Οι εξελίξεις στην ΕΕ από τις ευρωεκλογές μέχρι σήμερα - β' εξάμηνο 2009, σουηδική προεδρία - επισφραγίζονται από τη συνέχιση της καπιταλιστικής κρίσης, που βρίσκεται σε εξέλιξη σε ολόκληρη την ΕΕ. Οι προσπάθειες της ΕΕ, των κομμάτων του κεφαλαίου και των πολιτικών δυνάμεων του ευρωμονόδρομου στοχεύουν στο να περιορίσουν τις συνέπειες της κρίσης στην κερδοφορία του κεφαλαίου, να προετοιμάσουν την ενίσχυση των θέσεών του στο ιμπεριαλιστικό σύστημα στη φάση της αναζωογόνησης, φορτώνοντας τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα.

Η πορεία των εξελίξεων στην ΕΕ περιλαμβάνει σαρωτικές αλλαγές, ενισχύοντας τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά της, και συγκεκριμένα:

Την επόμενη κιόλας μέρα των εκλογών, στις 8 του Ιούνη, συνεδρίασε το ECOFIN (Συμβούλιο Υπουργών Οικονομικών) και το Συμβούλιο Υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ και αποφάσισαν νέο πακέτο αντεργατικών μέτρων.

Ακολούθησε το Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών, που, ανάμεσα στα άλλα, αποφάσισε τη διατήρηση της απαράδεκτης Κοινής Θέσης για την Κούβα και τη χρησιμοποίηση - αξιοποίηση του ανοίγματος του πολιτικού διαλόγου ΕΕ - Κούβας για την υπονόμευση της κουβανικής κυβέρνησης και την απλόχερη ενίσχυση των αντεπαναστατικών - τρομοκρατικών ομάδων και της υπονομευτικής τους δράσης.

Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής στις 18-19 του Ιούνη κωδικοποίησαν τα αντιλαϊκά μέτρα που είχαν προετοιμαστεί το προηγούμενο διάστημα για να πληρώσουν την κρίση οι λαϊκές δυνάμεις, να δυναμώσει η κερδοφορία του κεφαλαίου μέσα από τη λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη, να εφαρμοστεί η Συνθήκη της Λισαβόνας (ευρωσύνταγμα), να ενισχυθούν η αντιμεταναστευτική πολιτική και η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.

Η συγκρατημένη αισιοδοξία για την εξέλιξη της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που εκφράστηκε από τη Σύνοδο Κορυφής του Ιούνη, δε φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τα στοιχεία. Σύμφωνα με τις προγνώσεις της Επιτροπής, το ΑΕΠ στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη αναμένεται να συρρικνωθεί κατά 4%, σχεδόν όλα τα κράτη - μέλη θα σημειώσουν αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, το ποσοστό απασχόλησης αναμένεται να μειωθεί κατά 2,5% το 2009 και ακόμη 1,5% το 2010, και το ποσοστό ανεργίας να ανέλθει στο 11% έως το 2010. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα πρόκειται να υπερδιπλασιαστούν (6% του ΑΕΠ από 2,3% το 2008).

Τα παραπάνω δείχνουν ότι το επιτελείο της ΕΕ δεν είναι ακόμη σε θέση να προβλέψει και να εκτιμήσει με σαφήνεια ούτε τη χρονική εξέλιξη της κρίσης, ούτε τις πλήρεις συνέπειες και την έκτασή τους. Οι αστικές κυβερνήσεις επαναβεβαίωσαν την προσήλωσή τους στις αντιλαϊκές αποφάσεις και μέτρα της άτυπης Συνόδου Κορυφής στην Πράγα στις 7 του Μάη, τις 10 αντεργατικές «δράσεις» που αποφάσισε. Στο επίκεντρο της αντεργατικής επίθεσης βρίσκεται η λεγόμενη ευελφάλεια («flexicurity»), το νέο εργασιακό μοντέλο που προωθεί το κεφάλαιο με αιχμή την προσωρινή, ελαστική και ανασφάλιστη - σε πολλές περιπτώσεις (stage) - απασχόληση.

