Το παραμύθι ότι τα νέα αντεργατικά μέτρα που φέρνει η κυβέρνηση μαζί με το κουαρτέτο είναι αποτέλεσμα «αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων» και όχι μέτρα που ικανοποιούν πάγιες αξιώσεις του κεφαλαίου, τα οποία περιλαμβάνονται στο μνημόνιο που έχουν συνυπογράψει ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΑΝΕΛ, επιχείρησε να συντηρήσει και χτες η υπουργός Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, μιλώντας στο συνέδριο «Κρίση - Μεταρρυθμίσεις - Ανάπτυξη» που διοργάνωσε το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή.

«Δεν πρέπει να εκτιμάμε τις μάχες έξω από το πεδίο συσχετισμών στο οποίο διεξάγονται (...) Η μάχη που δίνει η ελληνική κυβέρνηση διεξάγεται σε ένα πεδίο με συντριπτικό το συσχετισμό δυνάμεων σε βάρος μας» ανέφερε η υπουργός, μιλώντας στην ενότητα «Εργασιακές Σχέσεις και Ανάπτυξη» του συνεδρίου, ουσιαστικά προετοιμάζοντας επικοινωνιακά την προώθηση του νέου αντεργατικού πακέτου που περιλαμβάνει η συμφωνία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους «εταίρους».

Προσπαθώντας παράλληλα να συντηρήσει το μύθο ότι η κυβέρνηση δίνει «μάχη» υπέρ του λαού, όπως και την αυταπάτη ότι ο λαός έχει να περιμένει κάτι θετικό από τα παζάρια της με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, πρόσθεσε: «Κάτι παίρνουμε, κάτι αφήνουμε, τίποτα δεν χάνεται. Είναι αγώνας αντοχής και όχι ταχύτητας...». Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν παίρνουν απολύτως τίποτα, αλλά χάνουν ό,τι έχει απομείνει από τα δικαιώματά τους, από την αντιλαϊκή επίθεση δίχως τέλος που κάνουν οι αστικές κυβερνήσεις για τη στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.

Αντίστοιχα, στο πλαίσιο του παραμυθιού «καλή ΕΕ - κακό ΔΝΤ» και της συστηματικής επιχείρησης καθαγίασης του περιβόητου «ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου», η υπουργός Εργασίας ισχυρίστηκε πως «όλοι στην Ευρώπη συζητούν το θέμα των συλλογικών συμβάσεων και έχει γίνει κοινή πεποίθηση ότι είναι αναγκαία η επαναφορά αυτών των κανόνων κόντρα στις νεοφιλελεύθερες πρακτικές του ΔΝΤ». «Ξεχνά», βέβαια, ότι το μόνο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» που εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, είναι η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, η γενίκευση της εργασιακής «ευελιξίας» σε όλα τα επίπεδα, όπως αυτή αποτυπώνεται άλλωστε και στις αποφάσεις και τις κατευθύνσεις του Συμβουλίου υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ, τις οποίες συνυπέγραψε πριν λίγες μέρες η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Τα «ευχολόγια» που ακούστηκαν στο συνέδριο για τον εξανθρωπισμό ενός συστήματος που δεν εξανθρωπίζεται, αλλά γίνεται όλο και πιο άγριο, αποκάλυψε τοποθετούμενος στην ίδια ενότητα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Νίκος Καραθανασόπουλος, αναδεικνύοντας παράλληλα την πραγματική αιτία της επίθεσης ενάντια στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Σχολιάζοντας τοποθετήσεις που πρόβαλαν ως λύση στην καπιταλιστική κρίση και στα αδιέξοδα που προκαλεί στην εργατική τάξη ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ υπογράμμισε ότι ούτε το λεγόμενο «επεκτατικό» ούτε το «περιοριστικό μοντέλο» δίνουν απάντηση στα εργατικά - λαϊκά προβλήματα.

Αντίθετα, σημείωσε, η κατάσταση που διαμορφώθηκε σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, υπακούει στους αμείλικτους νόμους του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες, είναι το φυσικό αποτέλεσμά τους: Της αναρχίας στην παραγωγή, η οποία έχει ως μοναδικό κίνητρο το καπιταλιστικό κέρδος. Της ανισομετρίας και μεταξύ κρατών και στο εσωτερικό τους, που δεν επιτρέπει τη «σύγκλιση» που χρόνια ευαγγελίζονταν στην ΕΕ, αλλά μεγαλώνει τις αποκλίσεις. Υπάρχει, πρόσθεσε, τεράστια υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, την ίδια ώρα που μιλάνε για «έλλειψη ρευστότητας», όταν ένας τεράστιος πλούτος είναι «παρκαρισμένος» από τους κατόχους του σε φορολογικούς παραδείσους. Υπάρχει όξυνση των ανταγωνισμών, που μπορεί να οδηγήσει και σε πόλεμο.

Οσο για την ΕΕ, ο Ν. Καραθανασόπουλος σημείωσε πως αυτή δεν ήταν και δεν είναι ένα «ουδέτερο γήπεδο», αλλά αποτελεί μια ιμπεριαλιστική συμμαχία, μια «λυκοσυμμαχία» που πάντα δρούσε και δρα κατά των εργατικών συμφερόντων.

Επομένως, πρόσθεσε, η αγορά εργασίας εξαρτάται από τον τρόπο οργάνωσης της οικονομίας και τους σκοπούς που υπηρετεί, αφού ο παράγοντας που και εδώ καθορίζει τις εξελίξεις είναι η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, υπογράμμισε, το μοναδικό όπλο της εργατικής τάξης είναι η ταξική πάλη και η οργάνωση αυτής της πάλης για να πετάξει τα «παράσιτα» που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και να οργανώσει την οικονομία σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα και τις ανάγκες της.