H «κοινή γνώμη», λένε αυτοί που καθορίζουν τη συμπεριφορά της «κοινής γνώμης», περιμένει να μάθει ποιος και με ποιο τρόπο θα πληρώσει το κόστος για την ανάπτυξη. Περνάνε, δηλαδή, σαν δεδομένο ότι κάποιος πρέπει να πληρώσει ένα κόστος για να υπάρξει ανάπτυξη, η οποία επίσης περνά σαν θετική έννοια, και πάνω σ' αυτό το δεδομένο στήνουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθεί η προεκλογική αντιπαράθεση. Δε λένε πως όταν μιλάνε για ανάπτυξη μιλάνε για αύξηση των καπιταλιστικών κερδών, δηλαδή δε λένε κάτι που, όταν το μάθουν οι εργάτες θα αντιμετωπίσουν αυτή την «ανάπτυξη» όπως της πρέπει, δηλαδή θα την αντιπαλέψουν σε όφελός τους.

Ακριβώς έτσι, με μισά λόγια, βάζουν και το θέμα του ποιος και πώς θα πληρώσει. Περνάνε σα δεδομένο ότι οι κεφαλαιοκράτες είναι στο απυρόβλητο. Αυτοί δεν πρέπει να πληρώνουν ποτέ, σ' αυτούς πρέπει να δοθούν κι άλλα προνόμια μπας και δεχτούν να κάνουν επενδύσεις για σίγουρα κέρδη.

Στον αντίποδα της αστικής προπαγάνδας, οι λαϊκοί άνθρωποι ψάχνουν τρόπο να αυξήσουν το μεροκάματο, να έχουν δουλειά, να πουλάει και να ζει από τα προϊόντα του ο αγρότης, να μη σκοτώνεται ο εργάτης στο μεροκάματο, να μορφώνεται το παιδί.

Οι λαϊκοί άνθρωποι, με συνείδηση της θέσης τους, όχι αυτοί που θέλει η αστική τάξη να γίνουμε, καταλαβαίνουν εύκολα πως το ΠΑΣΟΚ, όπως και η ΝΔ, έχοντας το σύνολο - σχεδόν - του Τύπου και των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης στη διάθεσή τους, έχοντας τον κρατικό μηχανισμό δικό τους, έχουν μύριους όσους τρόπους και μηχανισμούς στη διάθεσή τους για να εκβιάσουν τις λαϊκές συνειδήσεις.

Με ένα τέτοιο πνεύμα αντιμετωπίζουν οι λαϊκοί άνθρωποι, αυτοί δηλαδή που πληρώνουν μονίμως τη ζημιά και τα περί «δημοκρατικής συζήτησης» στην προεκλογική περίοδο. Αλίμονο σ' αυτόν που περιμένει τις 20 μέρες πριν από την κάλπη για να ενημερωθεί από ένα «ντιμπέιτ». Ο εργάτης, ο αγρότης, ο αυτοαπασχολούμενος, το νέο παιδί, βιώνουν 365 μέρες το χρόνο την πολιτική του καθενός. Ξέρει τι σημαίνει και ΠΑΣΟΚ και ΝΔ , ακόμα κι όταν έχει σκύψει για διάφορους λόγους τη μέση και τους προσκυνά.

Αυτό που δεν ξέρει, αυτό που δεν έχει ακόμα καθαρό, είναι η εμπιστοσύνη στη δύναμή του. Κι όμως έχει δύναμη. Κάθε μέρα έχει δύναμη και τρόπο να κάνει δύσκολη τη ζωή των μεγάλων αφεντικών. Ολων αυτών που μιλάνε για «δημοκρατία», για να καλύψουν αυτό που πράγματι είναι το πολιτικό σύστημα στον καιρό της κυριαρχίας των μονοπωλίων, μια νέτη σκέτη βαρβαρότητα που τσακίζει τη ζωή του. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο παρεμβαίνει το ΚΚΕ και καλεί τους ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων να δώσουν δύναμη στη δύναμή τους, να τρομάξουν την αστική τάξη και τα κόμματά της, να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο εκείνο το Κόμμα που αποδεδειγμένα 91 ολόκληρα χρόνια στάθηκε όρθιο απέναντι στους αστούς, υπεράσπισε με το αίμα των καλύτερων παιδιών του την υπόθεση της εργατικής τάξης, να κάνουν πιο δυνατό το ΚΚΕ, κάνοντας έτσι πιο δυνατή τη δύναμή τους. Αυτό είναι το ζητούμενο και αυτής της εκλογικής μάχης, μιας μάχης ανάμεσα στις άλλες που δίνονται καθημερινά σε όλα τα πεδία της διαρκούς αντιπαράθεσης αυτών που παράγουν τα πάντα, με τους κηφήνες που ζουν και βασιλεύουν στο σβέρκο των πολλών.

Ασχετο: Μιλάνε, λέει, τα παιδιά τη γλώσσα που χρησιμοποιούν στα κομπιούτερ. Τα παιδιά δεν μάθανε τίποτα μόνα τους, ό,τι τους δώσαμε αυτό μολογάνε. Εδώ δεν ισχύει το «μίλα λίγο σκέψου πολύ». Εδώ υπάρχει το «γράψε λίγο γιατί κοστίζει πολύ». Οτι αυτό στερεύει τη σκέψη ας το σκεφτούν όσοι υμνούν την αγορά.