Τα μέτρα αυτά εξειδικεύονται:

• Επέκταση των ευέλικτων μορφών εργασίας, ημιαπασχόληση, «εύκαμπτα μοντέλα εργασίας και προσωρινή ρύθμιση του χρόνου απασχόλησης, ενδεχομένως και άλλες μορφές ευελιξίας μέσα στις επιχειρήσεις», «προσαρμογή» του εργάσιμου χρόνου και του μισθού σαν εναλλακτικά μέτρα αντί της απόλυσης.
• Μείωση του «μη μισθολογικού» κόστους, ιδιαίτερα για τους ανειδίκευτους εργάτες (μείωση ασφαλιστικών εισφορών της εργοδοσίας, κλπ.), μείωση της διαφοράς αμοιβής των δύο φύλων (συμπίεση των μισθών των ανδρών προς τα κάτω). Καίριο χτύπημα στον κοινωνικό χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης.
• Διευκόλυνση της ελεύθερης κίνησης των εργαζομένων και της ευέλικτης μετάβασης από τη μια θέση εργασίας σε άλλη.
• Αύξηση των επενδύσεων στην επανακατάρτιση και πλήρη προσαρμογή της εκπαίδευσης στις μελλοντικές απαιτήσεις της καπιταλιστικής αγοράς.
• Εμφαση στη διατήρηση των δεξιοτήτων των εργαζομένων που περνούν στην ανεργία στη φάση της κρίσης και στο ρόλο των δημόσιων υπηρεσιών για έγκαιρο προσδιορισμό των δεξιοτήτων που ζητά κάθε φορά το κεφάλαιο, καθώς και γρήγορη επανεκπαίδευση των εργαζομένων.
• Χορήγηση 19 δισ. ευρώ από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο προς το κεφάλαιο για διατήρηση θέσεων εργασίας στη διάρκεια της κρίσης. Κάλυψη των σχετικών δαπανών των κρατών - μελών την περίοδο 2009 - 2010 κατά 100% από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δημιουργία 5 εκατομμυρίων θέσεων μαθητείας σε όλη την ΕΕ, με μειωμένες αμοιβές και δικαιώματα.
• Νέες ανατροπές στα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα των γυναικών και επέκταση του εργάσιμου βίου.
• Καταβολή ασφαλιστικών εισφορών κατά τη διάρκεια της συνταξιοδότησης και όχι μόνο στη διάρκεια του εργάσιμου βίου, όπως ισχύει μέχρι σήμερα.
• Μείωση μισθών (χαρακτηριστικά το ECOFIN συστήνει συγκράτηση και μείωση μισθών, ενώ αναφέρει ότι η αύξηση της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών πρέπει να αποφεύγεται, γιατί λόγω της αβεβαιότητας από την οικονομική κρίση η αύξηση αυτή δε διοχετεύεται στην κατανάλωση, αλλά στην αποταμίευση!).

• Σαρωτικές ανατροπές στα συστήματα Υγείας - Πρόνοιας, με στόχο την ενίσχυση των λεγόμενων άτυπων (ιδιωτικών) δομών Πρόνοιας, που εξισώνονται με τις δημόσιες δομές, προκειμένου να αποτελέσουν το νέο κερδοφόρο πεδίο δράσης ιδιωτών, ΜΚΟ, «εθελοντικών» και άλλων οργανώσεων.

Στις αποφάσεις του Συμβουλίου περιλαμβάνονται ακόμα μέτρα ρύθμισης και ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην ΕΕ, στο πλαίσιο και των συμφωνιών της τελευταίας Συνόδου του G20 στο Λονδίνο. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (ΕΣ) κατέληξε στη δημιουργία, σε επίπεδο ΕΕ, μηχανισμού και συστήματος παρακολούθησης και «ρύθμισης» του χρηματοπιστωτικού συστήματος με τη σύσταση ενός Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Συστημικών Κινδύνων (ΕΣΣΚ) και την ίδρυση Ευρωπαϊκού Συστήματος Χρηματοπιστωτικής Εποπτείας (ΕΣΧΕ).

