Μαύρες σημαίες ήταν υψωμένες, πέρσι, στο εργοστάσιο Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα. Οι εργάτες επί μέρες διαδήλωναν για τις απολύσεις και το κλείσιμο του εργοστασίου. Μια μέρα, μια ομάδα νέων με φωτογραφικές μηχανές κατέφθασε έξω από το εργοστάσιο και άρχισε να το φωτογραφίζει. Οι απολυμένοι εργάτες πέρασαν τους νέους για δημοσιογράφους και φώναξαν «Ηρθατε πολύ αργά. Μας απέλυσαν, το 'κλεισαν το εργοστάσιο». Ανίδεοι οι «φωτογράφοι» πλησίασαν τους εργάτες και άκουσαν την οργή και τον πόνο τους. Για τους παππούδες και τους πατεράδες τους που μια ζωή δούλεψαν, επίσης, σ' αυτό το εργοστάσιο. Για τον συνάδελφό τους που δυο μέρες πριν ήθελε να αυτοκτονήσει. Πώς θα ζούσε η οικογένειά του στο εξής; Για τη ζωή και τις αξίες της, που τις συντρίβει αυτή η κοινωνία.

Αλλά και οι νέοι με τις μηχανές είπαν στους εργάτες, γιατί φωτογράφιζαν το εργοστάσιο. Ηταν η Ομάδα Φωτογραφίας της θεραπευτικής κοινότητας «Νόστος», που και μέσω της τέχνης της φωτογραφίας αγωνιζόταν για τη ζωή. Η ομάδα είχε επιλέξει σαν θέμα της φωτογραφικής δουλιάς της τα παλιά βιομηχανικά κτίρια του Πειραιά. Συμπαραστάτης της, ο ιστορικός Τέχνης Α. Ιωαννίδης και ο επιμορφωτής της ομάδας - άλλοτε μέλος του «Νόστου» - και φωτογράφος σήμερα, Νίκος Γαβριήλ.

Το εργοστάσιο των Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα, είναι μία από τις πολλές, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, που περιλαμβάνει το πολύ όμορφο λεύκωμα, με τίτλο «Η Αρχαιολογία του χθες (Βιομηχανικά κτίρια του Πειραιά)», το οποίο «αναβιώνει» και απαθανατίζει παλιά, εγκαταλειμμένα βιομηχανικά κτίρια του Πειραιά. Το λεύκωμα παρουσιάστηκε χθες από το ΚΕΘΕΑ και το «Νόστο», με ομιλητές τον Α. Ιωαννίδη, την Μ. Γόντικα (μέλος του ΔΣ του ΚΕΘΕΑ) και τον Ν. Γαβριήλ.

Από τις ομιλίες κρατάμε σαν ιδιαίτερης αξίας τις παρακάτω φράσεις του Στέλιου, ο οποίος εδώ και ένα χρόνο βρίσκεται στο στάδιο της επανένταξης και συνεχίζει να δουλεύει στο «Νόστο», και του Στέφανου. «Οσα είδα και άκουσα από τους εργάτες στα Λιπάσματα, αποτέλεσαν για μένα το μεγάλο "κλικ" για τη ζωή και τις αξίες της», είπε ο Στέλιος. Ενώ ο Στέφανος με θέρμη ψυχής είπε «για μένα αυτό το λεύκωμα δεν είναι ένα βιβλίο, αλλά όμορφες αναμνήσεις, που θα τις έχω πάντα μαζί μου».