Η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το κόμμα, γνωρίζει ότι η μόνη λύση για τα προβλήματα είναι η συνολική ρήξη με το κεφάλαιο, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Και σίγουρα, δεν πρέπει να κάνει πίσω από αυτό. Ομως, η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, οι εργαζόμενες μάζες, δεν το αντιλαμβάνονται αυτό σήμερα όσο και αν θίγονται τα δικαιώματά τους, όσο και αν έχουν απότομα χειροτερέψει οι συνθήκες της ζωής τους. Το ζήτημα λοιπόν που τίθεται είναι τι τακτική πρέπει να ακολουθήσει το κόμμα ώστε να μπορέσει να τους τραβήξει μαζί του, να μπορέσει να καθοδηγήσει την εργατική τάξη όταν έρθει η επαναστατική κατάσταση για τη σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση.

Σήμερα, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, το κόμμα είναι ανίκανο να συνδεθεί με τις μάζες, να τις πάρει μαζί του στην οικονομική πάλη, να τις βοηθήσει μέσα από την πρακτική πείρα τους να καταλάβουν ότι η μόνη λύση είναι ο σοσιαλισμός. Αντίθετα, το κόμμα κυρίως προσπαθεί μέσω της ζύμωσης να πείσει την εργατική τάξη για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού και μάλιστα φτάνει σε σημείο πολλές φορές να αρνείται την ίδια την οικονομική πάλη. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, αξιοποιώντας στην ουσία το επιχείρημα των αστών «τα μέτρα παίρνονται λόγω της οικονομικής κρίσης» από την ανάποδη «το σύστημα δεν έχει να σου δώσει», σε συνδυασμό με την «ειλικρίνεια και καθαρότητα» του Κόμματος, οι όποιοι αγώνες αναπτύσσονται έχουν συμβολικό χαρακτήρα μιας και το κόμμα προεξοφλεί την ήττα τους. Τα μνημόνια περνάνε το ένα μετά το άλλο και το πολύ πολύ να οργανωθεί απεργία την μέρα ψήφισης τους. Παλιότερα το κόμμα πάλευε πλατιά το αίτημα 1400ευρώ βασικό μισθό ενώ ήξερε ότι αυτό το αίτημα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού. Ελεγε ψέματα στον κόσμο, τον κορόιδευε; 'Η έκανε αυτό που και ο Λένιν πρόσταζε, μέσα από το πρόβλημα τους, έβαζε τις μάζες στην ταξική πάλη και μέσα από την πρακτική πείρα τους οι ίδιοι έβγαζαν το συμπέρασμα για ολική ρήξη; Γιατί τότε το κόμμα δεν έλεγε «Μισθό στο ύψος των πραγματικών σου αναγκών δεν πρόκειται να πάρεις στον καπιταλισμό, έλα μαζί μου για την ανατροπή του, για τη λαϊκή εξουσία»; Το σύνθημα «1.400 ευρώ βασικό μισθό κόντρα στη συναίνεση και στο συμβιβασμό» αντικαταστάθηκε από το «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» ζητώντας από τις καθυστερημένες μάζες να κάνουν το άλμα στη συνείδησή τους για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Η οργάνωση της πάλης για τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων γίνεται αποσπασματικά. Είτε οργανώνεται μια κινητοποίηση η οποία δεν έχει συνέχεια είτε ακόμα χειρότερα αν ο κόσμος δεν ανταποκριθεί αμέσως δεν οργανώνεται ή δεν πραγματοποιείται ποτέ, αφήνοντας έτσι εργοδότες και κεφάλαιο να περνάνε και να υλοποιούνε ανενόχλητοι ό,τι μέτρα θέλουν. Και όταν όμως ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, στην «πλατεία», το ΚΚΕ από την αρχή προεξόφλησε την ήττα τους διότι «Τέρμα πια στις αυταπάτες, στους χώρους της δουλειάς δίνονται οι μάχες», και χειρότερα εμφανίζονταν ως ο φωστήρας που μόνο αυτός ξέρει ότι «Καμία θυσία δεν έχει αξία, αν δεν είναι αγώνας για άλλη εξουσία» αδιαφορώντας πλήρως για το ότι οι μάζες δεν μπορούσαν να το κατανοήσουν αυτό. Ετσι, αντί το κόμμα να προσπαθήσει να βάλει τη λογική του στο όποιο κίνημα αναπτύχθηκε για να προσπαθήσει να φέρει πιο «μπροστά» τις μάζες, διαχωρίστηκε πλήρως από αυτό απαξιώνοντας μάλιστα όλους όσους το αποτελούσαν και παραδίνοντάς το στις άλλες δυνάμεις. Πώς ο κόσμος θα ακολουθήσει το Κόμμα στην επαναστατική κατάσταση όταν σήμερα νιώθει ότι του έχει γυρίσει την πλάτη; Γράφει ο Λένιν για τη συσπείρωση των μαζών¹: «...γιατί χωρίς μια αλλαγή στις αντιλήψεις της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης η επανάσταση είναι ανέφικτη και η αλλαγή αυτή δημιουργείται από την πολιτική πείρα των μαζών και ποτέ με την προπαγάνδα και μόνο». Στο προς ψήφιση πρόγραμμα δεν περιγράφεται πώς θα γίνει αυτή η αλλαγή, πώς η εργατική τάξη θα πειστεί για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού για να ακολουθήσει το κόμμα στην επανάσταση και στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σε αντίθεση με το ισχύον πρόγραμμα που έβαζε αναλυτικά τους άξονες γύρω από τους οποίους γινόταν η συσπείρωση των μαζών.