Στο πεδίο των ρυθμίσεων αυτών εκδηλώθηκαν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ. Η Μ. Βρετανία, που δεν είναι στην ΟΝΕ, διαφώνησε με τις ρυθμίσεις αυτές, γιατί δε θέλει έλεγχο από την ΕΕ του χρηματοπιστωτικού της συστήματος, που έχει ισχυρούς δεσμούς με τις ΗΠΑ. Για να επιτευχθεί συμβιβασμός, στο κείμενο των συμπερασμάτων του ΕΣ τονίζεται ότι οι αποφάσεις του ΕΣΧΕ «δεν πρέπει να θίγουν τις δημοσιονομικές αρμοδιότητες των κρατών - μελών».

Τα ζητήματα παραμένουν ανοιχτά. Τέτοιου είδους μέτρα δεν πρόκειται να ρυθμίσουν την αναρχία της καπιταλιστικής αγοράς, που σημαδεύει το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό που επιδιώκουν είναι ο ασφυκτικότερος έλεγχος των οικονομικών πολιτικών των κρατών - μελών, η δημιουργία ενιαίων κανόνων λειτουργίας των συστημάτων εποπτείας, η ενίσχυση του ενιαίου νομίσματος, η θεσμοθέτηση άμεσης παρέμβασης της ΕΕ και των νέων αυτών οργάνων που υπάγονται κατευθείαν στο κεφάλαιο (η σύνθεσή τους δεν είναι τυχαία - αποτελούνται από τον πρόεδρο και τα στελέχη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας -ΕΚΤ- και τους διοικητές των Κεντρικών Τραπεζών των κρατών - μελών).

Η Συνθήκη της Λισαβόνας αποτελεί στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, ώστε η δομή του ευρωενωσιακού οικοδομήματος να ανταποκρίνεται αποτελεσματικότερα στη στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και το στόχο των ευρωενωσιακών μονοπωλίων να ισχυροποιήσουν τη θέση τους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Γι' αυτό και επέβαλαν την «έγκρισή» της από τον ιρλανδικό λαό, μέσα από δεύτερο δημοψήφισμα στις 2.10.2009, ανατρέποντας με πιέσεις, εκβιασμούς και ιδεολογική τρομοκρατία τη θέλησή του.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να κρατήσουμε το 33%, που κάτω από αυτές τις συνθήκες ψήφισε ξανά ΟΧΙ, συγκροτώντας μία δυναμική και ένα ρεύμα αμφισβήτησης συνολικά της ΕΕ από τους εργαζόμενους.

Η εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας σηματοδοτεί την ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας της ΕΕ, μέσα και από τη δημιουργία νέων θεσμών, όπως ο «μηχανισμός ενισχυμένης συνεργασίας», η «Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης», και την αναβάθμιση άλλων, όπως ο «Οργανισμός Ευρωπαϊκής Αμυνας», την ακόμη μεγαλύτερη στρατιωτικοποίησή της, την ενίσχυση του ρόλου των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο εσωτερικό της ΕΕ, την εκχώρηση περισσότερων κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών - μελών στην ΕΕ, την κατάργηση της ομοφωνίας στον ιδιαίτερα κρίσιμο τομέα της αστυνομικοδικαστικής συνεργασίας σε ποινικά ζητήματα (τρομοκρατία, ποινικό δίκαιο, φακέλωμα, κατασταλτικοί μηχανισμοί).

Οι αστικές κυβερνήσεις επιβεβαιώνουν την απόφασή τους να επιβάλουν στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα νέες σκληρότερες θυσίες για να καλυφθούν τα ελλείμματα που δημιούργησαν παρέχοντας 3,7 τρισ. ευρώ ζεστό χρήμα στα μονοπώλια σε όλη την ΕΕ για τη στήριξή τους. Χωρίς να αποκλείουν την πιθανότητα και νέου γύρου χρηματοδότησης του κεφαλαίου, στη φάση αυτή, το βάρος πέφτει στη γρηγορότερη προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Από τη μία προωθούν μέτρα για τη διευκόλυνση των επιχειρήσεων με τη μείωση του διοικητικού κόστους (απλούστευση νομοθεσίας, μείωση διοικητικών επιβαρύνσεων), δημόσιο χρήμα για έρευνα που τα αποτελέσματά της θα χρησιμοποιούν άμεσα τα μονοπώλια. Από την άλλη το μονοπωλιακό κεφάλαιο, αξιοποιώντας την κρίση, εντείνει την επίθεσή του στην εργατική τάξη επιδιώκοντας να χειροτερέψει όλους τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης και να συμπιέσει στο κατώτερο όριο την τιμή της.

