Στιγμιότυπο από την απεργιακή συγκέντρωση στην Αθήνα, στις 17 του Δεκέμβρη

Από κάθε άποψη, η ίδια η απεργία είναι ορόσημο στους αγώνες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Οσο πλατύτερα και βαθύτερα συνειδητοποιείται η σημασία της, όσο πιο ολοκληρωμένα αξιοποιηθεί η παρακαταθήκη την οποία άφησε, τόσο καλύτερα θα είναι τα αποτελέσματα που μπορεί να καταγράψει το ταξικό εργατικό κίνημα στη συσπείρωση νέων δυνάμεων, στην ανάπτυξη μαζικότερων και πιο ρωμαλέων αγώνων το επόμενο διάστημα.

Το ΠΑΜΕ είχε και στο παρελθόν καλέσει τις συνδικαλιστικές Οργανώσεις να πάρουν συντονισμένα απεργιακές αποφάσεις, σε περιόδους κρίσιμες για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Συνέβαλε έτσι καθοριστικά στο να σπάζει το σιωπητήριο που από κοινού προσπαθούσαν να επιβάλουν στην εργατική τάξη το κεφάλαιο και τα κόμματά του, με μακρύ χέρι την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Οι απεργιακές αυτές και άλλες μάχες, πρωτόγνωρες για το κίνημα και πρωτοπόρες για την εποχή τους, άνοιξαν δρόμους. Βοήθησαν χιλιάδες εργάτες να συνειδητοποιήσουν ότι το ταξικό τους συμφέρον δεν ταυτίζεται με τους αριθμητικούς και κατά κανόνα επίπλαστους συσχετισμούς σε Ομοσπονδίες, Συνδικάτα και Εργατικά Κέντρα, τους οποίους επικαλείται η συμβιβασμένη ΓΣΕΕ, για να νομιμοποιήσει τη φιλεργοδοτική - φιλοκυβερνητική στρατηγική της.

Πάνω απ' όλα, η επιτυχία των απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων αποκτά ξεχωριστή σημασία, όταν η δράση για την οργάνωσή τους γίνεται με απόφαση των ίδιων των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς, με συνελεύσεις και συσκέψεις. Οταν γίνεται υπόθεση Γενικών Συνελεύσεων των σωματείων και των συνδικάτων, απεργιακών Επιτροπών και Επιτροπών Αγώνα.

Η κοινή επιχειρηματολογία κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΓΣΕΕ κάθε φορά που η ταξική πάλη οξύνεται και νέες δυνάμεις βγαίνουν μπροστά, δύο πράγματα φανερώνει:

Πρώτον, ότι είναι ενιαία επεξεργασμένη από τα επιτελεία της αστικής τάξης. Γι' αυτό και με αστραπιαίους ρυθμούς αναπαράγεται από το σύνολο των μηχανισμών της.

Δεύτερο, ότι όλοι πασχίζουν για τον ίδιο στόχο. Θέλουν τους εργαζόμενους και το λαό καθηλωμένους στον καναπέ, να μην κινητοποιούνται, οι διεκδικήσεις τους να μη θίγουν την καπιταλιστική ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα, για να μη συνειδητοποιούνται ταξικά, να μην ωριμάζουν πολιτικά, να μη συνειδητοποιούν τον ταξικό τους αντίπαλο και την εκμετάλλευση.

Επιδιώκουν να τους αποσπάνε τη συνδικαλιστική ή την πολιτική ψήφο μια φορά στα τέσσερα χρόνια και μετά να τους εκβιάζουν με το επιχείρημα της εφαρμογής μιας πολιτικής που τάχα ενέκριναν με την ψήφο τους, ότι είναι εκτός νομιμότητας να υπερασπίζεται κανείς τα δικαιώματά του κόντρα στην εκάστοτε «δημοκρατικά» εκλεγμένη πλειοψηφία, στη διαμόρφωση της οποίας μπορεί και ο ίδιος συγκυριακά να συμμετείχε. Την ίδια ακριβώς ώρα, προωθείται με ένταση η αντεργατική πολιτική, την οποία κάποιες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες όχι μόνο δεν αμφισβητούν, αλλά συμφωνούν και συμβάλλουν στην εφαρμογή της.

Χτυπήθηκε ακόμα πιο δραστικά η αντίληψη που λέει ότι η ανάπτυξη γενικευμένων αγώνων προϋποθέτει την κατάκτηση της αριθμητικής πλειοψηφίας από τις δυνάμεις που στηρίζει το ΠΑΜΕ στις αρχαιρεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων όλων των βαθμίδων. Η ανάπτυξη της ταξικής πάλης (π.χ. στην περίπτωση της οργάνωσης μιας απεργίας), δεν είναι υπόθεση των συσχετισμών που διαμορφώθηκαν μέσω αρχαιρεσιών, αλλά απόφασης των ίδιων των εργατών στη δοσμένη στιγμή.

Αυτή η απόφαση είναι που καθορίζει το συσχετισμό για την οργάνωση της απεργίας. Η οποία με τη σειρά της σφραγίζει τη διαμόρφωση των γενικότερων συσχετισμών, για την ένταση των ταξικών αγώνων, με πλαίσιο πάλης που βάζει στην ημερήσια διάταξη την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων. Αυτό το πλαίσιο υπηρετεί η ταξική αγωνιστική συνδικαλιστική πρωτοπορία, το ΠΑΜΕ.

