Μάθημα ήθους, γενναιοφροσύνης, βαθιάς πνευματικής και αισθητικής καλλιέργειας, εξαιρετικής ευαισθησίας και υπευθυνότητας, αποτελεί η πράξη ενός άσημου Ελληνα πολίτη να παραδώσει στο Αρχαιολογικό Μουσείο της ιδιαίτερης πατρίδας του «Απεράθου Νάξου» σπάνιας αξίας θησαυρό...

Πρόκειται για τον Ιωάννη Φλωρίου Μπαρδάνη (Γιάννη του Φλώριου) όπως τον φωνάζουν στ' Απεράθου, έναν ιδιαίτερα φτωχό (υλικά), κυνηγό του μεροκάματου στην καθ' ημέραν πράξη, πλούσιο όμως σε ψυχικά χαρίσματα άνθρωπο, ο οποίος χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς καν να σκανδαλιστεί, παρέδωσε στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Ν. Κυκλάδων αντικείμενα της 3ης π.Χ. χιλιετίας. Εκατόν είκοσι και πλέον αριστουργήματα, όπως αναφέρει στην έκθεσή της η αρχαιολόγος Ολγα Φιλανιώτου. Σπάνια μαρμάρινα ειδώλια, φιάλες, κρατηρίσκοι κ.ά., που προέρχονται από οικισμούς της πρώιμης εποχής του Χαλκού στη νοτιανατολική Νάξο.

Χειρονομία ξεχωριστή, μια πράξη εξαίρετη που, όμως, όπως όλα τα μεγάλα στην Ελλάδα, έμεινε σχεδόν στην αφάνεια... Στην Ελλάδα κυριαρχεί η αρνητική και σκανδαλοθηρική είδηση. Κατάντια, για την οποία όλοι φέρουμε ευθύνη, είτε ως δημιουργοί, είτε σαν αποδέκτες. Αν ήταν αποτρόπαιο έγκλημα, ασέλγειες, αιμομειξίες και τα συναφή, τα κανάλια θα διαφήμιζαν μέρες πριν την είδηση, για να έχουν υψηλή ακροαματικότητα... Τώρα, ουδείς οίδε...

Μάθημα ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας, πατριωτισμού, δημοκρατίας έμπρακτης, μεγάλης παιδευτικής αξίας, από έναν φτωχό αλλά έντιμο άνθρωπο, τον οποίο η πολιτεία οφείλει να τιμήσει, πράξεις που συμβαίνουν «μια φορά στα χίλια χρόνια», ώστε θυμίζουν κοσμογονικές αλλαγές, που ανακινούν τα δεδομένα και οδηγούν πολλούς έχοντες και κατέχοντες σε αυτοκριτική και επανεκτιμήσεις, οφείλει η πολιτεία που θέλει να λέει πως σέβεται τον εαυτό της, να τιμά με τρόπο παραδειγματικό...

Καλούμε το υπουργείο Πολιτισμού, την Αρχαιολογική Υπηρεσία, τους αρμόδιους φορείς εν γένει, την Ακαδημία Αθηνών (γιατί όχι;) να αποδώσουν τιμή, όχι τόσο για τον ίδιο τον Ιωάννη Φ. Μπαρδάνη γιατί άνθρωποι τέτοιας ποιότητας κι ευαισθησίας δεν περιμένουν δικαίωση από τους άλλους, τους δικαιώνουν οι γενναίες τους πράξεις αλλά κυρίως για να τον μιμηθούν οι άλλοι.

Ο ίδιος μπορεί να δηλώνει: «Εκανα ό,τι θα έκανε ο καθένας» εμείς όμως γνωρίζουμε καλά πως έκανε ό,τι δε θα 'κανε ίσως ΚΑΝΕΝΑΣ.

Τα πολλά και μεγάλα «εύγε» των ευαίσθητων συγχωριανών του και η περηφάνια που τους έκανε να νιώσουν ήταν η «αμοιβή» του. Οσο για την πολιτεία εκφράζουμε την ελπίδα πως δε θα εξαντλήσει το θέμα γραφειοκρατικά σε βάρος της ουσίας και πως η ίδια θα πάρει το ΜΕΓΑΛΟ ΜΗΝΥΜΑ: Οσο υπάρχουν ανάμεσά μας Ανθρωποι - Πολίτες σαν τον Γιάννη Φ. Μπαρδάνη, η ίδια η πολιτεία μπορεί να έχει λόγο ύπαρξης μεν, οφείλει δε να μην τους αποθαρρύνει με την αδιαφορία και την ολιγωρία της. Ως άλλος παιδαγωγός, όχι μονάχα να τιμωρεί παραδειγματικά τις ασέλγειες, αλλά και να επαινεί πράξεις παλικαριάς και αφιλοκέρδειας.