Είναι διεθνώς πολυπαιζόμενο, από πολύ σημαντικούς και πολύπειρους ερμηνευτές, γιατί μόνο πολύ σημαντικοί ηθοποιοί μπορούν να σηκώσουν το «βάρος» του, να «φωτίσουν» το δυσπρόσιτο βάθος του, να αναδείξουν τους συμβολισμούς, τα κρυφά νοήματα του εκπληκτικά αφαιρετικού καθημερινού λόγου του. Ο λόγος για ένα από τα κορυφαία έργα του 20ού αιώνα. Το διαχρονικά αλλά και επικαιρικά - εξαιτίας της εξουσίας, αλλά και της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού - αλληγορικό έργο του Σάμουελ Μπέκετ «Τέλος του παιχνιδιού», που με μεγάλη επιτυχία και με ερμηνευτή τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο παρουσιάζει ο Κώστας Καζάκος στο θέατρο «Τζένη Καρέζη».

Ο Κώστας Καζάκος - με μεγάλη πνευματικότητα, καυστικό χιούμορ και ταυτόχρονα με εξαιρετική αμεσότητα και απλότητα - ενσαρκώνει τον καθηλωμένο σε αναπηρικό καρότσι Χαμ, σύμβολο της «τυφλής», άχρηστης, άπληστης, κυνικής, διεστραμμένης κεφαλαιοκρατικής εξουσίας. Το φαινομενικά «στατικό» έργο εκτυλίσσεται σε ένα χώρο σαν καταφύγιο ή κελί φυλακής, με δυο μικρά - «τυφλά» κι αυτά - παράθυρα, κοντά στο ταβάνι. Ακινητοποιημένοι, πεταμένοι σα σκουπίδια σε κάδο, «ζουν» οι «γονείς» του εξουσιαστή, ο Ναγκ και η Νελ, που εύστοχα ερμηνεύονται από τους Γιώργο Μωρόγιαννη και Νίνα Γιαννίδη (αντίστοιχα). Ο μόνος που υποχρεωτικά κινείται, για την ακρίβεια σέρνεται εξουθενωμένος από τη μακρόχρονη υπερκόπωση και την υποτυπώδη τροφή που του δίνει ο αφέντης, είναι ο υπηρέτης, ο Κλοβ.

Η απουσία από τον τίτλο του έργου του οριστικού άρθρου «το» δεν είναι τυχαία. Σημαίνει ότι το «παιχνίδι» τελειώνει, οριστικά. «Το τέλος είναι φυλακισμένο μες στην αρχή. Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει! Στη Γη βρισκόμαστε, δεν υπάρχει σωτηρία γι' αυτό», λέει ο Χαμ. Θα τελειώσει, αν ο Κλοβ δε βρει τη διέξοδο από την «κόλαση».

Το έργο παρουσιάζεται σε μετάφραση Οδυσσέα Νικάκη, σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου, σκηνικά - κοστούμια Φαίδωνα Πατρικαλάκη, φωτισμούς Θανάση Σταυρόπουλου.