Με τη δημοσιοποίηση του Προεδρικού Διατάγματος και την οριστικοποίηση του νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικό κυβέρνηση και πλουτοκρατία ολοκληρώνουν το διπλό έγκλημα σε βάρος των εργαζομένων, όλων των ανθρώπων του μόχθου. Συντάξεις, μεροκάματα, Συλλογικές Συμβάσεις ρίχνονται στην πυρά του μνημονίου. Τα πιο στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα, τα ελάχιστα που έχουν απομείνει, ρίχνονται βορά στο αχόρταγο τέρας του κεφαλαίου.

Με το διάταγμα η εργατική τάξη και ιδιαίτερα η νέα γενιά παραδίδεται δεμένη χειροπόδαρα στα πιράνχας του ΣΕΒ. Η εργατική δύναμη μετατρέπεται στο πιο φθηνό εμπόρευμα, εξευτελίζεται, μπαίνει στο ράφι της ασυδοσίας και πουλιέται μπιρ-παρά. Οι Συλλογικές Συμβάσεις καταργούνται, το κατώτερο μεροκάματο - ειδικά για τους νέους - πέφτει κάτω από τα 500 ευρώ, εξομοιώνεται σχεδόν με το επίδομα ανεργίας. Οι απολύσεις «απελευθερώνονται», ακόμα και αυτές οι αποζημιώσεις που δίνονταν μέχρι τώρα κόβονται στη μέση. Ο απολυμένος τιμωρείται διπλά. Και με την απώλεια της εργασίας του και με το πετσόκομμα της αποζημίωσης. Αέρας στα πανιά των απολύσεων. Φθηνοί εργάτες, ακόμα πιο φθηνές απολύσεις. Με τη λεγόμενη «μαθητεία» 15χρονα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, γίνονται φτηνή εργατική σάρκα για τα γκέτο της εργοδοσίας. Ετσι ανοίγει ο δρόμος, οι γονείς αυτών των παιδιών να οδηγηθούν πρόωρα στο κρεματόριο της ανεργίας, στο περιθώριο της ζωής, καταδικασμένοι σε αργό κοινωνικό θάνατο. Γι' αυτούς δε θα υπάρχει η παρηγοριά ούτε μιας ελάχιστης σύνταξης, αφού με το αντιασφαλιστικό έκτρωμα θα πρέπει να περιμένουν να γεράσουν, να φτάσουν στα 65 για να λάβουν το αντίδωρο της ελεημοσύνης και της προσβολής.

Το σκληρό ανελέητο πρόσωπο του εργοδότη -αφέντη προβάλλει σε όλο του το αποκρουστικό μεγαλείο. Αυτό νομοθετεί η κυβέρνηση, αυτό διατάσσουν και επιτάσσουν τα καπιταλιστικά ήθη. Πόνο και φτώχεια. Ανείπωτη μιζέρια και εξευτελισμό, αυτό εγγυάται η κυβέρνηση, αυτό υπόσχεται η Ευρωπαϊκή Ενωση. Κανένα έλεος για τους εργαζόμενους. Αυτό διακηρύσσουν από του άμβωνος οι ιεροεξεταστές της Ιεράς Συμμαχίας του κεφαλαίου, οι πάτρονες του μνημονίου.

Μπροστά σε αυτή την κοινωνική λαίλαπα, μπροστά σε αυτή την αντιλαϊκή πανούκλα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει μονοπάτι διαφυγής ή υποχώρησης. `Η εμείς ή αυτοί. `Η ο λαός ή τα μονοπώλια. `Η τα κέρδη και η χλιδή των λίγων ή η σωτηρία του λαού. Δεν υπάρχει μέση οδός, ούτε επιστροφή. `Η οι αλυσίδες της σκλαβιάς ή αγώνας για αξιοπρέπεια και επιβίωση. Αυτό το δρόμο του αγώνα δείχνει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Σε αυτό τον αγώνα καλούν, και μπαίνουν μπροστά, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και η ΚΝΕ. Στην ύψιστη αυτή ανάγκη υποτάσσονται σήμερα τα πάντα. Από το ιερό αυτό καθήκον κρίνονται οι πάντες. Κανένας δεν μπορεί να αποστρέψει το πρόσωπο από αυτή την ανάγκη, όσο βαρύ και αν είναι το ατομικό φορτίο του καθενός, όσο και αν η ζωή μπροστά μας ορθώνεται «βουνό». Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει προοπτική. Αρκεί ο λαός να ανακαλύψει τη δύναμή του. Αρκεί να βρει το κουράγιο και να σταθεί ολόρθος. Τίποτα δεν έχει κριθεί. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Ο δρόμος μάς περιμένει. Εκεί κρινόταν πάντα το δίκιο. Εκεί θα κριθεί και σήμερα.