Στο ερώτημα των νεότερων, «από πού αντλούσε δύναμη και αντοχή ο μαχητής του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, για να αντιμετωπίσει τις αφάνταστες δυσκολίες και να φτάσει στο σημείο να περιφρονήσει ακόμα και το θάνατο;», οι άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν χτες το απόγευμα στα Προπύλαια - για να τιμήσουν τα 60 χρόνια απ' την ίδρυση του ΕΑΜ - έχουν κατά καιρούς βροντοφωνάξει την απάντηση: «Από την πίστη και το όραμα για μια καλύτερη κοινωνία»!

Αυτή η απάντηση σήμερα, όπως και τα ιδανικά και τα οράματα του ΕΑΜ για εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα, δεν είναι απλώς επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτικά. Είναι η παρακαταθήκη της νέας γενιάς. Είναι η... άλλη στάση ζωής. Είναι η απάντηση στα κορυφαία ερωτήματα κάθε δημοκρατικού ανθρώπου αυτές τις μέρες: «Πώς θα οπλιστούμε με δύναμη και ηθικό ώστε να αποτρέψουμε τον πόλεμο της πιο ισχυρής συμμαχίας; Πώς θα αποτρέψουμε την αυτοκρατορία του ιμπεριαλισμού;». Μα με την πίστη και το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας! Οι παππούδες, οι αγωνιστές, οι ήρωες της Εθνικής Αντίστασης, χρόνια τώρα δείχνουν το δρόμο. Ηρθε, σίγουρα, ο καιρός να σταματήσουν κάμποσοι να κοιτούν το τεντωμένο δάχτυλό τους και να δουν τον πραγματικό εχθρό και τον ουσιαστικό σύμμαχό τους...

Η χτεσινή επέτειος των 60 χρόνων απ' την ίδρυση του ΕΑΜ στα Προπύλαια, ήταν φυσικό να μετατραπεί σε μια αντιιμπεριαλιστική εκδήλωση, σε μια κατάφωρη διαμαρτυρία για όσα ακούγονται και σχεδιάζονται τις μέρες αυτές στα γραφεία των Αμερικανών ηγετών και των συμμάχων τους. Ηταν μια εκδήλωση ξεκάθαρη στα «θέλω» της: Καμιά εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο. Για να διασωθεί η αξιοπρέπεια και η τιμή μας, για να σταλεί παντού η απάντηση πως οι λαοί - θέλουν, δε θέλουν - εξακολουθούν να έχουν και ιδανικά και οράματα. Οι άνθρωποι που έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν γι' αυτόν τον διαφορετικό κόσμο, οι άνθρωποι που «θυσίασαν» τα νιάτα τους, τη ζωή τους, που έδωσαν στον αγώνα αγαπημένα τους πρόσωπα, οι άνθρωποι αυτοί που στέκονται κι ακουμπούν σήμερα στο μπαστούνι τους, είναι πάλι έτοιμοι να το σηκώσουν ψηλά - σαν τουφέκι - για να αποτρέψουν μια ακόμα άδικη αιματοχυσία των λαών. Εχουν δύναμη στα μάτια, έχουν φλόγα στην ψυχή, έχουν πείρα και γνωρίζουν. Ξέρουν πως αν τώρα δεν αντισταθούμε, ίσως το αύριο να μην είναι καθόλου «ό,τι επιθυμούμε».

Ξέρουν, όμως, και το άλλο: Αυτό που ανακουφίζει τις ανησυχίες τους, τους προβληματισμούς και τους φόβους. Αυτό που κρατάει άσβεστη την ελπίδα τους. Ξέρουν πως ό,τι έσπειραν αυτοί, υπάρχουν νεότεροι πίσω τους να το θερίσουν. Υπάρχουν νεότεροι πίσω που θα σπείρουν σήμερα το δικό τους χωράφι, για να θερίσουν πάλι αύριο όσοι θα 'ρθουν. Τίποτα δεν πάει χαμένο, πολύ περισσότερο η δική τους συνεισφορά. Είναι τα νιάτα σήμερα που κρατούν το λάβαρο, που βγαίνουν στους δρόμους με τα δικά τους τραγούδια, με τα δικά τους συνθήματα. Είναι αυτοί που προτάσσουν τα στήθη στους ιμπεριαλιστές κατακτητές, αυτοί που αντιστέκονται στην «παγκοσμιοποίηση», αυτοί που συνεχίζουν να πολεμούν με άλλους τρόπους - εξίσου δύσκολους - για οράματα, ιδανικά κι αξίες. Η γενναιότητα, η ανθρωπιά, η ισότητα, η αρετή, η δικαιοσύνη κι η ευαισθησία είναι έννοιες που κανένας ιμπεριαλιστής δεν μπορεί να τις καταργήσει. Οι σύγχρονοι πρόγονοι μάς έστρωσαν το δρόμο. Ηρθε ο καιρός εμείς οι νεότεροι πάνω του περήφανα να περπατήσουμε. «Για να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' τον κόσμο»...