Καθώς το 15ο Φεστιβάλ βρίσκεται σε εξέλιξη ενώνοντας χιλιάδες νέους του κόσμου κάτω από το σύνθημα «Να παγκοσμιοποιήσουμε την πάλη μας για ειρήνη, αλληλεγγύη, ανάπτυξη ενάντια στον κοινό εχθρό, τον ιμπεριαλισμό», έρχονται στην επιφάνεια οι δυσκολίες αλλά και οι ανοιχτές προσπάθειες από συγκεκριμένες δυνάμεις για υπονόμευση αυτού του νεολαιίστικου θεσμού.

Τα σημάδια αυτά είχαν φανεί πριν ακόμα ανοίξει τις πύλες του το 15ο Φεστιβάλ. Ετσι εδώ καταγράφουμε μερικές από αυτές τις δυσκολίες για τις οποίες γίναμε γνώστες κατά την παραμονή στο Αλγέρι. Ο λόγος για τις προσπάθειες δεκάδων αντιπροσωπειών που βδομάδες ή και μήνες προετοίμαζαν τη μετάβασή τους στο Αλγέρι. Οπως αποδείχτηκε επί ματαίω...

Τη μεγαλύτερη περιπέτεια έως τώρα την είχαν τα μέλη της αντιπροσωπείας της Ινδίας. Ενα πρώτο τμήμα της αντιπροσωπείας, που αριθμούσε 20 μέλη, θέλησε να έρθει στο Αλγέρι οδικώς. Να διασχίσει δηλαδή τα 30.000 χιλιόμετρα που χωρίζουν τις δύο χώρες και να μεταφέρει με αυτόν τον τρόπο το μήνυμα του Φεστιβάλ σε όλες τις πόλεις και τα χωριά των δέκα κρατών που θα περνούσε. Ομως, η συνοριακή διένεξη μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν - όσον αφορά στο Κασμίρ - δεν τους επέτρεψε ποτέ να περάσουν τα σύνορα της χώρας.

Τα βάσανα της ινδικής αντιπροσωπείας δε σταμάτησαν εδώ. Οταν ξεκίνησαν τα υπόλοιπα 180 μέλη, στους 100 δεν επιτράπηκε ποτέ να επιβιβαστούν στο αεροσκάφος της Air France. Ο λόγος ήταν, ότι δεν ήταν εφοδιασμένοι με βίζα για τις χώρες που ανήκουν στην ΕΕ και για τις οποίες είναι σε ισχύ η Συνθήκη Σένγκεν. Παρά το γεγονός ότι είχαν βίζα για την Αλγερία και θα περνούσαν transit κατά τη διάρκεια της αλλαγής της πτήσης. Οι υπόλοιποι 80 στάθηκαν τυχεροί. Σχετικώς πάντα. Κατά την άφιξή τους στο αεροδρόμιο Ορλί του Παρισιού, οδηγήθηκαν κατευθείαν στο αστυνομικό τμήμα του αεροδρομίου, καθώς δεν είχαν βίζα Σένγκεν από Γαλλία αλλά από Ιταλία! Μετά από πολύωρη ταλαιπωρία και παρεμβάσεις κατόρθωσαν να φτάσουν στην Αλγερία. Εξουθενωμένοι μεν, αλλά απτόητοι.

Και αν έφτασε έστω και ένα μέρος της αποστολής της Ινδίας, δε συνέβη το ίδιο για τα μέλη σουδανικής αντιπροσωπείας, που θέλησαν να έρθουν οδικώς, αλλά η Λιβύη δε τους χορήγησε βίζα.

Αν υποθέσει κανείς ότι τα κρούσματα της μετάβασης μετ' εμποδίων είναι απλώς περιπτώσεις που αφορούν αποκλειστικά στον Τρίτο Κόσμο κάνει λάθος. Τέσσερα μέλη της νορβηγικής και άλλα τόσα της σουηδικής αντιπροσωπείας δεν έφθασαν ποτέ στο Αλγέρι καθώς ήταν τουρκικής, κουρδικής, ιρακινής και ιρανικής ιθαγένειας αλλά μόνιμοι κάτοικοι των εν λόγω χωρών. Απόλυτα νόμιμοι, καθώς τους έχει χορηγηθεί εδώ και πολλά χρόνια πολιτικό άσυλο.

Και να μην ξεχνάει κανείς την περιπέτεια του δεύτερου μέρους της ελληνικής αντιπροσωπείας, που και πάλι η Air France (τυχαία τάχα;) ποτέ δεν τους ειδοποίησε για την αλλαγή της πτήσης. Αποτέλεσμα ήταν να χάσουν την ανταπόκριση για τη Βαρκελώνη, όπου από εκεί θα πέταγαν για Αλγέρι με Air Khalija. Χρειάστηκε παρέμβαση από την ΠΟΔΝ, ούτως ώστε να περιμένει η αλγερινή αεροπορική εταιρία και τα 20 μέλη της ελληνικής αποστολής.

Πρόκειται μόνο για ένα μικρό τμήμα των όσων «εμποδίων» έχουν καταγραφεί μέχρι στιγμής. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι πρόκειται ίσως για συμπτώσεις, ίσως για «κακή τύχη». Ομως, είναι πια τόσες πολλές για να μπορέσουν να ενταχθούν στη λίστα των «τυχαίων περιστατικών». Μια εξήγηση είναι η διεθνής - σχετική - απομόνωση της χώρας. Μια ακόμα θα μπορούσε να ήταν οι επίμονες πιέσεις που ασκεί η Γαλλία, παντοιοτρόπως, στην παλιά της αποικία. Η Αιr France όπως και άλλες ευρωπαϊκές αεροπορικές εταιρίες έχουν διακόψει τις πτήσεις όταν μετά από τη βομβιστική επίθεση στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου του Αλγερίου (όπου έχασαν τη ζωή τους 500 άνθρωποι) απαίτησαν να «καταλάβουν» τρόπον τινά το αεροδρόμιο, απαιτώντας δικές τους αίθουσες, προσωπικό ασφαλείας και ελέγχου αεροσκαφών και επιβατών, κάτι που η αλγερινή κυβέρνηση δε δέχτηκε. Δικαίως.

Τέλος, θα μπορούσε να είναι και μια προσπάθεια έμμεσης υπονόμευσης του ίδιου του θεσμού του Παγκόσμιου Φεστιβάλ, η οποία όμως έπεσε στο κενό. Η απάντηση έρχεται από τους ίδιους τους νέους που κατόρθωσαν να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο και να βρεθούν εδώ. Και δεν είναι άλλη απ' την υπόσχεση: «Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας συνεχίζεται».