Η προσήλωση στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στη «μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων» αποτελεί το πρόσχημα για τη μείωση των κοινωνικών δαπανών. Την παραπέρα διείσδυση του κεφαλαίου και ιδιωτικοποίηση στην Υγεία και Πρόνοια, στην Εκπαίδευση. Την κατεδάφιση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης και προστασίας. Ταυτόχρονα, επιδιώκουν την ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων μέσα από νέους τομείς δράσης, στο πλαίσιο της «Πράσινης Οικονομίας». Αυτός είναι ο πραγματικός στόχος που προβάλλει πίσω από τις διακηρύξεις της ΕΕ για την κλιματική αλλαγή και την προστασία του περιβάλλοντος.

Η συμφωνία που επιδίωκε η ΕΕ στη Διάσκεψη της Κοπεγχάγης είναι η ενίσχυση της θέσης των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και στη διείσδυσή τους στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες, στους φυσικούς πόρους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους. Κανένα όφελος δεν πρόκειται να προκύψει για τους εργαζόμενους από τη στροφή του κεφαλαίου από παραδοσιακούς κλάδους της οικονομίας σε νέους - «πράσινους» κλάδους.

Αντίθετα, θα αυξήσει την εκμετάλλευση και την ανεργία, ενώ η καταστροφική για το περιβάλλον και το κλίμα δράση του κεφαλαίου θα συνεχιστεί μέσα από την ενίσχυση του «εμπορίου των ρύπων». Το προδιαγεγραμμένο φιάσκο της πρόσφατης Διάσκεψης της Κοπεγχάγης για την κλιματική αλλαγή αποκάλυψε την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών τόσο στο εσωτερικό της ΕΕ όσο και με τις ΗΠΑ, Ιαπωνία, Κίνα, Ρωσία, Ινδία κ.ά. στο πεδίο της ενέργειας.

Η επικαιροποίηση της στρατηγικής της ΕΕ στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του Συμβουλίου στις 10-11 του Δεκέμβρη 2009 συνιστά ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων ενάντια στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, τόσο στο πλαίσιο της ενιαίας Εσωτερικής Αγοράς όσο και στο διεθνή ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.

Η εμβάθυνση και η «άρση όλων των εμποδίων», το 2010, στην εφαρμογή της ενιαίας Εσωτερικής Αγοράς στη χώρα μας και στα άλλα 26 κράτη - μέλη (οδηγία Μπολκεστάιν, χτύπημα του σταθερού ημερήσιου χρόνου δουλειάς, των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών από 5 μέχρι και 17 χρόνια, κ.ά.) σηματοδοτούν την ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ στο σύνολο των εργαζομένων. Το σχετικό νομοσχέδιο με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Για την απελευθέρωση επαγγελμάτων», που είχε προετοιμάσει το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση της ΝΔ, και προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αφορά σε 33 κλάδους και 230.000 εργαζόμενους περίπου.

Η υπόσχεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ότι θα εξαιρεθούν από τις αντεργατικές ρυθμίσεις της ενιαίας Εσωτερικής Αγοράς ορισμένοι κλάδοι, όπως οι ταξιτζήδες, νοσηλευτικό προσωπικό, κ.ά., αποτελεί ελιγμό για τον εφησυχασμό των εργαζομένων, τη χειραγώγησή τους. Αφού με την κοινότυπη μεθόδευση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων θα διεμβολιστούν με τη γνωστή μέθοδο των προσφυγών στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ), με την κατηγορία της παραβίασης των ευρωενωσιακών Συνθηκών - Κανονισμών και Οδηγιών της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού που από κοινού ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ και στηρίζουν ο ΛΑ.Ο.Σ. και οι Οικολόγοι Πράσινοι.

