Ανεξάρτητα από την άποψη του καθενός, η νέα αντίληψη των Θέσεων οδηγεί στο εξής: Οτι με βάση το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του 15ου Συνεδρίου, ο επαναστατικός χαρακτήρας του Κόμματος και της στρατηγικής του όχι μόνο δεν ήταν κατοχυρωμένος αλλά μπάζαμε από παντού. Αρα, ήμασταν εκτεθειμένοι στον οπορτουνισμό, φλερτάραμε με τη σοσιαλδημοκρατία και στόχος μας δεν ήταν η επανάσταση και ο σοσιαλισμός αλλά ένας καλύτερος καπιταλισμός. Αν μάλιστα παρατηρήσουμε τις αποφάσεις των τελευταίων χρόνων, βγάζει μάτι η αντίληψη ότι διαχρονικά το Κόμμα είχε στρατηγική ήττας και ενσωμάτωσης. Ετσι άλλωστε εξηγείται η πρωτοφανής άνεση κάποιων να αφορίζουν τη στρατηγική που γέννησε το ΕΑΜ και το ΔΣΕ, φέρνοντας το Κόμμα ένα βήμα πριν από τη λαϊκή εξουσία, οι κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες που συσπείρωσαν στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό μεγάλο μέρος του λαού μας (π.χ. ΕΔΑ), οι κατακτήσεις που το Κόμμα πρωτοστάτησε τις δεκαετίες '70 και '80. Ολες δηλαδή εκείνες τις στρατηγικές επιλογές που χάραξαν ανεξίτηλα την ηρωική διαδρομή του Κόμματος, που έκαναν το Κόμμα ένα με την εργατική τάξη, που σφράγισαν με αίμα τους δεσμούς του με το λαό μας, με τα βάσανα και τους πόθους του.

Είναι χαρακτηριστικά τα εξής:

α) Διατυπώνεται το επιχείρημα ότι η ακύρωση της ΑΑΔ γραμμής πάλης και η αντικατάστασή της με την αντικαπιταλιστική, μας προφυλάσσει από συγχύσεις για τη σχέση αντιιμπεριαλιστικής - αντικαπιταλιστικής πάλης. Να θυμίσω ότι η λενινιστική αντίληψη περί ιμπεριαλισμού ως ΚΜΚ, που ήταν απόλυτα κατοχυρωμένη στο Κόμμα επί δεκαετίες και περιέχεται και στο Πρόγραμμα του 15ου, αποτελεί τη βάση για την εκτίμησή μας ότι είναι ώριμοι οι υλικοί όροι για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αντίθετα, ο «αντικαπιταλισμός» είναι θολή έννοια, γι' αυτό και είναι «πατενταρισμένη» χρόνια τώρα από τους κάθε λογής τροτσκιστές και γενικά αριστεριστές που αρνούνται τη θεωρία του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό.

β) Διατυμπανίζεται ότι ουσιαστικά τώρα ξεμπερδεύουμε οριστικά με τα «στάδια» και βάζουμε το ζήτημα της εξουσίας σε πρώτο πλάνο. Κι όμως, το ισχύον Πρόγραμμα είναι κρυστάλλινο. Θεωρεί ότι δε χρειάζονται σήμερα στάδια, το ΑΑΔ Μέτωπο είναι η στρατηγική που οδηγεί υπό προϋποθέσεις στο σοσιαλισμό. Αντίθετα, η σημερινή υποβάθμιση ή εξαφάνιση όλων των α-α στόχων πάλης και η παραπομπή τους στη λαϊκή εξουσία είναι που στέλνει και τους στόχους αυτούς και το σοσιαλισμό στις καλένδες.

γ) Θεωρείται από πολλούς ότι η αντιιμπεριαλιστική γραμμή πάλης κρύβει τον κίνδυνο συμμαχίας με την «εθνική» αστική τάξη. Το ζήτημα αυτό είναι απαντημένο ιστορικά από το Κόμμα μας ήδη από το 9ο Συνέδριο. Αντίθετα, ο εξοστρακισμός της αντιιμπεριαλιστικής πάλης είναι δώρο για την αστική τάξη, της χαρίζει το περιθώριο να καταφεύγει στην πατριδοκαπηλία και να οικειοποιείται τα γνήσια πατριωτικά αισθήματα του λαού μας.

δ) Η εκτίμηση του Προγράμματος για τη θέση της χώρας ως ενδιάμεσης κι εξαρτημένης προβάλλεται ούτε λίγο ούτε πολύ ως αθώωση της ντόπιας αστικής τάξης! Ετσι καταφεύγουμε στις αντιλενινιστικές και τροτσκιστικές θεωρίες περί αλληλεξάρτησης. Φτάνουμε στο σημείο να μιλάμε για «ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού». Αλλοιώνουμε και εκχυδαΐζουμε την έννοια της εξάρτησης. Οποιος μιλάει για εξάρτηση θεωρεί την Ελλάδα αποικία, αθωώνει την αστική τάξη της Ελλάδας, ταυτίζεται με τους οπορτουνιστές που μιλούν για κατοχή και - άμα θέλουμε να γίνουμε χυδαίοι - κάπου τα βρίσκει και με τους Χρυσαυγίτες στο θέμα!

