Πλώρη για πρόωρες βουλευτικές εκλογές στις 8 Ιούνη έβαλε τελικά την περασμένη Τρίτη η Βρετανίδα πρωθυπουργός, Τερέζα Μέι, επικαλούμενη τα εμπόδια που έθεσαν ενώπιόν της δυνάμεις της αντιπολίτευσης ενόψει της επικείμενης διαπραγμάτευσης με τους αξιωματούχους της ΕΕ για την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ (Brexit). Η απόφασή της για πρόωρες εκλογές δεν ήταν έκπληξη (όπως χαρακτηρίστηκε από αρκετά αστικά ΜΜΕ) αλλά λογικό αποτέλεσμα της κόντρας μεταξύ διαφορετικών τμημάτων της αστικής τάξης που, όπως φαίνεται, διαγκωνίζονται λυσσαλέα για τους όρους του Brexit, με κορυφαίο το ζήτημα πρόσβασης ή μη στην ενιαία αγορά της ΕΕ (το επονομαζόμενο «μαλακό» ή «σκληρό» Brexit), που θα έχει οπωσδήποτε επιπτώσεις στα ιδιαίτερα συμφέροντα μονοπωλιακών ομίλων αλλά δεδομένη τη «λυπητερή» για τα λαϊκά στρώματα.

Στη «λογική» των παζαριών και της κόντρας μεταξύ των μονοπωλίων έχει βεβαίως εγκλωβιστεί και ένα μέρος του βρετανικού λαού, που καλείται να πάρει «θέση» για το πώς και ποιο μονοπώλιο θα ωφεληθεί, ενώ τα λαϊκά στρώματα βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει. Είτε με Brexit είτε με ΕΕ και ενώ συμπληρώνονται 9 χρόνια από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Οσο για τη σημερινή αναιμική ανάκαμψη που έχει σημάνει για ένα τμήμα του μεγάλου κεφαλαίου στη Βρετανία; Από αυτήν η εργατική τάξη δεν βλέπει ούτε ψίχουλο... Αντίθετα, τα λαϊκά στρώματα βλέπουν κυρίως το άγριο «μαχαίρι» στις δημόσιες δαπάνες, το κουτσούρεμα των «κοινωνικών υπηρεσιών» (π.χ. Υγεία, Πρόνοια κ.λπ.), τις εργασιακές σχέσεις - λάστιχο και τα συμβόλαια «μηδενικού χρόνου εργασίας». Τα λαϊκά στρώματα διαπιστώνουν επίσης πως απαξιώνεται συνεχώς η εργατική τους δύναμη, κάτι που εξέφρασαν πέρσι τον Ιούνη στο δημοψήφισμα ψηφίζοντας υπέρ του Brexit επειδή νόμιζαν πως έτσι θα φύγουν οι «κακοί μετανάστες» που τους «κλέβουν» τις θέσεις εργασίας και που «ευθύνονται» για τα χαμηλά μεροκάματα. Χάνοντας έτσι από την οπτική τους ότι η ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους οδηγεί στην πτώση των μισθών και στη μεγάλη ανεργία

Με φόντο, λοιπόν, αυτές τις ενδοκαπιταλιστικές κόντρες, η συντηρητική Βρετανίδα πρωθυπουργός δεν μπορούσε παρά να προσφύγει στις κάλπες, προσδοκώντας ενδεχομένως μία μεγαλύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, εφόσον βεβαίως επιβεβαιωθεί η ασφαλής δημοσκοπική διαφορά άνω των 17 ποσοστιαίων μονάδων που της δίνουν όλα τα τελευταία γκάλοπ έναντι των Εργατικών του Τζέρεμι Κόρμπιν.

Ωστόσο, όπως έχουν δείξει αρκετές τελευταίες σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις και στις δύο μεριές του Ατλαντικού, είναι σώφρον να μην παίρνει κανείς τίποτε ως «δεδομένο» και «σίγουρο». Ορισμένοι Βρετανοί πολιτικοί παρατηρητές δεν αποκλείουν οι κάλπες του Ιούνη να εξελιχθούν σε ένα δεύτερο δημοψήφισμα για το Brexit. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, αυτό προβάλλει σχετικά αδύναμο αφού οι ηγεσίες των δύο μεγαλύτερων αστικών κομμάτων (Συντηρητικοί και Εργατικοί) προωθούν αναφανδόν (παρά τις εσωκομματικές διαφωνίες) την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ.

