Μελετώντας προσεχτικά τις θέσεις για το 19ο Συνέδριο, θα ήθελα να θέσω έναν ακόμη προβληματισμό στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου. Γιατί το θέμα, τελικά, δεν ήταν ποτέ οι Θέσεις, είτε αυτές αφορούν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, είτε στη Λαϊκή Εξουσία. Δε θα υποστείλουμε τώρα τις σημαίες και τα σύμβολα, κάτω απ' τα οποία αγωνίστηκαν γενιές και γενιές, τώρα που επιβεβαιώνονται στο έπακρο οι εκτιμήσεις του Κόμματος για την αντιλαϊκή θύελλα που ήδη ζούμε! Τα τελευταία χρόνια, ανάγονται από τον υποκειμενικό παράγοντα, σε σημαντικά προβλήματα, ο τρόπος και οι μέθοδες της προπαγάνδισης καθώς και τα πρόσωπα!

Παρά το γεγονός ότι το ζήτημα της «εικόνας» του Κόμματος, ξορκίζεται κάθε τόσο από πλειάδα μελών και στελεχών καθώς και από την ίδια την απερχόμενη Γραμματέα, προβληματίζομαι κυρίως για το εξής: αναπτύσσεται - απ' το 1991 και έπειτα - μέσα στο Κόμμα, μια περίεργη ηθική γύρω απ' την εικόνα και την προβολή, την κυριαρχία τους στη συνείδηση και το ρόλο της στην ταξική συνειδητοποίηση. Ισως γι' αυτό, ανάμεσα στα χιλιάδες στελέχη, επιλέγονται πρόσωπα που υπηρετούν την ως άνω ηθικίστικη εικόνα, αλλά ταυτόχρονα επιβεβαιώνουν στο έπακρο τα όποια στερεότυπα της αμείλικτης και ραγδαία εξελισσόμενης αστικής προπαγάνδας. Πρόσωπα, που εν τέλει αποτελούν την εικόνα του Κόμματος, η οποία πλήττεται βάναυσα κάθε φορά που κάποιο απ' αυτά καλείται να ανακοινώσει σε ρυθμό πλημμελούς υπαγορεύσεως τα όσα -όντως- σημαντικά έχει να απευθύνει η ΚΕ στο λαό, είτε απ' τα αστικά μέσα, είτε και μέσα από τα μέσα που τελούν υπό την καθοδήγηση και εποπτεία της ΚΕ. Οι χαρισματικοί, αυθεντικά λαϊκοί ηγέτες, που αναδείχτηκαν μέσα από τις φλόγες τις ταξικής πάλης, που μετουσίωναν στο πρόσωπό τους τον αγώνα και την ελπίδα κάθε κομμουνιστή, δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας! Η ειλικρινής και χωρίς σκοπιμότητες συλλογική δράση από τα κάτω, έξω από υποδείξεις γύρω από το ποιος θα τίθεται επικεφαλής, μπορεί να δώσει λύση στο ως άνω πρόβλημα.

Η σημαντικότητα της εικόνας, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η πληροφορία ταξιδεύει με ταχύτατους ρυθμούς, έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα, ως μέσο χειραγώγησης και ποδηγέτησης του λαού. Η εικόνα τελικά, είναι άλλο ένα «σχοινί» με το οποίο θα «κρεμάσουμε τους καπιταλιστές», έξω φυσικά από τη λογική της πρόσκαιρης δημιουργίας εντυπώσεων. Ενα ισχυρό εργαλείο, το οποίο όταν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα επ' ωφελεία τόσο της επιρροής του Κόμματος στο λαό, όσο και στην ταξική συνειδητοποίηση όσων -προερχομένων κυρίως από τα υπό συνεχή πίεση μεσοστρώματα - αμφιταλαντεύονται.