Το «Πρόγραμμα της Στοκχόλμης» αποτελεί συνέχεια και εμβάθυνση των προγραμμάτων που αποφασίστηκαν στις Συνόδους Κορυφής στο Τάμπερε και στη Χάγη και έχει στόχο τη μεγαλύτερη ισχυροποίηση του αποκαλούμενου Χώρου Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης της ΕΕ. Με την εναρμόνιση και ομογενοποίηση των εθνικών νομοθεσιών, την ενδυνάμωση των υπαρχόντων κατασταλτικών μηχανισμών και τη δημιουργία νέων σε επίπεδο ΕΕ, προωθείται ένα πρωτοφανές αντιδραστικό νομοθετικό οπλοστάσιο.

Περιορίζονται καταλυτικά τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαϊκές ελευθερίες. Γιγαντώνονται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί με πρόσχημα την «πάταξη της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος», κλιμακώνεται η θωράκιση της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και εξασφαλίζεται το αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο για το χτύπημα του εργατικού και λαϊκού κινήματος που αποτελεί τον πραγματικό στόχο του «Χώρου Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης» της ΕΕ.

Η ίδια η ΕΕ καθορίζει από τις πρώτες κιόλας γραμμές της σχετικής Ανακοίνωσης της Επιτροπής ως έναν από τους κεντρικούς στόχους του «Προγράμματος της Στοκχόλμης» την ένταση του αντικομμουνισμού, που αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής της ΕΕ. Η νέα δέσμη μέτρων του «Προγράμματος της Στοκχόλμης» περιλαμβάνει:

• Ενδυνάμωση του συντονισμού και της συνεργασίας μεταξύ των κατασταλτικών μηχανισμών και των μυστικών υπηρεσιών των κρατών - μελών της ΕΕ και μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ.
• Επέκταση και γιγάντωση του φακελώματος με τη δημιουργία «Ευρωπαϊκού Προτύπου Πληροφοριών», δηλαδή μια γιγάντια βάση ηλεκτρονικού φακελώματος (Συστήματα πληροφοριών SIS II και VIS).
• Ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών (Europol, Eurojust, Frontex), προώθηση πρότυπου κέντρου αστυνομικής και τελωνειακής συνεργασίας «που θα μπορούσε να χρησιμοποιείται σε γεγονότα όπως ...μεγάλες συγκεντρώσεις»!
• Προώθηση ισχυρότερης διασύνδεσης του «μηχανισμού πολιτικής προστασίας» της ΕΕ με το «πρόγραμμα για την προστασία των υποδομών ζωτικής σημασίας» της ΕΕ, που ανοίγει το δρόμο για το χαρακτηρισμό μορφών δράσης του εργατικού και λαϊκού κινήματος ως τρομοκρατικών ενεργειών.
• Διευκόλυνση πρόσβασης των επιχειρήσεων στη Δικαιοσύνη και δημιουργία μηχανισμών ταχύτατης είσπραξης των απαιτήσεών τους από τους οφειλέτες τους σε ολόκληρη την ΕΕ, με το μικρότερο δυνατό κόστος. Αντίθετα, μέσα από διάφορες κοινοτικές οδηγίες (οδηγία Μπολκεστάιν, οδηγία για την «ενοικίαση» - δουλεμπόριο των εργαζομένων, κ.ά.) η πρόσβαση των εργαζομένων στη Δικαιοσύνη όχι μόνο συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια, αλλά ακόμη και η είσπραξη των δεδουλευμένων μισθών τους γίνεται αδύνατη, καθώς οι εργοδότες μετατρέπονται με τα κοινοτικά νομικά τερτίπια σε επιχειρήσεις - φάντασμα.
• Ενίσχυση του ελέγχου των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ με πρωτοφανείς μηχανισμούς καταστολής και παρακολούθησης (σύστημα EUROSUR, χρησιμοποίηση μέχρι και δορυφόρων παρατήρησης και μη επανδρωμένων αεροσκαφών, εισαγωγή βιομετρικών δεδομένων στα διαβατήρια), με πρώτο στόχο την καταστολή και το άγριο κυνήγι των μεταναστών και προσφύγων.
• Κεντρική θέση στο «Πρόγραμμα της Στοκχόλμης» καταλαμβάνει η πολιτική της ΕΕ για το Ασυλο και τη Μετανάστευση. Η αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ θα συνεχιστεί, όπως έχει διαμορφωθεί με τα νομοθετικά μέτρα και το νομοθετικό πακέτο για το Ασυλο και τις στρατηγικές κατευθύνσεις της πολιτικής της, όπως καθορίζονται από το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Ασυλο. Κεντρικά στοιχεία της πολιτικής αυτής είναι: Η εξασφάλιση φθηνότερου εργατικού δυναμικού χωρίς κανένα εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα, σε καθεστώς διαρκούς ομηρίας. Καταστολή και διωγμός των μεταναστών που θεωρούνται πλεονάζοντες, με το χαρακτηρισμό του «λαθρομετανάστη».

