Το ρωσικό υπουργείο Αμυνας με δήλωση του υφυπουργού, Ανατόλι Αντόνοφ, ανακοίνωσε ότι έχει καλέσει ΝΑΤΟικούς αξιωματούχους για διαβουλεύσεις στη Μόσχα, το Σεπτέμβρη, σχετικά με τη στρατιωτικο-πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη. Οπως σημείωσε, η κυβέρνησή του επιδιώκει, όπως το έκανε και στο Συμβούλιο ΝΑΤΟ - Ρωσίας που ακολούθησε τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία στις αρχές Ιούλη, «να υπάρξει, παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις, ένας εποικοδομητικός διάλογος σε ζητήματα αμοιβαίου συμφέροντος, που θα μπορεί να αποκλιμακώνει τις εντάσεις».

Η κίνηση αυτή, παρά το γεγονός της όξυνσης του ανταγωνισμού ΝΑΤΟ - Ρωσίας και της έντασης της επιθετικότητας μετά τη σύνοδο της λυκοσυμμαχίας στην Πολωνία, με πλήρη συμφωνία και της ελληνικής κυβέρνησης, δείχνει ότι επιδιώκεται ένας νέος ...συγκερασμός συμφερόντων, όσο αυτό μπορεί να είναι εφικτό.

Θυμίζουμε ότι στις 13 Ιούλη, στο Συμβούλιο ΝΑΤΟ - Ρωσίας, η ρωσική πλευρά είχε απορρίψει τη ΝΑΤΟική κατηγορία ότι «αποτελεί απειλή για την ευρωπαϊκή ασφάλεια» και είχε, μέσω του αντιπροσώπου της, Αλεξάντερ Γκρούσκο, σημειώσει ότι η περιοχή των Βαλτικών Χωρών και της Πολωνίας, όπου θα αναπτυχθούν ΝΑΤΟικά στρατεύματα και όπλα, μετατρέπεται σε «προγεφύρωμα για αυξημένη στρατιωτική και πολιτική πίεση στη Ρωσία και δίνει στις σχέσεις μας με αυτά τα κράτη μια στρατιωτική διάσταση». Επίσης, είχε αναφέρει ότι «η προώθηση του ΝΑΤΟ είναι μη βάσιμη, υπέρμετρη και αντιπαραγωγική και οδηγεί σε σύγκρουση, αδυνατίζει την πανευρωπαϊκή και περιφερειακή ασφάλεια και μας επιστρέφει σε σχήματα ασφάλειας που χαρακτήριζαν τον Ψυχρό Πόλεμο». Ταυτόχρονα, στο Συμβούλιο αυτό η Ρωσία πρότεινε μέτρα αποφυγής ατυχήματος στη Βαλτική, όπως είναι η πρόταση της φινλανδικής κυβέρνησης να μη γίνεται καμία πτήση αεροσκαφών όλων των τύπων με κλειστούς αναμεταδότες, μια μέθοδος που χρησιμοποιείται για απόκρυψη από συστήματα ανίχνευσης, και να υπάρξει συνεννόηση. Φυσικά, η όποια διάθεση συμβιβασμού δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αναιρέσει τους λόγους του σφοδρού ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, που αφορούν στο κυνήγι των μονοπωλίων για κέρδος, μέσα από νέες αγορές, σφαίρες επιρροής, εκμετάλλευση ενεργειακών πόρων και δρόμων μεταφοράς τους, όπως δείχνει χαρακτηριστικά η επέμβαση στην Ουκρανία.