-- Το δίλημμα που προβάλλει η κυβέρνηση είναι ότι αν δε ληφθούν τα συγκεκριμένα μέτρα θα χρεοκοπήσει η χώρα. Η χρεοκοπία προβάλλεται ως η απόλυτη καταστροφή και ότι η ζωή μας θα γίνει πολύ χειρότερη από αυτή που θα έχουμε με τα μέτρα. Εχετε εσείς μια εικόνα, γιατί δεν έχει εξηγηθεί επαρκώς το ποια θα είναι η επόμενη μέρα εάν οδηγηθούμε σε στάση πληρωμών ή σε χρεοκοπία;

-- Καταρχήν εμείς θεωρούμε χρεοκοπημένη μία χώρα όπου ο λαός ζει κάθε μέρα και χειρότερα και βαλτώνει μέσα σε αυτόν τον σύγχρονο μεσαίωνα. Και την ίδια ώρα που χρεοκοπεί ο λαός η κερδοφορία είτε μένει στα ίδια, είτε αυξάνεται με αργότερους ρυθμούς, είτε την ίδια ώρα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις ακόμα μεγαλύτερης κερδοφορίας για τα επόμενα χρόνια.

Εμείς βάζουμε το ερώτημα: Οταν η λαϊκή οικογένεια δεν έχει να πληρώσει το φως και το νερό, τι έχει να κερδίσει που εκταμιεύεται η δεύτερη δόση του δανείου, η οποία πάλι θα πάει στους πιστωτές, στους επιχειρηματικούς ομίλους, που ευθύνονται για το χρέος; Ενα μεγάλο μέρος των οικογενειών δε θα έχει να πληρώσει τα δάνεια, δε θα έχει να πληρώσει το φροντιστήριο του παιδιού του. Αυτό δεν είναι χρεοκοπία;

Δηλαδή, ο ελληνικός λαός να χρεοκοπήσει για να εκταμιεύονται χρήματα τα οποία πηγαίνουν στους επιχειρηματικούς ομίλους για να μας ξαναδανείσουν, για να ξαναβγαίνουν κέρδη και να πάμε σε έναν τέτοιο φαύλο κύκλο. Εμείς δεν έχουμε καμία αμφιβολία και κανένα ερώτημα και καμία ταλάντευση στο ερώτημα «ποιος πρέπει να χρεοκοπήσει;». Πρέπει να χρεοκοπήσει η πλουτοκρατία, πρέπει να χρεοκοπήσουν τα μονοπώλια.

Προσέξτε όμως, όχι με το λαό παθητικό, αλλά με το λαό στο προσκήνιο. Με όσο γίνεται επιταχυνόμενες δραστηριότητες που δημιουργούν ρήγματα και φτάνουν ως την τελική ανατροπή του συστήματος. Σε αυτό το δρόμο μπορεί ο λαός να αποτρέψει τα χειρότερα. Μόνο όταν συνειδητοποιηθεί ότι ο λαός τραβάει το δικό του δρόμο, τότε μπορεί να αποκτήσεις και ικανότητα να αποσπάς και κάποιες κατακτήσεις σήμερα, να πάρουν κάποια μέτρα πίσω.

Αυτή η στρατηγική πρέπει σήμερα να διαπεράσει το κίνημα και όχι, ας πούμε, η αγανάκτηση, η θλίψη, τα παρακάλια, τα δάκρυα, η βουβή διαμαρτυρία. Αυτά δεν πρόκειται να συγκινήσουν κανέναν.