Ενόψει της σημερινής συνεδρίασης της Βουλής της Ισπανίας για την παροχή ή μη ψήφου εμπιστοσύνης σε κυβέρνηση υπό τον Μαριάνο Ραχόι, πρόεδρο του νεοφιλελεύθερου Λαϊκού Κόμματος και υπηρεσιακό πρωθυπουργό, χτες έγινε συνάντηση με τον ηγέτη των Σοσιαλιστών, Πέδρο Σάντσες, στο πλαίσιο των ενδοαστικών παζαριών. Ωστόσο και η συνάντηση αυτή ήταν άκαρπη. «Μία συνάντηση εντελώς περιττή» την χαρακτήρισε ο Σάντσες. Στόχος ήταν η απόσπαση της αποχής των Σοσιαλιστών από τη δεύτερη ψηφοφορία της Παρασκευής, προκειμένου, αφού δεν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση πλειοψηφίας με 176 ψήφους, τουλάχιστον να υπάρξει κυβέρνηση μειοψηφίας. Ομως, ούτε αυτό φαίνεται να προκύπτει. Ο Ραχόι με 137 βουλευτές έχει συμφωνήσει με τέταρτο κόμμα τους «Πολίτες» (ένα συνονθύλευμα αλά Ποτάμι στη χώρα μας) με 32 έδρες, στη βάση 6 όρων που έθεσε, και με ένα εθνικιστικό κόμμα των Καναρίων Νήσων με μια έδρα, και συγκεντρώνει 170 έδρες στις 350 έδρες της Βουλής. Οι Σοσιαλιστές με 85 έδρες εμμένουν στη μη στήριξη κυβέρνησης υπό τον Ραχόι και έτσι το ενδεχόμενο τρίτων εκλογών σε ένα χρόνο (Δεκέμβρης 2015, Ιούνης 2016) και μάλιστα τα Χριστούγεννα, φαντάζει το πιο πιθανό. Για το θέμα αυτό, οι Σοσιαλιστές ζητάνε να περάσει έκτακτη τροπολογία που θα περιορίζει κατά μια βδομάδα την προεκλογική εκστρατεία ώστε οι εκλογές να μην πέσουν τα Χριστούγεννα.

Η τρίτη δύναμη, η εκλογική συμμαχία «Ενωμένοι Μπορούμε» («Unidos Podemos»), με 71 έδρες του σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος «Ποδέμος» και της οπορτουνιστικής «Ενωμένης Αριστεράς» (όπου συμμετέχει και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας), επιμένει, μετά την ενδεχόμενη αποτυχία του Ραχόι, στα περί «εναλλακτικής κυβέρνησης» με τους Σοσιαλιστές και τους «Πολίτες», που όμως δεν δέχονται τέτοια συμμαχία.

Η όλη κατάσταση δημιουργεί ανησυχία στα αστικά επιτελεία της Ισπανίας και στην ΕΕ, που επιμένουν στην ανάγκη συναίνεσης για το καλό της οικονομίας και της χώρας, με δεδομένο ότι έως τις 15 Οκτώβρη πρέπει να κατατεθεί ο νέος προϋπολογισμός. Βεβαίως, όποια παραλλαγή κυβέρνησης ή νέες εκλογές δεν διαφοροποιεί τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα που πληρώνουν όλα αυτά τα χρόνια το «μάρμαρο» της καπιταλιστικής κρίσης, στο όνομα τού να έρθει κάποια στιγμή η ανάκαμψη.