Ως καταλύτη για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και την ενίσχυση του διπολισμού παρουσιάζει ο πρωθυπουργός τη συμφωνία με τον Ζάεφ, δείχνοντας τις διαθέσεις της κυβέρνησης να απογειώσει τον αποπροσανατολισμό και τα κάλπικα διλήμματα.

Μάλιστα, ο πρωθυπουργός κάνει και αναδρομή στο παρελθόν, φέρνοντας σε αντιδιαστολή τον «άγονο» δικομματισμό με τον σημερινό «γόνιμο» τάχα διπολισμό που διαμορφώνεται.

«Γόνιμος» βεβαίως μπορεί να είναι για το κεφάλαιο, αφού εντάσσεται στην προσπάθεια συγκρότησης σταθερών εναλλακτικών κυβερνητικών σχημάτων που θα συνεχίζουν αδιατάρακτα το αντεργατικό τους έργο. Για τον λαό όμως αποτελεί παγίδα εγκλωβισμού σε νέα αντιδραστικά σχήματα, που μυρίζουν ναφθαλίνη.

Αλλωστε, το αστικό πολιτικό σύστημα λειτουργεί διαχρονικά με δύο «πόλους», που οι κάθε φορά «παλιοί» δίνουν τη θέση τους στους κάθε φορά «νέους», όταν πλέον δεν μπορούν να διαχειριστούν με την ίδια αποτελεσματικότητα τις υποθέσεις του κεφαλαίου.

Οι εργαζόμενοι το έζησαν αυτό με τον δικομματισμό του '90 και του 2000, που με το δίλημμα ΝΔ - ΠΑΣΟΚ η κάθε επόμενη κυβέρνηση αναλάμβανε να διεκπεραιώνει τις «εκκρεμότητες» της προηγούμενης και να πάει ένα βήμα πιο πέρα την αντιλαϊκή επίθεση. Ποιος δεν θυμάται και τότε τα ψευτοδιλήμματα, όπως το «φως - σκότος»;

Με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και τη σφοδρή επίθεση του κεφαλαίου, σε συνδυασμό με τη μεγάλη απαξίωση των παραδοσιακών αστικών κομμάτων, εντάθηκε η αναμόχλευση του πολιτικού σκηνικού πάνω σε νέες κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, όπως το «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» και με καταλύτη τις «πλατείες» των αγανακτισμένων.

Διάφορες πολυκομματικές κυβερνήσεις προέκυψαν στη διάρκεια της κρίσης (που παρουσιάζονταν μάλιστα ως «διαζύγιο με τον παλαιοκομματισμό», ως μια «νέα κουλτούρα στην πολιτική σκηνή») μέχρι να φτάσουμε στην τελευταία των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Ο λαός τι κέρδισε; Η καθεμιά υπέγραφε κι από ένα μνημόνιο και η σύνθεσή τους κάθε φορά αποτελούνταν από πρώην «αντιμνημονιακές» δυνάμεις που έγιναν «μνημονιακές», όπως άλλωστε συμβαίνει και σήμερα, οδηγώντας σε χρεοκοπία και αυτό το ψευτοδίλημμα.

Τώρα, στη φάση της ανάκαμψης, το καινούριο δίπολο που πλασάρεται, είναι αυτό της «προόδου - συντήρησης», που όπως λέει η κυβέρνηση, εκφράζει την «κανονικότητα της μενταμνημονιακής εποχής».

Πρόκειται για νέες συνταγές εγκλωβισμού του λαού, με τα ίδια σάπια υλικά που τον έφεραν ως εδώ. Με τα υλικά της αντιλαϊκής επίθεσης, για να εξασφαλίζεται η ανταγωνιστικότητα των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων και με τα υλικά της βαθιάς εμπλοκής στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι, όπως είναι και η συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ, που αποτελεί μια διαρκή πηγή αποσταθεροποίησης στα Βαλκάνια.

Αυτά είναι τα «υλικά» του «γόνιμου» διπολισμού, του καινούργιου που προπαγανδίζει ότι φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ, και αποτελούν το κοινό έδαφος πάνω στο οποίο κινούνται όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, είτε κουνάνε τη σημαία του «κοσμοπολιτισμού» είτε του «εθνικισμού», επιτρέποντας τις αθρόες μετακινήσεις, τους βουλευτές τους να κοιμούνται στο ένα κόμμα και να ξυπνούν στο άλλο, σαν να μην τρέχει τίποτα.

Ολη αυτή η σημαντική πείρα που έχει ο λαός από τα προηγούμενα χρόνια πρέπει να αποτελέσει κριτήριο το επόμενο διάστημα, ειδικά μπροστά στις εκλογικές αναμετρήσεις. Να αναλογιστεί ότι η μόνη σταθερή δύναμη που αταλάντευτα τάσσεται με τα δικά του συμφέροντα είναι το ΚΚΕ, γιατί είναι φτιαγμένο με άλλα «υλικά», αυτά της σύγκρουσης με το σημερινό σάπιο σύστημα και τους διάφορους πολιτικούς διαχειριστές του...