Ο αντικομμουνισμός αποτελεί επίσημη ιδεολογία, κυρίαρχο συστατικό στοιχείο που διαπερνάει όλη τη δράση της ΕΕ και επίσημη κρατική πολιτική στα κράτη - μέλη της. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΚ) δεν περνάει ούτε μία μέρα χωρίς να οργανωθεί και μία αντικομμουνιστική εκδήλωση. Ιδιαίτερο ρόλο στην υστερία αυτή έχει αναλάβει ο Πολωνός πρόεδρος του ΕΚ, Γιέρζι Μπούζεκ, γνωστός αντικομμουνιστής, επιβεβαιώνοντας την εκτίμηση του Κόμματός μας, κατά την εκλογή του, για το ρόλο που του ανατίθεται και τις γενικότερες επιδιώξεις που σηματοδοτούσε η εκλογή του στη θέση αυτή.

Οργανώνεται έτσι μία καλά σχεδιασμένη εκστρατεία σε καθημερινή θα λέγαμε βάση, με αιχμή την ανιστόρητη και αντιδραστική προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με το φασισμό-ναζισμό, που κορυφώνεται γύρω από επιλεγμένους σταθμούς, όπως η 23η του Αυγούστου - «ημέρα μνήμης των θυμάτων των ολοκληρωτικών καθεστώτων», ή την 20ή επέτειο της «πτώσης του τείχους του Βερολίνου», και έπεται συνέχεια.

Η έξαλλη αντικομμουνιστική εκστρατεία στοχοποιεί τις πρωτοπόρες δυνάμεις που αγωνίζονται κατά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ώστε να αποδυναμωθεί η αντίσταση του λαϊκού κινήματος στη νέα επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Στόχος της ΕΕ είναι η ισχυροποίηση των θέσεών της στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Στο πλαίσιο αυτό ενισχύει τη θέση της στα Δυτικά Βαλκάνια με τα «Σύμφωνα Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης» με Σερβία, Μαυροβούνιο, Αλβανία, τη στρατιωτική κατοχή της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης και την ανάπτυξη αστυνομικοδικαστικών δυνάμεων της ΕΕ στο Κόσσοβο. Ιδιαίτερο ρόλο στην κατεύθυνση αυτή παίζουν η στρατηγική της διεύρυνσης της ΕΕ με την Κροατία (η ένταξή της αναμένεται μέσα στο 2010), η έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΠΓΔΜ και η ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας.

Επιδίωξη της ΕΕ - μέσα από έντονες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις τόσο στο εσωτερικό της όσο και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα - είναι να παίξει πιο αποφασιστικό ρόλο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, στο πλαίσιο και της στρατηγικής συμμαχίας της με τις ΗΠΑ και το σχέδιο για τη «Νέα Μέση Ανατολή». Η ΕΕ επιδιώκει να μη μείνει πίσω από τις «νέες» πρωτοβουλίες των ΗΠΑ αλλά και της Ρωσίας για την επίτευξη των γεωστρατηγικών επιδιώξεών της στην ευρύτερη περιοχή, στον ανταγωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που συγκροτούν το «κουαρτέτο».

Η στρατηγική σχέση συνεργασίας με τις ΗΠΑ μπαίνει στη βάση «μίας νέας αρχής στη συνεργασία για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας», όπως εκφράζεται και με την προθυμία της ΕΕ να δεχτεί κρατούμενους από το κολαστήριο του Γκουαντάναμο.

