί και ο τίτλος «σαπουνόπερα»). Παρομοιάζει τη ζωή με αυτά τα σίριαλ. Για να είναι, μάλιστα, συνεπής με αυτή την άποψη, προσπάθησε και τα γυρίσματά της να μοιάζουν με αυτά. Η γραφή της είναι ευθύγραμμη και απλή. Ο θεατής, πράγματι, σχηματίζει την εντύπωση πως παρακολουθεί μια σαπουνόπερα. Οπως κάνει και η Σαρλότ! Μια ιστορία καθημερινή, αλλά και ακραία. Ο ρεαλισμός της πραγματικής ζωής σπρώχνει στην άκρη το ρομαντισμό (τον ψεύτικο). Οι ήρωες, τελικά, δε θα αποφύγουν την πραγματικότητα!

Παίζουν: Τρίνε Ντίρχολμ, Ντέιβιντ Ντένσικ, Φρανκ Θίελ, Ελσεμπεθ Στίντοφτ.

Και μόνον οι τίτλοι φτάνουν για να καταλάβετε τι σόι ταινίες καλούμαστε να δούμε τη βδομάδα που αρχίζει σήμερα! Η «Σαπουνόπερα», λέει, της Περνίλ Φίσερ Κρίστενσεν. Η οποία, μεταξύ μας, είναι και η καλύτερη, τουλάχιστον από τις καινούριες. Αναφέρεται σε μια «παράξενη» σχέση αγάπης ανάμεσα σε μια γυναίκα και μια τραβεστί! Ακολουθεί το «Κορίτσι για σπίτι», του Πιερ Σαλβαντόρι. Και εδώ έχουμε... αγάπη! Η «παραξενιά» ετούτης της αγάπης αναφέρεται σε μια κοκότα πολυτελείας και σε έναν εκκολαπτόμενο... κοκότο. Ο έρωτας συνετίζει τα ελαφρά ετούτα άτομα, τα οποία ομονοούν και στο τέλος παντρεύονται (happy end)!

Στο ίδιο μήκος κύματος, με 25 χρόνια διαφορά (γυρίστηκε το 1982) και η ταινία του Ερίκ Ρομέρ, «Ο τέλειος γάμος»! Ρομαντισμός και ξερό ψωμί και εδώ, διανθισμένος με αδιέξοδες φιλοσοφίες! Μια νεαρούλα αναζητεί την ιδανική σχέση!

Αμέσως μετά έρχονται - σαν οδοστρωτήρες - οι ψυχροί Αμερικάνοι και μας προσγειώνουν! Ο Γκρέγκορι Χόμπλιτ μας πιάνει από το αυτί και μας οδηγεί βίαια στο αστυνομικο-δικαστικό θρίλερ «Απόδειξη ενοχής». Στο οποίο ξέρουμε το δολοφόνο, αλλά αγωνιζόμαστε, μαζί με έναν νεαρό εισαγγελέα, να τον χώσουμε στη φυλακή! Μετά το θρίλερ, οι Μορμόνοι! Η ταινία του Γκάρι Μάρσαλ, «Σπίτι με κανόνες», είναι μια... θρησκευτική κωμωδία, που ρέπει προς το... θρησκευτικό δράμα! Βιασθείσα από τον πατριό της νεαρή παίρνει το αίμα της πίσω!

Την περασμένη εβδομάδα βγήκε στις αίθουσες και συνεχίζει απτόητη τις προβολές της η ταινία του Τιμ Στόρι, «Φαντάστικ φορ». Είναι τόσο κακή η ταινία, που την περασμένη Πέμπτη μου διέφυγε τελείως να την αναφέρω!

Μια απελπισμένη μητέρα θέλοντας να συνετίσει την απείθαρχη κόρη της τη στέλνει να περάσει το καλοκαίρι με τη γιαγιά της, η οποία είναι «Κέρβερος». Η ταινία ξεκινάει με χαριτωμένες και κωμικές αψιμαχίες! Σιγά - σιγά τα πράγματα ζωηρεύουν. Οι κόντρες «ελευθερώνουν» καταπιεσμένες «αλήθειες». Η κόρη, τελικά, είναι αγρίμι, γιατί την έκανε ο πατριό της έτσι. (Τη βίαζε από τα 13 της).

Κουβέντα την κουβέντα, σκηνή τη σκηνή, πλάνο το πλάνο, η ισορροπία αποκαθίσταται! Η αμερικάνικη οικογένεια, στην οποία τόσα πολλά στηρίζει το σύστημα, θα νικήσει! Οι κακοί θα πάνε στη φυλακή και οι καλοί θα αποκατασταθούν! Α, να μην το ξεχάσουμε. Σπουδαίο ρόλο στην αποκατάσταση της τάξης παίζει και το γεγονός ότι όλοι οι ήρωες, ακόμα και αυτοί που διατηρούν κάποιες επιφυλάξεις, είναι πιστοί (και φανατικοί) Μορμόνοι! Δεν ξέρω, παρότι όλα συνηγορούν, αν η ταινία είναι παραγωγής των Μορμόνων. Πάντως, ενημερωτικό φυλλάδιο των Μορμόνων, σίγουρα είναι! Την παρακολουθείς και σε πιάνουν τα (Μορμονικά) γέλια!