Προς το παρόν, το μόνο κόμμα που ξεκάθαρα εμφανίζεται κατά του Brexit (οιουδήποτε είδους, είτε ήπιο είτε «σκληρό») είναι οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες, του Τιμ Φάρον, που είχαν καταποντιστεί στις εκλογές του 2015 λόγω της συμμετοχής τους σε κεντροδεξιά κυβέρνηση συνασπισμού (2010 - 2015) χάνοντας 45 έδρες.

Κατά του «σκληρού» Brexit εμφανίζονται και οι Σκοτσέζοι εθνικιστές του Σκοτσέζικου Εθνικού Κόμματος (SNP) της πρωθυπουργού της Σκοτίας, Νίκολα Στάρτζεον, και ένα μέρος της ηγεσίας των Πρασίνων. Ξεκάθαρα κατά του Brexit τάσσεται και ο Εργατικός πρώην πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, που έσπευσε να παράσχει τις υπηρεσίες του στους Φιλελεύθερους Δημοκράτες στην προεκλογική εκστρατεία, βλέποντας πιθανώς μία νέα ευκαιρία προκειμένου να επανακάμψει στον πολιτικό βίο. Η προσφορά του δεν έτυχε άμεσης ανταπόκρισης...

Στην άλλη όχθη παραμένει, εννοείται, το αντιμεταναστευτικό, αντιδραστικό Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP), που στηρίζεται από μέρος των μονοπωλίων και της παλιάς αστικής τάξης, η οποία δυσαρεστήθηκε από τη διαχείριση εξουσίας των Συντηρητικών και Εργατικών τα τελευταία χρόνια. Το UKIP υποστηρίζει θερμά την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ, με όποιον τρόπο, συνεχίζοντας τη δαιμονοποίηση των μεταναστών, κυρίως από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης...

Ενα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο αυτών των εκλογών αφορά τις ενδοαστικές κόντρες που μαίνονται εδώ και μήνες στους κόλπους των Εργατικών. Η βάση των Εργατικών (που ας μην ξεχνάμε είναι σήμερα το κόμμα με τα περισσότερα εγγεγραμμένα μέλη στη Βρετανία) δείχνει να στηρίζει τον σοσιαλδημοκράτη αρχηγό Τζέρεμι Κόρμπιν. Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας και ένα μέρος της αστικής τάξης αμφισβητούν τον Κόρμπιν έντονα, όπως και ένας σημαντικός αριθμός αστικών ΜΜΕ.

Ο Κόρμπιν, από την πλευρά του, προσπαθεί να ξεπεράσει τον σκόπελο των αντιδράσεων που εκφράζονται εναντίον του, μεταξύ άλλων αξιοποιώντας και το «δίλημμα» του Brexit, αποφεύγοντας, για παράδειγμα, στη διάρκεια δημόσιας εμφάνισής του την Πέμπτη, να απορρίψει το ενδεχόμενο δεύτερου δημοψηφίσματος για το Brexit. Αυτό το έκανε στη συνέχεια ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματός του (λόγω ισχυρών εσωκομματικών αντιδράσεων). Ο ίδιος πάντως πασχίζει να προβληθεί ως «βασικός υπερασπιστής» των λαϊκών στρωμάτων, διαβεβαιώνοντας πως θα επικεντρώσει το μεγαλύτερο βάρος της προεκλογικής του εκστρατείας στο «πάγωμα» της λιτότητας και στη βελτίωση των υπηρεσιών Υγείας, Εκπαίδευσης κ.λπ.

Ωστόσο, ο βρετανικός λαός δεν θα βρει τη λύτρωση από ηγέτες τύπου Κόρμπιν ούτε από την αρχηγό των Συντηρητικών, που φιλοδοξεί να καταγραφεί στην Ιστορία ως δεύτερη «σιδηρά κυρία».