Επιδίωξη της ΕΕ αποτελεί η ενίσχυση του ρόλου και της παρουσίας της σε Πακιστάν και Αφγανιστάν. Προσπαθεί να κατακτήσει ακόμη πιο ενεργό ιμπεριαλιστικό ρόλο στο Πακιστάν, αξιοποιώντας και την ενδεχόμενη σύναψη συμφωνίας ελεύθερων συναλλαγών, που θα επιτρέψει τη μεγαλύτερη διείσδυση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων στην ευρύτερη περιοχή της Νότιας Ασίας.

Η ΕΕ επιδιώκει να ισχυροποιήσει περισσότερο τη θέση της και στο Αφγανιστάν, στο οποίο γίνεται προσπάθεια να σταθεροποιήσει ακόμη περισσότερο την παρουσία της, τόσο αυτοτελώς με την αστυνομική αποστολή της EUPOL Afganistan, όσο και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, με την ανάπτυξη Ευρωπαϊκής Δύναμης Χωροφυλακής, αξιοποιώντας και τη γνωστή πολιτική της για «εξαγωγή δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων», σαν το πρόσχημα για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της.

Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και η ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ εκφράζονται στην ανακατάταξη των πολιτικών ομάδων και τις συμμαχίες στο Συμβούλιο, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στα κράτη - μέλη της.

Στο πλαίσιο της εφαρμογής της Συνθήκης της Λισαβόνας, η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ κατέληξε στις 19.11.2009, μέσα από ένα συμβιβασμό των αντιθέσεων στο εσωτερικό της, στο διορισμό του Βέλγου πρωθυπουργού Χέρμαν βαν Ρομπάι ως προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Βρετανίδας επιτρόπου Διεθνούς Εμπορίου, Κάθριν Αστον, στη θέση της Υπατης Εκπροσώπου της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική και αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Είχε προηγηθεί η επανεκλογή M. Μπαρόζο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στις 16.9.2009, στη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για δεύτερη πενταετή θητεία, μετά από ομόφωνη απόφαση - πρόταση του Συμβουλίου Κορυφής της ΕΕ. Στις 28 του Νοέμβρη ο Μ. Μπαρόζο παρουσίασε τη νέα σύνθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που αναμένεται να εγκριθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 26.1.2010.

Η πολιτική συμμαχία των ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων με βασικό κορμό τους νεοφιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες περιλαμβάνει τυπική αλλαγή των τίτλων των πολιτικών τους ομάδων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προκειμένου να διευκολυνθούν και οι μετακινήσεις ευρωβουλευτών:

Στις επτά (7) πολιτικές ομάδες περιλαμβάνεται η «νέα» ομάδα που συγκροτήθηκε με τίτλο «Ευρωπαίοι Μεταρρυθμιστές και Συντηρητικοί» με ευρωβουλευτές των Βρετανών «Tories» που αποτελούσαν την πρώην συνιστώσα Ευρωπαίων Δημοκρατών (ED) του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ).

Με συμφωνία που έγινε μεταξύ φιλελευθέρων και σοσιαλδημοκρατών μοιράστηκε η 5ετής θητεία του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου - τα πρώτα 2,5 χρόνια είναι ο Γιέρζι Μπούζεκ, Πολωνός συντηρητικός ευρωβουλευτής, και στη συνέχεια θα τον διαδεχτεί για το υπόλοιπο της θητείας ο Μάρτιν Σουλτς, Γερμανός σοσιαλδημοκράτης ευρωβουλευτής.

Η επιλογή των συγκεκριμένων προσώπων και ο συμβιβασμός, κυρίως ανάμεσα στους σχηματικούς άξονες «γαλλογερμανικό» και «βρετανοατλαντικό», δείχνει τον οξυμένο ανταγωνισμό στο εσωτερικό της ΕΕ και τις προσπάθειες εξισορρόπησης των τάσεων που αφορούν στη μεγαλύτερη πολιτική ενοποίηση από τη μια και την αποδυνάμωση του προσανατολισμού αυτού από την άλλη.

