Κάθε μήνα «σπάει» και νέο ρεκόρ η πιστωτική επέκταση σε στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, τα υπόλοιπα των οποίων συνεχίζουν να αυξάνουν με ιλιγγιώδη ρυθμό. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, στο τέλος του Απρίλη, τα χρέη που υπήρχαν στις τράπεζες των δύο αυτών μορφών δανείων ανήλθαν σε 4,9 τρισεκατομμύρια δραχμές ή στο 11,1% του ΑΕΠ! Τον Απρίλη του 2000, τα σχετικά υπόλοιπα ανέρχονταν σε 3,4 τρισ. δραχμές και έφθαναν το 8,2% του ΑΕΠ. Δηλαδή, μέσα σε ένα χρόνο αυξήθηκαν περίπου κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες.

Η αλματώδης αύξηση των στεγαστικών και καταναλωτικών δάνειων προκύπτει και από το ρυθμό μεταβολής τους σε ετήσια βάση. Ετσι, τα υπόλοιπα των στεγαστικών δάνειων, από τον περσινό μέχρι το φετινό Απρίλη, αυξήθηκαν με ρυθμό 40,1%, που είναι ο μεγαλύτερος ρυθμός μεταβολής, τουλάχιστον από το 1996, ενώ το αμέσως προηγούμενο ρεκόρ σε ρυθμό μεταβολής πραγματοποιήθηκε τον προηγούμενο μήνα Μάρτη, όταν το σχετικό ποσοστό είχε αυξηθεί κατά 39,6%.

Ακόμα μεγαλύτερο ρυθμό μεταβολής εμφάνισαν τα καταναλωτικά δάνεια, τα οποία μεταξύ Απρίλη 2001 και Απρίλη 2000 αυξήθηκαν κατά 51,9%. Και στην περίπτωση αυτή έχουμε ρεκόρ ρυθμού αύξησης, με την αμέσως προηγούμενη, αυτή του μήνα Μάρτη, όταν σε δωδεκάμηνη βάση είχε σημειωθεί ρυθμός μεταβολής 51,3%. Παρά την αλματώδη αυτή άνοδο των δύο αυτών μορφών δανείων, η Τράπεζα της Ελλάδας, θεωρεί διά των εκπροσώπων της, ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κίνδυνος υπερχρέωσης των νοικοκυριών, αλλά και κίνδυνος για τις ίδιες τις τράπεζες, οι οποίες χορηγούν αφειδώς τα συγκεκριμένα δάνεια. Αναφέρουν όμως ότι αν η τάση αυτή συνεχιστεί, τότε θα προχωρήσει σε μέτρα εποπτικού χαρακτήρα.

Στην επιτάχυνση του υπερδανεισμού συντελούν διάφοροι παράγοντες. Η περιβόητη απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος, συμπαρέσυρε και τα όποια προστατευτικά εμπόδια χορήγησης από πλευράς τραπεζών καταναλωτικών, προσωπικών και στεγαστικών δανείων. Οι ίδιες οι τράπεζες, έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για την κατάκτηση μεριδίων αγοράς, στους συγκεκριμένους τομείς, όπου μαίνεται ένας διαφημιστικός πόλεμος. Από την άλλη πλευρά, οι εργαζόμενοι, καταφεύγουν στον τραπεζικό δανεισμό, για να καλύψουν τις «μαύρες τρύπες» που δημιουργούνται στο εισόδημά τους, από τις πολιτικές λιτότητας. Ομως μια τέτοια εξέλιξη είναι αρκετά επικίνδυνη, καθώς η λαϊκή οικογένεια που προσφεύγει σε τραπεζικό δανεισμό, δεσμεύει σε μηνιαία βάση, ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος των μελλοντικών της εισοδημάτων, για την αποπληρωμή των τοκοχρεολυτικών δόσεων. Και όπως δείχνει και η εμπειρία της ανεπτυγμένης καπιταλιστικής Ευρώπης, η υπερχρέωση στις τράπεζες, είναι πρόβλημα υπαρκτό.