Η απεργία βοήθησε ώστε να γίνει πιο καθαρό ότι η αλλαγή των συσχετισμών είναι προϋπόθεση και διαδικασία παράλληλη με την ανασύνταξη του κινήματος. Οτι αποτελεί ένα καθημερινό βάσανο, δύσκολο και σύνθετο καθήκον, που πρώτα και κύρια προϋποθέτει ανατροπές στο επίπεδο της συνείδησης για μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Οτι συνδέεται άμεσα και πρέπει να στοχεύει στην πολιτική ωρίμανση της εργατικής λαϊκής συνείδησης, η οποία θα βαθαίνει με τη διαφώτιση και τη ζύμωση, αλλά, πρώτ' απ' όλα, θα σφυρηλατείται στη δράση.

Είναι αυτονόητο ότι το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και οι κομμουνιστές που δρουν μέσα από τις γραμμές του, επιδιώκουν και παλεύουν αυτή η διαδικασία να εκφράζεται και στο επίπεδο της κάλπης, σε κάθε συνδικαλιστική ή πολιτική εκλογική μάχη.

Αυτό, ωστόσο, δε σημαίνει ότι η κινητοποίηση πλατιών λαϊκών μαζών είναι υπόθεση μιας αριθμητικά διαμορφωμένης εργοδοτικής πλειοψηφίας. Το αντίθετο. Οσο περισσότεροι εργαζόμενοι, μπροστά σε μια μάχη, «σκοτώνουν» στη συνείδησή τους θεσμούς και πλειοψηφίες που στέκονται απέναντι στα πραγματικά τους συμφέροντα, τόσο πιο γρήγορα θα αναπτύσσεται το κίνημα, τόσο θα βαθαίνει η ταξική σύγκρουση.

Μέσα σ' ένα τέτοιο πλαίσιο και κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις, το εργατικό λαϊκό κίνημα μπορεί να διαμορφώσει τις πλειοψηφίες εκείνες που θα βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, θα πρωταγωνιστήσουν στην απόσπαση μεγάλων κατακτήσεων και στη δρομολόγηση ριζοσπαστικών φιλολαϊκών αλλαγών.

Σε μικρότερη κλίμακα, είναι διδακτικός ο τρόπος με τον οποίο ακόμα και δυο ή τρεις εργαζόμενοι σε μια επιχείρηση κατάφεραν να βάλουν σε κίνηση τους συναδέλφους τους και να επιβάλουν μέσα από Γενικές Συνελεύσεις απεργιακές αποφάσεις για τις 17 του Δεκέμβρη, κόντρα στην προσπάθεια της πλειοψηφίας στο σωματείο να αποτρέψει την απεργιακή κινητοποίηση.

Εξίσου διδακτική είναι και η δράση των ταξικών ναυτεργατικών σωματείων. Κόντρα στην απόφαση των άλλων 12 συνδικαλιστικών οργανώσεων που απαρτίζουν την ΠΝΟ να μην κηρύξουν απεργία, ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ όχι μόνο συμμετείχαν στην απεργιακή κινητοποίηση, ενάντια ακόμα και στη δικαστική απαγόρευση της απεργίας, αλλά με τη βοήθειά τους οι εργαζόμενοι ναυτεργάτες αναδείχτηκαν στην πραγματική εκείνη πλειοψηφία που επέβαλε την απόφαση να μη λύσει κανένας κάβος από το λιμάνι του Πειραιά.

Πολλοί από αυτούς που κάνουν το δύσκολο βήμα και μπαίνουν στο στίβο της ταξικής αναμέτρησης, κάτω από την πίεση των προβλημάτων και την αγωνιστική παρέμβαση του ΠΑΜΕ, ενδεχόμενα να επιβεβαιώσουν και στην κάλπη αυτήν την αλλαγή στη συνείδησή τους.

Αλλοι, πάλι, μπορεί να πισωγυρίσουν, κάτω από την πίεση, τις απαιτήσεις του ταξικού αγώνα. Να υποκύψουν σε εκβιασμούς, να αλλοιωθεί η βούλησή τους από μηχανισμούς εκλογικής νοθείας. `Η να μη φτάσουν μέχρι εκείνο το σημείο συνειδητότητας που λέει πως τον ταξικό σου αντίπαλο, συμπεριλαμβανομένων και των δυνάμεων του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, πρέπει να τον πολεμάς με την ίδια αποφασιστικότητα σε όλα τα πεδία και με όλα τα μέσα, με τους αγώνες και την ψήφο σου.

Αλλαγή των συσχετισμών σημαίνει Επιτροπές Αγώνα και απεργιακές επιτροπές εκεί όπου η εργοδοσία και τα συνδικαλιστικά της τσιράκια λυσσάνε να επιβάλουν αγωνιστικό σιωπητήριο. Αλλαγή των συσχετισμών σημαίνει πρωτοπόρα δράση στο χώρο δουλειάς, αυτοθυσία και προσωπικό παράδειγμα. Σημαίνει ανυπακοή σε αποφάσεις νόθων πλειοψηφιών που στόχο έχουν να βάλουν εμπόδια στο κίνημα και να βοηθήσουν την εκδήλωση της κυβερνητικής επίθεσης.

Αλλαγή των συσχετισμών σημαίνει διαρκές και ακατάπαυστο ιδεολογικό μέτωπο στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Σημαίνει οργάνωση του αγώνα από τα κάτω, με Γενικές Συνελεύσεις, εργατική πρωτοβουλία, πυρήνες πρωτοπόρων εργαζομένων. Σημαίνει πίεση σε συνδικαλιστικές οργανώσεις που δεν έχουν ταξικό προσανατολισμό να πάρουν απόφαση για κινητοποίηση, ώστε ευκολότερα να εκφραστούν οι αγωνιστικές διαθέσεις σε κλάδους και τόπους δουλειάς.

Η απεργία στις 17 του Δεκέμβρη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ανέδειξε όλα τα παραπάνω στοιχεία. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι εργαζόμενοι και πρώτοι οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες πρέπει να μελετήσουν και να συζητήσουν πλατιά την πείρα της.