Η Σύνοδος Κορυφής του Γκέτεμποργκ μας δίνει τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε, εκτός των άλλων, και το χάσμα που χωρίζει τους «δεκαπέντε» της Ευρωπαϊκής Ενωσης από τους λαούς.
«Οχι στην Ευρωπαϊκή Ενωση», «Εξω η Σουηδία από την ΕΕ», ήταν τα συνθήματα που κυριάρχησαν, κατά κοινή ομολογία, στις μεγάλες διαδηλώσεις της περασμένης Παρασκευής και του Σαββάτου. Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των διαδηλώσεων του Γκέτεμποργκ, το οποίο προσδίδει μια νέα ποιότητα σ' αυτό το κίνημα, που αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια και κάνει την εμφάνισή του σε κάθε Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Σε σχέση με τις προηγούμενες, ανάλογες κινητοποιήσεις, η τελευταία έδειχνε ότι οι διαδηλωτές, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, εντοπίζουν ως κύρια πηγή των προβλημάτων και, επομένως, ως κύριο στόχο τους την Ευρωπαϊκή Ενωση, την πολιτική και τις επιλογές της.
Από ορισμένους θιασώτες της ΕΕ και απολογητές των πολιτικών της, τα γεγονότα του Γκέτεμποργκ είναι η έντονη έκφραση ενός προβλήματος, που ονομάζουν «δημοκρατικό έλλειμμα». Εν ολίγοις, ισχυρίζονται ότι οι μαχητικές αντιδράσεις οφείλονται εν μέρει στην άγνοια των λαών για το τι ακριβώς συμβαίνει στην ΕΕ και εν μέρει στην αδυναμία των «δεκαπέντε» να εξηγήσουν την πολιτική τους στους λαούς. Ούτε λίγο - ούτε πολύ, ότι είναι πρόβλημα «επικοινωνιακό»...
Οι εργαζόμενοι στα κράτη - μέλη της ΕΕ δε χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις, για να καταλάβουν τι συμβαίνει και τι σημαίνει Ευρωπαϊκή Ενωση. Το έμαθαν από την ίδια τη ζωή, την καθημερινή πραγματικότητα και την εμπειρία μιας δεκαετούς πορείας, από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μέχρι σήμερα. Η αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της περιθωριοποίησης μεγάλων στρωμάτων, η εμπορευματοποίηση κάθε κοινωνικού αγαθού από την υγεία, την πρόνοια, την παιδεία ως το περιβάλλον, το ξεκλήρισμα εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών, το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η απαξίωση της ίδιας της ανθρώπινης ζωής με τα φαινόμενα των μολυσμένων τροφίμων, σε συνδυασμό με έναν εντεινόμενο αυταρχισμό, και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.
Ηδη, στη σειρά των αποδείξεων για την αντίθεση των λαών στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης προστίθενται συνεχώς νέες. Στο «όχι» των Δανών, των Νορβηγών, των Σουηδών, ήρθε να προστεθεί και το «όχι» των Ιρλανδών. Αποδεικνύεται ότι στις δύο από τις τρεις περιπτώσεις, που η πολιτική της ΕΕ τίθεται προς έγκριση από τους ίδιους τους λαούς, η απάντηση είναι απορριπτική. Αν, όμως, τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων είναι ένας δείκτης για την αντίθεση στην ΕΕ, οι αγώνες που αναπτύσσονται σε εθνικό, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι ένας αδιάψευστος μάρτυρας για μια συνεχώς αυξανόμενη δυσαρέσκεια, η οποία, σε πολλές περιπτώσεις, προσλαμβάνει διαστάσεις πλειοψηφικού ρεύματος. Ολα αυτά έχουν οδηγήσει στην κατεδάφιση του μύθου για το «μονόδρομο».
Το Γκέτεμποργκ, η Νίκαια, η Λισαβόνα, το Μπίαριτζ δείχνουν ότι τα λαϊκά συμφέροντα είναι σε δρόμο ασύμπτωτο με το δρόμο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το δρόμο των πολυεθνικών και των ιμπεριαλιστικών σχεδίων της «νέας τάξης». Επομένως, κάθε βήμα στο δρόμο του του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού αγώνα σε κάθε κράτος - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του συντονισμού τους, θα ανοίξει το δρόμο της ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων στα κράτη - μέλη, συμβάλλοντας στην προοπτική της άλλης Ευρώπης, της Ευρώπης της ειρήνης, της αλληλεγγύης των λαών, της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας, του σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του σοσιαλισμού.
Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Feeds
