Αυτά δήλωσε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης προχτές στο ρ/σ «Βήμα», αντιγράφοντας απ' τον «αυριανισμό» τα άλματα συλλογισμών που κατέληγαν στο όποιος δεν είναι με το ΠΑΣΟΚ είναι με τη δεξιά! Και αυτά τα λέει επειδή το ΚΚΕ δε χειροκροτά μαζί του, και μαζί με το τμήμα του αστικού Τύπου που στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, για το προβάδισμά του, προειδοποιεί το λαό, όπως το έκανε και προεκλογικά, ότι η αλλαγή στο συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στα κόμματα του ευρωμονόδρομου δε σημαίνει αλλαγή πολιτικής, ότι η αντιλαϊκή πολιτική θα είναι εδώ.

Στην πραγματικότητα, ο Παπαδημούλης κατηγορεί το ΚΚΕ γιατί δεν κάνει αυτό που έκανε ο ίδιος και το κόμμα του απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, όταν έσπερναν αυταπάτες στους εργαζόμενους για την ανάδειξή του σε κυβέρνηση.

Το 2009 ο Παπαδημούλης δήλωνε:

• «Κάθε επιπλέον βουλευτής (...) θα βοηθήσει και οι όποιες θετικές -και αόριστες επί του παρόντος- δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ να μην αθετηθούν και θα κρατάει τα "μπόσικα", ελέγχοντας την αυριανή εξουσία (...) Για το λόγο αυτό χρειάζεται ισχυρή Αριστερά του σήμερα και όχι η Αριστερά του ΚΚΕ».
• «Θα βομβαρδίσουμε την επόμενη κυβέρνηση με προτάσεις, με προτάσεις νόμου, έτσι ώστε να μην της επιτρέψουμε εύκολα να ξεχάσει τις όποιες θετικές δεσμεύσεις».
• «Ο Συνασπισμός θα κάνει προγραμματική αντιπολίτευση. Δε θα διστάσουμε να επικροτήσουμε ένα θετικό μέτρο και να καταθέσουμε και προτάσεις νόμου και μακάρι να βρεθούμε στην έκπληξη να υιοθετηθούν από την κυβέρνηση. Αλλά την ίδια ώρα, αν βλέπουμε κάτι αρνητικό, μια αθέτηση δέσμευσης, μια αντιλαϊκή επιλογή, τότε φυσικά θα αντιτασσόμαστε».

Κερδίζει τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ και, ενώ το ΚΚΕ προειδοποιούσε το λαό ότι έρχεται θύελλα, ο ΣΥΡΙΖΑ τον καλούσε να δώσει «ελάχιστη περίοδο χάριτος στην κυβέρνηση» και ισχυριζόταν στη Βουλή στην ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων: «Ακούσαμε σήμερα θετικές εξαγγελίες»!

Ελεγε ο Τσίπρας στον Παπανδρέου: «Κύριε πρωθυπουργέ, έχετε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποδείξετε ότι είστε ειλικρινείς, όταν λέτε ότι είστε διατεθειμένοι για μεγάλες ρήξεις και τομές, προκειμένου να προασπίσετε το δημόσιο συμφέρον. Κάντε το και πρώτα εμείς θα το χαιρετίσουμε!».

Και, σα να μην έφταναν αυτά, καλλιεργούσε για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ το άλλοθι: «Η πραγματικότητα είναι ότι δεχόμαστε ως χώρα ισχυρότατες πιέσεις για μεταρρυθμίσεις εις βάρος των εργαζόμενων (...) αυτή είναι η πίεση που δεχόμαστε απ' αυτό που εσείς ονομάζετε "διεθνείς αγορές" (...) το κρίσιμο, λοιπόν, ερώτημα είναι: Θα ενδώσετε, κύριε πρωθυπουργέ;»!

Στο πλαίσιο, δε, της «εποικοδομητικής, όχι μηδενιστικής, αντιπολίτευσης», ο Αλ. Τσίπρας, από κοινού με τον Δ. Παπαδημούλη, δεσμεύονταν για «αναμονή για να κριτικάρουμε τις πράξεις σας», συμβούλευαν το ΠΑΣΟΚ, πριν διαπραγματευτεί με τον Αλμούνια, να διαπραγματευτεί με όλες τις χώρες της ΕΕ που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, για τη σύμπηξη κοινού μετώπου...

Κι ακόμα παραπέρα, στελέχη του αναπαρήγαν τεχνητά διλήμματα που καλλιεργούσαν το έδαφος για τη νομιμοποίηση στις λαϊκές συνειδήσεις της αντιλαϊκής επίθεσης, την οποία μέρα με τη μέρα ξεδίπλωνε το ΠΑΣΟΚ. Ο Δ. Παπαδημούλης ήταν πάλι που έλεγε: «Το μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης είναι το δίλημμα, από τη μια, να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, με τις οποίες κέρδισε τις εκλογές, και, από την άλλη, να διαχειριστεί το πακέτο των πιέσεων που δέχεται από την Κομισιόν, με την οικονομία μας ήδη σε επιτήρηση».

Ακόμα και το 2011 (!) ο Παπαδημούλης σοβάντιζε τη μόστρα του ΠΑΣΟΚ με τρόπο που ούτε οι ίδιοι οι ΠΑΣΟΚοι τολμούσαν να κάνουν, λέγοντας: «Οι κοινωνικές ανισότητες στην Ελλάδα τα τελευταία 10-15 χρόνια έχουν αυξηθεί δραματικά, παρότι ο λαός ψήφισε σοσιαλισμό και όχι βαρβαρότητα (...) Η κυβέρνηση οφείλει να μην την "ξαναπατήσει", όπως την "πάτησε" με το μνημόνιο, γιατί όλοι παραδέχονται την αδιέξοδη πολιτική που αποδεικνύεται και από τα νούμερα που δε βγαίνουν».

Αλήθεια, ποιος επιβεβαιώθηκε από την πορεία των πραγμάτων, το ΚΚΕ ή ο Παπαδημούλης και ο ΣΥΡΙΖΑ; Εδωσαν ποτέ καμία εξήγηση γι' αυτήν τους τη στάση; Οχι, βέβαια. Εκαναν τη βρώμικη δουλειά και μετά παρίσταναν τους ανίδεους. Για «σοβατζήδες» τέτοιου τύπου ο ΣΥΡΙΖΑ ας ψάξει αλλού, υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι, όχι όμως στο ΚΚΕ.