Πολύς λόγος γίνεται (ξανά) για τη βία και την ανομία στα πανεπιστήμια, με αφορμή μια σειρά περιστατικά που έχουν καταγγελθεί το τελευταίο διάστημα στην Πανεπιστημιούπολη της Αθήνας. Η όλη συζήτηση ανοίγει από τα αστικά ΜΜΕ εκ του πονηρού. Οι τόνοι βέβαια δεν σηκώνονται αντίστοιχα για τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην προσπάθειά τους να σπουδάσουν τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας. Ούτε βέβαια αναδεικνύονται στα ίδια πάνελ και τη σχετική αρθρογραφία διεκδικήσεις των φοιτητικών συλλόγων σε σχέση και με αυτά τα προβλήματα, το αίτημα για χρηματοδότηση που θα καλύψει μεταξύ άλλων τις ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές, αφού σήμερα δεν υπάρχει ούτε επαρκής φωτισμός στα ιδρύματα, λόγω των μειωμένων δαπανών. Η κουβέντα για την εγκληματικότητα και την ανομία πάει χέρι - χέρι με την επίθεση στο πανεπιστημιακό άσυλο και πολλοί είναι αυτοί που το δείχνουν σαν την αιτία. Πρώτη και καλύτερη η ΔΑΠ - ΝΔΦΚ, που δεν έχασε την ευκαιρία με ανακοίνωσή της να επαναφέρει τα περί «ασύλου ανομίας». Η επίθεση στο άσυλο δεν είναι τυχαία και συνδέεται με το χτύπημα της συλλογικής οργάνωσης και διεκδίκησης μέσα στα ιδρύματα. Αλλο τόσο συνδέεται όμως και με το χαρακτήρα της Ανώτατης Εκπαίδευσης όπως διαμορφώνεται από την κυβερνητική πολιτική και στοχεύει στο να αρθούν αντιστάσεις και φωνές που δεν συνάδουν με το πανεπιστήμιο - επιχείρηση...