Μια ματιά στην ειδησεογραφία δείχνει σα να προέκυψε ξαφνικό πρόβλημα στα νοσοκομεία. Δεν είναι ξαφνικό το πρόβλημα. Απλά είναι τώρα η στιγμή που εκφράζεται ποιοτικά η συσσώρευση των προβλημάτων που δημιούργησε η πολιτική τόσο της σημερινής όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Στο «Μεταξά» μείναν οι άρρωστοι ξεκρέμαστοι σ' έναν αγώνα που αφορά άμεσα την ίδια τους την ύπαρξη την επόμενη μέρα. Από το παλιό «Λοιμοδών» («Αγ. Βαρβάρα» σήμερα) αφαιρούν τους γιατρούς. Στην Κύμη κλείνουν όλο το νοσοκομείο και στη Ρόδο μετράνε τους θαλάμους που θα μετατραπούν σε δωμάτια ξενοδοχείου για να αποδοθούν στις επιχειρήσεις του «ιατρικού τουρισμού».

Οπου έχουν συγκροτηθεί λαϊκές επιτροπές, δηλαδή όπου το ταξικό εργατικό κίνημα βάζει τη σφραγίδα του και συσπειρώνει γύρω του αυτοαπασχολούμενους, νέους και γυναίκες, οργανώνονται κινητοποιήσεις που σε περιπτώσεις οδηγούν και σε μικρές αλλά σημαντικές για τη ζωή των ανθρώπων νίκες όπως αυτή χτες στο Γαλάτσι όπου σ' ένα εργατόσπιτο επανασυνδέθηκε το νερό.

Οπου ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός κυριαρχεί, η κυβερνητική πολιτική περνά ανεμπόδιστη.

Η βαθιά ταξική πολιτική που έχουμε να αντιμετωπίσουμε απαιτεί ανάλογη συσπείρωση δυνάμεων.

Αλίμονο στους εργαζόμενους που πίστευαν ότι δε θα τους πάρει η μπάλα. Αλίμονο και σ' αυτούς που πιστεύουν ότι μπόρα είναι θα περάσει.

Η καπιταλιστική κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς να πατήσει στα ερείπια των εργατικών - κοινωνικών δικαιωμάτων.

Για να κρατηθεί ό,τι μπορεί να κρατηθεί απαιτείται σκληρή μάχη από δυνάμεις ικανές να δώσουν τέτοια μάχη.

Ο ισχυρισμός ότι για τη φοροδιαφυγή φταίει ο μεγάλος αριθμός των αυτοαπασχολούμενων αποκαλύπτει όχι μόνο την υποκρισία όσων κλαίνε για τα χαμένα κρατικά έσοδα, αλλά και τη συνέπεια με την οποία η αστική τάξη υπερασπίζει τα του ταμείου της. Δείχνουν τους αυτοαπασχολούμενους για να τραβήξουν την προσοχή μακριά από τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Από 'κεί δηλαδή όπου ανθεί η φοροδιαφυγή όχι ως παράνομη πράξη, αλλά ως νομιμότατη παροχή του κράτους τους κατά το «Γιάννης κερνά Γιάννης πίνει».

Οπως παραδίδουν μαθήματα ταξικότητας οι αστοί και στην προπαγάνδα τους, έτσι και οι εργάτες πρέπει να αποκτήσουν καθαρή συνείδηση ότι με τον αντίπαλο δεν κάνεις δημόσιες σχέσεις, με τον αντίπαλο δεν κάνεις διάλογο για το πώς θα σε σφάξει, η μάχη είναι ποιος ποιον. Οι αστοί έχουν καθαρή την απάντηση. Καιρός να την αποκτήσουν και οι εργάτες.

Καθώς η κρίση βαθαίνει και μαζί της οξύνονται οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών κέντρων, ορισμένοι επιμένουν ότι η λύση βρίσκεται στην επιλογή ιμπεριαλιστή. Στην πιο αθώα των περιπτώσεων, καλλιεργούν φρούδες ελπίδες για ένα άλλο μείγμα διαχείρισης.

Αυτό το «άλλο μείγμα» στην πράξη, στις ΗΠΑ, αποδεικνύεται κόλαση για τους εργαζόμενους, όσο κι αν ακόμα στις σχετικές αναφορές χρησιμοποιούνται κομψές εκφράσεις. Δεν είναι, για παράδειγμα, παγίδες οι πόλεις. Το σύστημα είναι κόλαση, αλλά οι αναλυτές που δε θέλουν να μιλήσουν γι' αυτό, ψάχνουν στη χωροταξία το πρόβλημα.

Αυτό που μένει, περιγράφεται στο ρεπορτάζ από την επίσκεψη Αβραμόπουλου στις ΗΠΑ. Είναι η άμεση συμμετοχή της χώρας στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών. Είναι το παιχνίδι με τη φωτιά που πρέπει να βάζει το λαό σε εγρήγορση μπροστά στα χειρότερα.