Τα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα που προωθεί το κεφάλαιο στη χώρα μας είναι στρατηγική επιλογή προοπτικής για την κερδοφορία του. Το λεγόμενο μνημόνιο με την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που συμφώνησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη του ΛΑ.Ο.Σ., τη συναίνεση της ΝΔ και τα «άσφαιρα πυρά» των οπορτουνιστών και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο για τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Θέλει να κάνει τους εργαζόμενους φτηνότερους για το κεφάλαιο, να τους ξεζουμίσει για περισσότερα χρόνια. Τι άλλο σημαίνουν τα ούτε 600 ευρώ το μήνα για τους νέους εργαζόμενους που θα «στύβονται» και θα πετιούνται μετά από ένα διάστημα; Τα τουλάχιστον 40 χρόνια δουλειάς που θα απαιτούνται για συντάξεις πείνας; Η απελευθέρωση των απολύσεων των εργαζομένων που θα στοιχίζουν πολύ λιγότερο για τους κεφαλαιοκράτες; Ολα αυτά τα μέτρα ήταν προαποφασισμένα και έγκαιρα το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα είχαν προειδοποιήσει, και στις πρόσφατες εκλογές του 2009, για την αντιλαϊκή θύελλα που θα ερχόταν.

Οι κομμουνιστές, με τη δουλειά που αναπτύσσουν μέσα από το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, τις άλλες λαϊκές συσπειρώσεις των μικροεπαγγελματοβιοτεχνών (ΠΑΣΕΒΕ), της φτωχής αγροτιάς (ΠΑΣΥ), της σπουδάζουσας νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων (ΜΑΣ), δεν καλούν απλά το λαό να αντισταθεί στα μέτρα- «οδοστρωτήρα» στα δικαιώματά του. Τον καλούν να αμφισβητήσει ό,τι του πλασάρουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου και η «πέμπτη φάλαγγα» στο εργατικό κίνημα, με τους εργατοπατέρες στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, με τα περί «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας» και «αποδοχής των μέτρων για να μην έρθει η πτώχευση».

Ιδιαίτερα μετά τις μαζικές κινητοποιήσεις, τις απεργίες που κλιμακώνονται με μπροστάρη το ΠΑΜΕ, είναι ζωτικής σημασίας κάθε χώρος δουλειάς, κάθε εργατογειτονιά να γίνει μετερίζι αντίστασης, ρήξης και ανυπακοής και ταυτόχρονα ζύμωσης νέων διεργασιών για αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού δύναμης. Τα αντιλαϊκά μέτρα που τώρα περνάνε δεν πρέπει να νομιμοποιηθούν στις λαϊκές συνειδήσεις. Χρειάζεται να οργανωθούν οι εργάτες στα ταξικά συνδικάτα τσακίζοντας τις δυνάμεις της εργοδοτικής πλειοψηφίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Χρειάζεται να πολιτικοποιηθεί ο αγώνας, να υπάρξει μαζικός απεγκλωβισμός από τα κόμματα του κεφαλαίου. Και αν πριν από μερικά χρόνια οι προτάσεις και οι θέσεις των κομμουνιστών καλύπτονταν από τις «σειρήνες» του ευρωμονόδρομου, των «χρυσών κουταλιών» της ΟΝΕ και του ευρώ, σήμερα οι λαϊκές δυνάμεις έχουν εμπειρία. Σήμερα μπορούν να καταλάβουν τι σήμαναν στη ζωή των οικογενειών τους όλες αυτές οι «μεγάλες ιδέες», που γέμισαν τα σεντούκια των καπιταλιστών και έκαναν πιο ασφυκτική την επιβίωση των εργατών. Η οργή και αγανάκτηση «βράζει» παντού.

Φυσικά αυτό δεν αρκεί. Η οργή, ο θυμός του λαού πρέπει να μετουσιωθεί σε οργανωμένο αγώνα, δυνάμωμα σε όλους τους χώρους των ταξικών αγωνιστικών δυνάμεων, για συντονισμένους αγώνες εργατών, αυτοαπασχολούμενων και μικροβιοτεχνών, φτωχών αγροτών και νεολαίας, που δε θα χάνονται στο επιμέρους, αλλά θα έχουν προοπτική αυτή η λαϊκή συμμαχία να πάρει την εξουσία από τα παράσιτα, τους καπιταλιστές. Ετσι θα κερδίζει έδαφος ο άλλος δρόμος ανάπτυξης που προτείνει το ΚΚΕ, που κοινωνικοποιεί τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, τα θέτει στην υπηρεσία της λαϊκής ευημερίας, της ικανοποίησης των σύγχρονων και διευρυμένων αναγκών των λαϊκών οικογενειών.