«Η τακτική Μπερλουσκόνι προσφέρει - γράφει στα χτεσινά "Νέα" ο Βασίλης Κρεμμυδάς, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών - στην ηγεσία της παγκοσμιοποίησης μια αρχή κοινωνικής νομιμοποίησης, ονομάτισε τους διαδηλωτές εχθρό και τον χτύπησε. Η παγκοσμιοποίηση έχει τώρα αντίπαλο, δεν είναι ανεξέλεγκτη ούτε απολύτως ελεύθερη. Εχει αντίπαλο για να "διαπραγματευτεί", να δώσει κάτι, ώστε τα υπόλοιπα να φαίνονται νομιμοποιημένα, οιονεί εγκεκριμένα από το παγκόσμιο "κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης".

Η Γένοβα, όλες οι Γένοβες, εκεί όπου είμαστε οι περισσότεροι, δεν είναι πεδίο ταξικής σύγκρουσης, είναι πεδίο οχληρής διαμαρτυρίας - δεν πονάει πολύ. Η ταξική σύγκρουση αναπτύσσεται στις εθνικές κοινωνίες, όταν αυτές τη χρειάζονται. Η παγκόσμια αγορά δε φτιάχνει παγκόσμια κοινωνία - ούτε, επομένως, "παγκόσμια" ταξική σύγκρουση. Η παγκοσμιοποίηση χρειάζεται να εμφανίσει κάθε Γένοβα ως την αρχή και το τέλος της - και ταξικής - σύγκρουσης, μολονότι γνωρίζει ότι κάθε Γένοβα δεν κάνει άλλο από το να εγείρει συνειδήσεις σε επίπεδο εθνικών κοινωνιών, κάτι που δεν είναι λίγο, είναι όμως "αυριανό"».