Οι προϋπολογισμοί της λιτότητας και των αντιλαϊκών ανατροπών, που αυτές τις μέρες ψηφίζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, δείχνουν ότι, ανεξάρτητα από το βαθμό εκδήλωσης της κρίσης σε κάθε καπιταλιστική χώρα, το κεφάλαιο έχει ενιαία στρατηγική απέναντι στους εργαζόμενους και στα δικαιώματά τους. Από την Ελλάδα και την Ιρλανδία, που βρίσκονται ήδη στο μηχανισμό δανειοδότησης ΕΕ - ΔΝΤ, μέχρι τη Γαλλία και τη Γερμανία, τη χώρα με τη μεγαλύτερη συγκριτικά ανάπτυξη σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης, οι προϋπολογισμοί για το 2011 αποτυπώνουν το μίσος που τρέφει η αστική τάξη για τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού, αλλά και τη δίψα της να συμπιέσει στα κατώτερα δυνατά όρια την τιμή στην οποία αγοράζει την εργατική δύναμη.

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος έχει να κάνει με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, παρά την προσπάθεια που καταβάλλουν οι αστικές κυβερνήσεις να συγκαλύψουν τις μεταξύ τους αντιθέσεις με αερολογίες και ευχολόγια περί «αλληλεγγύης». Οι ανταγωνισμοί προϋπήρχαν της κρίσης και οξύνθηκαν εξαιτίας αυτής. Η αστική τάξη σε κάθε χώρα - μέλος της ΕΕ πασχίζει για τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα. Αυτά υπηρετούν οι κυβερνήσεις και το αστικό πολιτικό προσωπικό σε εθνικό επίπεδο. Τώρα που η καπιταλιστική κρίση θέτει επιτακτικά το ζήτημα της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, για να επανέλθει η οικονομία σε τροχιά ανάκαμψης, τα μονοπώλια και κατ' επέκταση οι τράπεζες της κάθε χώρας κονταροχτυπιούνται ώστε να μην είναι αυτοί που θα βγουν από το παιχνίδι και βρεθούν έτσι σε μειονεκτική θέση στον ευρωενωσιακό και παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Αυτοί που σήμερα χτυπoύν αλύπητα το λαό σε συνθήκες κρίσης, είναι οι ίδιοι που τη δημιούργησαν με την πολιτική τους. Το κεφάλαιο και τα κόμματά του άδειασαν τα κρατικά ταμεία για να γίνονται φιλομονοπωλιακές επενδύσεις με μοναδικό κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος και για να ενισχύσουν τα ντόπια μονοπώλια την ιδιαίτερη θέση τους στον ανταγωνισμό. Αυτοί τσεκούρωσαν δικαιώματα και κατακτήσεις, για να έχουν φτηνότερους εργάτες και μεγαλύτερο πεδίο για την κερδοσκοπική τους δράση. Οπως και στην προηγούμενη φάση της ανάπτυξης, έτσι και σ' αυτή που θα ακολουθήσει, η οποία με βεβαιότητα θα είναι σύντομη και αναιμική, ο λαός δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα. Κανένας δεν πρόκειται να του δώσει πίσω έστω και το ελάχιστο απ' όσα του κλέβει το κεφάλαιο για δεκαετίες τώρα και ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης.

Η ανεργία θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα και αν επενδυθούν κάποια από τα συσσωρευμένα κεφάλαια, αφού πλέον θα έχει χαθεί κάθε έννοια σταθερής και μόνιμης εργασίας, ενώ οι εργάτες θα είναι πάμφθηνοι, με μισθούς πείνας, ο βαθμός εκμετάλλευσης ακόμη μεγαλύτερος, άρα και η κερδοφορία. Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από ένα σύστημα που ιστορικά έχει φάει τα ψωμιά του και με το παραπάνω. Οπως δεν έχει τίποτα να φοβάται από τις ριζοσπαστικές αλλαγές που ο ίδιος έχει ανάγκη στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας, για να έχει αυτός το κουμάντο στον πλούτο που παράγει. Τώρα είναι η ώρα να γίνει το μεγάλο βήμα. Λαϊκή συμμαχία για να μην έρθουν τα χειρότερα. Διεκδίκηση με στόχους που να ικανοποιούν όλες τις ανάγκες του, πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για λαϊκή εξουσία και οικονομία.