Πρέπει, επιπλέον, να γίνει συνείδηση στον καθένα που αυτή τη στιγμή πλήττεται βάναυσα από τις πολιτικές της συγκυβέρνησης, πως το ΚΚΕ δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε ιστορικά, ούτε και διοικητικοργανωτικά με οποιοδήποτε άλλο κόμμα του αστικού πολιτικού συστήματος και των εφεδρειών του. «Δεν είναι σπορά της τύχης...» το ΚΚΕ, δεν μπορεί να μεταλλαχθεί σε αριστερίστικη γκρούπα, που πετάει δεξιά και αριστερά μαρξιστικά τσιτάτα! Στο ΚΚΕ η όποια ιεραρχική πυραμίδα, είναι -και θα πρέπει να φαίνεται- στραμμένη ανάποδα! Τα «επαγγελματικά στελέχη», ή όσοι έχουν τέτοιου είδους φιλοδοξίες και με τη θέρμη και το πάθος του νεοφώτιστου ρίχνονται άτσαλα στη μάχη, μηχανικά και όχι ουσιαστικά, «δασκαλίζουν» έντονα. "Μην πέφτεις στην παγίδα...", "Μη μασάς...", "Μην αυταπατάσαι...", "Μη σε πιάνουν κορόϊδο..." είναι μερικές από τις εκφράσεις που ακούμε συχνά από μέλη ή στελέχη του Κόμματος. Εκφράσεις που βρίσκονται εντελώς έξω από τη λογική του επί ίσοις όροις διαλόγου. Οπως εξήγησα και πιο πάνω, δεν πιστεύω πως κάτι τέτοιο γίνεται επίτηδες, ούτε πως τα μέλη ή τα στελέχη αυτά, επιθυμούν να επιβεβαιωθούν πολλώ δε μάλλον να επιβληθούν οι ίδιοι παρά οι όποιες θέσεις. Απλά, τονίζω πως ένα τέτοιο επιτηδευμένο ύφος συνήθως συνοδεύεται και από έναν υφέρποντα εγωισμό, μια περίεργη αλαζονία που έχει να κάνει και με το μέγεθος της πολιτικής αλήθειας που ο καθένας θεωρεί πως πρεσβεύει. Αυτό το ύφος μετέρχονται σχεδόν όλοι οι καλοπροαίρετοι ή φανατισμένοι ζηλωτές. Οι πρώτοι είναι σπάνιοι, μιας και δεν μπορείς να είσαι καλοπροαίρετος, όταν είσαι ζηλωτής!

Και κάτι τελευταίο για τα οικονομικά του Κόμματος και τους τρόπους με τους οποίους συγκεντρώνονται χρήματα είτε από άμεσες προσφορές στο Κόμμα είτε μέσω διακίνησης κουπονιών. Οσο και αν οι καιροί δυσκόλεψαν και το Κόμμα μας έχει περισσότερες ανάγκες από άλλοτε, δεν πρέπει, ειδικά όσες και όσοι διακινούν κουπόνια να βρίσκονται εντελώς έξω από το πνεύμα της όποιας οικονομικής εξόρμησης του Κόμματος. Οταν λ.χ. καλεί το ΠΑΜΕ σε κινητοποίηση τους ανέργους όλων των κλάδων, είναι μάλλον άχαρο και γραφικό να ζητάμε απ' όσους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, 5-10 ευρώ ενίσχυση, τη στιγμή που γνωρίζουμε πως με αυτά τα χρήματα, κάποιος θα κληθεί να βγάλει ολόκληρη τη βδομάδα! Ανεργοι που για πρώτη φορά βρέθηκαν εκτός παραγωγικής διαδικασίας και μέχρι χτες δεν είχαν καμία σχέση με το Κόμμα, αναπαράγουν -τις περισσότερες φορές χωρίς κάποια σκοπιμότητα ή δόλο- αρνητικά αυτό το γεγονός, δίνοντας τροφή στην αστική προπαγάνδα και τους μισθοφόρους της να κραυγάζουν με λύσσα πως «το ΚΚΕ "πουλάει" ταξική συνειδητοποίηση εν είδει κουπονιών»! Κάτι που όλοι όσοι έχουμε κατά καιρούς ενισχύσει το Κόμμα, γνωρίζουμε πως -κατ' ουσίαν- δεν ισχύει!

Εύχομαι κάθε επιτυχία στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.