Και τι να γίνει, ίσως αναρωτηθείτε, αφού το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Πρώτον, πράγματι το πρόβλημα είναι υπαρκτό και μεγάλο. Δε γεννήθηκε, όμως, από μόνο του, ούτε εμφανίστηκε τυχαία, αλλά είναι μια από τις πολλές συνέπειες των μέχρι σήμερα πολιτικών, που έφτιαξαν πόλεις - τέρατα, όπως η Αθήνα. Πολιτικών, από τις οποίες κάποιοι λίγοι ωφελήθηκαν και κάποιοι πολλοί τις πληρώνουν ακριβά ακόμη και σήμερα. Δεύτερον - ακόμη κι αν αφαιρέσουμε το οικονομικό μέρος της υπόθεσης - το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται με κάποια αποσπασματικά μέτρα. Ακόμη και όλα τα εξαγγελλόμενα γκαράζ να φτιαχτούν, πάλι θα είναι λίγα σε δέκα χρόνια, ενώ οι υπάρχοντες δρόμοι δε θα χωρούν τα τροχοφόρα. Μόνο στα πλαίσια, μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής, πολιτικής ισόρροπης ανάπτυξης όλης της χώρας, με ουσιαστική και αποφασιστική αναβάθμιση των μέσων μαζικής μεταφοράς, πολιτική γης που υπηρετεί πραγματικά το κοινωνικό συμφέρον κλπ., κλπ., μπορεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, όπως και τα υπόλοιπα που βασανίζουν σήμερα την ελληνική κοινωνία.

Στην ουσία, δηλαδή, χρειάζεται μια πολιτική, στην οποία θα κυριαρχεί το συμφέρον των εργαζομένων και του λαού και όχι των κεφαλαιοκρατών και της ολιγαρχίας.