Μετά τις νέες απειλές Ερντογάν ότι θα αποχωρήσει από τη συμφωνία με την ΕΕ για το Προσφυγικό, πολλά δημοσιεύματα στον Τύπο προσπαθούν να ερμηνεύσουν τη στάση της Τουρκίας περισσότερο με όρους ...«ψυχανάλυσης» του Ερντογάν και λιγότερο με γεωπολιτικούς όρους. Για παράδειγμα, γραφόταν την Παρασκευή σε εφημερίδα που στηρίζει την κυβέρνηση ότι «ο Ερντογάν βλέπει παντού εχθρούς», ότι λίγο - πολύ κάνει του κεφαλιού του σε Συρία και Ιράκ, παρά τις συστάσεις ΗΠΑ και Ρωσίας, ότι τα έβαλε ακόμα και με την Α. Μέρκελ, επειδή σχολίασε τις πολιτικές διώξεις στο εσωτερικό της Τουρκίας. Τέτοιες «επιδερμικές» αναλύσεις, που δεν είναι καθόλου αθώες, ούτε βέβαια προκύπτουν από άγνοια των πραγματικών δεδομένων, εκτός του ότι «βγάζουν λάδι» τους ανταγωνισμούς και την επιθετικότητα των διαφόρων ιμπεριαλιστικών κέντρων στην περιοχή, δημιουργούν και την αίσθηση ότι η κυβέρνηση είναι αμέτοχη σε αυτά και ότι απλά δέχεται τις συνέπειες της ...αψυχολόγητης στάσης του Ερντογάν. Τα πράγματα, βέβαια, δεν είναι έτσι. Στα νότια της Τουρκίας παίζεται ένα παιχνίδι ανακατατάξεων με ενδεχόμενο αλλαγής συνόρων, από το οποίο η τουρκική αστική τάξη βλέπει ότι κινδυνεύει να βγει χαμένη. Με αυτό το κριτήριο διαμορφώνει τη στάση της η τουρκική κυβέρνηση απέναντι σε όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με τις οποίες άλλωστε δηλώνει σύμμαχος. Για τον ίδιο λόγο, αυξάνει τη δική της επιθετικότητα στα Δυτικά, υπενθυμίζοντας ότι το «ντόμινο» στην αλλαγή του σημερινού «στάτους κβο» δεν πρόκειται να σταματήσει στα θαλάσσια και χερσαία σύνορα με την Ελλάδα. Επομένως, όσο κι αν η κυβέρνηση και άλλοι υποδύονται το ρόλο του ...ψυχαναλυτή του Ερντογάν, οι ευθύνες τους μέσα από τη συμμετοχή στις ευρωατλαντικές δομές στο επικίνδυνο ανακάτεμα των συνόρων δεν κρύβονται.