Το κόμμα είναι πίσω από τις ανάγκες της εποχής και αυτό είναι κάτι το οποίο ακούγεται και από ανθρώπους που ήταν όλη τους τη ζωή με το ΚΚΕ, δίπλα του στους αγώνες. Τι πρέπει να γίνει για να χαρακτηριστεί μια τακτική λάθος; Το άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί έναν ποσοτικό δείκτη αλλά δεν είναι καθοριστικός. Τα αποτελέσματα των εκλογών των σωματείων ή των φοιτητικών συλλόγων επίσης. Είναι γεγονός και πρέπει να εξεταστεί από την ΚΕ αν οι πιστοί οπαδοί που ακόμα ακολουθούν το κόμμα είτε εκλογικά είτε στο κίνημα συμφωνούν και εμπιστεύονται το κόμμα στο ότι η τακτική του εξυπηρετεί το στρατηγικό του στόχο ή συμπορεύονται λόγω ανυπαρξίας καλύτερης λύσης. Μπορεί η οικονομική κρίση από μόνη της να δικαιολογήσει την αρνητική πορεία του κόμματος; Σε τέτοιες συνθήκες ο κόσμος ή ριζοσπαστικοποιείται ή συντηρητικοποιείται και είναι η δράση του Κόμματος που παίζει καθοριστικό ρόλο για το ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσει. Εν πάση περιπτώσει, ποιοι δείκτες επιβεβαιώνουν την τακτική που ακολουθείται σήμερα ως σωστή; Στις θέσεις πάντως υπάρχουν αόριστα στοιχεία για αυτό όπως στη θέση 24 «Εχει καταξιωθεί σε σημαντικό μέρος των εργαζομένων ο εργατικός συνδικαλιστικός πόλος του ΠΑΜΕ, οι αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις της ΠΑΣΥ και της ΠΑΣΕΒΕ, οι ριζοσπαστικοί πόλοι του ΜΑΣ και της ΟΓΕ στο ριζοσπαστικό φοιτητικό και γυναικείο κίνημα αντίστοιχα» χωρίς κανέναν δείκτη που να το επιβεβαιώνει. Και δυστυχώς το προς ψήφιση πρόγραμμα δεν πρόκειται για κάτι νέο, που θα βοηθήσει το κόμμα να εκπληρώσει τον ιστορικό του ρόλο. Είναι αυτή ακριβώς η τακτική που εφαρμόζεται από το 2009, από την αρχή εκδήλωσης της κρίσης που έχει φτάσει το κόμμα σε αυτή την κατάσταση.

Το κόμμα δε χρειάζεται «να ρίξει νερό στο κρασί του» ή να πάει πίσω από τον στρατηγικό του στόχο προκειμένου να έχει μια ευρύτερη αποδοχή από τις μάζες (όχι μόνο στις εκλογικές μάχες). Τόσα χρόνια, πριν την εφαρμογή του νέου προγράμματος, το ΚΚΕ είχε σταθερό μέτωπο απέναντι στον οπορτουνισμό (δεξιό-ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και αριστερό-ΝΑΡ, ΚΚΕ Μ-Λ κλπ.), δε διαπραγματευόταν το στρατηγικό του στόχο (ήταν και είναι ο σοσιαλισμός), ούτε έκανε κάποιον συμβιβασμό που πρόδωσε την εργατική τάξη και όμως κατάφερε και ανασυγκροτήθηκε, μαζικοποιήθηκε και ατσαλώθηκε παρά την προσωρινή ήττα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Και αυτό έγινε με την εφαρμογή του ισχύοντος προγράμματος. Δε γίνεται πουθενά λόγος στις θέσεις γιατί χρειάζεται η τόσο ριζική αλλαγή του. Τι έχει συμβεί λοιπόν;

Παραπομπές

1. Λένιν Β.Ι. (1976). «Ο "αριστερισμός", παιδική αρρώστια του κομμουνισμού». Αθήνα: «Σύγχρονη Εποχή».