ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: «Η κυβέρνηση καλείται να εφαρμόσει διαρθρωτικά μέτρα μόνιμης περικοπής (...) Να μειώσει το υπεράριθμο προσωπικό και τις προκλητικά υψηλές αμοιβές στις ΔΕΚΟ, να καταργήσει δημόσιους φορείς, να περικόψει το κόστος λειτουργίας της τοπικής αυτοδιοίκησης, να βάλει τάξη στις προμήθειες των νοσοκομείων (...) να μπουν οι βάσεις για ένα νέο αναπτυξιακό πρότυπο, φιλικό προς τις αγορές (...) μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η ταχύτερη ίδρυση και αδειοδότηση των επιχειρήσεων και οι επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας που θα υπερισχύουν των κλαδικών. Η σημασία αυτού του τελευταίου είναι τεράστια (...) Είναι σίγουρα προτιμότερο να περιοριστεί η αγοραστική δύναμη των μισθωτών (...) χρειαζόμαστε μια συστηματική διαδικασία κατάργησης όλων των περιττών ρυθμίσεων που εμποδίζουν τον ανταγωνισμό» (η Μιράντα Ξαφά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΚΛΑΪΚΕΥΣΗ: «Στην Ιρλανδία, έσκασε "η φούσκα των ακινήτων" για να ακολουθήσει "η φούσκα των τραπεζών". Στην Ελλάδα, φούσκα ήταν η ίδια η χώρα (...) Η Ελλάδα βίωσε τη φούσκα ως δικαίωμα (...) Φούσκα είναι το δίκιο του εργάτη (...) Δημοσιονομική εξυγίανση, λοιπόν; Ασφαλώς. Δραστικές περικοπές δημοσίων δαπανών; Απολύτως. Λιγότερο, καλύτερο και φθηνότερο κράτος; Αναμφισβήτητα. Αλλά και ανάπτυξη. Και μείωση της φορολογίας. Και εισοδήματα. Και ισχυρή εσωτερική αγορά. Με την ελπίδα, φυσικά, ότι το πάθημα έχει γίνει μάθημα. Κι ότι ο ελληνικός λαός μόλις σταθεί στα πόδια του, δεν θα ασκήσει ξανά το δικαίωμα στη φούσκα» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).

ΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ: «Οι αλλαγές που έρχονται στις συμβάσεις είναι το... όχημα για έμμεση μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, όπως έγινε με άμεσο τρόπο το 2010 στο Δημόσιο (...) σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, η μείωση των αποδοχών σε αρκετές περιπτώσεις θα ξεπεράσει το 26%...» (το θέμα στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ του Σαββάτου).