Παίζουν: Τζέιν Φόντα, Φελίσιτι Χάφμαν, Λίντσεϊ Λόχαν, Ντέρμοτ Μαλρόνι, Γκάρετ Χέντλουντ.

Ο Ερίκ Ρομέρ είναι ένας απ' αυτούς! Γεννήθηκε στο Νανσί της Γαλλίας το 1920. Από τα πρώτα του βήματα «κόλλησε» με τους ρομαντικούς και με την ερμηνεία που αυτοί δίνουν για τον κόσμο! Τόσο στα γραπτά του όσο και στις ταινίες του φάνηκε αρκετά συνεπής! Ο ρομαντισμός ήταν γι' αυτόν αναπόσπαστο μέρος την ύπαρξής του!

Δε θα μηδενίσουμε την προσφορά των ρομαντικών στα Γράμματα και τις Τέχνες. Αυτό το κίνημα έχει επηρεάσει μεγάλους καλλιτέχνες και έχει δημιουργήσει μεγάλα καλλιτεχνικά έργα. (Κυρίως στη λογοτεχνία). Ομως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως, από ένα σημείο και μετά, έπαψε να είναι κίνημα και έγινε εμμονή. Μια αδιέξοδη εμμονή.

Το 1982, που γυρίστηκε η ταινία «Ο Τέλειος Γάμος», ο ρομαντισμός (λογικά) έπρεπε να ήταν πεθαμένος! Η εμφάνιση του κομμουνισμού στο παγκόσμιο προσκήνιο (Ρωσική επανάσταση, δημιουργία του κράτος των σοβιέτ), οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, τα δεκάδες απελευθερωτικά κινήματα, η ατομική βόμβα, οι επιτεύξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας, τράβηξαν τα πέπλα και αποκάλυψαν ολόκληρη την αλήθεια. Κάποιοι άνθρωποι και καλλιτέχνες, και ανάμεσά τους και ο Ρομέρ, αγνόησαν όλη αυτή την καταιγίδα. Επέμειναν ρομαντικά!

Βλέποντας κανείς τον «Τέλειο Γάμο», δεν μπορεί παρά να μελαγχολήσει! Η ταινία είναι απέριττη, τρυφερή, ευαίσθητη, ευγενική, όμορφη, αλλά παράλληλα και ταυτόχρονα, επιτηδευμένη, ξεπερασμένη και ψεύτικη. Οι ήρωές της δείχνουν να βγαίνουν από παλιά φιγουρίνια μόδας, από παλιά άλμπουμ νεαρών κοριτσιών, και όχι από την ίδια τη ζωή. Τίποτα από αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη δεν απαντιέται στις πραγματικές πόλεις και στους πραγματικούς δρόμους της Γαλλίας, χώρους στους οποίους, υποτίθεται, πως διαδραματίζεται η ταινία!

Μια νεαρή φοιτήτρια η οποία σπουδάζει Ιστορία της Τέχνης, σε πανεπιστήμιο του Παρισιού, εργάζεται σε ένα παλαιοπωλείο στην πατρίδα της (Λε Μαν). Το ρομαντικό (και απροσάρμοστο) αυτό κορίτσι αγνοώντας τον κόσμο γύρω της που βράζει, σαν μικρή καθυστερημένη, τρώει τις μέρες, τις ώρες της, τις στιγμές της ψάχνοντας τον ιδανικό άντρα, με τον οποίον θέλει να φτάσει στον «τέλειο γάμο». Προς στιγμή φαίνεται ότι τον βρίσκει στο πρόσωπο ενός νεαρού και φιλόδοξου δικηγόρου. Γρήγορα, όμως, διαψεύδεται. Ωστόσο, δεν το βάζει κάτω. Επιμένει στην αναζήτηση. Στο τέλος της ταινίας, μάλλον, κάτι άρχισε να φαίνεται...

Αν δεν ήταν το σκηνοθετικό ταλέντο του Ρομέρ, που πιάνει το τίποτα και του δίνει υπόσταση, το πολύ όμορφο παλαιό Λε Μαν, η απλή και πανέμορφη πρωταγωνίστρια (Μπεατρίς Ρομάντ), η υγρή ατμόσφαιρα της φωτογραφίας, το εικαστικό γενικά ήθος της ταινίας, θα έλεγες ότι βρέθηκες σε λάθος χώρο, σε λάθος θέαμα. Τίποτα από αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη δε σε αφορά (γιατί τίποτα δεν ανταποκρίνεται και δε συναντιέται στη σημερινή ζωή).

Ο ρομαντισμός, ωστόσο, επιμένει, η ταινία επιμένει, ο Ρομέρ επιμένει, στην εξιδανίκευση του παρελθόντος, στις «λαϊκές παραδόσεις», στον «παλαιό πολιτισμό», στη φανταστική (ψεύτικη) εικόνα για τον κόσμο. Αν είναι αυτό εκείνο που σας λείπει σπεύσετε!

Παίζουν: Μπεατρίς Ρομάντ, Αντρέ Ντουσιλιέρ, Φεοντόρ Ατκινέ, Αριέλ Ντομπασλέ.