Η επιχείρηση επαναπροώθησης των μεταναστών από τη Χίο δεν αποκάλυψε μόνο την εγκληματική πολιτική κυβερνήσεων και κεφαλαίου ενάντιά τους, ούτε μόνο το ταξικό μίσος απέναντι σε όσους κινητοποιούνται για την υπεράσπισή τους, αφού στη Χίο ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός τους χτύπησε χειρότερα και από την αντιμετώπιση εγκληματιών του κοινού Ποινικού Δικαίου. Αυτή η επιχείρηση ανέδειξε μια ακόμη πλευρά του πιο αδίστακτου καθεστώτος της δικτατορίας των μονοπωλίων, αυτό του χωρισμού παιδιών από τους γονείς τους, αφού ανάμεσα στους 51 μετανάστες που μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη (ενδιάμεσος σταθμός για την επαναπροώθηση) υπάρχουν και τρία παιδιά που οι γονείς τους ή οι συγγενείς τους βρίσκονται στη Χίο. Τέτοιο ταξικό μίσος ώστε τρεις οικογένειες χωρίστηκαν στη διάρκεια αυτής της αισχρής επιχείρησης. Αυτή είναι η «πολιτική ελέγχου των μεταναστευτικών ροών», πολιτική «μηδενικής ανοχής στους μετανάστες». Και με δεδομένο το γεγονός ότι μετά την επαναπροώθηση συνήθως αγνοείται η τύχη αυτών των κυνηγημένων από τη βαρβαρότητα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και τον εκβιαστικό ξεριζωμό τους από τις πατρίδες τους, γιατί έτσι προστάζει η ακόρεστη δίψα για κέρδη και εκμετάλλευση των κηφήνων που κλέβουν τον πλούτο των λαών.

Δεν είναι μοναδικό περιστατικό. Είναι συνήθης η λογική που δεν επιτρέπει την επανένωση οικογενειών μεταναστών, αφού δεν επιτρέπουν στις γυναίκες και τα παιδιά τους να έλθουν στη χώρα μας ακόμη και αυτών που το κράτος θεωρεί και τυπικά νόμιμους. Ολα αυτά μαζί με άλλα είναι η «μεταναστευτική πολιτική» για την κυβέρνηση της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑ.Ο.Σ. και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Που τροφοδοτούν τη δράση δήθεν «αγανακτισμένων πολιτών», φορέων και οργανώσεων που υπηρετούν αντιδραστικές αντιλήψεις. Η άρχουσα τάξη - πατώντας σε ένα υπαρκτό πρόβλημα - επιχειρεί να διαμορφώσει την αντίληψη ότι για τα δεινά των Ελλήνων εργατών φταίνε οι μετανάστες. Λες κι αν, ας πούμε, με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίζονταν όλοι οι μετανάστες που ζουν και εργάζονται στη χώρα, την άλλη μέρα θα εξαφανιζόταν η ανεργία, θα αυξάνονταν οι συντάξεις και οι μισθοί, θα υπήρχε δημόσιο σύστημα Υγείας για τους Ελληνες εργαζόμενους. Θα λύνονταν όλα τα προβλήματά τους...

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να καταλάβουν ότι τα προβλήματα είναι κοινά με αυτά των μεταναστών. Ο Ελληνας που είναι εργάτης δεν έχει εχθρό του τον εργάτη που είναι ξένος. Εχθρός και των δύο εργατών είναι το αφεντικό τους που τους απολύει, δεν τους πληρώνει, τους εκβιάζει. Εχθρός τους είναι η πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που δίνει τη δυνατότητα στα αφεντικά να απολύουν, να εκβιάζουν, να μην πληρώνουν. Το δίκιο του εργάτη είναι νόμος, ανεξάρτητα από την εθνικότητα, τη θρησκεία, το χρώμα του κάθε εργαζόμενου. Οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτό το δίκιο χτυπούν. Γι' αυτό και το κυνηγητό από την πρώτη στιγμή που οι μετανάστες πατούν το πόδι τους στη χώρα μας επειδή θεωρείται ότι παραβιάζουν τα ευρωπαϊκά σύνορα. Ενώ όταν ο ιμπεριαλιστικός στρατιωτικός μηχανισμός, το ΝΑΤΟ, παραβιάζει σύνορα, εναέριους χώρους, επεμβαίνει στρατιωτικά σε χώρες και σκορπά το θάνατο... «δεν τρέχει τίποτα». Δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι είναι μονόδρομος ο κοινός αγώνας Ελλήνων και μεταναστών εργατών. Γιατί κοινός είναι ο αντίπαλος.