Τα «ιμπεριαλιστικά γνωρίσματα» μιας χώρας δεν έχουν να κάνουν απλά με την εξαγωγή κεφαλαίου ή με τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Συνδέονται πρώτα απ' όλα με το ρόλο που παίζουν τα μονοπώλιά της στην παγκόσμια αγορά, με τη δυνατότητά να διεκδικούν την παγκόσμια ηγεμονία, να «μοιράζουν τον κόσμο», κατά τον Λένιν. Μπορεί κανείς να το ισχυριστεί στα σοβαρά αυτό για την Ελλάδα των μνημονίων;

Αυτό δε σημαίνει ότι είναι καρπαζοεισπράκτορας η αστική τάξη της Ελλάδας. Χοντροκομμένη στρέβλωση. Συμμετέχει ενεργά -πάντα συμμετείχε- για να κατοχυρώνει τα ζωτικά της συμφέροντα και κυρίως για να έχει υπεροπλία και εξωτερική βοήθεια στην αναμέτρησή της με την εργατική τάξη. Αυτό δεν την κάνει ιμπεριαλιστική!

ε) Καλλιεργείται η αυθαιρεσία ότι ο χαρακτηρισμός της συμμαχίας στα πλαίσια του ΑΑΔ μετώπου ως κοινωνικοπολιτικής άφηνε παράθυρο για συνεργασία με δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκαθαρισμένο ζήτημα από το 15ο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε και δεν έχει καμία σχέση με δυνάμεις που μπορεί να προκύψουν με την όξυνση της ταξικής πάλης. Δεν ανήκει στις α-α δυνάμεις όποιος απορρίπτει το στόχο της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Αντίθετα, το Σχέδιο Προγράμματος αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα για συνεργασίες με δυνάμεις «που θα συμφωνούν με τον αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα του κοινωνικοπολιτικού αγώνα». Αποκλείουμε από τη συμμαχία πλατιά λαϊκά στρώματα που δε συμφωνούν σήμερα με την ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά ανοίγουμε τις αγκάλες μας αντικειμενικά σε μορφώματα και γκρούπες (ή κομμάτια τους αύριο) που έχουν και το «copyright» της θολής «αντικαπιταλιστικής» πάλης (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ.).

στ) Η κυβέρνηση του Μετώπου ως πιθανή εξέλιξη λόγω της ανόδου της πάλης ταυτίζεται με κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού, με την «κυβέρνηση της Αριστεράς» του Τσίπρα, με τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας. Αλήθεια, είναι διαχείριση του καπιταλισμού η αποδέσμευση από την ΕΕ, όπου είναι σαφές ότι θα οδηγούσε η ανάδειξη μιας τέτοιας κυβέρνησης; Και δεν είναι υπόκλιση στο σημερινό συσχετισμό δύναμης και ματαίωση της πάλης για το σοσιαλισμό η εγκατάλειψη πεδίων πάλης, που ανεβάζουν την ταξική συνείδηση του λαού; Και μιας και ο λόγος για κοινοβουλευτικές αυταπάτες, υπάρχει μεγαλύτερη (ιδεαλιστική) αυταπάτη από το να πιστεύεις ότι ο λαός θα πειστεί σε αφηρημένο ιδεολογικό επίπεδο με γενικόλογα κηρύγματα για την ανάγκη του σοσιαλισμού και όχι παλεύοντας για ριζικές αλλαγές που θα αναδείξουν και τα όρια της αστικής δημοκρατίας;

Η γραμμή του Μετώπου τα προηγούμενα χρόνια έδωσε ώθηση και νέο κύρος στο Κόμμα, ικανότητα μαζικής πολιτικής δράσης. Η γραμμή αυτή μαζικοποίησε την ΚΝΕ μεταγγίζοντας εκατοντάδες νέα μέλη και στελέχη στο Κόμμα, η γραμμή αυτή καθήλωνε τον οπορτουνισμό, δεξιό και «αριστερό», στην απομόνωση που του ταιριάζει και μέσα στο εργατικό κίνημα, στα σχολεία, στις σχολές και παντού.

Αυτή την κομμουνιστική παρακαταθήκη οφείλουμε να διαφυλάξουμε και μαζί της τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του Κόμματός μας. Τώρα είναι η στιγμή να πάμε μπροστά με την ιστορία, τους αγώνες μας και τη δοκιμασμένη στρατηγική του Προγράμματος του Κόμματος. Ούτε βήμα πίσω!