Περιέργεια και δικαιολογημένη, για την πρώτη ταινία της Σικελής σκηνοθέτη του θεάτρου Εμα Ντάντε, για μια ιστορία καθημερινής τρέλας που εκτυλίσσεται γύρω από δυο ξεροκέφαλες και πεισματάρες γυναίκες οδηγούς σε ένα σοκάκι μιας φτωχογειτονιάς του Παλέρμο, όταν τα οχήματά τους έρχονται «μούρη με μούρη» και καμιά τους δεν κάνει όπισθεν πρώτη! Η γηραιά κυρία έχει πετρώσει από τον πόνο, έχασε την κόρη της από καρκίνο κι αντιμετωπίζει καθημερινά τον εχθρικό γαμπρό της. Η άλλη θέλει να ξεχάσει το παρελθόν της σ' αυτήν την πόλη και ήρθε μόνο για το γάμο ενός φίλου. Φορτισμένες στο έπακρο αμφότερες μπαίνουν σε μια αδυσώπητη μονομαχία κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, ίδιες οι μονομάχοι των γουέστερν σπαγκέτι. Η Ντάντε με αποτελεσματική χρήση της κινηματογραφικής της γλώσσας αποφεύγει κάθε δικαιολογία, εξελίσσει αυτό το διχοτομικό μοντέλο που δεν έχει σωστό και λάθος, χωρίς να κλίνει ούτε από τη μια, ούτε από την άλλη πλευρά. Ιδιες, η μια απέναντι στην άλλη σε οριακή απόσταση. Η επιμονή τους στην ακινησία γίνεται αντικείμενο θεάματος, ακόμα και στοιχημάτων για την έκβασή της. Η μονομαχία ανάμεσά τους δε δίνει λύση στις εντάσεις που δημιούργησε η αφήγηση, αλλά τις προκαλεί... Και η πανομοιότυπη φύση των ξεροκέφαλων γυναικών γεννά την τραγωδία, χωρίς διαλλακτικότητα ή συγκινησιακή αφύπνιση του άλλου. Η πρώτη ταινία της Ντάντε αφήνει το θεατή παγωμένο και χωρίς λόγια...