Το 18μηνο Πρόγραμμα των τριών Προεδριών του Συμβουλίου της ΕΕ (Ισπανία, Βέλγιο, Ουγγαρία, 1/1/2010 - 30/6/2011), που ομόφωνα εγκρίθηκε από σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθερους στη Σύνοδο Κορυφής του Συμβουλίου στις 10-11 του Δεκέμβρη 2009, σηματοδοτεί την ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής - της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας της ΕΕ, των αστικών κυβερνήσεων και του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς στα κράτη - μέλη και στις τρίτες χώρες. To «Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης» (2010 - 2012) που ετοιμάζει να καταθέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μέσα στο Γενάρη στην ΕΕ, με νέα δέσμη αντιλαϊκών «μόνιμου και σταθερού χαρακτήρα μέτρων» σηματοδοτεί σφοδρή επιδρομή ενάντια στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα.

Η στρατηγική της ΕΕ που συνδιαμορφώνεται και υλοποιείται στη χώρα μας από τα κόμματα του κεφαλαίου, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, με τη στήριξη και των άλλων κομμάτων του ευρωμονόδρομου, θέτει σε προτεραιότητα την επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για την κατεδάφιση των μισθολογικών, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων που έχουν απομείνει.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με την αποκαλούμενη ενιαία προγραμματική πολιτική στάση του απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και στην ΕΕ, καθώς και η ολόπλευρη στήριξη που παρέχουν τα κόμματα του ΛΑ.Ο.Σ. και των Οικολόγων Πράσινων συμβάλλουν στην αντιλαϊκή επιδρομή του κεφαλαίου.

Η παρέμβαση του ευρωβουλευτή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην πρόσφατη Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στις 15 του Δεκέμβρη 2009 προς τον Μ. Μπαρόζο αποκαλύπτει τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική αυτού του κόμματος, που φτάνει μέχρι του σημείου να αποκαλέσει τις ταξικές, αντιλαϊκές θέσεις της στρατηγικής της ΕΕ 2020 ως «φιλόδοξους στόχους» και να ρωτήσει τον πρόεδρο της Κομισιόν «πώς θα συμβάλει η ΕΕ στην υλοποίηση του κυβερνητικού προγράμματος που ανακοίνωσε ο Γ Παπανδρέου» για να φορτώσει τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Στην ίδια κατεύθυνση, ο ΛΑ.Ο.Σ. και οι Οικολόγοι Πράσινοι ακολουθούν τη γραμμή «ΝΑΙ σε ΟΛΑ» στη στρατηγική που εξυπηρετεί την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, στηρίζοντας τις δραστικές περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα της ΕΕ ενάντια στους λαούς.

Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, εξοπλισμένη με τη στρατηγική του Κόμματος, τη θέση του για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ:

• Αντιτάχθηκε, αποκάλυψε και ενημέρωσε για την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ την εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία.
• Αποκάλυψε το ρόλο των κομμάτων του κεφαλαίου, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στη συνδιαμόρφωση και υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και τη στήριξη που παρέχουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.
• Αντιπάλεψε τις αυταπάτες που σπέρνουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου ότι δήθεν μπορεί η ΕΕ να μετεξελιχθεί σε φιλολαϊκή-φιλειρηνική, αποκαλύπτοντας τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της στα Βαλκάνια, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, κ.α.
• Συμβάλλει στη λαϊκή κινητοποίηση, στην ενδυνάμωση του ρεύματος αμφισβήτησης της ΕΕ, στη διαμόρφωση της γραμμής της λαϊκής αντεπίθεσης, της πολιτικής της απειθαρχίας, της σύγκρουσης και της ρήξης με το ευρωενωσιακό οικοδόμημα.

Η πείρα και αυτής της περιόδου αναδεικνύει το σημαντικό ρόλο και τονίζει την αναγκαιότητα ενίσχυσης του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ ως προϋπόθεση ανάπτυξης της ταξικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στα μονοπώλια και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, για να δυναμώσει η ταξική ενότητα της εργατικής τάξης και η συμμαχία της με τα άλλα λαϊκά στρώματα, να ενταθεί ο αγώνας για τη Λαϊκή Εξουσία, τη Λαϊκή Οικονομία, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.