Περιέργεια εγείρει και η τελευταία δουλειά του Γερμανού Κρίστιαν Πέτσολντ που γνωρίσαμε πριν δυο χρόνια μέσα από την αμφιλεγόμενη ταινία του «Μπάρμπαρα» (2012). Και σ' αυτήν την ταινία ο Πέτσολντ επέλεξε τη Νίνα Χος για τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Νέλυ που, ως Εβραία, συνελήφθη και στάλθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από τους χιτλερικούς. Τώρα, ένα - δυο μήνες μετά από την Απελευθέρωση το 1945, η Νέλυ, που δεν πέθανε στο Ολοκαύτωμα όπως οι γονείς της, επιστρέφει στο κατεχόμενο από τους Αμερικανούς Δυτικό Βερολίνο, βαριά τραυματισμένη στο πρόσωπο, ακόμα αλλοιωμένο και αγνώριστο από τις εγχειρήσεις. Στο Βερολίνο μπαίνει με μια φίλη από τα παλιά που την συνοδεύει, υπάλληλο του ιουδαϊκού πρακτορείου, που προσπαθεί και επιμένει να την πείσει να φύγουν μαζί για την Παλαιστίνη. Η Νέλυ όμως θέλει να ψάξει να βρει τον άντρα της, τον Τζόνυ, που δεν εγκατέλειψε το γάμο τους, που την προστάτεψε όλον αυτόν τον καιρό. Και τον εντοπίζει... Εκείνος αρχικά σαστίζει από την έντονη ομοιότητα, αλλά δεν πιστεύει ούτε στιγμή ότι πρόκειται για τη γυναίκα του, που την θεωρεί χαμένη. Ωστόσο για να διασφαλίσει την περιουσία της, ο Τζόνυ προτείνει στην Νέλυ να υιοθετήσει την ταυτότητά της. Εκείνη συμφωνεί και έτσι γίνεται σωσίας, καθρέφτης του ίδιου της του εαυτού. Γίνεται ο Φοίνικας της μυθολογίας, που ξαναγεννιέται από τις στάχτες του και θέλει να ανακαλύψει αν ο Τζόνυ την αγάπησε πραγματικά... Η αφήγηση του Πέτσολντ ακαδημαϊκή, διακριτική και κομψή, κινείται στο ντεκόρ του κατεστραμμένου Βερολίνου που έχει ξαναρχίσει να ζει, γι' αυτό κυριαρχείται από έντονο τουρκουάζ σε πάμπολλες αποχρώσεις. Αλλά και όλους τους τόνους του κόκκινου, στο παραδοσιακά γερμανικό καμπαρέ «Φοίνικας»... Ο Πέτσολντ θέτει σε δοκιμασία τις ενοχές και τη σιωπή των συμπατριωτών του: «ήμαστε φοβισμένοι, τι θα μπορούσαμε να κάναμε όταν τους συλλάμβαναν;», ή φορτίζει τις μαρτυρίες με υστεροβουλία και συμφέρον: «οι γείτονες θα την κατάγγελλαν σίγουρα... Είχαν βάλει στο μάτι το διαμέρισμά μας», και επίσης αναρωτιέται: «πώς είναι δυνατόν οι Εβραίοι που επέστρεψαν από τα κρεματόρια να συγχωρούν και να συμφιλιώνονται;». Καταπληκτικό σινεμά, δομημένο σαν θρίλερ, που κορυφώνεται στο τελευταίο κεφάλαιο της αναγνώρισης. Ο αριθμός στο μπράτσο που ξέφυγε από το σηκωμένο μανίκι και κυρίως το σπαρακτικό μουρμούρισμα του σκοπού της εποχής «Speak low», με τη Νίνα Χος σε ερμηνευτικά ύψη. Πρόκειται όντως για μία από τις πιο αξιόλογες, δυνατές και οδυνηρές απολήξεις που προσθέτει αναδρομικά υπεραξία σε αυτήν την εξαιρετική ταινία.