Συνεχίζονται οι αντιδράσεις στο εσωτερικό της Βενεζουέλας, από δυνάμεις που στηρίζουν την αντιδραστική αντιπολίτευση, για τη δραστηριότητα της Συντακτικής Συνέλευσης, που προχωρά τις εργασίες της, με τη σημερινή μέρα να περιλαμβάνει τα ζητήματα της οικονομίας.

Σύμφωνα με διάφορα αμερικανικά δίκτυα, η κυβέρνηση Τραμπ εξετάζει νέες κυρώσεις, που θα περιλαμβάνουν και άλλα κυβερνητικά στελέχη και στελέχη της Συντακτικής Συνέλευσης (δέσμευση λογαριασμών), όπως και τη βιομηχανία πετρελαίου της χώρας. Ταυτόχρονα, στο «παιχνίδι» μπήκαν και μια σειρά αστικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, σύμμαχοι των ΗΠΑ, οι υπουργοί Εξωτερικών των οποίων συναντήθηκαν στη Λίμα του Περού για να συζητήσουν «την κατάσταση στη Βενεζουέλα και την παρέκκλιση από τη δημοκρατία». Είχε προηγηθεί η απόφαση των ΥΠΕΞ της Ενωσης Κρατών του Νότου - «Mercosur» (Βραζιλία, Αργεντινή, Παραγουάη, Ουρουγουάη) να αποβάλουν τη Βενεζουέλα από τον Οργανισμό (απόφαση όμως που δεν έχει νομική ισχύ).

Επίσης ο Υπατος Αρμοστής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Ζέιντ Ράαντ αλ Χουσέιν, σε έκθεσή του που στηρίζεται, όπως λέει, σε «εξ αποστάσεως συνεντεύξεις 135 θυμάτων της αστυνομικής βίας», εγκαλεί τη Βενεζουέλα για «υπερβολική χρήση βίας» και κατηγορεί τις δυνάμεις ασφαλείας ότι ευθύνονται για το θάνατο τουλάχιστον 46 αντικυβερνητικών διαδηλωτών, καθώς και ότι από τον Απρίλιο έχουν θέσει αυθαίρετα υπό κράτηση 5.000 ανθρώπους, οι 1.000 από τους οποίους παραμένουν κρατούμενοι.

Η έκθεση μιλάει για 124 θανάτους, 46 αντικυβερνητικών διαδηλωτών από την αστυνομία, 27 από τις «φιλοκυβερνητικές ένοπλες ομάδες colectivos» και τα υπόλοιπα θύματα δεν προσδιορίζεται πώς πέθαναν. Η άκρως μεροληπτική έκθεση δεν ασχολείται καθόλου με εξόφθαλμα εγκλήματα όπως οι πυρπολισμοί ανθρώπων από τα «τάγματα εφόδου» της αντιδραστικής αντιπολίτευσης επειδή έμοιαζαν με οπαδούς της κυβέρνησης, και περιγράφει κάποιες δήθεν ειρηνικές διαδηλώσεις.

Χτες, πάντως, ο Αργεντίνος πρώην άσσος του ποδοσφαίρου Ντιέγκο Μαραντόνα δήλωσε στο διαδίκτυο: «Είμαστε Τσαβίστας μέχρι θανάτου. Και όταν ο Μαδούρο διατάζει, ντύνομαι σαν στρατιώτης για μια ελεύθερη Βενεζουέλα, για να παλέψω απέναντι στον ιμπεριαλισμό και σε όσους θέλουν να μας πάρουν τις σημαίες, που είναι το πιο ιερό πράγμα που έχουμε».

Χτες δόθηκαν στη δημοσιότητα και κάποια στοιχεία για την επίθεση που έγινε την περασμένη Κυριακή στο στρατόπεδο Παραμακάι, στην 41η Ταξιαρχία Τεθωρακισμένων, στην επαρχία Καραμπόμπο, από ομάδα ενόπλων, μεταξύ τους και στρατιωτικών. Σύμφωνα με την έρευνα του υπουργείου Αμυνας, ο πρώην λοχαγός Χουάν Καγουαριπάνο, που είχε αποταχθεί από το στρατό, είχε τη βοήθεια του υπολοχαγού Γέφερσον Γκαμπριέλ Γκαρσία Ντος Σάντος μέσα από το στρατόπεδο, και οι δύο κατόρθωσαν να διαφύγουν και καταζητούνται. Στην επιχείρηση συμμετείχαν επίσης δύο υπολοχαγοί που έχουν συλληφθεί, μάλιστα για τον έναν εκκρεμούσε ποινή καταδίκης για απόσπαση στρατιωτικού υλικού από την 25η Ταξιαρχία της Καραϊβικής, στο κρατίδιο Τάτσιρα. Οσο για τους πολίτες που συμμετείχαν, είχαν ποινικό μητρώο και στρατολογήθηκαν στις επαρχίες που ελέγχει η αντιπολίτευση σε Ζούλια, Λάρα και Γιαρακούι.

Ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η επιχείρηση επίθεσης κατά στρατοπέδου τεθωρακισμένων είχε προγραμματιστεί να διεξαχθεί πριν τις εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση στις 30 Ιούλη, με στόχο να αξιοποιηθούν τα όπλα, ωστόσο οι επαφές της ομάδας Καγουαριπάνο στα πέριξ του στρατοπέδου δεν απέδωσαν. Πάντως, την κίνηση της ομάδας στήριξε με δηλώσεις στο διαδίκτυο ο στρατηγός ε.α. Αντόνιο Ριβέρο, που από το 2014 έχει διαφύγει στη Φλόριντα των ΗΠΑ.

Παρόλο που χτες ανακοινώθηκε ότι πολλά κόμματα της αντιπολίτευσης θα συμμετάσχουν στις εκλογές για περιφερειακές διοικήσεις, που θα γίνουν στις 10 Δεκέμβρη, η σύγκρουση για την εξουσία με βίαιες διαδηλώσεις δεν πρόκειται να σταματήσει. Επί της ουσίας, στο έδαφος της όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης, αντιπαρατίθενται το μείγμα της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης που αποπροσανατολιστικά εμφανίζεται ως σοσιαλισμός, μέσω της οπορτουνιστικής θεωρίας του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» που προωθεί η κυβέρνηση, και το μείγμα που προβάλλουν άλλα τμήματα της αστικής τάξης, τα οποία επιδιώκουν συμμαχίες με άλλα κέντρα, με τις ΗΠΑ, την ΕΕ και άλλες δυνάμεις της Λατινικής Αμερικής, και όχι με Ρωσία, Κίνα, Ιράν, που κέρδιζαν αγορές στην περιοχή όλο το προηγούμενο διάστημα. Για να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση απαιτούνται οργάνωση της εργατικής τάξης και σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου.